ΕΡΩΤΟΣ ΕΞΟΥΣΙΑ!

Από ένα άγγιγμα ξεπήδησε ο Μήδας.

Κορμιά αχνισμένα, σμιλεμένης λαγνείας σμίξανε.

Γλώσσες σμαλτωμένες από ανθόμελο άγριων βοτάνων.

Φιλιά και χάδια στριμώχνουνε τα συναισθήματα.

Παίρνει θέση η δημιουργία και φωτιά η φαντασία.

Σκέψεις καταπίνονται στη ρουφήχτρα της απόλαυσης.
Πάταγος η ικανοποίηση της ψυχής με βογγητά.

Μεθυστική ταλάντωση γιορτής ανθεστηρίων.
Ντελίριο αποθέωσης από μπηγμένα νύχια.

Σε απόσταση αναπνοής ελλοχεύει η τρέλα.

Αυτοσχέδια επανάσταση αδέσμευτης συνουσίας.

Σάρκα παρανάλωμα στα χέρια ανελέητης ηδονής.

Ευτυχία πρόσκαιρη με χαμόγελο Τζοκόντας.

Φλογερά ποτάμια ανοίγουν οι αισθήσεις.

Ταξίδι από τη σιωπή στην αιώνια στιγμή.

Να νιώθω ένας ανώριμος μεταξοσκώληκας

που μεταμορφώνεται στο κουκούλι μιας Άνοιξης.

Συμπαντική ένωση συναστρίας αδηφάγου τιμήματος.
Στο βωμό που σφιχταγκαλιάζονται οι επιθυμίες.

Στα βλέμματα που συγχωρούνται οι αμαρτίες.

Γονάτισα στον πόθο να εξομολογηθώ.

Κοινώνησα ρίγη αποκορύφωσης.

Nῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου!
Άναρχε Έρωτα!

ΜΟΝΑΞΙΑ!

Στον κόσμο της αναπάντητης ερώτησης.

Σκονισμένος απόηχος μιας βουβής κραυγής.

Μοιάζει σαν ανήμπορος να αλλάξει το χώμα που είναι.

Διαθλάθηκε στην επιφάνεια ανεξιχνίαστου συναισθήματος.

Σαν μια αγάπη στη μέση του δρόμου που την πατάνε διερχόμενοι.

Σχήματα λόγου σε πλαστικές παπαρούνες και κουρδισμένα γαρύφαλλα.

Πήρε το πιστόλι και σκότωσε το φεγγάρι.

Τα κύματα πήραν μακριά το πτώμα του.

Θα τον συλλάβουν, θα τον δικάσουν, θα αθωωθεί.

Δε σκότωσε κάτι ζωντανό.

Από το σουγιά που χάραξε τα αρχικά τους στο δέντρο σκοτώθηκε.

Ελεύθερος πια και σε ελεύθερη πτώση στο τίποτα.

Θα ήθελε να έγραφε ένα όνομα στον ουρανό.

Μα τον σκονίζουν χιλιάδες σύννεφα.
Ήταν ένα όνειρο χωρίς βαρύτητα.

Πρέπει να βρει τον επόμενο στόχο του.
Να καταφέρει να προφτάσει τους ζωντανούς.

Έξω από το τζάμι του παραθυριού που χάζευε.

Καρτερεί με λαχτάρα το επόμενο ηλιοβασίλεμα.

Στην άκρη του ορίζοντα προβάλλει ένα φωτεινό κερί.

Μια φλόγα χαράς που φλογίζει τα μάγουλα και ανάβει το γέλιο.

Αγγίζει την απρόσμενη ανατολή.
Το ταξίδι βρίσκεται πίσω της.
Αρτιμελής η προσδοκία.

Μοναξιά, μην κλαις!

ΑΛΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ!

Κάποτε που είχα πέσει με το κεφάλι στον πάτο της θάλασσας, κατάλαβα - όσο μπορούσα βέβαια - ότι είχα χάσει την ισορροπία μου. Γι' αυτό άλλωστε και έπεσα. Κι αυτός ο πάτος να φαίνεται άβυσσος. 

Πως το κατάλαβα; Επειδή προσπαθούσα να ανακτήσω (ακόμα και τώρα αυτό που κάνω) μέσα από αυτά τα σαχλά κείμενα που συντάσσω με το δικό μου αδιανόητο τρόπο. Και όλα αυτά φαίνονται σαν μια απέλπιδα προσπάθεια, για να τιμήσω το χρόνο που πέρασε. Σαν ένα κυνήγι απροσδιόριστης ελπίδας, μέχρι να φανεί κάποιο χέρι που θα πάρει μια γομολάστιχα και θα τα σβήσει όλα. Αν το χέρι αυτό είναι δικό μου ή κάποιο άλλο, αυτό δεν έχει καμιά σημασία.

Αναπολώ κάποιες φορές πως ήμουνα πολύ πριν, σε ηλικίες πιο ξένοιαστες και πιο ειρηνικές κι ας μου έλειπαν και τότε αρκετά. Τα προβλήματα ήταν περιορισμένα και μικρής έκτασης, επειδή μπορεί να υπήρχαν διαφορετικές (ή και να έλειπαν) υποχρεώσεις. Η ζωή μπορεί να ήταν δύσκολη και χωρίς προοπτική, αλλά δεν υπήρχε τόσο σφίξιμο, γιατί υπήρχε αρκετό χιούμορ και αισιοδοξία. Μακριά από τάμπλετ, φέις, κινητά και υπολογιστές. Η επαφή ήταν πιο άμεση. Τότε που μας αρκούσε και μια απλή πρωινή βόλτα στην άκρη ενός ποταμού. Ίσως να ήταν καλύτερα να παρέμενα - όπως τότε - ένας ανώριμος και ανυποψίαστος άνθρωπος, που δεν υπολόγιζε το χρόνο και δεν έπαιρνε τίποτα στα σοβαρά. 

Αυτόν ακριβώς τον άλλο άνθρωπο όσο και να προσπαθώ, δε μπορώ να τον βγάλω από μέσα μου και θα τον επαναφέρω στη ζωή με διάφορους τρόπους και τεχνάσματα. Υποθέτω ότι βρισκόταν σε καταστολή. Δε βιάζομαι όμως, γιατί ξέρω πια ότι όλα θα γίνουν, τότε που πρέπει να γίνουν και έτσι όπως χρειάζεται να γίνουν. Αρκεί να το θέλω και να το υποστηρίζω καθημερινά με την ανήσυχη ψυχή μου. Σιγά - σιγά, βήμα - βήμα, σκαλί - σκαλί. Όπως έφτασα σήμερα μέχρι εδώ. Και ποιος ξέρει, ίσως τότε να ξαναζήσω εκείνη την πρωινή βόλτα.

Η μόνη μου έγνοια και φόβος θα είναι να μην ξεφύγει η προσοχή μου, για να συναντήσω κάποτε εκείνο το σημείο. Με τη βοήθεια του Θεού - όπως πάντα - εύχομαι να τα καταφέρει και να ανανήψει αυτός ο άλλος άνθρωπος πριν πεθάνει!

Υ.Γ.: Κάποιοι άνθρωποι που εμφανίζονται στο σκοτεινό μας μονοπάτι, για να το φωτίσουν και να περπατήσουμε, έχω την εκτίμηση ότι μάλλον θα τους στέλνει ο Θεός. Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι πυγολαμπίδες μας, που φέγγουν μέσα στο σκοτάδι της νυχτιάς ή έστω οι ηλιαχτίδες που ανοίγουν το δρόμο στη μέρα μας. Η ευγνωμοσύνη είναι το λιγότερο που μπορούμε να χαρίσουμε και να νιώσουμε για αυτούς!