ΟΝΕΙΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ!

Κάποτε ήταν ένα κοριτσάκι που 'χε δυο υπέροχους γονείς και μια μεγαλύτερη αδελφή.Η οικογένειά της είχε περάσει δύσκολες στιγμές, αλλά με τη βοήθεια των φίλων τους κατάφεραν να τα ξεπεράσουν.Έτσι αποφάσισαν να κάνουν μια νέα αρχή.

Πλησίαζαν Χριστούγεννα κι οι γονείς ήταν ευτυχισμένοι βλέποντας τα παιδιά τους ενθουσιασμένα τις γιορτές.Όταν μπήκε Δεκέμβρης τα παιδιά ήθελαν να στολίσουν το δέντρο, αλλά ποτέ δεν έβρισκαν χρόνο.Έτσι όταν πέρασε καμιά βδομάδα και τα παιδιά βρήκαν επιτέλους χρόνο, με χαρά στόλισαν το Χριστουγεννιάτικο δέντρο τους.Η μικρότερή τους κόρη που την έλεγαν Χαρά, σκέφτηκε να επισκεφτεί την κολλητή της που την έλεγαν Μαρία.Αφού πήρε την άδεια απ' τους γονείς της, πετάχτηκε στο σπίτι της για να την καλέσει να παίξουν.Η Μαρία δέχτηκε και πήγαν να παίξουν κάτω στη γειτονιά τους.

ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΓΑΠΗΣ..!

Μέσα από τούτες τις γραμμές θα 'θελα να ευχαριστήσω πολύ(κι εκ μέρους της Σοφίας) τους καλούς κι αγαπημένους μου φίλους Παύλο και Μαριέτα, που κατέχουν και διαχειρίζονται το αξιόλογο και πολύ ενδιαφέρον ιστολόγιο "Δημιουργία - Επικοινωνία", για τις πολύ όμορφες ευχές τους που απέστειλαν αποτυπωμένες σ' αυτήν την υπέροχη κάρτα τους και μέσα απ' την καρδιά τους.Κι όταν μια τέτοια κάρτα είναι χειροποίητη από αστέρια κι υλικά αγάπης, την κάνει ακόμα πιο πολύτιμη κι ανεκτίμητη.Τους εύχομαι ολόψυχα να 'ναι πάντα καλά με υγεία πάνω απ' όλα, αγάπη κι ευτυχία... κι όποια άλλη επιθυμία τους να εκπληρωθεί!Μ' έχετε συγκινήσει ειλικρινά και χαίρομαι πολύ που σας γνώρισα!!!Σας ευχαριστώ πολύ και πάλι φίλοι μου... σας αγαπώ πολύ!!!

ΚΙ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ!

Βρισκόμαστε ήδη στο κατώφλι της Μεγάλης γιορτής των Χριστουγέννων και των περισσοτέρων στο μυαλό θα 'χουν κολλήσει τα γλυκά, τα δώρα, τα στολίδια, τα γλέντια και τα φαγητά.Όλα θυσία στο βωμό του άγχους για μια τρέλα, για ένα "φτηνό" χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν.Αυτό φυσικά θα συνοδεύεται κι από κάθε λογής κρεατικά και ποτά.Να φάμε και να πιούμε.Και μετά τι;Τίποτα...Θ' αναμένουμε με το ίδιο πάθος και λαχτάρα την Πρωτοχρονιά κι αργότερα το Πάσχα!

ΕΚΤΑΚΤΟ ΚΙ ΕΠΕΙΓΟΝ!

ΕΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΕ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ ΜΑΣ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ ΑΙΜΑ.

Συνάδελφος που νοσηλεύεται σε σοβαρή κατάσταση στο ΓΝΝΘΑ Σωτηρία χρειάζεται επειγόντως αίμα.Κάνουμε έκκληση για βοήθεια.Όσοι μπορείτε να βοηθήσετε θα σώσετε μια ζωή.Επικοινωνήστε στο 6975885691.Πρέπει όλοι να βοηθήσουμε!

Πηγή:ΟΣΙΑ ΕΥΧΗ

ΗΡΘΑΝ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ;

Όσο ζεις μαθαίνεις λένε!Μόλις έμαθα πως υπάρχει κι άλλο δωροβραβείο... αυτό των Χριστουγέννων.Και το 'μαθα μέχρι που μου το χάρισε πρώτα η καλή μου φίλη Νικολέτα με το πολύ όμορφο ιστολόγιο της παρέας "little me and little you ~ γιατί παρέα, περνάμε καλύτερα...".Μετά από λίγο να 'σου και μου 'ρχεται και δεύτερο απ' την Ωραιοζήλη μου και το επίσης ενδιαφέρον και γαλήνιο ιστολόγιό της "ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ...!".Και πάνω που τα 'χα όλα έτοιμα και για δημοσίευση, τσουπ! ...να, και το τρίτο απ΄τη καλή μου Μαρία και του πολύ ενδιαφέροντος-χιουμοριστικού και πεθερόπληκτου ιστολογίου "Φοβού... την ΠΕΘΕΡΑ!!!"Βρε παιδιά πόσα δωροβραβεία γενικά υπάρχουν σ' αυτόν το χώρο μας;Του Αϊ Βασίλη υπάρχει ή πάει πακέτο με το Χριστουγέννων;Ορίστε, πάλι δε θα κλείσω μάτι με τις απορίες μου!χαχαχα!

"ΔΩΣΕ ΜΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΣΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ!"

Δε χρειάζεσαι κανέναν να σου πει ποιος είσαι ή τι είσαι. Είσαι αυτό που είσαι.

Ένας μέρος του εαυτού μου υποψιάζεται ότι είμαι ένας χαμένος κaι ένα άλλο μέρος πιστεύει ότι είμαι παντοδύναμος Θεός.

Να μετράς την ηλικία σου με τους φίλους, όχι με τα χρόνια. Να μετράς τη ζωή σου με τα χαμόγελα, όχι με τα δάκρυα.

ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΜΙΚΡΟ ΑΓΓΕΛΟ!

Πέρυσι ήταν οι φοιτητές της Λάρισας. Παιδιά ανώνυμων και φτωχών προφανώς οικογενειών που ήρθαν σ' αυτήν την πόλη για να τελειώσουν τις σπουδές τους... να μοχθήσουν για ένα κουρελόχαρτο που θα τους εξασφάλιζε ένα... αβέβαιο μέλλον. Μια ζωή ανοχύρωτης κι ανασφάλιστης "εργασίας", σύμφωνα με όλες τις τιμές του περίφημου μνημονίου. Όμως δεν έφτανε μόνο αυτό στους δανειστές. Ήθελαν να νιώσουν και τη μυρωδιά του αίματος! Κι αυτό έγινε τελικά με τον ξαφνικό θάνατο από μαγκάλι και την έλλειψη στοιχειώδους θέρμανσης.

ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ!

Πέρασαν τόσα χρόνια και τόσες μέρες, από τότε που αντικρίσαμε τον ήλιο και έχουμε αλλάξει πολλές διαδρομές μπαίνοντας κάθε φορά σε διαφορετικά τούνελ. Στην πορεία μας πολλές φορές θα έχουμε σκεφτεί(και αναρωτηθεί), αν τελικά διαλέξαμε τη σωστή. Μη βιαστείτε να μου πείτε, γιατί μέσα μας(όπως και αν διασχίζουμε αυτήν τη στιγμή) ακόμα δεν ξέρουμε και δεν είμαστε σίγουροι. Απάντηση σ' αυτό το δίλημμα δε θα συναντήσουμε πουθενά, γιατί θα παραμένει ανύπαρκτο και αναπάντητο. Το μαθαίνουμε μέρα με τη μέρα, λεπτό το λεπτό στη διάρκεια αυτού του ταξιδιού.

Πολλές φορές θα έχουμε βγάλει άγχος σε μικροπράγματα και καταναλωνόμαστε κάνοντας τους άλλους ευτυχισμένους. Και σ' αυτήν την αδιέξοδη πορεία ξεχνάμε να κρατήσουμε και ένα κομματάκι για τον εαυτό μας. Αποφεύγουμε εσκεμμένα να ρίξουμε μέσα μας έστω και μια κλεφτή ματιά! Στο τέλος φτάνουμε ν' αποδεχόμαστε, πως αυτά που δε ζήσαμε ήταν τα καλύτερα. Καταφέρνουμε να φαίνονται πρωτόγνωρα, δύσκολα και απίστευτα όλα αυτά. Οπότε ας μην το παρεξηγούμε αυτό. Έρχεται κάποτε εκείνη η μέρα που κοιτάμε γύρω μας και δε βρίσκουμε τίποτα. Μας έχουν κλέψει από παντού. Μοιάζουν όλα σαν μια νέα αρχή... μοίρασμα ονείρων από το μηδέν.

Εάν προλάβουμε και αλλάξουμε την πορεία μας να γίνει πιο υποφερτή, είναι σίγουρο πως το πρώτο καλό που θα χαράξουμε είναι στον εαυτό μας. Ύστερα κάνουμε και τους άλλους που είναι μαζί μας χαρούμενους και ευτυχισμένους. Και φυσικά όπου υπάρχει οικογένεια και παιδιά, τότε αυτήν τη δοκιμασία της αλλαγής επιβάλλεται να την υποστούμε. Διαφορετικά θα πρέπει να συνηθίσουμε να ζούμε απομονωμένοι σ' ένα αδιέξοδο παρελθόν. Ο,τι και να μας βασανίζει(ή βαραίνει) είναι στο μυαλό, εκεί όμως που κατοικεί η αγάπη είναι στην καρδιά.

Δίχως άλλα διλήμματα η επιλογή ανήκει μόνο σε μας προσωπικά, όπως κι αυτά τα όνειρά μας. Τα παιχνίδια αυτά πλέον έρχονται στιγμές που παίζονται στο δικό μας γήπεδο. Και τον τρόπο που θα επιλέξουμε, μ' αυτόν θα πορευτούμε. Έτσι μαθαίνουμε να ονειρευόμαστε και να προχωράμε στη ζωή. Όλα είναι στο μυαλό και η ψυχή μας μπορεί να καθαρίσει τα πάντα με τη βοήθεια του Θεού. Αρκεί μόνο να υπάρχει θέληση και το μυαλό με την καρδιά να είναι στη θέση τους λεύτερες και χωρίς κολλήματα.

Κάποιες φορές δεν αντέχουμε άλλο ν' αναρωτιόμαστε και το μόνο που θέλουμε είναι να ζήσουμε απλές ανθρώπινες στιγμές, να μην ακολουθούμε ο ένας τον άλλον, αλλά να συμπορευόμαστε πλάι-πλάι... όχι όμως στον όλεθρο, αλλά στη ζωή... εκεί που βρίσκεται μπροστά ο δικός μας Παράδεισος! Στο χέρι όλων μας είναι να διαβούμε την πόρτα του και πιστεύω ακέραια πως μπορούμε. Εμείς απλά κρατάμε τα κλειδιά του(έτσι τουλάχιστον πιστεύουμε) και καλό θα ήταν να υπήρχε μεγάλη αποφασιστικότητα να το πράξουμε. Από τη δική μας θέληση άλλωστε εξαρτάται να τον ακολουθήσουμε με ταπεινότητα και σεβασμό..!

ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΓΥΝΑΙΚΩΝ!

Η κακοποίηση είναι μια παράνομη πράξη που δεν έχει να κάνει τόσο με κάποιο φύλο, όσο με την αηδία που μου προκαλεί η οποιαδήποτε είδους βία. Μια βία που την καταδικάζω από όπου κι αν προέρχεται. Νιώθω όμως αποτροπιασμό για όλες εκείνες τις κακοποιήσεις, που τελέστηκαν και εξακολουθούν να γίνονται από το δικό μου φύλο σε βάρος τόσων γυναικών.

ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΛΕΓΕΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ(Τάσος Λειβαδίτης)

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

δε θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι για την ειρήνη και

για το δίκαιο.

Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα

ματώσουν απ' τις φωνές

το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες-μα ούτε βήμα πίσω.

ΤΟ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

Λένε πως αδέρφια δεν επιλέγεις, αλλά σου προκύπτουν στην πορεία κι από κει και πέρα ο Θεός βοηθός.Έτσι λοιπόν μέσα απ' αυτήν τη δίνη που πέρασα με την κατάσταση της υγείας της Σοφίας μου, δε μπορώ να μην αναφερθώ στη συμβολή της αδελφής μου και του συζύγου της.Ο καθένας βέβαια με το δικό του τρόπο συνεισφοράς με βοήθησαν πραγματικά κι έμπρακτα για να ξεπεράσω πολλά και δύσκολα προβλήματα διαβίωσης και ψυχολογικής συμπαράστασης.

ΔΩΡΟΣΥΝΕΧΕΙΕΣ..!

all4blogs

Προ ημερών το φιλικό μου ιστολόγιο "Pegy's Land" μου χάρισε ένα δωράκι αυτό του unpaixtable και με πρότεινε να συμμετάσχω στις ερωτήσεις του.Τώρα μη με ρωτήσετε τι είναι αυτό ή εάν τρώγεται(γιατί από τέτοια δεν...), αλλά διαβάστε αυτό το κειμενάκι για την προέλευση και την ιστορία του, μήπως και γίνετε σοφότεροι.

ΑΝΤΙΟ ΡΕ ΦΙΛΕ..!

Ρε φίλε, έπρεπε να φτάσεις ως εδώ για να μάθεις αυτά που ήθελες από παιδί; Στο χείλος του γκρεμού; Έφτασες ένα βήμα από αυτόν, για να δεις το σημείο όπου έπεσαν οι δίδυμοι πύργοι... στο απόλυτο μηδέν. Κι αυτό που σου έμεινε ήταν μόνο πόνος και δάκρυα που χάθηκαν μέσα στη βροχή. Δεν έχεις τίποτα δικό σου… τίποτα. Τ' ακούς ρε φίλε; Σε σένα μιλάω! Τι με κοιτάς σα χάνος… σαν να με βλέπεις για πρώτη φορά!

ΣΑΤΙΡΙΚΟΝ!

                                                                                                          χρήστης fanny kromm

Επειδή απ' το πρωί μ' έχει πιάσει αυτή η εθνική έπαρση(να την πωωω) ή έξαρση... λόγω της ημέρας(όπως έλεγε κι η "μπεμπέκα" στην ταινία "η δε γυνή να φοβείται τον άντρα"), άκουσα την εθνική μας τραγουδίστρια Σοφία Βέμπο ν' απαγγέλλει παλιό της πολεμικό τραγούδι και θυμήθηκα εκείνο που έλεγε:"το πρωί με ξυπνάς με φιλιά".

Στα παλιά μου χρόνια σαν παιδιά-κουμπιά που ήμασταν, είχαμε αλλάξει τον αδόξαστο στον στίχο του και το κάναμε κάπως σατιρικό.Ξέρετε τώρα πως γίνονται σ' αυτά.Όλη μαζί η "μαρίδα" έβαλε από λίγο το χεράκι της στο στίχο και να η παραποίηση!Με ξέρετε τώρα... αφού μου 'ρθε η αναλαμπή, πρέπει να την ολοκληρώσω με δημοσίευση!Έχει την πλακίτσα της!Και για όσους δε γνωρίζουν το σχετικό άσμα, παρουσιάζω αυτό στο βίντεο αυτούσιο.Οι σατιρικοί στίχοι βεβαίως είναι μέρος των στίχων του τραγουδιού!Διαβάστε, σιγοτραγουδήστε κι απολαύστε!Καλή σας διασκέδαση!

Το πρωί με ξυπνάς με κλωτσιές 

με χαϊδεύεις με λίγες μπουνιές, 

μου τραβάς τα μαλλιά 

μου δαγκώνεις τ' αυτιά

και το σπίτι γεμίζει χαρά!

Πόσο χαίρομαι που μ' αγαπάς

το βραδάκι στο ξύλο με σπας

για δουλειά μου μιλάς

τη χαντζάρα τραβάς 

πόσο χαίρομαι που μ' αγαπάς!

ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΒΡΑΔΥ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΤΕ ΚΑΙ 

ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΠΟΛΛΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ!!!

VIRTUAL REVOLUTION!!Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ...

"Αν γίνονταν σήμερα εκλογές ποιο κόμμα θα ψηφίζατε;"Έτσι νομίζω ρωτάνε όταν γίνεται μια δημοσκόπηση.Αν τώρα σας έλεγαν να σχηματίσετε κυβέρνηση(μετά του Πρωθυπουργού) με άτομα της επιλογής σας, ποια απ' αυτά θα επιλέγατε;

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΜΕ ΔΩΡΑ!

Σας έλειψα καθόλου φίλες και φίλοι μου;Δεν ξέρω για σας, αλλά εμένα μου έχετε λείψει πάρα πολύ!Μέσα από τούτο τον χώρο μ' έχετε γνωρίσει και σας γνώρισα, μ' έχετε μάθει και σας έμαθα, έχετε περάσει χαρές και λύπες(ή μάλλον μόνο λύπες!) μαζί μου.Πάντως ό,τι και να υπάρχει, είναι κάτι που δεν το επιδιώκω και βγαίνει χωρίς εξαναγκασμό και τελείως αυθόρμητα.Η πρώτη σκέψη δηλαδή όπως λέμε…

ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ!(Blog Action Day 2013)

Αν βγούμε στο δρόμο και ρωτήσουμε μερικούς ανθρώπους ποια είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα θα παίρναμε διαφορετικές και ποικίλες απαντήσεις. Οι περισσότεροι θα εστίαζαν σε ορισμένα που γνώριζαν γενικά και αόριστα, αλλά πολλοί λίγοι θα ήξεραν ποια είναι πραγματικά αυτά.

"ΣΩΜΑ" (ΑΝ)ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ!

Τελικά αυτό το "σώμα" δεν πρόκειται να ηρεμήσει ποτέ.

Αυτός ο καιρός που πέρασε ήταν καλύτερος ή τώρα αρχίζουν τα δύσκολα;Εδώ σε θέλω...

Ο χρόνος θα δείξει αν είναι ο καλύτερος σύμμαχος ή εχθρός.

Συναισθήματα;Ποιος ήρθε..;Ανακατεμένα... όλα!Διαλέγεις και παίρνεις...

Από χθες λοιπόν στεγαστήκαμε-όλοι μαζί-κάτω απ' την ίδια στέγη... κι ο ΘΕΟΣ ΒΟΗΘΟΣ!

Δε θέλω να δω και να πιστέψω τι πλησίασε... ΕΝΑ ΤΕΛΟΣ ή μια καινούργια αρχή;

Κι όμως ο χρόνος λένε κάποιοι πως γιατρεύει τις πληγές!Είναι ο καλύτερος γιατρός.Χα!Ας γελάσω καλύτερα για να μην κλάψω..!Τότε γιατί εγώ στέκομαι εδώ απέναντι στο χρόνο κι όπου πληγώθηκα ακόμα αιμορραγώ;Ένα λάθος που έκανα μέσα σε τόσα άλλα και ξεχωρίζει όσο περνάει ο καιρός.Κι αν έκανα τα περισσότερα σωστά, αυτό όμως θα 'ναι κει και θα φαίνεται επισκιάζοντας μια ολόκληρη ζωή.
Σημάδια μιας ολόκληρης και ξεφτισμένης ζωής που δεν ονειρεύτηκα ποτέ.Κι όμως την έζησα, κατάφερα να επιζήσω και να βγω ζωντανός απ' αυτόν τον όλεθρο.Δε γνωρίζω τι μπορεί να γίνει μετά απ' αυτήν την παρωδία και τι μπορεί να περιμαζευτεί.Ας ελπίσω τουλάχιστον το καλύτερο κι ας μην το πιστεύω βαθιά μέσα μου πως θα γίνει αυτό.Διακρίνω πάντως στο βάθος να πλησιάζει ένα τέλος.
Ένα τέλος που έπρεπε να γίνει και να 'χει έρθει νωρίτερα.Ένα τέλος σαν αυτό που ζητώ... οποιοδήποτε κι αν είναι αυτό... μόνο να μην είναι θανατερό.Τέλος με happy end υπάρχουν μόνο στις ταινίες και στα παραμύθια.Στη ζωή όλα είναι αποδεκτά κι έχουν τη δική τους σημασία.Κι αυτό το λάθος θα με κατατρώει σ' όλη μου τη ζωή, γιατί το χρεώνομαι τώρα μόνος μου.Ένα λάθος που με καθήλωσε, χωρίς να με κάνει σοφότερο.
Τώρα όμως που το τέλος αρχίζει ν' αχνοφαίνεται στον ορίζοντα, δε μπορώ να δω από τόσο μακριά ποιο θα 'ναι αυτό!Το μόνο που ξέρω τώρα πια, είναι πως αυτό έχει πάρει θέση μέσα μου.Έτσι όπως έπρεπε να 'χει γίνει απ' την αρχή.Κι όσο εκείνο θα πλησιάζει πιο κοντά, τόσο θα φαίνεται και καλύτερα..!

Υ.Γ.:Μόλις που διάβασα τα σχόλιά σας στην προηγούμενη δημοσίευση(να την πω κι αυτήν προφητική;) και σας ευχαριστώ πολύ καλοί μου φίλοι για τα καλά κι ευγενικά σας λόγια!Θα προτιμούσα να σας απαντήσω στον καθένας σας ξεχωριστά-όπως συνηθίζω άλλωστε-αλλά η συγκυρία αυτήν τη στιγμή δεν μου το επιτρέπει!Δεν υπάρχουν λόγοι υγείας αυτήν τη φορά, αλλά μάλλον προσαρμογής στη νέα μου πραγματικότητα.Ίσως χρειαστεί ν'  απουσιάσω για λίγο καιρό!Θα προσπαθήσω να 'μαι εντάξει στις υποχρεώσεις μου!Να ξέρετε όμως πως θα σας αγαπώ και θα σας σκέφτομαι συνέχεια!Δεν πρόκειται να σας αφήσω..!

BEAUTIFUL LI(F)E..!

Πόσο παράξενη είναι αυτή η ζωή 

και τι μπορεί ακόμα να σου κρύβει!

Παράξενη κι όμορφη ταυτόχρονα... 

έτσι τουλάχιστον μου 'χες πει-αν το θυμάσαι.

Κάθε άνθρωπος μπορεί να κρύβει 

τη δική του προσωπική σφραγίδα μέσα του,

κάποιο μικρό ή μεγάλο μυστικό, 

μια πικρή αλήθεια ή ένα φόβο.

ΕΚΤΑΚΤΟ ΚΙ ΕΠΕΙΓΟΝ!

ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΕΝΑ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙ ΝΑ ΒΡΕΙ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ

                                                                                                   της Στέλλας Μεϊμάρη                               

Υπάρχουν κάποια παιδάκια που αντί να παίζουν ξέγνοιαστα, αναγκάζονται να γνωρίσουν από πολύ μικρά το σκληρό πρόσωπο της ζωής, μπανοβγαίνοντας σε ψυχρά δωμάτια νοσοκομείων και χειρουργείων.

Ένα απ΄ αυτά τα παιδάκια είναι κι η Παρασκευή-Ευφραιμία Θεοδώρου.Η πεντάχρονη μικρούλα δε μπορεί ούτε να δει, ούτε να μιλήσει, ούτε να περπατήσει.Ο λόγος;Ανά πάσα στιγμή μπορεί να υποστεί αποκόλληση του αμφιβληστροειδούς.To κοριτσάκι, σε ηλικία μόλις έξι μηνών, υποβλήθηκε στην πρώτη του εγχείρηση στο Γενικό Νοσοκομείο "Γεννηματάς", παρότι, όπως λέει χαρακτηριστικά στο "Αγιορείτικο Βήμα" ο πατέρας του, κ. Απόστολος Θεοδώρου, οι γιατροί είχαν δηλώσει εξαρχής ότι "πρέπει να σταματήσει να κάνει πειράματα στην Ελλάδα, καθώς δεν θα υπάρξει αποτέλεσμα".

Κι όντως, η εγχείρηση δεν έφερε κανένα απολύτως αποτέλεσμα.Αντίθετα, η μικρούλα υπέστη καθολική αποκόλληση του αμφιβληστροειδούς κι έπρεπε να μεταβεί επειγόντως στο εξωτερικό.Η μόνη λύση, λοιπόν, ήταν να μεταφερθεί η Παρασκευούλα στην Αμερική, στο εξειδικευμένο Children’s Hospital of Los Angeles - Doheny Retina Institute, το οποίο διευθύνει ο Thomas Lee, MD, ειδικός στις σύνθετες διαταραχές του αμφιβληστροειδούς παιδιών.

Και παρότι τα έξοδα για την οικογένεια ήταν υπέρογκα, την άνοιξη του 2009 η Παρασκευή κατάφερε να ταξιδέψει μέχρι το συγκεκριμένο νοσοκομείο του Λος Άντζελες και να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση και στα δυο της μάτια."Η χαρά μας ήταν ανέλπιστη.Η μικρή τους πρώτους μήνες έδειχνε σημάδια βελτίωσης, έβλεπε, αντιλαμβανόταν το φως, τον ήλιο.Ξαφνικά όμως υπέστη ξανά αποκόλληση", μας λέει ο κ. Θεοδώρου.Κανείς γονιός, όμως, δεν θα εγκατέλειπε τόσο εύκολα την ελπίδα να ζήσει το παιδί του μια κανονική ζωή.Να δει, να μιλήσει, να περπατήσει, να μπορέσει να παίξει με τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του.Έτσι, λοιπόν, η οικογένεια Θεοδώρου παλεύει να βρει και πάλι τα χρήματα απ΄ την αρχή, για να μπορέσει να ταξιδέψει ξανά το μικρό αγγελούδι στην Αμερική.

Τα έξοδα, βέβαια, για την οικογένεια της μικρής Παρασκευούλας δεν σταματάνε εδώ.Το παιδί πάσχει από οστεοπόρωση σοβαρού βαθμού, που μπορεί να του προκαλέσει κατάγματα.Ευτυχώς, το κόστος αυτών των φαρμάκων τα καλύπτει η Πρόνοια.Ωστόσο, για την εγχείρηση εκτός Ελλάδας το υπουργείο Υγείας καλύπτει μόλις το 1/3 των εξόδων."Το ποσό είναι μεγάλο.Την προηγούμενη φορά για 33 μέρες που μείναμε στην Αμερική, πληρώσαμε 105.000 ευρώ.Και τώρα κανείς δεν ξέρει πάλι πόσο θα χρειαστεί να παραμείνουμε εκεί.Θέλουμε να θεραπευτεί οριστικά η Παρασκευούλα μας αυτή τη φορά και να βρούμε λύση και για την οστεοπόρωση.Μόλις βρεθούν τα χρήματα θα φύγουμε αμέσως για την Αμερική", τονίζει, γεμάτος αγωνία, ο πατέρας.

Για τους ελάχιστους δύσπιστους, σας παραθέτουμε παρακάτω όλα τα ιατρικά έγγραφα που διαβεβαιώνουν για την πάθηση του παιδιού και την ανάγκη μεταφοράς του στο εξωτερικό για να εγχειριστεί.Ας βοηθήσουμε όλοι μαζί την μικρή Παρασκευούλα στη μεγάλη αυτή μάχη που δίνει απ΄ τη στιγμή που γεννήθηκε.Κι ας μη σταθούν εμπόδιο τα χρήματα μπροστά στη ζωή και την υγεία μιας αθώας ψυχούλας.

Με τις ευχές και την αγάπη μας να πάει το συντομότερο Αμερική και να γυρίσει πίσω γερή και δυνατή.Όποιος θέλει να λάβει μέρος στον αγώνα σωτηρίας της τετράχρονης Παρασκευής, μπορεί να επικοινωνήσει με τον Απόστολο Θεοδώρου στο 6979724915 και 6942216572

Όποιος μπορεί να συνεισφέρει, ο λογαριασμός της οικογένειας είναι:

Απόστολος Θεοδώρου

ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ

ΑΡ. ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ: 733/625364-40

ΙΒΑΝ: GR4301107330000073362536440

κι επίσης

Απόστολος Θεοδώρου

ALPHA TΑΜΙΕΥΤΗΡΙΟ

ΑΡ. ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ: 133-002101-280728

ΙΒΑΝ: GR13 0140 1330 1330 0210 1280 728

Πηγή:ΟΣΙΑ ΕΥΧΗ

ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ..!

Πριν από μερικές μέρες "ταξίδεψα" στο ιστολόγιο "BUTTERFLY'S WORLD".Δεν ήταν τυχαίο το ταξίδι μου, αλλά έγινε ύστερα από υπόδειξη της καλής κι αγαπημένης μου φίλης "Καίτης".Εκεί λοιπόν έπεσα πάνω σ΄ αυτήν εδώ τη δημοσίευση!Πριν διαβάσω καλά-καλά το περιεχόμενό της(επειδή είμαι περίεργος ανάθεμά με!), έπεσε στην αντίληψή μου μια εικόνα(banner)-πρόσκληση βοήθειας που αφορούσε τη Μαρία-Νεφέλη Δημητρίου!Ενημερώθηκα αμέσως απ΄ τις παραπομπές της εικόνας για το πρόβλημά της κι αφού διάβασα τελικά τη δημοσίευση, άφησα ακολούθως και το σχόλιό μου στο ιστολόγιο.

Η περιπέτεια της υγείας της Μαρίας κρατάει αρκετό καιρό, είναι πολύ συγκινητική και μπορείτε να τη διαβάσετε κι εδώ!Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν εξετάζω αν κάποιος λέει ή όχι αλήθεια, αλλά αν μπορώ να προσφέρω και να συνδράμω.Σ΄ εκείνον που επικαλείται τη βοήθεια, αφήνω την κρίση και το έλεος του Θεού.Μ΄ αυτόν τον τρόπο πιστεύω πως κάνω καλό πρώτα στον εαυτό μου και μετά σ΄ εκείνον που ζητάει βοήθεια.Θέλω να κοιμούνται το βράδυ όλοι ήσυχα τελικά!

Έτσι λοιπόν πριν φτάσει η κατάστασή της στο "λυπάμαι πολύ" και "να ζήσετε, να τη θυμόσαστε", κάνω έκκληση λοιπόν να διαβάσετε αυτήν τη συγκινητική ιστορία της Μαρίας κι αν θέλετε κι όσο μπορείτε φυσικά, βοηθήστε την.Αλλά κι αν ακόμα δε μπορείτε διαδώστε το(κι αυτό βοήθεια είναι!), για να μαθευτεί-ακουστεί και να βοηθήσουν όσοι κι όσο μπορούν.

ΝΑ 'ΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΛΑ! 

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΑ..!

Είχα βρεθεί κάποιο καλοκαιράκι σ΄ ένα παραλιακό εστιατόριο κι εκεί που κουβέντιαζα με τον ιδιοκτήτη του καταστήματος, "τσουπ" έρχεται και κάθεται σε διπλανό τραπέζι(εντάξει... σε καρέκλα καθότανε ο άνθρωπος) ένας Αθηναίος παραθεριστής.Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν έρχονταν πολλά χρόνια στην παραλία της Λούτσας(το μυαλό σου εκεί γύρω στην Αθήνα... Πρέβεζα μεριά λέμεε!).Η κουβέντα μας ήταν περί εξοχικών κατοικιών.

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ!

Πριν από μερικές μέρες έλαβα μέρος στο διαγωνισμό φωτογραφίας που έκανε για πρώτη φορά(κι εύχομαι να τα χιλιάσει!) η καλή κι αγαπημένη μου φίλη Μαρία Νι που διαχειρίζεται το εξαίρετο και φιλικό μου ιστολόγιο "Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά..."(τίτλο που βρίσκω πολύ ευαίσθητο και ρομαντικό!) κι όσοι δεν το ΄χουν γνωρίσει το προτείνω ανεπιφύλακτα!

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;

Ζητείται οποιοσδήποτε εθελοντής(ή εθελόντρια, δεν έχει σημασία) που ν΄ αναλάβει επιτέλους την διακυβέρνηση της ακυβέρνητης χώρας και μαζί τις τύχες του ελληνικού λαού, προκειμένου ξαναζωντανέψει την ελπίδα μας κι ο οποίος θα πρέπει να πληροί τους παρακάτω όρους και προϋποθέσεις:

ΣΤΟ ΦΙΛΟ ΜΟΥ!

Καρφωμένο το βλέμμα μου σε κάτι παλιές φωτογραφίες και το μυαλό μου σαν ένα μεγάλο λευκό νοβοπάν, χρόνια ολόκληρα με ακολουθούσε κατάστικτο από καρφιτσωμένα πραγματάκια. Τι να κάνω, τα φροντίζω με αγάπη κι ας με βασανίζουν ευχάριστα, αφού κατάφερα να γευτώ όμορφες στιγμές φτιαγμένες όμως από τα χεράκια τους. Όλα στοιβαγμένα όπως - όπως σε κάθε γωνιά της σκέψης μου και κάποιοι τοίχοι δωματίων νοτισμένοι από τα χιλιάδες λόγια. Πως πέρασαν αλήθεια τόσα χρόνια!

Έτσι σήμερα λοιπόν έχει την τιμητική του ο φίλος μου! Με συνεπήραν τα ζουμιά των αναμνήσεων κι ένας κόμπος στο λαιμό που ήρθε και κάθισε απρόσκλητα, κάνει προσπάθεια για να πνίξει τον καημό μου. Ο φίλος ο πραγματικός, ο ντόμπρος, αυτός που θα σου σταθεί κι όταν οι άλλοι θα σε εγκαταλείψουν στα δύσκολα, αυτός που θα μπει στο σπίτι σου απρόσκλητος, χωρίς να σου χτυπήσει το κουδούνι και θα σου πει "ΗΡΘΑ". Εκείνος που δε θα σε παρεξηγήσει και ούτε θα σε χαρακτηρίσει αγενή, για οτιδήποτε - και όπως - του μιλήσεις. Γιατί γνωρίζεις ότι άδολα κτίστηκε αμοιβαία εμπιστοσύνη στην ψυχή. Έχεις διακρίνει ότι είναι καθαρή και αγνή, επειδή έχεις διανύσει άπειρα χιλιόμετρα και μέσα από δοκιμασίες ότι θέλει το καλό σου. Δε θα κοιτάζει να σε διορθώνει για να γίνεις αρεστός σε εκείνον, ούτε θα σε συναγωνίζεται, αλλά αντιθέτως θα σε ακούει και θα σε διορθώνει χωρίς να σε απαξιώνει. Για έναν τέτοιο φίλο μιλάω, πραγματικό και όχι μουσαντένιο. Σε αυτόν λοιπόν απευθύνομαι και αφιερώνω το "Φίλε μου", ένα παλιό, αγαπημένο και ελαφρολαϊκό μουσικό κομμάτι.

Για τη φιλία άλλωστε έχουν γραφτεί και ειπωθεί πάρα πολλές κοσμοθεωρίες σε φιλοσοφικό επίπεδο, όμως η φιλία είναι μία, μοναδική κι ευλογημένη! Δε μπαίνει σε καλούπια, δε χτίζεται με κανόνες, δε διαπραγματεύεται. Φωλιάζει μόνο και εκτελείται μέσα από την καρδιά, εκεί όπου κατοικεί η πραγματική αγάπη. Εκείνη θα σε ενημερώσει με τα θετικά μηνύματα που θα εισπράξεις. Θα μπορούσα να καταναλώσω ολόκληρες εργατοώρες για τη φιλία. Με τόσες πολλές ημέρες - επέτειοι που υπάρχουν γύρω μας έχω χάσει το μπούσουλα και δεν ξέρω αν υπάρχει κιόλας μέρα που να γιορτάζει ο άγιος φίλος ή η άγια φιλία. Άλλωστε δε με νοιάζει αυτό και τη φιλία τη θεωρούσα κι εξακολουθώ να τη θεωρώ εξίσου σημαντική, όσο και ιερή. Αυτήν την ανθρώπινη σχέση την έχω κατατάξει - αν όχι ισάξια - κορυφαία και από την αδελφική.

Το τραγούδι αυτό πρωτοτραγούδησε ο σπουδαίος τραγουδοποιός Γιάννης Πουλόπουλος, όπου με πλημύρισαν θύμισες από το παρελθόν με τον κολλητό και αγαπημένο μου φίλο - τον Παναγιώτη - που αργότερα με στεφάνωσε και η σύζυγος του έγινε νονά στο πρώτο μου κορίτσι... τη Χρυσάνθη. Όταν γυρίζαμε από τα ατέλειωτα ξενύχτια και τις βραδυνές περιπλανήσεις μας - ανύπαντροι γαρ -, σταματούσαμε το αυτοκίνητο μου(είχε μαλώσει με την οδήγηση από παλιά ο μπαγάσας) κάτω από το σπίτι του επί της Μεσογείων στην Αθήνα και βάζαμε - μεταξύ πολλών άλλων ασμάτων - κι αυτό το συγκεκριμένο κομμάτι. Σαν να ερχόταν κι εκείνο από το πουθενά για να γεμίσει τη μέρα μας. Λες και μας μιλούσε στην ψυχή. Μήπως δεν είναι αλήθεια; Άλλωστε πόσες και πόσες ατέρμονες συζητήσεις είχαμε κάνει εκείνα τα χρόνια της ανέμελης νιότης μας! Ολόκληρες βραδιές τις καταπίναμε με τη συνοδεία του.

Μπορώ να πω ότι το ακούγαμε συνέχεια κι απανωτά, μέχρι να λιώσουμε την κασέτα, δυο και τρεις και τέσσερις φορές(σαν τα παιδιά του Πειραιά ακούγεται!) στο κασετόφωνο(γιατί τότε δεν υπήρχανε cd), μέχρι που μας συνόδευε για ύπνο. Δεν ήταν βέβαια το μοναδικό τραγούδι που ακούγαμε με τον ίδιο τρόπο, αλλά αυτό το ξεχώρισα ιδιαίτερα. Θυμάμαι ένα καλοκαίρι στην Κρήτη, μέχρι να πιάσουμε παραλία για μπάνιο από τα Χανιά, - μια διαδρομή 20χλμ περίπου - είχα βάλλει να παίζει σε πολλαπλές επαναλήψεις το μελωδικό μπλουζ της εποχής εκείνης "Nothings gonna change my love for you". Με αυτό πηγαίναμε και με αυτό γυρίζαμε. Αλλά και όσο κυκλοφορούσαμε μέσα στην πόλη, στον ίδιο ρυθμό του κάναμε τις βόλτες μας. Ήταν η εποχή όπου τότε - βρε παιδιά - αφηνόμασταν στο αίσθημα και προσπαθούσαμε επίμονα να βρούμε τη γωνία στο δεκάρικο. Και με κάτι τέτοια τραγούδια ήταν σαν να υπήρχε κάποιος και να μας τσίγκλαγε. Αααχ! Αξέχαστες εποχές και στιγμές! Έλα, έλα... δε θέλω τέτοια... σύνελθε και μη χάνεσαι!

Φίλε μου Παναγιώτη, είσαι ένας σπάνιος και γλυκός άνθρωπος - θησαυρός, πραγματικός φίλος, στρατιώτης της ζωής, άρχοντας κανονικότατος και άξιος συμπαραστάτης! Για μένα είσαι ο ορισμός της έννοιας της φιλίας. Ένα παράθυρο εκεί ψηλά στον ήλιο που θα φεγγοβολά. Κι άλλα πολλά θα μπορούσα να γράψω για τις αλητείες μας φιλαράκι μου κι αυτά που έβγαλα θεωρώ ότι είναι ελάχιστα. Προτιμώ να τα κρατήσω για μένα σαν φυλαχτό στην επόμενη γαλαξιακή μυστική αντάμωση. Ο Θεός να σε έχει πάντα καλά με την οικογένεια σου όπου κι αν βρίσκεσαι και να περνάς όπως θέλει η ψυχούλα σου. Εμένα άσε με να νιώθω τη θετική σου αύρα και παρουσία, χαρούμενος κι ευγνώμων στο Θεό που σε έστειλε στο δρόμο μου να σε γνωρίσω! Σ' ευχαριστώ για όλα!!!

Υ.Γ.: Ελάτε τώρα και δε θέλω "δόλιες" σκέψεις(πσπσπς και μουμουμου!), γιατί κι εσείς που το διαβάζετε, φίλοι μου είστε και μάλιστα από τους πολύ καλούς. Μου συμπαρασταθήκατε πάρα πολύ(κι αυτό δεν το ξεχνάω), αλλά με αυτόν το φίλο έχω φάει τα καλύτερά μου χρόνια... ψωμί κι αλάτι όπως λέγανε(λένε ακόμη;) δηλαδή! Πιστεύω να με καταλαβαίνετε, γιατί κάπως έτσι θα νιώθετε κι εσείς ανάλογα για δικούς σας ξεχωριστούς ανθρώπους. Πέσαμε σε ευαισθησίες πάλι από ότι νομίζω και δεν ξέρω πως να τις κατευνάσω! Δε βλέπω να έχει και ούριο άνεμο αυτήν τη φορά! Να δω όμως πως θα βγω από αυτό το "λούκυ", χωρίς να θυσιάσω το "λουκ" μου μπροστά στα παιδιά..! Άιντε, στον αγαπημένο μου "ΛΟΥΚΥ ΛΟΥΚ" κατέληξα... βρε τι έπαθα με δαύτον..!

ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΠΟΥΛΑΩ..!

Τόσες μέρες και τόσες νύχτες έμεινα δίπλα σου στην κλινική για να μπορώ και μόνο να σε κοιτάζω.Κι εφόσον είχες σωθεί, μου ήταν αρκετό για ν΄ αναπνέω.Έβλεπα μπροστά μου ένα πλάσμα ανήμπορο-σα μωρό-που κάποτε ήταν όλο ζωντάνια, να προσπαθεί να εξυπηρετηθεί, να περπατήσει και να θυμηθεί.Και σ΄ όλα αυτά να ζω κοντά τις παραισθήσεις σου βγαλμένες μέσα από κάποιο παραμύθι.

Σου κρατούσα τρυφερά το χέρι με το βλέμμα καρφωμένο πάνω σου και δεν ήθελα να σ΄ αφήσω ούτε για μια στιγμή.Με κοίταζες με μάτια ξαφνιασμένα κι όλα σου φαίνονταν τόσο άγνωστα και πρωτόγνωρα... σα να μην είχες ξαναζήσει στον κόσμο αυτό.Ακόμα και το φαγητό σου που δε μπορούσες να χαρείς από μόνη σου... σαν ψέμματα μου φαίνονταν.Ζούσα όπως φαίνεται στο δικό μου παραμύθι.

Ένιωθα ένας ανήμπορος Προμηθέας, μπροστά στο γύπα που του κατατρώει... την ψυχή.Οι πνιγμένες λέξεις μόλις που κατάφερναν να βγαίνουν απ΄ το στόμα μου.Ερωτήματα πάμπολλα κτισμένα με δάκρυα που τα παρέσυρε η βροχή του ατέλειωτου δρόμου.Θεέ μου, τι κάνω εδώ αυτήν τη στιγμή;Πόσο μπορεί ν΄ αντέξει ένας άνθρωπος αυτό το μαρτύριο;Πόση δύναμη μπορεί ένας άνθρωπος ν΄ αντλήσει ακόμα;Σκέψου λέει και να ΄χα ονειρευτεί!

Οι μέρες-ακόμα και σήμερα-κυλάνε βασανιστικά πάνω μου κι η αβεβαιότητα της αποκατάστασης να με κυριεύει... σαν ένα μάτσο από τέτοιες αναπάντητες ερωτήσεις.Έχω όμως σύμμαχο την πίστη μου στην Παναγία πως το θαύμα Της θα ολοκληρωθεί και δε θα σ΄ αφήσει.Στο τέλος κι όταν όλα γίνουν καλά, εύχομαι να νιώθω πως παραμύθι πουλάω..!

ΕΚΤΑΚΤΟ ΚΙ ΕΠΕΙΓΟΝ!

ΕΝΑ 16ΧΡΟΝΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΕΧΕΙ ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΑΙΜΟΠΕΤΑΛΙΑ!

Πρόκειται για την Ελένη Σοφού του Γεωργίου 16 ετών, η οποία νοσηλεύεται με οξεία λευχαιμία, στην Αιματολογική Κλινική του Ευαγγελισμού.Όσοι θέλουν και μπορούν καλούνται να προσφέρουν αιμοπετάλια σαν δώρο ζωής σ΄αυτό το νέο κορίτσι...

Διαβάστε προσεκτικά τις οδηγίες:

ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΠΗΓΑΙΝΕΤΕ ΚΑΙ ΔΙΝΕΤΕ ΔΕΙΓΜΑ ΚΙ ΑΝ ΚΑΝΕΙ, ΣΑΣ ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΔΥΟ ΤΡΕΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΔΩΣΕΤΕ ΑΙΜΟΠΕΤΑΛΙΑ.ΟΠΩΣ ΔΙΝΕΤΕ ΑΙΜΑ.

ΑΠΛΩΣ Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΚΡΑΤΑΕΙ ΜΙΑ ΩΡΑ ΠΕΡΙΠΟΥ, ΓΙΑΤΙ ΑΦΟΥ ΑΦΑΙΡΕΘΟΥΝ ΤΑ ΑΙΜΟΠΕΤΑΛΙΑ, ΤΟ ΑΙΜΑ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΣΕ ΣΑΣ .

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΑΠΟΛΥΤΑ ΥΓΕΙΕΙΣ, ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΤΕ ΠΑΡΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟ, ΟΥΤΕ ΑΣΠΙΡΙΝΗ ΓΙΑ ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ ΠΡΙΝ, ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΤΕ ΚΑΝΕΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΔΥΟ ΕΓΓΥΜΟΣΥΝΕΣ, ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΤΕ ΑΛΛΕΡΓΕΙΑ ΣΕ ΚΑΤΙ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΑ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΑΓΝΟΙ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΙ ΜΕ ΥΨΗΛΟ ΑΙΜΑΤΟΚΡΙΤΗ ΚΑΙ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΠΙΕΣΗ.

ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΚΑΝΕΙ ΤΑΞΙΔΙ ΣΕ ΤΡΙΤΟΚΟΣΜΙΚΕΣ ΄Η ΕΞΩΤΙΚΕΣ ΧΩΡΕΣ, ΟΥΤΕ ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΠΑΕΙ ΣΕ ΟΔΟΝΤΙΑΤΡΟ ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΔΥΟ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ.

ΑΠΟΚΛΕΙΕΣΤΕ ΟΣΟΙ ΕΧΕΤΕ ΣΤΙΓΜΑ  Ή ΘΥΡΟΕΙΔΟΠΑΘΕΙΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΕΓΧΕΙΡΗΣΕΙΣ.

ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΑΙΜΟΠΕΤΑΛΙΑ ΚΑΘΕ ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΄ΧΕΤΕ  ΦΑΕΙ ΚΑΛΑ.

ΔΕΝ ΠΟΝΑΕΙ ΚΙ ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΟ ΖΩΗΣ ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΟ…

Πηγή:ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΕΡΑ

ΕΚΤΑΚΤΟ ΚΙ ΕΠΕΙΓΟΝ!

Ένα αγγελούδι μόλις 3,5 χρονών, η Ευαγγελία-Λυδία Σιδέρη, χρειάζεται αίμα και αιμοπετάλια.

10 λεπτά από το χρόνο μας δεν είναι πολλά...

Παρακαλώ όσοι μπορείτε να βοηθήσετε!!!

Παίδων Αγλαΐα Κυριακού, Ογκολογικό "Ελπίδα"

τηλ:210-7452211

Πηγή:Kate's CakeBox

ΓΥΡΟΣ ΓΝΩΡΙΜΙΩΝ!

Ήρθε το φθινόπωρο και μαζί ήρθαν και τα βραβεία.Θα πλημμυρίσουν όλα τα ιστολόγια από διάφορα βραβεία κι έτσι θα μάθουμε τις συνήθειες των καλών μας διαχειριστών.Να γνωριστούμε καλύτερα βρε παιδιά.Για μένα αυτό βέβαια δε θεωρείται βραβείο(και κακώς αναφέρεται μ΄ αυτήν τη λέξη), αλλά είναι ένας τρόπος γνωριμίας.Πρότασή μου σ΄ αυτό βρε παιδιά θα ΄ταν να τ΄ ονομάζαμε κάτι σαν... "ΓΥΡΟ ΓΝΩΡΙΜΙΩΝ!"

ΔΕ ΘΑ ΠΩ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ...

Άλλη μια κουραστική μέρα φεύγει κι ίσα που την προλαβαίνω.Κάθε χρόνο αυτήν τη μέρα έλεγα χρόνια πολλά, αλλά κάθε χρόνο αυτό αντί να πιάνει τόπο, είχε καταντήσει να γίνει μια συνήθεια... ένα φιάσκο.Η ζωή έφθινε κι η ευχή δεν έπιανε... απλά υπήρχε.Είχε φτάσει να πλανάται σαν ένα φάντασμα.Σήμερα δε θα πω χρόνια πολλά, επειδή έζησα τόσο κοντά στον θάνατο!Τα χρόνια που πέρασαν... ήταν πολλά... γεμάτα από ΄κείνα που θέλουμε να μείνουν στη λήθη.

Απόψε ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο ζωής... πραγματικής κι όχι αυτής της ψευδαίσθησης.Απ΄ αυτή που θέλει θέληση κι αντοχή... κι όπου υπάρχει θέληση δεν υπάρχουν δικαιολογίες.Κι όσο μας πονάει και βουρκώνουμε κι όσο νομίζουμε πως δε θ΄ αντέξουμε, πρέπει να δοκιμάσουμε και να πιούμε αυτό το δηλητήριο ως το τέλος... σαν καφέ.Ποιος ξέρει μπορεί στην πορεία ν΄ αποδειχτεί φάρμακο σ΄ εκείνα τα τόσα "ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ" που θ΄ ακολουθήσουν.Θα ΄ναι μια τελευταία ευκαιρία ή ένα τελευταίο λάθος.Κι ευχή(για όλους μας) σύμφωνα μ΄ αυτό που θ΄ ακολουθήσει αυτή τη φορά, δε μπορεί να ΄ναι άλλη απ΄ αυτή:

ΚΑΛΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ ΨΥΧΗΣ!

ΑΝ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ..!

Αν ένα παιδί αντιμετωπίζεται με επικρίσεις,

μαθαίνει να καταδικάζει.

Αν ένα παιδί αντιμετωπίζεται με εχθρότητα,

μαθαίνει να επιτίθεται.

Αν ένα παιδί γελοιοποιείται,

μαθαίνει να είναι ντροπαλό.

Αν ένα παιδί ζει με τη ντροπή,

μαθαίνει να αισθάνεται ένοχο.

Αν ένα παιδί αντιμετωπίζεται με ανεκτικότητα,

μαθαίνει να είναι υπομονετικό.

Αν ένα παιδί ενθαρρύνεται,

μαθαίνει να έχει αυτοπεποίθηση.

Αν ένα παιδί επαινείται,

μαθαίνει να αξιολογεί θετικά τους άλλους.

Αν ένα παιδί αντιμετωπίζεται με ευθύτητα,

μαθαίνει να είναι δίκαιο.

Αν ένα παιδί νιώθει ασφάλεια,

μαθαίνει να πιστεύει στους άλλους.

Αν ένα παιδί είναι αποδεκτό,

μαθαίνει να αγαπά τον εαυτό του.

Η σχολική χρονιά διανύει ήδη τα πρώτα της βήματα. Ας την υποδεχτούμε λοιπόν με αυτό το υπέροχο ποίημα, που ανακάλυψα εντελώς τυχαία στο διαδίκτυο - και μάλιστα από ιστολόγιο φτιαγμένο από τα ίδια τα παιδιά(10ο Δημοτικό Σχολείο Αιγάλεω "Κώστας Βάρναλης") - και ανήκει σε έναν άγνωστο ποιητή(τόσα μνημεία αγνώστων έχουν στηθεί βρε παιδιά, ας κάνουμε και ένα μνημείο για χάρη τους!). Το βρήκα πολύ ενδιαφέρον!
Περιγράφει με ιδανικό τρόπο τις βασικές αρχές, που προσδιορίζουν τον τρόπο με τον οποίο ο καθένας μας, καταλήγει να αντιμετωπίζει τον εαυτό του. Θα μπορούσε βέβαια να είχε τοιχοκολληθεί σε κάποια διδασκαλική αίθουσα των σχολείων μας, αλλά τόσα χρόνια το δημόσιο επεδίωκε προφανώς να μάθει τα παιδιά μας άλλες αξίες. Σε αυτό όμως φταίει πρώτα από όλα ο εαυτός μου... ή μήπως και εσύ! Ανάμεσα σε τόσες διαφορετικές αξίες φρόντισαν τελικά, να μας φτιάξουν και εδώ ένα σταυροδρόμι!

ΚΑΛΗ ΕΚ-ΠΑΙΔΕΥΣΗ!

ΕΚΤΑΚΤΟ ΚΙ ΕΠΕΙΓΟΝ!

Πρόκειται για την Γιαζάκου Αλεξάνδρα του Πλάτωνα, η οποία νοσηλεύεται στο Διαβαλκανικό νοσοκομείο Θεσσαλονίκης κι έχει ακατάσχετη αιμορραγία ύστερα από τοκετό και χρειάζεται επειγόντως ομάδα αίματος Ο ρέζους αρνητικό(Ο-).Παρακαλούνται όσοι κύριοι ή κυρίες είναι αιμοδότες αυτής της ομάδας κι επιθυμούν ας βοηθήσουν.Το νεογέννητο είναι ορφανό από πατέρα.

Σας ευχαριστώ

Α-ΤΙΤΛΟΣ!

ΝΑ 'ΣΤΕ  ΟΛΟΙ ΚΑΛΑ!

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΧΩΡΑ..!

Άντε πάλι, ήρθε κι αυτό το πολυπόθητο-για λίγους-φθινόπωρο και θα περάσει και θα ΄ρθουν κι άλλα… κι άλλα… κι άλλα κι εμείς να στεκόμαστε εδώ και να παραμένουμε όπως πάντα ίδιοι στη φθινοπωροχώρα μας.Η μόνη διαφορά είναι πως μόνο ο χρόνος θα μας έχει αλώσει.

ΧΑΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ ΚΙ ΕΛΠΙΔΕΣ!

Και πάνω που ΄πα να κόψω τις κακές συνήθειες, να ΄σου μπροστά μου πάλι τ΄ όνειρο.Βρε τι κακό με βρήκε με δαύτο.Με πήρε στο κυνήγι.Μόλις άρχισα να συνηθίζω χωρίς την παρουσία του, ξεκίνησε την επίθεση με… επίσκεψη.Βέβαια-όπως λένε-μόνο οι νεκροί δεν ονειρεύονται.Κι αυτοί που ονειρεύονται πως είμαι τόσο σίγουρος πως δεν είναι “νεκροί”;

"ΠΩΛΕΙΤΑΙ" ΠΝΕΥΜΑ ΑΘΑΝΑΤΟ..!

Τι να πω πάλι γι΄ αυτά τα περιβόητα πνευματικά δικαιώματα!Έχει γίνει μεγάλος ντόρος τώρα τελευταία-απ΄ όσα διαβάζω μεταξύ των ιστολογίων-κι υπάρχουν πολλές συγκλίνουσες απόψεις προς την κατεύθυνση της "παρανομίας".Εντάξει τη γνώμη μου θα πω ή τη γκρίνια μου-χρεώστε μου ό,τι θέλετε-χωρίς όμως να πληρώνω φόρο.Γιατί άμα πλήρωνα δε θα ΄λεγα και τίποτα άλλωστε.

ΛΕΒΕΝΤΙΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ!

Αυτές τις μέρες συνάντησα στην Αθήνα έναν απλοϊκό άνθρωπο-τον Κυριάκο-οικογενειάρχη με θετό παιδί, που φαίνεται να ΄χει θέληση και δίψα για ζωή κι αναμένει να ενταχθεί σε πρόγραμμα αποτοξίνωσης απ΄ τη μάστιγα των ναρκωτικών.Έκανε τα τελευταία τρία χρόνια χρήση-απ΄ ότι μου ΄πε.Τον είδα σε μέρος που μας χώριζαν κάτι κάγκελα κι έκανα νεύμα προς εκείνον για να ΄ρθει πιο κοντά.

Αφού χαιρετηθήκαμε κάπως από μακριά, μου ΄πε αμέσως με δυνατή φωνή:"Της φυλακής τα σίδερα είναι για τους... μ@λ@κες!".Όταν συναντηθήκαμε μετά στο τραπέζι που έτρωγε, αμέσως του θύμισα αυτό που ΄πε και του εξήγησα με πολύ ενδιαφέρον:"Είχες απόλυτο δίκιο γι΄ αυτό που ΄πες πριν από λίγο κι όσα ξέρεις απ΄ αυτά που πέρασες, δε μπορεί να τα γνωρίζει κανένας.Όταν όμως θα τελειώσεις απ΄ όλους αυτούς τους Γολγοθάδες κι έρθει η δική σου Ανάσταση, τότε θα δεις και θα νιώσεις αμέσως στο πετσί σου, πως τα σίδερα ήταν για τους λεβέντες.Και λεβεντιά δεν είναι βέβαια να ΄χεις μάθει στον εαυτό σου, να κατευνάζει τα θέλω και τις αντοχές του μόνο στα δύσκολα, αλλά και στα πιο απλά κι εύκολα.Να, ας πούμε πως έχεις μπροστά σου ένα μπουκάλι νερό και θες να το πάρεις και να το πιεις, αλλ΄ όμως αυτή τη φορά δε θα το κάνεις όπως το ΄κανες πριν, γιατί θα ξέρεις πως δεν ήρθε ακόμα η ώρα για να ξεδιψάσεις.Θα ΄χεις ξεπεράσει τόσο τον εαυτό σου, όσο κι όλους εμάς.Αυτό λοιπόν θα πει λεβεντιά!Τόσο απλά..!"

Είπα να μην το βγάλω από μέσα μου, αλλά φαίνεται πως δεν άντεξα τελικά..!