Ανοίγω τα μάτια. Κλείνω τα μάτια. Το όνειρο παραμένει εκεί. Ακίνητο. Ίδιο κι αμετανόητο. Περασμένα μεσάνυχτα κλεισμένος στο σκοτεινό κελί μου, οι ώρες να γεμίζουν σκουριά κι απέξω ένα σπασμένο παντζούρι να χορεύει επίμονα στο ρυθμό του ρολογιού. Δίπλα το τηλέφωνο άδειο να ξεκληρίζει τα λόγια. Χρόνια ολόκληρα γεμάτα ελπίδα με κείνο το ατέλειωτο παράπονο στα σκουριασμένα γρανάζια ενός στείρου μυαλού και τίποτα περισσότερο από κενό. Τα σαράκια να μου κατατρώνε τη σκέψη, η αλήθεια να μου διαφεύγει συνέχεια κι οι διέξοδοι σφαλισμένοι σαν μια συνηθισμένη περίπτωση. Αφού δεν αρνήθηκα το ρόλο που μου δόθηκε, πόνος βουβός με γυροφέρνει. Εκπυρσοκροτεί άθελα σε θυμό με ανεξέλεγκτα θραύσματα. Αλλά οι άνθρωποι γύρω εξακολουθούν να βλέπουν την εξωτερική τους εικόνα. Ευτυχώς για κείνους, γιατί οι εσωτερικές πληγές είναι πολύ αποκρουστικές. Πνιγμένοι εν πλω είμαστε. Εύκολο είναι να ξεχνιέσαι και δύσκολο να ξεχνάς. Από κει και πέρα όμως τι γίνεται; Κάπου θα υπάρχει ένα τίποτα. Απλώνω το χέρι για να το πιάσω. Έξω θα συνεχίζει να γράφεται η ίδια ιστορία. Συμβουλές, αέναη προσδοκία, παροξυσμός, βόλεμα, μείνε μέσα στη ζωή κι όλα καλά. Τραγωδία να είσαι θεατής. Οι ελπίδες ξεψυχάνε στην αγχόνη μου. Τελικά, τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.
