ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΑ ΞΕΣΠΑΣΜΑΤΑ!

Όταν βρίσκεσαι κοντά στη φύση το μόνο που σκέφτεσαι είναι πως να την απολαύσεις με όλες τις αισθήσεις σου! Είναι μια κληρονομιά που μας χάρισε ο Δημιουργός μας με τη μοναδική εντολή - έννοια να την προστατεύουμε. Ένα οδοιπορικό μέσα από φωτογραφίες που έβγαλα και που κατάφεραν να μου αιχμαλωτίσουν - όσο μπορούσαν βέβαια - το μυαλό μου. Μια εβδομάδα έμεινα στο εξοχικό της αδερφής μου κι ήταν ο,τι καλύτερο μπορούσα να κάνω στον εαυτό μου για να ξεχαστώ - όσο μπορώ να πω κάτι τέτοιο και να το ομολογώ ειλικρινά… σαν καλοκαιρινά ξεσπάσματα μέσα από αυτόν το φορτισμένο ανεμοστρόβιλο που πέρασα.

Είναι από τα παράλια του Νομού Λαρίσης(περιοχή Αγιόκαμπου) και σ΄ αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω το γαμπρό μου Γρηγόρη που είναι γνώστης της περιοχής και ανέλαβε την ξενάγηση. Συνέβαλε τα μέγιστα για να μου φτιάξει την πεσμένη μου διάθεση και όχι μόνο! Υπάρχουν - από όσα μου εξήγησε ο ίδιος - κι άλλες ομορφιές σ΄ αυτήν την περιοχή που δεν πρόλαβα ή δεν ένιωθα ακόμα έτοιμος να τις δω και του χρόνου το καλοκαίρι - πρώτα ο Θεός - θα την επισκεφθώ και πάλι, αλλά αυτήν τη φορά ελπίζω και εύχομαι με διαφορετική ζωή! Ξεκινάμε λοιπόν..!

Κάθε οδοιπορικό φυσικό είναι να ξεκινάει απ΄ τα υψώματα κι αυτό που βλέπουμε στην πρώτη εικόνα είναι ένα εγκαταλελειμμένο δασικό παρατηρητήριο.

Από κει ψηλά βλέπουμε στο βάθος την κωμόπολη της Αγιάς με το οροπέδιο σ΄ όλο του το μεγαλείο.Στην Αγιά λέγεται πως οι άνθρωποι που μένουν εκεί, έχουν το μεγαλύτερο αριθμό θνησιμότητας σ΄ αναλογία με τους κατοίκους της, εξαιτίας της αλόγιστης χρήσης φυτοφαρμάκων που χρησιμοποιούν οι κάτοικοι στις καλλιέργειές τους.

Επόμενος προορισμός είναι μια κοντινή κι άγνωστη λιμνούλα που δεν τη βλέπει ούτε ο χάρτης(όπως λέει και το άσμα), αλλ΄ όμως θα συμφωνείτε πως είναι σπάνιου φυσικού κάλους. 

Ιδιαίτερη αίσθηση στη λιμνούλα αυτή έχουν τα δέντρα κι οι κορμοί τους που αναδύονται μέσα απ΄ το νερό, παραπέμποντας τη φαντασία μας σε κάποιο εξωτικό τοπίο.Τα ψάρια της όμως-όπως μας ενημέρωσε κάτοικος της περιοχής-δεν είναι κατάλληλα για φαγητό.Κρίμα..!

Η λιμνούλα αυτή όμως είναι πολύ χρήσιμη στην άρδευση της περιοχής.Για τους κατοίκους της αποτελεί ανάσα κατά τους θερινούς μήνες της ξηρασίας.Τα λόγια κι εδώ είναι περιττά μπροστά στο μεγαλείο της φύσης..!

Αυτό το εκκλησάκι καλά θα μαντέψατε... δε μπορεί ν΄ ανήκει σε κάποιον άλλο Άγιο εκτός του Προφήτη Ηλία!Είναι κτισμένο από οικογένεια της περιοχής, όπως μαρτυρά πινακίδα στην είσοδο του ναού κι από μακριά φαίνεται επιβλητικό.Μεγάλη η χάρη Του!

Η είσοδος του ναού όπου φαίνεται και τ΄ αυτοκίνητο του Γρηγόρη.Μ΄ αυτό κάναμε τις μετακινήσεις μας(λόγω υγραερίου).Ο χώρος των αποσκευών είναι ορθάνοιχτος και φορτωμένος με παραπεταμένα ξύλα για το τζάκι.Σαν και μένα είναι ο μπαγάσας... μη δει κούτσουρο στο δρόμο, αμέσως γυαλίζει το μάτι του.αχαχα!

Απ΄ τον Προφήτη Ηλία κι ακριβώς από κάτω φαίνεται το παραδοσιακό χωριό Σκήτη και στο βάθος διακρίνεται η παραλία του Αγιόκαμπου, Σωτηρίτσας και Βελίκας... το Αιγαίο πέλαγος δηλαδή.

Κι εδώ σε κάπως πιο κοντινό πλάνο στο βάθος η παραλία.Το υψόμετρο του χωριού είναι στα 400 μέτρα περίπου και το χαρακτηριστικό γνώρισμα της περιοχής είναι οι καστανιές.

Αυτό είναι ότι έχει απομείνει απ΄ ένα ερειπωμένο κάστρο της περιοχής κτισμένο σε λόφο.Μη με ρωτήσετε ποιο και πως το λένε, γιατί δεν το ξέρω.Μου κέντρισε όμως το ενδιαφέρον και το φωτογράφισα! 

Απ΄ το λόφο του κάστρου φαίνεται η πλαγιά της περιοχής και στο βάθος μόλις που διακρίνεται το εξοχικό του Γρηγόρη και της Ρούλας όπου μέναμε.

Μ΄ ένα ζουμ στην κάμερα απ΄ το κάστρο κι ιδού το εξοχικό τους!Είναι-τέλος πάντων-κάποιο απ΄ αυτά.

Κι αφού ζορίστηκες να το ξεχωρίσεις από τόσο μακριά, δες το κι από κοντά.Όσα δέντρα και φυτά υπάρχουν μέσα στον περίβολο, τα ΄χουν φυτέψει οι ίδιοι.Ευτυχώς που πρόλαβα και δοκίμασα μερικά σύκα.Το μόνο σίγουρο πάντως είναι, πως σε τόσο υψόμετρο δεν καταλαβαίνεις καύσωνα.

Σ΄ αυτό το σπίτι μην ψάχνεται να βρείτε την πισίνα, γιατί δε διαθέτει!Έχει όμως μπάρμπεκιου και φούρνο εξωτερικό που κάνει κάτι... μμμμ!

Αυτό ήταν το οδοιπορικό και ελπίζω να σας άρεσε το ίδιο όσο και σε μένα.
Ωχ! άφησα πάλι το Γρηγόρη να ξεφορτώνει μόνος του τα ξύλα και ξεχάστηκα με τη φωτογράφιση.

Εδώ φίλες και φίλοι μου φτάσαμε στο τέλος ενός οδοιπορικού και σας αφήνω να πάω να βοηθήσω τον κακομοίρη, για να μη γίνει... της κακομοίρας. Μην τον πιάσει πάλι καμιά μέση και τα βάλλει μαζί μου... έλεος πια!αχαχα!
Θα τα πούμε πάλι την άλλη εβδομάδα!
Ως τότε όμως να είστε όλοι καλά και πάντα με χαμόγελα!:-)))