ΑΓΑΠΗ, ΚΑΛΟΣΥΝΗ, ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑ!

Η "Άγια Νύχτα" είναι ένα πασίγνωστο παραδοσιακό χριστουγεννιάτικο τραγούδι που με είχε μαγέψει από παλιά. Κι αυτήν τη λατρεία θέλησα να την αποτυπώσω με ταινία. Δε μπορούσα να αντισταθώ και να μην αφιερώσω το χρόνο μου γι' αυτό το υπέροχο μελωδικό κομμάτι. Βέβαια σε ότι κάνω, θέλω να έχω και μια πιο ολοκληρωμένη γνώση. Γι' αυτό λοιπόν έψαξα κι έμαθα γενικά για την ιστορία αυτού του υπέροχου κομματιού. Μια ιστορία που πριν από λίγες μέρες αγνοούσα παντελώς. 

Αυτό το κομμάτι είναι καθαρά εορταστικό κι είναι ραμμένο ακριβώς για την Άγια εκείνη νύχτα και στιγμή που γεννήθηκε ο Χριστός. Οι συνθέτες του πρέπει να είχαν πράγματι τη Θεία Χάρη της έμπνευσης. Είναι τόσο εξαιρετικά δοσμένη και δεμένη για μένα η ιστορία του με το θαύμα της Θείας Γέννησης, που θέλησα να τη μεταφέρω αναφέροντας την ταυτόχρονα μέσα στο βίντεο σαν μια συνέχεια αυτού του υπέροχου χριστουγεννιάτικου μηνύματος.

"Η "Άγια Νύχτα" είναι το διεθνώς γνωστότερο Χριστουγεννιάτικο τραγούδι. Γράφτηκε στις αρχές του 19ου αι. και συνθέτες του είναι οι Αυστριακοί Φραντς Ξάβερ Γκρούμπερ(Franz Xaver Gruber) και Γιόζεφ Μορ(Joseph Mohr). Για χρόνια οι δημιουργοί του παρέμειναν άγνωστοι και πολλοί απέδιδαν την πατρότητα του τραγουδιού σε διάσημους κλασσικούς συνθέτες όπως τον Μότσαρτ, τον Μπετόβεν τον Χάυντν ή θεωρούσαν ότι επρόκειτο για κάποιο παραδοσιακό γερμανικό νανούρισμα.

Πρωτοτραγουδήθηκε τις παραμονές των Χριστουγέννων του 1818 στην εκκλησία του μικρού χωριού Όμπερντορφ(Oberndorf) στην περιοχή του Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας. Οι στίχοι είχαν γραφτεί δύο χρόνια νωρίτερα, από τον νεαρό εφημέριο του χωριού Γιόζεφ Μορ. Στις 24 Δεκεμβρίου του 1818 ο Μορ ζήτησε από τον Γκρούμπερ να συνθέσει μία μελωδία για να συνοδεύσει το τραγούδι με την κιθάρα του. Σύμφωνα με την παράδοση, το εκκλησιαστικό όργανο του ναού δε μπορούσε να χρησιμοποιηθεί στη χριστουγεννιάτικη λειτουργία, καθώς τα ποντίκια είχαν καταστρέψει κάποια εξαρτήματά του. 

Η ιστορία αυτή ήταν γνωστή, ωστόσο επιβεβαιώθηκε πολύ αργότερα, το 1995, όταν ανακαλύφθηκε μία παρτιτούρα-που χρονολογείται από τους μελετητές το 1820-κι ανήκε στον Μορ, με τον Γκρούμπερ να υπογράφει τη σύνθεση. Στίχοι και μουσική όμως φαίνεται να γράφτηκαν μαζί το 1816. Το 1840 εκδόθηκε πρώτη φορά με την ένδειξη "αγνώστου συνθέτη". Υπήρξε το αγαπημένο τραγούδι του βασιλιά Φρειδερίκου-Γουλιέλμου Δ' της Πρωσσίας, ο οποίος διέταξε την διεξαγωγή έρευνας για τον εντοπισμό των δημιουργών του. Οι έρευνες ξεκίνησαν το 1854 και τελικά κατέληξαν τόσο στη γνωστοποίηση των Μορ και Γκρούμπερ, όσο και του θρύλου γύρω από τις συνθήκες που γράφτηκε το τραγούδι και που μέχρι πρόσφατα θεωρείτο αληθινή ιστορία.

Η "Άγια Νύχτα" έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από 300 γλώσσες και διαλέκτους σε όλον τον κόσμο. Είναι εξαιρετικά δημοφιλής τόσο μεταξύ των Καθολικών, όσο και των Προτεσταντών. Μάλιστα κατά τον Ά Παγκόσμιο Πόλεμο τραγουδήθηκε ταυτόχρονα στην αγγλική και γερμανική γλώσσα από τα αντιμαχόμενα στρατεύματα στο μέτωπο κατά τη χριστουγεννιάτικη ανακωχή του 1914, καθώς ήταν από τα λίγα κοινώς γνωστά χριστουγεννιάτικα τραγούδια και των δύο πλευρών."

Κλείνοντας μ' αυτό το βίντεο που είναι αφιερωμένο στη Θεία (Ανα)Γέννηση και στα αγνά και πανανθρώπινα μηνύματα-όπου στις μέρες μας τα έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ- κι απορρέουν μέσα απ' την Άγια αυτή ιστορία, σας εύχομαι να περάσετε ολόψυχα:

ΚΑΛΑ  ΚΙ  ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ  ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

ΜΕ  ΑΓΑΠΗ,  ΚΑΛΟΣΥΝΗ,  ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑ!

από δικό μου βίντεο

35... ΚΑΙ ΚΑΤΙ!

Το 35 είναι ένας απλός διψήφιος αριθμός που αν τον δεις από διαφορετική οπτική γωνιά φαίνεται να είναι κοντινός, μακρινός ή κάτι ενδιάμεσο. Τόσα όμως περίπου χρόνια και κάτι μέρες παραπάνω πέρασαν για να ξαναδώ πρόσωπα από τα παλιά και να ξεδιπλώσω στιγμές που ζήσαμε μαζί. Να φέρουμε κι άλλους στις παρυφές της θύμησης αφήνοντας το στίγμα τους. Ήταν σαν να γίνονταν έτσι ένα μνημόσυνο ζωντανών ψυχών.

ΧΙΟΝΑΝΘΡΩΠΟΙ!

Οι επιθυμίες είναι πάρα πολλές και βρίσκονται μέσα στο κόλπο των αντιθέσεων. Ανθρώπινες αδυναμίες που δίνουν ένα νόημα και μια ουσία για να ξεφεύγει το μυαλό. Κάποτε λοιπόν υπήρχε ένας άνθρωπος που ήθελε πάρα πολύ να δει από κοντά έναν χιονάνθρωπο! Έρχονταν κι έφευγαν οι χειμώνες, όπως τα Χριστούγεννα με την Πρωτοχρονιά, αλλά ποτέ όμως δεν είχε σταθεί μπροστά σ' ένα χιονάνθρωπο. 
Είχε ακούσει τόσες πολλές ιστορίες-όταν ήταν μικρός-για τον ασπροντυμένο αυτόν κύριο, που πίστεψε ότι ήταν άνθρωπος κανονικός με ψυχή. Άλλος ευαίσθητος, άλλος αγαθός, άλλος φιλάνθρωπος, άλλος χαρούμενος... κάθε λογιών χιονάνθρωποι είχαν παρελάσει απ' την αθώα παιδική φαντασία του. Είχαν σφηνώσει τόσο πολύ στο μυαλό του, που είχε πιστέψει κιόλας ότι αυτοί ήταν κάποτε άνθρωποι που δεν ήταν επιλογή τους να μένουν έξω στο κρύο, αλλά για κάποιο λόγο τους είχαμε τοποθετήσει εκεί σαν τιμωρία. Έτσι έτρεφε μια ιδιαίτερη συμπάθεια, που όμως άγγιζε τα όρια της λύπης. Και σε χιόνια που έτυχε να πάει, δεν κατάφερνε να βρει ούτε ένα δείγμα από χιονάνθρωπο. Ήταν τόση μεγάλη η λαχτάρα της αντάμωσης με τον χιονάνθρωπο, που αυτή γινότανε δίψα για να τον δει και να τον συναντήσει. 
Μόλις θα τον αντίκριζε μάλιστα είχε σκοπό να τον αγκαλιάσει σφιχτά για να ακουμπήσει πάνω του και να αισθανθεί. Δεν τον ένοιαζε καν αν θα κρύωνε, γιατί άλλωστε και ο ίδιος δεν άντεχε στην πολύ ζέστη. Τον είχε προσαρμόσει απ' τα παιδικά του όνειρα σαν έναν άνθρωπο μοναχικό, χαμογελαστό κι ευαίσθητο που είχε για σπίτι του το κρύο και τα χιόνια. Πέρασαν λοιπόν αρκετά χρόνια ώσπου μια κρύα νύχτα του χειμώνα έριχνε πολύ χιόνι κι οι δρόμοι είχαν καλυφθεί απ' το λευκό πέπλο του. Κι ο άνθρωπος αυτός όταν έπεφτε χιόνι κι είχε βαρυχειμωνιά κάτι τον τρόμαζε και δεν το κούναγε απ' το σπίτι του μέχρι να περάσει η κακοκαιρία. 
Κάποια στιγμή όμως χρειάστηκε να βγει έξω κι όπως ήταν άμαθος απ' το πολύ χιόνι, με δυσκολία μπορούσε να κινηθεί. Δεν έκανε πολλά βήματα απ' το χαμόσπιτο του κι απ' το προαύλιο ακούστηκε μια ψιλή φωνή ξωπίσου του που έμοιαζε σαν παιδική:"ε ψιτ, φίλε!" Αυτή η άγνωστη φωνή τον ξάφνιασε και γύρισε με μιας να δει ποιος ήτανε."εδώ είμαι στη μέση της αυλής... αν μετακινήσεις το σώμα σου απ' το δέντρο θα με δεις" είπε ξανά αυτή η φωνή. Αμέσως έκανε ένα λοξό λύγισμα του κεφαλιού και βλέπει έναν χιονάνθρωπο να στέκεται καταμεσίς. Η χαρά του ήταν τόσο μεγάλη που έτρεξε αμέσως να τον αγκαλιάσει γεμάτος από συγκίνηση. Ο χιονάνθρωπος όμως δεν ήθελε κάτι τέτοιο κι έγνεψε στο μέρος του να μην τον πλησιάσει. Εκείνος δεν αντιλήφθηκε αυτήν την κίνηση και μόλις τον αγκάλιασε έλιωσε με μιας. Δεν άντεξε την αγκαλιά του. 
Οι χιονάνθρωποι είναι τόσο ψυχροί που δεν αντέχουν ούτε σε μια απλή αγκαλιά! Και το χαμόγελο τους ακόμα, είναι ψεύτικο, ειρωνικό και παγωμένο. Έτσι ο άνθρωπος αυτός κατάπιε τη στεναχώρια του κρατώντας ενός λεπτού σιγή, για όσα έλιωσαν στη φαντασία του με το χιονάνθρωπο, αφού αντίκρισε έντονα την παγωμένη αλήθεια της στιγμής!

ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΑΣ!

Μια πινελιά χρειάζεται για να φτιάξει αυτός ο κόσμος. Αρκεί μόνο ν' αλλάξουμε τα χρώματα εκείνα που μοιάζουν μελανές ουλές. Να διαλέξουμε αυτά που θα κάνουν έναν πετυχημένο συνδυασμό, έντονα αισιόδοξο, χαρούμενο και γιορτινό. Να βρίσκεται σε παράλληλη αρμονία με το περιβάλλον, χωρίς να 'ναι μάταια ελπιδοφάγος. Με ένα αισιόδοξο μήνυμα για το μέλλον να  δώσουμε από τώρα μεγάλο κίνητρο και περισσότερο βάθος σ' αυτό που λέγεται φόντο, σβήνοντας απατηλές σκιές. Ο εγωισμός και η ρουτίνα δεν έχουν θέση στα μονοπάτια της φαντασίας μας. Να προστατεύουμε το έργο με ένα πέπλο ξενοιασιάς και να το κρατάμε ζωντανό με το χαμόγελο ενός παιδιού. Το πολύχρωμο σύννεφο της μιζέριας να κάνει αντίθεση με το λευκό της ευτυχίας. Η θεματολογία του να εναλλάσσεται με το απλό στριφογύρισμα της συνείδησης, για να την αποτρέψουμε να είναι κατ' ανάγκη σύνθετη και πολύπλοκη. Να αφήνει για στίγμα εκείνη την πνοή της ελευθερίας και γλώσσας. Με την ολοκλήρωση να δίνει εντύπωση ότι μιλάει πολύ, χωρίς να λέει τίποτα. Να προσκυνάει μονάχα την αγάπη και να κερδίζει αμέσως την καρδιά. Όσο το δυνατόν λιτή κι απέριττη, για να μην ξεθωριάζει απ' τα ανυπάκουα βλέμματα της ματαιοδοξίας. Το ξύλινο πινέλο να είναι καμωμένο από νότες της ψυχής. Με επιδέξιες κινήσεις της σκέψης και της θέλησης να μουσκεύει χρώματα απ' την παλέτα της πραγματικότητας, για να καλύπτει ανικανοποίητα όνειρα και προσδοκίες. Μεγάλη και τολμηρή απόφαση χρειάζεται μόνο, για να γίνει πράξη αυτός ο πίνακας, πριν πέσει θύμα της λήθης και της πλήξης. Κι αυτή είναι η σημαντικότερη απόφαση ενός καλλιτέχνη, που προσδίνει μεγαλύτερη αξία στο έργο του. Κάπως έτσι λοιπόν μπορούμε να δημιουργήσουμε τον κόσμο απ' την αρχή, αφού πρώτα ξεπεράσουμε το μεγαλύτερο εμπόδιο που είναι ο εαυτός μας!

ΣΤΗΣ ΓΗΣ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ!

Άργησε να σβήσει εκείνη η μέρα.

Στο σκοτάδι καλωσορίζει τους φόβους.

Τη νύχτα γίνονται βαθιές οι ερωτήσεις.

Στον έρωτα έμεινε μονάχος.

Μετράει αστέρια και χάνει το φεγγάρι.

Κι άρχισε να μετράει "θέλω".

Θέλει να μην πέσει από κει.

Θέλει να μείνει αλώβητος.

Θέλει ένα θαύμα...
Ζύγωσε πιο κοντά στο μαύρο.

Δε βρίσκει την έξοδο.

Κύκλωπες έφραξαν το δρόμο.

Χρειάζεται περισσότερο χώρο.

Χάθηκε στις λέξεις.

Υπάρχει εκεί έξω κανείς;

Φωνή που άδειασε από σκέψεις.

Ίσως και να 'θελε να πει κάτι άλλο.

Τελειώσανε οι ευχές από το λυχνάρι.

Μαγικά βέλη οδηγούν πλέον την έξοδο.

Λογική, αξιοπιστία, πνευματικότητα.

Να βγει αποδεκτός, σεβαστός, παρουσιάσιμος.

Δύσκολα να την ανακαλύψει μόνος του.

Φτύνει κατάμουτρα προγράμματα.

Ξηλώνει αραχνιασμένες αρχές.

Αρετή είναι να μη φοβάται πως θα τον αποκαλέσουν.

Ελεύθερο, ακραίο, φανατικό, τρελό.

Σε κάποιο ράφι θα τον πετάξουν.

Εκείνος όμως θα πει τι είναι!

Ξοδεύτηκε μέσα στις νύχτες.

Τρικυμίες από έρωτες έχουν ταΐσει καλοκαίρια.

Η θλίψη κρύβεται στα ταξίδια.

Δέθηκε στο κατάρτι της λησμονιάς.

Με μια ανάσα άντεξε τη Σειρήνα του πόνου.

Αύριο θα ξεχάσει πάλι τη ζωή.

Φυλακισμένος εκεί στην αναμονή.

Εύχεται να μην πάει μακριά!

Δε φοβάται πλέον μήπως χάσει.

Σκότωσε μνηστήρες θανάτου.

Ξέφυγε από την κοιλάδα των σκιών.

Δάμασε τη Χάρυβδη της λύπης.

Απαλλάχτηκε από τη Σκύλα της νοσταλγίας.

Πάει σε μέρη που δε θα του αφαιρέσουν τον άνεμο.

Την άλλη μέρα θα ερωτευθεί.

Κάνει σαν να μην τα έχει δει όλα.

Απάνεμο λιμάνι η Καλυψώ.

Ή έτσι του φαινότανε.

Ακτές απόκρημνες και βράχια μυτερά.

Σκόπελοι χαμένων χρησμών.

Απουσίες ραμμένες από αγάπη.

Φόρεσε αμέσως τα φτερά της.

Και ύστερα αναστατώθηκε...

Που να βρίσκεται αυτός ο έρωτας!

Δε σταματάει αυτή η βόλτα.

Ρίχνει ένα βλέμμα στη ζωή.

Να καταργήσει την Οδύσσεια.

Εκείνη στέκεται.

Εκείνος προχωράει.

Όμηρος σε καρδιές τεράτων!
Πάγωσε στα χνάρια του.

Λύθηκε από την Κίρκη των θαυμάτων.

Σπονδή τελεί στη γη των Λωτοφάγων.

Πολύπαθη περιπλάνηση.

Δούρειος ίππος η Πηνελόπη.

Χρόνια... άγριοι Λαιστρυγόνες.

Κανείς δε γλίτωσε στης γης του Οδυσσέα.

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΙ!

Κι όταν όλα έρθουν στραβά κι ανάποδα θα μάθει να μη στενοχωριέται. Να στέκεται στα πόδια του και να προχωρά, μέχρι να καταφέρει να συντρίψει τη μοναξιά του. Στο βαθύ σκοτάδι να διασχίζει το δάσος με το φαναράκι του και να πολεμάει για ν' αδειάζει απ' όσα φαντάσματα έχουν περικυκλώσει το είναι του. Κάπου κρύφτηκαν κι αυτά σε κάτι παλιά ξεχασμένα χαλάσματα και περιμένουν να βγουν από κάποια χαραμάδα, για να του φράξουν ξανά το δρόμο. Στο πέρασμα να μην ξεχνάει μόνο ν' αφήνει πίσω λίγα ψίχουλα αγάπης, για να μη χαθεί απ' τ' αλυχτίσματα της ψυχής!

ΕΡΩΤΑΣ ΔΥΝΑΣΤΗΣ!

Τεράστιο κύμα ο έρωτας...
σαρώνει τη μοναξιά...
ξεβράζει αυτήν σε άγνωστα μέρη...
δε βαριέται τις επαναλήψεις...
περνάει από χρονικούς σταθμούς...
κρύβει το θλιβερό ορίζοντα... 
χαρίζει κερδισμένα παράσημα από ουλές...
παίζει με την προσδοκία... 
είναι ακατανίκητος...

να σε αγαπήσει, αλλά και να σε μισήσει

να σε ανεβάσει, αλλά και να σε γκρεμίσει

να σε καθησυχάσει, αλλά και να σε ανησυχήσει
να σε ανασύρει, αλλά και να σε διασύρει

να σε ανάψει, αλλά και να σε σβήσει

να σε απελευθερώσει, αλλά και να σε εγκλωβίσει

να σε αγαλιάσει, αλλά και να σε πνίξει

να σε ικανοποιήσει, αλλά και να σε θυμώσει

να σε ηρεμήσει, αλλά και να σε διαλύσει
να σε φτιάξει, αλλά και να σε καταστρέψει
να σε ενώσει, αλλά και να σε σπάσει

να σε βολέψει, αλλά και να σε βαρεθεί

να σε δικαιώσει, αλλά και να σε αδικήσει

να σε μεγαλώσει, αλλά και να σε κοντύνει

να σε προσθέσει, αλλά και να σε αφαιρέσει
να σε πολλαπλασιάσει, αλλά και να σε διαιρέσει
να σε ζεστάνει, αλλά και να σε κρυώσει

να σε συμπαθήσει, αλλά και να σε σιχαθεί
να σε σηκώσει, αλλά και να σε ρίξει

να σε ευτυχήσει, αλλά και να σε απογοητεύσει
να σε φιλήσει, αλλά και να σε δαγκώσει

να σε αρχίσει, αλλά και να σε τελειώσει

να σε ψωνίσει, αλλά και να σε πουλήσει

να σε ανατείλει, αλλά και να σε δύσει
να σε ζήσει, αλλά και να σε σκοτώσει

σε πάει παντού... στο ολότελα... στο πουθενά..!
κανένας δε γλίτωσε απ' αυτόν το λαίμαργο τύραννο!

#αρνητές κατανόησης έρωτα!

από δικό μου βίντεο

BLUE.GR!

Μπλε... γίνεται ένα στην αντανάκλαση του ουρανού και της θάλασσας, χάνεται στην απεραντοσύνη των ματιών, ευωδιάζει σε γλάστρες λουλουδιών, ανακατώνεται σε ερειπωμένα μάρμαρα τέχνης και σοφίας, αφουγκράζεται σε βότσαλα και σε κοχύλια του γιαλού, στροβιλίζεται στις ανταύγειες των κυμάτων, γλιστράει στις αποχρώσεις του καβάλα σε δελφίνια, καλλιεργείται στα χρώματα του σεληνόφωτος του Αυγούστου, σμιλεύεται στις πόρτες και στα παραθύρια των νησιών, ταξιδεύει νοσταλγικά σε εξώφυλλα τετραδίων, ανεμίζεται περίτρανα σε μπαλκόνια σπιτιών, γεννιέται στα γάργαρα ποτάμια, καθρεπτίζεται στις νεραϊδένιες λίμνες... μα πάνω από όλα όμως στέκεται περήφανα ατενίζοντας ήρωες αθανάτους στα δοξασμένα χώματα μιας πανέμορφης και ονειρεμένης χώρας…!!!

ΕΛΛΑΔΑ

η πρώτη σκέψη του ΜΠΛΕ!

TRY!

Σε πόσα αντιστεκόμαστε παίζοντας άμυνα στο μυαλό μας;

Αν θες να καταλάβεις 

αν θες να κερδίσεις

αν θες να αγαπήσεις

αν θες να ξεκόψεις 

αν θες να φύγεις

αν θες να ηρεμήσεις

αν θες να ανασάνεις

αν θες να γελάσεις

αν θες να αγκαλιάσεις

αν θες να ερωτευθείς

αν θες να ονειρευτείς

αν θες να παλέψεις

αν θες να χτίσεις 

αν θες να αποδράσεις

αν θες να ξεχάσεις 

αν θες να λυτρωθείς

αν θες να διασκεδάσεις 

αν θες να αντέξεις

αν θες να σκαρφαλώσεις

αν θες να προσφέρεις
αν θες να δημιουργήσεις

αν θες να πορευτείς

αν θες να γκρεμίσεις 

αν θες να τολμήσεις

αν θες να δεις

αν θες να γευτείς

αν θες να φωνάξεις

αν θες να ακουστείς

αν θες να ξεχωρίσεις

αν θες να ασχοληθείς

αν θες να σηκωθείς
αν θες να μπορέσεις
αν θες να πετάξεις

αν θες να ζεις...

ένα μονάχα να μάθεις να κάνεις...

ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙΣ!!!

από δικό μου βίντεο

ΚΑΛΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ!

Πιάσαμε λοιπόν φθινόπωρο και δεν πρόκειται να τα βάψουμε μαύρα! Δεν πρόκειται να μεταναστεύσουμε και ούτε να το κουνήσουμε από δω. Κι αν κάνουν την εμφάνισή τους τα μαύρα σύννεφα παρέα με τις βροχές και τα μπουρίνια τους, αφού εκεί έξω θα χαλάει ο κόσμος απ' τα αστραπόβροντα και τις καταιγίδες τους, καλοδεχούμενα είναι. Εμείς μόνο να 'χουμε προετοιμαστεί κατάλληλα για να τα υποδεχτούμε. Όλα αυτά γνωρίζουμε ότι δεν κρατάνε πολύ κι είναι παροδικά. Σε λίγο δε θ' αργήσει να ξαναφανεί εκείνος ο λαμπερός ήλιος που θα μας κλείσει το μάτι, για να μας σπρώξει προς τις παραλίες.

ΦΤΕΡΟΥΓΙΣΜΑΤΑ!

Κίτρινα λόγια
αποτσίγαρα στο πάτωμα.
Τεσσάρων λεπτών σιγή...
Φεγγαράδα από σαράβαλες καρδιές.
Ενδοσκόπηση φθοράς και αφθαρσίας.
Πάτησες κορφή ανύπαρκτη.
Η σιγουριά είναι κατάβαση.
Συνέχιζε να σκαρφαλώνεις.
Οντότητες δίχως πρόσωπα ακολουθούν.
Σβήσε το φως σ' αυτά που έχασες.
Με σκιές τρέφονται φαντάσματα.
Ένα σκιάχτρο η ζωή
που φτιάχνει ξανά ναυάγια.
Καμιά λύπηση δε σβήνει.
Στα χαμόγελα ξόρκισε το παρόν.
Πιάσαμε πάτο απύθμενο δικέ μου.
Άνθρωποι που δεν υπήρξανε!
Λεκέδες κολλημένοι πάνω μας.
Ασύμβατες μουτζούρες στο λευκό.
Σύνθημα κάναμε τη "σιωπή"
μια άλλη όψη της φωνής.
Λερωμένες φωλιές
ψάχνουν συνέχεια κηλίδες στη δική σου.
Κάνε μια στάση πιο κει, 
έτοιμος να υπάρξεις.
Ορίζοντες ανοιχτοί 
σπάνε τα δεσμά.
Πίστεψε στο τέλος
και θα 'ναι μια νέα αρχή.
Σου χαρίζω τα φτερά μου,
αγάπη είναι ο δρόμος.
Κι εσύ, στην αγκαλιά μου
ήσυχα κοιμήσου!
Ιθάκη... νυν και αεί!

FAIRYTALES!

Κι έτσι μια ωραία πρωΐα διάλεξε το δρόμο εκείνον που θα τον οδηγήσει στο δικό του παραμύθι. Από τότε που ανέμισε η μυρωδιά της ζωής μεγάλωνε με παραμύθια! Έσταζαν στα σωθικά του υπερβολικές δόσεις αλήθειας σ' αυτά. Και κάθε μέρα που ξύπναγε, πίστευε ότι θα έβρισκε την αλήθεια μέσα τους. Με την εσωτερική ανησυχία που τον κατείχε, διαμόρφωνε στη φαντασία του τις ιδανικότερες συνθήκες, ώσπου το παραμύθιασμα κάποια στιγμή έγινε κι αυτό συνήθεια στον τιμοκατάλογό του. Ήταν για 'κείνον ένα ασφαλές ταξίδι απ' τη βεβαιότητα στη διάψευση!

ALLAN TALLON..!

Σε ποια καρέκλα σε έχουν εκτελέσει;

Η παράσταση δεν έχει τελειώσει ακόμα.

Στα στήθια ακούγονται βήματα πνιγμένων.

Κόβεις βόλτες σε παλιατζίδικα ευχών.
Παζαρεύεις φθινόπωρα με καλοκαίρια.

Δεν πέρασες να αγοράσεις την αγάπη.
Μασκαρεύτηκε σε "δούναι και λαβείν".

Οι χαμαλοδουλιές είναι κανονικές δουλειές.
Κι οι κανονικές δουλειές φτιάχνουν κανονικούς ανθρώπους.

Εκπαιδεύτηκες στο μεροδούλι.
Για να σου ρουφάνε το μεδούλι.

Πόσες φορές χτύπησαν στο μυαλό σου!

Πόσες φορές είδες να παραληρεί η καρδιά σου!
Πόσες φορές άκουσες τη σφαίρα να περνάει ξυστά!
Δεν έλαβες λόγια αντίστασης.
Θαμπώθηκες από τα χρώματα του σκηνικού.
Ουράνιο τόξο φτιαγμένο από αίμα.

Στη βόλεψη υπέγραψες παραίτηση.

Νιώθεις ασφάλεια στο δάπεδο της καταπίεσης.

Ο,τι κι αν κάνεις, ποτέ δε θα είναι αρκετό.
Έχεις και άλλα να (προ)δώσεις.
Πιο καλά να προσπαθείς στον έρωτα.

Η θάλασσα δεν αντέχει άλλο από το βάρος των πλοίων.

Σωτήρες γίνονται θηρία ξανά και ξανά.
Θηρία έγιναν συνήθεια στα θύματα.

Ζεις σε κόλαση και αναζητάς ενάρετους.

Μια ζωή που κέρδισες ένα τίποτα.
Πίστεψες στο τίποτα.
Πιο πέρα από αυτό δεν υπάρχει τίποτα.

Τρως το παρελθόν για να γυρίσεις πίσω στη ζωή.

Θολοί ορίζοντες με ξεβαμμένο μέλλον.
Δε φύτεψες σπόρους αλλαγής.

Αυτοεξόριστες επιλογές δίχως χώρο.
Ο ήλιος στέκεται στην αναμονή.
Έχτισες τοίχους και πληκτρολόγια.
Χωρίς αέρα δε βγαίνουνε ανάσες.

Με άγγιγμα δαμάζεις το πριόνι.
Ένα βήμα στην Ιθάκη και πέφτει η αυλαία.

Δεν έχω να σου υποσχεθώ τίποτα.

Μη με ακολουθείς!

MY WAY!

Τι είναι ένας άνθρωπος, όταν δεν έχει τον εαυτό του; 
Αν δε λέει αυτά που αισθάνεται;
Είναι ένα μηδενικό... 
δεν έχει τίποτα!

ΑΠΟΧΡΩΣΗ ΚΑΦΕ!

Καθισμένος σε ένα καφέ απέναντι παρατηρώ να έρχεσαι στο ραντεβού. Παρακαλάω το χρόνο να μη φτάσεις ως εδώ. Έχεις ξοδέψει τις ώρες σου μπροστά σε έναν αμίλητο καθρέπτη, για να σκεπάσεις τις δικές σου ατέλειες. Φόρεσες επίτηδες και μια κοντή φουστίτσα για να επιδείξεις τα καλλίγραμμα πόδια σου. Μεταφέρεις το κατάλληλο όπλο για να χορτάσεις την αδηφάγο διαρκή επιβεβαίωση... γυρεύεις την αφορμή να προκαλέσεις πόνο...

ΠΕΜΠΤΗ 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 9πμ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ#skouries

Πέμπτη 9 Ιουνίου αρχίζουν οι δίκες 450 ανθρώπων που παράπτωμά τους είναι ότι αντιστέκονται όχι μόνο για το χωριό τους αλλά και για όλους μας.

Το ορυχείο της El Dorado στον τόπο που γεννήθηκε ο Αριστοτέλης είναι ένα πολλαπλό έγκλημα. Κατά της Φύσης και της Υγείας όλων μας, κατά του Πολιτισμού και της Ιστορίας μας, κατά της ποιότητας ζωής μας και του μέλλοντος.

Τα ΜΑΤ χτυπούν και συλλαμβάνουν πολίτες για να προστατέψουν μια ιδιωτική επένδυση.

Τα ορυχεία (ψάξτε το), όπου κι αν βρίσκονται, ποτέ δεν πλουτίζουν τους εργάτες που τα δουλεύουν αλλά τις εταιρίες με έδρα Καναδά.

Τα ορυχεία (ψάξτε το) καταστρέφουν το περιβάλλον. Τα απόβλητα μολύνουν το νερό που κυλά και, στη συγκεκριμένη περίπτωση, μολύνει πρώτα Χαλκιδική και Θεσσαλονίκη και μετά το Αιγαίο.

Ο αμίαντος (ψάξτε το) είναι πολύ σοβαρή υπόθεση.

Στην Ελλάδα βιομηχανία μας είναι ο Τουρισμός.

Στην Ελλάδα "σαν τη Χαλκιδική δεν έχει".

Κι όμως, σε δάσος ιστορικό εμείς δεχόμαστε μια βαριά κι επικίνδυνη εξόρυξη;

Οι 450 άνθρωποι που θα δικαστούν δεν κάνουν άλλο παρά να αντιστέκονται στην κρατική τρομοκρατία.

Το Σωματείο Επαγγελματιών Ιερισσού θα κλείνει τα εμπορικά καταστήματα για να συμπαρασταθεί στα δικαστήρια στη Θεσσαλονίκη και καλούν κι εμάς. Για το καλό όλων μας.

Συγκέντρωση Αλληλεγγύης 09/06 09:00 Δικαστήρια Θεσσαλονίκης.

Μερική αναδημοσίευση ανάρτησης από το blog της Δάφνης Χρονοπούλου. 

Για περισσότερα πατήστε στο σύνδεσμο εδώ.

Αναδημοσιεύστε - Κοινοποιήστε παντού

                                                                                                                                                                                             Ενιaία κίνηση Bloggers

ΛΙΓΟ ΑΠΟ... ΧΑΜΟΓΕΛΟ!!!

Ε, καλά τώρα... ξέρω ότι με συνήθισες στην κλάψα και στη γκρίνια... και μόλις το δες, θ' απόρησες και θα σκέφτηκες αμέσως.... "άντε καλέ, κυκλοθυμικός μας προέκυψε ο π@@στης!" Και βέβαια δε σου δίνω άδικο, γιατί η αλήθεια είναι ότι καιρό είχα να βγάλω κάτι χαρούμενο, που-επιτέλους-να εκπροσωπεί και να εκφράζει μόνο εμένα κι όχι την κυρία επικαιρότητα ή κάποιο άλλο "μεταφυσικό" εσώψυχο. Έτσι λοιπόν τράβηξα ένα φύλλο από κάποια ξεχασμένα τραπουλόχαρτα κι έπεσε τυχαία αυτή η μέρα! Όχι, όχι καλέ, δε μου γέννησε καμιά γάτα(γιατί δεν έχω μαζί μου τέτοια φατσούλα), ούτε λωλάθηκα με κάποιο λαχείο, ούτε πηγαίνουν όλα "έξτρα πρίμα γκουντ"... Απλά, βρήκα λίγο ήλιο καλοκαιρινό ανάμεσα σε τόσα σύννεφα κι είπα να μην πάει χαμένος! Γι' αυτό λοιπόν στήθηκα να τον απολαύσω-αφού πρώτα ετοίμασα το αγαπημένο μου καφεδάκι-και παραμερίζοντας όλες τις σκιές και παρασκιές, δεν έχασα την ευκαιρία να τον αγκαλιάσω(προτού βέβαια ανέβει κι άλλο η θερμοκρασία, έτσι;). Σας προσκαλώ κοντά μου ν' απολαύσουμε παρέα τις χαρές του!!! :-)

Είναι κι αυτές οι ώρες οι δύσκολες, που μες στο σκοτάδι σου 'ρχονται εκείνες οι αναμνήσεις και σκέφτεσαι: "τι να κάνει τώρα αυτή η κρεπερί απέναντι;"

- Ρε προχθές είδα τη δική σου μ' άλλον!

- Ναι το μωρό μου, κάθε Κυριακή βγάζει έξω τα σκουπίδια!

- Θα 'θελα κεράκια για την τούρτα γενεθλίων της γυναίκας μου.

- Πόσα κεράκια θα θέλατε;

- Τριάντα... όπως πάντα!

Ήταν δυο φίλοι και λέει ο ένας στον άλλον:

- Άσε ρε φίλε, είμαι και άθεος και γκέι!

- Ρε π@@στη μου, δεν έχεις το Θεό σου!

Σήμερα στο δρόμο είδα μηχανάκι ντελιβερά στο σωστό ρεύμα και σκιάχτηκα!

Τι κοινό έχουν οι αναπτήρες κι οι έρωτες;

Μόλις χάσεις τον παλιό και πάρεις καινούριο, τότε εμφανίζεται ο παλιός απ' το πουθενά..!

Έχω καλοκαιρινή ερώτηση: Γιατί αφήνετε τα μηχανάκια αναμμένα για να πάρετε ψωμί, τσιγάρα, ντομάτες κ.λ.π.; Άμα τα σβήσετε δε θα ξαναπάρουν μπροστά; Αααα να το ψάξετε αυτό... Μπορεί να εξελιγχθεί σε σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα..!

Κι ένα τελευταίο... έτσι για να τελειώσουμε χαλαρά!

Μια μέρα ρωτά η δασκάλα τα παιδάκια:
- Ποιο μέρος του σώματος του άνδρα μεγαλώνει μέχρι και 10 φορές, όταν ερεθιστεί; 
Σηκώνεται τότε ενοχλημένη η Αννούλα και λέει:
- Κυρία, θα 'πρεπε να ντρέπεστε! Τι πράγματα είναι αυτά που λέτε σε μικρά παιδιά; Θα το πω στο μπαμπά μου και στο διευθυντή... και θα χάσετε τη δουλειά σας!
Η δασκάλα δε δίνει συνέχεια στην κουβέντα της Αννούλας, ξανακάνει την ίδια ερώτηση στα παιδιά και σηκώνει το χέρι ο Κωστάκης για ν' απαντήσει:
- Η κόρη του ματιού, κυρία!
- Μπράβο, Κωστάκη! λέει η δασκάλα... κι αμέσως μετά γυρίζει στην Αννούλα και της λέει:
- Αννούλα, έχω τρία πράγματα να σου πω: Πρώτον, έχεις πολύ βρώμικο μυαλό... δεύτερον, είσαι τελείως αδιάβαστη... και τρίτον, όταν μεγαλώσεις σε περιμένει μια πολύ μεγάλη απογοήτευση!!!

ΝΑ 'ΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΛΑ..! 

ΓΙΑ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΤΕ ΒΡΕ!!! :-)))

ΑΝΙΚΗΤΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!

Κάποτε θα 'χουμε περάσει από εποχές που θεωρούσαμε τον κόσμο όλο δικό μας. Υπήρξαν στιγμές που είχαμε πιστέψει κιόλας, ότι είχαμε τα πάντα στα χέρια μας. Τότε που ζούσαμε τη νεότητα των ανεξίτηλων παιδικών μας χρόνων και νιώθαμε ότι γινόμασταν σοφότεροι και πιο κατανοητοί. Με την αθωότητα που είχαμε μέσα μας, ξεγελιόμασταν αμέσως και ξεδιπλώναμε αυτά στην πρώτη ταχύτητα. Νομίζαμε ότι όλος ο κόσμος είναι σαν τον εαυτό μας. Δεν περιμέναμε καν να δούμε πέρα απ' τους ορίζοντες. 

Η ΦΟΥΦΟΥ ΚΑΙ Η ΡΑΛΛΟΥ(ΤΟ ΤΑΝΓΚΟ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ)

"Fate, show thy force: ourselves we do not owe"

Shakespeare

Παραμονή Χριστουγέννων, βράδυ, επί της Τσιμισκή στο ύψος του εμπορικού κέντρου και ακριβώς στη δεξιά γωνία, κάνει την εμφάνισή της μια καστανού, βέρα Κρητικιά αρχοντογυναίκα, με ηλικία που βαδίζει σταθερά απ' το επίπεδο της υπερήλικης σ' εκείνο της αιωνόβιας, ντυμένη μ' ένα απλό καλογερικό μαύρο ράσο και μ' ένα λευκό μάλλινο σάλι περασμένο γύρω απ' το κεφάλι της, στην επιφάνεια του οποίου απεικονίζεται ένα βουνό - πιθανόν ο Ψηλορείτης. Η γεροντοπέρδικα, έτσι όπως είναι καθισμένη για να επιβλέπει τα κάστανα που σιγοψήνονται πάνω στη φουφού, θαρρείς πως πρόκειται για γριά μάγισσα που 'χει βαλθεί, σε κοινή θέα και δίχως αιδώ, να φτιάξει ελιξήρια τέτοια που να μεταμορφώνουν τους ανθρώπους σε γουρούνια και η οποία, από εκδίκηση για το αλλοτριωμένο νόημα των εορτών, σχεδιάζει να τα διοχετεύσει στην αγορά ως αρωματικές - δήθεν - ουσίες, πουλώντας έκαστο στην τιμή των δύο ευρώ ώστε να βγάλει και τα προς το ζην, δηλαδή, καθαρή υπόθεση μνησικακίας. Μόνο που η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική, μια και αυτά που πωλούνται για δύο ευρώ δεν είναι φίλτρα, αλλά πέντε ψημένα κάστανα ικανά να νοτίζουν κάθε πυρίκαυστη ελπίδα στο γιορτινό - έστω και ψευδεπίγραφα - άνεμο της Τσιμισκή. Αξιοσημείωτο είναι επίσης το ότι η μπάμπω κάθεται, όχι πάνω σε σκαμνάκι όπως θα 'ταν αναμενόμενο, αλλά σε μια στοίβα από βιβλία, ύψους ενός μέτρου, στις ράχες των οποίων αναγράφονται κάποια ονόματα όπως Πλάτων, Heidegger, Ηράκλειτος, Nietzsche, Αριστοτέλης, Marx κ.α. Εύλογα γίνεται αντιληπτό ότι η καστανού στα νιάτα της σπούδαζε φιλοσοφία, καθότι είναι λιγάκι δύσκολο, ως κι ακατόρθωτο, να προκύψουν πνευματικές ανησυχίες σε τόσο προχωρημένη ηλικία και κάτω από τέτοιες συνθήκες διαβίωσης-χρησιμοποιούμε παρατατικό ("σπούδαζε") αντί αορίστου, διότι δεν γνωρίζουμε εάν πήρε τελικά το πτυχίο, αν και μικρή σημασία έχει πια αφού γεγονός είναι ότι οι φιλόσοφοι της έχουν γίνει για τα καλά κτήμα, σε τέτοιο βαθμό που να χρησιμεύουν κι ως σκαμνάκι(!) Πράγματι, ο δερματόδετος Heidegger αποτελεί την πιο ωραία εκγύμναση για τον πισινό μιας κυρίας που, με πείσμα υπομονή κι ένα πλατύ χαμόγελο, αγωνίζεται να ζήσει αξιοπρεπώς, δίχως συμβιβασμούς μέσα σ' έναν ολοκληρωτικά ανδροκρατούμενο κόσμο προορισμένο να καταπνίγει - συνεχώς - οτιδήποτε αυθεντικά γυναικείο.

ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΠΑΖΛ!

Μερικές φορές πιάνω το χαμένο μου εαυτό να νιώθει σαν ένα μεγάλο παζλ με δύσκολα κομμάτια. Από αυτά μάλιστα που έχουν και τα πιο πολλά. Όλα είναι διαφορετικά και δε μοιάζει κανένα μεταξύ τους. Και αυτό φαίνεται πανεύκολα όταν παλεύεις να τα ενώσεις. Προσπαθώ να μαζέψω άλλα από δω και άλλα από κει, για να τα ενώσω με μεγάλη προσοχή μήπως καταφέρω να σχηματίσω επιτέλους το περίγραμμα, αλλά πάντα στο τέλος θα έχω κάνει κάποιο λάθος. Και έτσι όλο κάτι θα μου περισσεύει στη συναρμολόγηση. Άντε πάλι από την αρχή να τα ψάχνω για ν' αλλάξω τις θέσεις τους. 

Έτσι προχωράω στην επόμενη κίνηση. Κάνω ένα γενικό ρεκτιφιέ για να δω μήπως το μυαλό έχει ξεφύγει από τη θέση του, η καρδιά σε τι κατάσταση βρίσκεται και η ψυχή αν έχει αυτήν την ήρεμη δύναμη για να τα συναρμολογήσει όλα αυτά σωστά. Όταν όμως θα φτάνω στο τέλος, θα διαπιστώνω συνέχεια πως όλο και κάτι θα μου λείπει. Και όσο να τα μετρώ και να τα βάζω κάτω, δε μπορώ να συγκαιριάσω με τίποτα αυτό το κομμάτι της λογικής. Όποτε χρησιμοποιώ τη λογική, όλο και θα μου λείπει κάτι από τα άλλα. Κι έτσι καλούμαι πάλι να τα συναρμολογήσω από την αρχή. Ράβε - ξήλωνε δηλαδή. Δε μπορώ όμως με τίποτα να βρω εκείνον το σωστό συνδυασμό. Μερικά κομμάτια εφαρμόζουν τέλεια, ενώ άλλα θα με βασανίζουν μέχρι ν' ανακαλύψω το χώρο τους. Αλλά τόσα χρόνια δεν έχω βρει αν υπάρχει χώρος. 

Υπάρχουν όμως και κομμάτια που αργότερα διαπιστώνω πως τα έχω βάλλει με λάθος σειρά στο μυαλό μου. Μια ματιά που θα ρίξω πίσω μου είναι αρκετή για να με πείσει, πως τα είχα βάλλει εγώ λάθος μέσα μου. Πάντως όσες φορές μου έλειψε ένα κομμάτι και ειδικά αυτό της καθαρής και απλής λογικής από όσο μπορώ να διακρίνω, στο τέλος κατέληξα να γίνω ένα κομμάτι παζλ στου αλλουνού το παιχνίδι.

ΑΛΛΟΣ ΓΙΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ..!

Πριν από λίγες μέρες προσκλήθηκα απ' τη γνωστή μας φίλη στη μπλογκογειτονιά Χριστίνα(BUTTERFLY), που διαχειρίζεται το πασίγνωστο πλέον σε όλους μας ιστολόγιο "BUTTERFLY'S WORLD", ν' απαντήσω σε δέκα ερωτήσεις ενός δρώμενου(δωροβραβείου). Τώρα-θα με ρωτήσετε και με το δίκιο σας βέβαια-πως προέκυψε αυτό ρε μάγκα; Εδώ τρομάξαμε να τα ξεχάσουμε! Έχουμε να δούμε και να γευτούμε κάτι τέτοιο, από τότε που ήμασταν πιο νέοι και παίζαμε στις αλάνες(που λέει ο λόγος δηλαδής)... αλλά τι να σας πω. Πληροφορίες λένε ότι βγήκε εφταμηνίτικο... είχε δηλαδή δοθεί αυτό στη Χριστίνα μας πριν από 7 μήνες, αλλά το καθυστέρησε λόγω διάφορων υποχρεώσεων. Ένα δίμηνο ακόμα να κρατούσε η καθυστέρηση και το μωρό θα έβγαινε με το κεφάλι σίγουρα! χαχαχα! Μια απορία μου(και περιέργεια συνάμα) όμως παραμένει... καλά βρε θηρίο, πως το θυμήθηκες μετά από τόοσο καιρό; Άσε Χριστίνα... μην απαντάς... αυτά τα άγχη θα με φάνε! χαχα!

(μικρο)ΠΩΛΗΤΕΣ (συν)ΕΙΔΗΣΕΩΝ!

Κάθε λεπτό - ή μάλλον κάθε δευτερόλεπτο - το διαδίκτυο κατακλύζεται από αναφορές διάλυσης της χώρας, αιχμαλωσίας, διωγμών, καταποντισμών, αιματοχυσίας και μετοίκισης του πληθυσμού σε άλλα χώματα και πλανήτες. Διάφορες προφητείες από κάθε λογιών προφήτες έχουν βγει από το λαγούμι τους και φόρεσαν το πιο λαμπρό τους κουστούμι για να σπείρουν την ανησυχία κι εκείνη την τρομολαγνεία, στο όνομα της αφύπνισης της συνείδησης! 

ΠΕΡΑΣΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ!

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΚΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΠΑΣΧΑ!!!

*πέρασμα = πάσχα

*ελπίδα = ανάσταση

ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ!

Πέρασαν τόσα χρόνια από τότε που έπεσε εκείνο το καταραμένο τείχος του Βερολίνου και σήμερα φαίνεται καθαρά στη θάλασσα των προβλημάτων να στήνεται ένα άλλο ίσης σημασίας και χειρότερο. Τότε έπιανε τα στενά όρια μιας χώρας χωρίζοντας αυτή σε δυο κόσμους, ενώ αυτή τη φορά πιάνει περισσότερες χώρες.

Δεν έχει καμιά απολύτως σημασία αν αυτό λέγεται στις μέρες μας συρματόπλεγμα ή φράχτης ή όπως αλλιώς τον έχουν ονοματίσει. Ο φόβος της εξάπλωσης των προσφύγων είναι ενιαίος και ομοούσιος, εφόσον κατάφεραν να λειτουργήσει τελικά στη συνείδηση σαν επιδημία. Συντηρήθηκε κι ενισχύθηκε βέβαια κι απ' τα α-κατάλληλα μέσα μαζικής παραπληροφόρησης. Κι ο φόβος είναι ένα σημαντικότατο συναίσθημα για να μη βλέπεις απέναντί σου καν ανθρώπους, αλλά κτήνη που 'ναι έτοιμα και διαρκώς να σε κατασπαράξουν.

Θυμάμαι ακόμα πριν από λίγο καιρό εκείνον το μεγάλο ξεσηκωμό που έγινε με την τρομοκρατική επίθεση στην καρδιά του Παρισιού. Τότε όλοι ξαφνικά γίναμε μονομιάς Γάλλοι και περιβληθήκαμε τη γαλλική σημαία σαν ελάχιστο φόρο τιμής και συμπαράστασης προς τα θύματα. Δικαιολογημένα θα έλεγε κάποιος, αλλά ποιος πόνος και ποια λύπηση ήταν μεγαλύτερα απ' όσα εγκλήματα γίνονται τα τελευταία χρόνια στη Συρία και σ' όλες αυτές τις "υπανάπτυκτες" χώρες; Κι η Γαλλία-γνωρίζουμε πολύ καλά ότι-είναι ένα απ' τα "πολιτισμένα" εκείνα κράτη της δύσης, που συμμετέχει, συντάσσεται και στρέφεται εναντίον των "βαρβάρων" με τις υπόλοιπες δυτικές δυνάμεις(και κατ' επέκταση οικονομικά συμφέροντα) χώνοντας τη μύτη της παντού. 

Μήπως σ' όσα γίνονταν γύρω μας δεν υπήρχε αυτός ο ίδιος δυτικός δάκτυλος που έβαζε φωτιά σε παρόμοιες τρομοκρατικές πράξεις με τη στάση τους! Τι φταίει τώρα αυτός ο λαός που εντελώς ξαφνικά κι άθελά του, άδειασε την πατρίδα του για να γλιτώσει απ' τον αρμαγεδώνα που συντελείται στη χώρα του με τις ευλογίες των "ανεπτυγμένων" δυνάμεων; Είναι κοινό μυστικό ότι η ίδια η δύση τους εξοπλίζει. Όπως επίσης ότι η ίδια η δύση τους υποκινεί σε εμφύλιες συρράξεις και σπαραγμούς. Παράγει το μίσος και την έχθρα. Αυτή τέλος πάντων κινεί τα νήματα παντού... και στο παρασκήνιο και στο προσκήνιο. Στις μέρες μας ειδικά πλέον αυτό γίνεται απροκάλυπτα. Κι εν τέλει τα συμφέροντα της δύσης δεν είναι εκείνα που ανακατεύονται στα εσωτερικά αυτών των χωρών; Και πίσω φυσικά απ' την ορολογία "δύση" ξέρουμε πολύ καλά ποιοι κρύβονται, αλλά και ποιοι συντάσσονται.

Δεν πρόκειται να πω εγώ φυσικά(και να υποστηρίξω) αυτήν τη γνωστή κι ανόητη εκείνη ρήση, ότι φταίνε οι αθώοι κι αφελείς πρόσφυγες, που έγιναν ριψάσπιδες επειδή δεν έμειναν ν' ανατρέψουν αυτήν την πολιτική κατάσταση. Προφανώς να διαφεύγει σε ορισμένους ότι υπάρχουν κι άνθρωποι που όταν βλέπουν έχθρα και μίσος, ν' αποχωρούν για να βρουν λίγα ρινίσματα ειρήνης και γαλήνης. Έχουν μάθει να μάχονται στη ζωή και να προασπίζονται την προσωπική τους επιβίωση ειρηνικά κι όχι για συμφέροντα άλλων. Σιχαίνονται τον πόλεμο. Είναι αδιανόητο φαίνεται-για μερικούς-να μην τους αρέσει ο πόλεμος και να προτιμούν την ηρεμία. Την ίδια όμως στάση θα κρατήσω και για τα αθώα κι αφελή θύματα του κάθε Παρισιού. Θα μπορούσα να πω κι εδώ ότι δε φρόντισαν ν' ανατρέψουν τις εξωτερικές εγκληματικές πολιτικές των χωρών τους. Όχι, δεν πρόκειται καν να το ισχυριστώ, γιατί είναι απίστευτα μνησίκακο κι απαράδεκτο. Δεν κάνω τέτοιες ανόητες σκέψεις για αθώους κι ανυποψίαστους ανθρώπους, όπου το μόνο τους "ατόπημα" είναι να μη σκοτώσουν ή να σκοτωθούν για κάτι που προκαλεί παράνοια, αλλά να προτιμήσουν να ζήσουν μια φυσιολογική ειρηνική ζωή.

Οι πρόσφυγες αυτοί όμως που έχουν στοιβαχτεί στην κάθε μεθόριο τυχαίνει να είναι κι εκείνοι άνθρωποι, που έχουν δικαίωμα ελεύθερης κι ασφαλούς μετακίνησης όπως επίσης και φιλοξενίας. Ξέρουμε πολύ καλά ότι εκεί πέρα με τις ευρωπαϊκές αποφάσεις και τη διεθνή συγκάλυψη, γίνεται κατάφορη παραβίαση κάθε στοιχειώδους έννοιας προστασίας τους, που έχει χτιστεί και υπογραφεί από καταστατικά και συνθήκες. Τα κατοχυρωμένα δικαιώματά τους αυτά απορρέουν από παγκόσμιους χάρτες οργανισμών(ΟΗΕ), αλλά και της Ε.Ε.(συνθήκη Σέγκεν). Και κάθε κράτος έχει ξεχωριστή ευθύνη για την ασφάλεια των κατοίκων του, κάνοντας αυστηρούς ελέγχους και καταγραφή του ανθρώπινου δυναμικού. Το ίδιο όμως ισχύει και συλλογικά εντός της Ε.Ε. Αντί όμως αυτού και με πρόσχημα την τρομοασφάλεια προτίμησαν να στήσουν ένα νέο Βερολίνο, βάζοντας τις ζωές μας να ζει επικίνδυνα ανάμεσα σε τοίχους και συρματοπλέγματα. 

Ο στόχος τους όμως είναι διαφορετικός απ' αυτό που αφήνουν εσκεμμένα να εννοηθεί και πολύ ύπουλος. Για να καταφέρουν να ελέγχουν όλον τον πλούτο της γης, θέλουν ν' αποφασίζουν για τη ζωή και το θάνατό μας. Να γίνουν σύγχρονοι Καίσαρες σ' έναν τεράστιο λάκκο από χώρες. Να παλεύουμε και να σκοτωνόμαστε για τα δικά τους συμφέροντα. Στο λεξιλόγιό τους τη θέση άνθρωπος την πήρε η λέξη εμπόδιο. Ούτε καν εμπόδιο θα έλεγα... παιχνίδι τους είμαστε. Κι η ιστορία είναι παλιά και γνωστή. Ξεκίνησε απ' τη Σοβιετική Ένωση και τη Γιουγκοσλαβία. Προχθές ακόμα είχε σκαλώσει στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, χθες μετακινήθηκε στην Αίγυπτο και τη Λιβύη, σήμερα βρίσκεται στην Ουκρανία και τη Συρία. Αύριο σε ποιους θα λάχει ο κλήρος;

Υ.Γ.: Με όλα αυτά όμως που ακούω και βλέπω γύρω μου να γίνονται, δε μπορώ να παραμείνω απαθής! Έχουν λυσσάξει να εκτελέσουν την αλληλεγγύη. Να τη θέσουν κι αυτήν εκτός νόμου. Να την ξεκόψουν από ομάδες και να την κάνουν ατομική. Αυτό τους βολεύει καλύτερα προς το παρόν, γιατί περιμένουν ότι κάπως έτσι θ' ατονήσει. Είναι ίσως το τελευταίο οχυρό για να περάσουν τα απάνθρωπα σχέδιά τους. Να τα "μασήσει" καλύτερα η παγκόσμια κοινωνία. Κι αυτό φαίνεται ξεκάθαρα πλέον απ' τα εισαγωγικά, όταν αναφέρονται σε "αλληλέγγυους". Τους αποκαλούν αλληλέγγυους κι όχι εκμεταλλευτές, για να υποστεί περισσότερο πλήγμα η ίδια η αλληλεγγύη. Στο φινάλε βέβαια σκέφτομαι... "τι θες κι ανακατεύεσαι ρε βλαμμένε, δε το βουλώνεις καλύτερα!" Ας πούμε όμως, ότι το έκανα αυτό από κεκτημένη ταχύτητα...