ΜΕΡΑ ΕΙΡΗΝΗΣ..!

Όρκους αγάπης δίνουμε.

Ελέγχουμε την ελευθερία.

Τι περιμένεις για την ειρήνη;

Η ειρήνη βρίσκεται στο λιβάδι.

Όχι στην άκρη ενός γκρεμού.

Εσωτερική κατάσταση.

Άοκνη ελπίδα.

Η γαλήνη δοκιμάζεται στην τρικυμία.
Ο πόλεμος δαμάζεται με εκεχειρία.
Άσε το ματωμένο μαχαίρι.
Νύχτες σπείραμε με αίμα.
Που νομίζεις ότι φτάσαμε;
Θερίσαμε ειρήνη άδικου αίματος.
Κινούμενη άμμος η ειρήνη!

Λουλούδια μολυσμένα από υποκρισία.
Τα αηδόνια να μη σταματήσουν το κελάηδισμα.
Ωδή να ψάλλουν στον έρωτα.
Να διώξουν το σκοτάδι από το φως.
Στήριξε τον ήλιο στην ειρήνη.
Nα πάρει πίσω στρωμένους φόβους.
Θημωνιά ειρηνική!

Γυμνό κλαδί ελιάς η προφητεία.
Μέσα στα χέρια ηλιθίων.
Πόλεμος η ανισότητα.
Γαλάζια σφαίρα με πολλά χαμόγελα.
Φυσική κατάσταση και ύψιστο αγαθό.
Πριν έρθει η χαριστική βολή.
Σωσίβιο η ειρήνη!

Θαμμένες αγάπες.
Ασπρόμαυρα πάθη.
Τόπος είναι όπου υπάρχει το κορμί μας.
Καμμένα αντίσκηνα γυρίζουν τη γη.
Παιδιά στα εννέα βήματα.
Κάλεσε μια ήσυχη ζωή.
Αξιοπρέπεια ειρηνική!

Ουτοπική αδιαφορία.
Αν δε γυρίσεις την πλάτη.
Λόγια ειρήνης σε τύμπανα πολέμου.
Να ξαναβάψουμε μπλε τον ουρανό.
Τίποτα δεν κρατάει για πάντα.
Μια μέρα ειρήνης.
Μια άλλη μέρα της γης!

# διεθνής ημέρα ειρήνης

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΚΑΡΑΒΙ!

Δυο χρόνια και πλέον πέρασαν από τότε που άπλωνα τη ματιά μου στο Ιόνιο και τα συναισθήματα απ' αυτόν τον τόπο ίσως να έχουν καλυφθεί από τη συνείδηση. Και φέτος που ξαναβρέθηκα εκεί, δεν ξέρω αν καταχωνιάστηκαν κάπου οριστικά ή απλά κουκουλώθηκαν μέχρι να μαζευτούν από κάποιο μικρό σαπιοκάραβο, αλλά νομίζω ότι αυτό δεν πρόκειται να το μάθω από δω και πέρα. Φαίνεται πως είναι η αναμονή μιας περιπέτειας που δε λέει να λήξει. 

Μέσα σ' όλα αυτά να προσπαθώ να επαναπροσδιορίσω έναν εαυτό, για να αλλάξω τη σημαδούρα και να πιαστώ από κάπου αλλού μέσα μου. Ευτυχώς όμως υπάρχουν τα παιδιά μου, για να θυμίζουν καθημερινά το νόημα στην άγονη γραμμή της ζωής μου. Και μόνο που είμαι δίπλα τους για ν' ακρακουμπάω τη θάλασσα των ονείρων τους, μου δίνουν μεγάλες ανάσες για να ζω πάνω απ' το χώμα και να κατανοώ την ομορφιά της ζωής. Και έχω πολλά ακόμα να κάμω για χάρη τους. Να σκουπίσω τα μονοπάτια τους, να περπατήσω στις ανησυχίες τους, να κρατήσω αναμμένη τη λάμπα στα σκοτάδια τους, να τραβήξω κουπί στις στεναχώριες τους, να ανοίξω το δρόμο για τις χαρές τους, να ζήσω ξανά απ' την αρχή τις απογοητεύσεις τους. 

Απ' το μπαλκόνι του πελάγους εύχομαι μονάχα να περάσει εκείνο το καραβάκι που θα παραλάβει ο,τι παλιό και άχρηστο. Κάτι μέσα μου όμως λέει, ότι αυτό δε θάρθει. Θα παραμένει εκεί αταξίδευτο. Ίσως να 'ναι καλύτερα να μην έρθει ποτέ, γιατί δεν ξέρω και τι θα ξεβράσει απ' τον καταπέλτη του. Τουλάχιστον τώρα έχω δίπλα μου μια νέα σημαδούρα που με κάνει να ανήκω πια στους επιζώντες. Κι αυτό για μένα δεν είναι μόνο ένα απλό σημάδι, αλλά μια καινούργια ζωή.