ΜΗΔΕΝ!

Έρχομαι από το μηδέν. Γεννήθηκα από το άπειρο. Από κει που ξεκινάνε όλα. Οι αριθμοί, οι ελπίδες, οι επιθυμίες, τα όνειρα. Μου είπαν να μετράω το χρόνο, τις στιγμές, τα λόγια, τον εαυτό μου. Μου έδωσαν να έχω ένα αριθμητήριο. Μ' αυτό διασχίζω το μέλλον. Έχανα όμως τις ελπίδες και χανόμουνα στα όνειρα. Πολλές φορές ήρθαν και μου είπαν να πουληθώ. Μου πρότειναν αριθμούς, αλλά δεν έμαθα να μετράω και δε δέχτηκα. Μετά μου έστειλαν την εφηβαία αλήθεια γυμνή και πρόθυμη στις επιθυμίες μου, αλλά δεν είχα επιθυμίες. Με έπεισαν πόσο όμορφο είναι να ζεις χαμογελώντας στο εκτελεστικό απόσπασμα, αλλά δεν ήξερα πως ταριχεύουν τα όνειρα προτού γίνουν αναμνήσεις. Όταν ήμουν νέος μετέφερα εύφλεκτα υλικά. Σήμερα ασχολούμαι στην εκτροφή πτωμάτων. Πως ήμουνα; Τι έκανα; Είχα μυαλό αμοιβάδας; Έκανα μεταμόσχευση σκέψης; Ποιος θα σκύψει τώρα να φιλήσει την αθωότητα; Τραυματισμένες ερωτήσεις μιας νιότης που δε θέλω να γίνει απομίμηση. Αυτά που σκέφτομαι και βλέπω καταλήγουν όλα από κει που ξεκίνησαν... στο μηδέν. 

MATRIX!

"Ο δρόμος του επαναστάτη είναι μοναδικός και μοναχικός" είχε πει κάποτε ο Μίσσιος και φαίνεται πως έχει δίκιο. Έρχεται κάποτε η στιγμή που νιώθεις ότι η ζωή που ζεις είναι ένας ατέλειωτος βάλτος. Ξαφνικά νιώθεις την ανάγκη να ουρλιάξεις. Να αντιδράσεις στη σαπίλα που υπάρχει γύρω σου. Αυτό το καταλαβαίνεις από τις αληθινά όμορφες παρέες που είναι νέου τύπου και φτιαγμένες από χιλιάδες σιχαμερά όντα. Να νιώθεις σαν ένα ασήμαντο μυρμήγκι ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλα, που σέρνονται στο βάλτο με σκατά. Κι εσύ να ντρέπεσαι που ανήκεις σ' αυτήν την ψεύτικη κοινότητα και το χειρότερο, που πρέπει να δεχτείς αυτόν το συμβιβασμό. Να δεχτείς δηλαδή να κυλιστείς με το κεφάλι στα σκατά εξαιτίας των μυρμηγκιών και κάθε φορά να ακούς ότι πρέπει να αισθάνεσαι ευγνωμοσύνη που ακόμα ζεις αυτήν την παράνοια. Κάπως έτσι λοιπόν το ουρλιαχτό σου αυτό μπορεί να θεωρηθεί διαφημιστικό σλόγκαν. Το παγκόσμιο σανό φαίνεται ότι δεν είναι μόνο πανάκριβο, αλλά κι ανόθευτο, αφού οι αλλαγές που ετοιμάζουν καταβροχθίζονται αμάσητες χωρίς καμία δόση αντίδρασης. Στο όνομα κάποιας προσωρινής ανωμαλίας - που χρονικά κατά καιρούς προϋπήρχε - κι αφού έχει προ πολλού προαναγγελθεί με προφητική μαεστρία κι ιεραρχηθεί από αρρωστημένα μυαλά με προπαγάνδα, κατεδαφίζονται κεκτημένα με περιορισμούς κι υποχρεωτικότητες. Γεμίζεις φρίκη σαν νιώθεις ποιος είναι ο πραγματικός σου αντίπαλος. Αν στις δικτατορίες η καταπάτηση της ελευθερίας είναι προφανής, στις νοθευμένες δημοκρατίες όμως διενεργείται με "νυστέρι", επειδή είναι σημαντικό να δίνεται η ψευδαίσθηση της. Έτσι επιστρατεύουν - και χρηματίζουν με διάφορους τρόπους - κάθε λογιών ανθρωπόμορφα τέρατα κι ανθρωποφάγους δόκτορες Hannibal με στημένες μελέτες, αδιευκρίνιστες ενημερώσεις και προπαγανδιστικά νούμερα εκμεταλλευόμενοι την άγνοια σου, για να σε πείσουν δήθεν επιστημονικά. Η επιστήμη πλέον έχει θυσιαστεί στην πολιτική. Σκοπός βέβαια υπάρχει πάντα και τίποτα δε γίνεται χωρίς κάποιον λόγο. Παντού και πάντοτε όμως θα υπάρχει κι η εξήγηση. Αρκεί μόνο να τραβήξεις τις κουρτίνες και να κάνεις τη δική σου έρευνα, αφού βγάλεις όλο το κερί από τα μάτια για να τη δεις. Σχιζοφρενείς και δολοφόνοι κυβερνήτες - εκλεγμένα υποχείρια νοθείας - παραμόνευαν σε κάθε γενιά για να δημιουργούν διαστρεβλώσεις κι αποσταθεροποιήσεις. Ίσως να ζούμε τον τελευταίο χορό που ξεκίνησε έντονα πριν από μερικά χρόνια και στις μέρες μας έχει συγκροτηθεί, ενορχηστρωθεί, συγχρονισθεί κι ενταθεί από διεφθαρμένες συμμορίες του ολοκληρωτικού ελέγχου και καπιταλιστικού παροξυσμού. Το κουτί της Πανδώρας έχει ήδη ανοίξει κι είναι σε προχωρημένο στάδιο και σήψη. Ένα καλά ρυθμισμένο πρόγραμμα, ένα άψογο σε εκτέλεση οργανωμένο σχέδιο που επενδύει στο φόβο και στην ανησυχία. Πανδημίες, θεομηνίες, ερημοποιήσεις, κρίσεις, ψηφιακά γκούλαγκ, κλιματαριές, λογοκρισίες και στο βάθος πόλεμοι. Από δω και πέρα ζούμε το απόλυτο έργο του matrix. Για να κατευνάσει όμως το θηρίο, απαιτεί θυσίες. Να εκκενώσουμε τις χώρες ή μήπως τις ζωές μας; Ο κόσμος αλλάζει. Αλλά χωρίς εσένα. Κι εσύ μετά συνέχιζε να ελπίζεις. Δεν ξέρεις τι, αλλά ελπίζεις και λες ότι κάποτε μια ανοιξιάτικη μέρα ο κόσμος μας θα γίνει καλύτερος. Μπούρδες. 

Υ.Γ.: Διαβάζοντας αυτό το κείμενο ξανά και ξανά νομίζω πως μάλλον θα πρέπει να έχω πρόβλημα, ή μπορεί να είμαι ο ίδιος το πρόβλημα, γιατί νιώθω ότι όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου για έναν απλό μέσο άνθρωπο, όσο να φαίνονται αόρατα, άλλο τόσο να είναι κι ανύπαρκτα.

ΔΥΟ ΖΩΕΣ!

Τα χρόνια που έφυγαν, φαίνεται πως άφησαν στη μνήμη το αποτύπωμα ότι έζησα σε δυο διαστάσεις. Δεν ξέρω εάν συμβαίνει και σε άλλους αυτό. Η πρώτη ήταν μέχρι τη μέρα που έκανα οικογένεια κι η άλλη μετά. Ήταν δυο ξεχωριστές και διαφορετικές καταστάσεις από κάθε άποψη. Η καθεμιά είχε τα θετικά και τα αρνητικά της. Ανάμεσα σ' αυτές τις δυο, τα περισσότερα θετικά βιώματα καθορίζουν τον τελικό νικητή. Δεν έδωσα όμως ιδιαίτερη σημασία στη διαίσθηση, για να διακρίνω νωρίτερα ποια θα μου ταίριαζε. Η ελαφρότητα που κουβαλούσα δε με άφησε να τη δω. Ο χωρισμός απλά είναι μια άλλη διάσταση που συνθέτει τις δυο προηγούμενες, επειδή εμπεριέχει κοινά χαρακτηριστικά γνωρίσματα από αυτές τις ζωές. Τελικά, ίσως να μη ζούμε μόνο μια φορά!

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ ΣΚΙΡΤΗΜΑ (VIDEO)!

από δικό μου βίντεο

Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΑΤΗ!

Ανοίγω τα μάτια. Κλείνω τα μάτια. Το όνειρο παραμένει εκεί. Ακίνητο. Ίδιο κι αμετανόητο. Περασμένα μεσάνυχτα κλεισμένος στο σκοτεινό κελί μου, οι ώρες να γεμίζουν σκουριά κι απέξω ένα σπασμένο παντζούρι να χορεύει επίμονα στο ρυθμό του ρολογιού. Δίπλα το τηλέφωνο άδειο να ξεκληρίζει τα λόγια. Χρόνια ολόκληρα γεμάτα ελπίδα με κείνο το ατέλειωτο παράπονο στα σκουριασμένα γρανάζια ενός στείρου μυαλού και τίποτα περισσότερο από κενό. Τα σαράκια να μου κατατρώνε τη σκέψη, η αλήθεια να μου διαφεύγει συνέχεια κι οι διέξοδοι σφαλισμένοι σαν μια συνηθισμένη περίπτωση. Αφού δεν αρνήθηκα το ρόλο που μου δόθηκε, πόνος βουβός με γυροφέρνει. Εκπυρσοκροτεί άθελα σε θυμό με ανεξέλεγκτα θραύσματα. Αλλά οι άνθρωποι γύρω εξακολουθούν να βλέπουν την εξωτερική τους εικόνα. Ευτυχώς για κείνους, γιατί οι εσωτερικές πληγές είναι πολύ αποκρουστικές. Πνιγμένοι εν πλω είμαστε. Εύκολο είναι να ξεχνιέσαι και δύσκολο να ξεχνάς. Από κει και πέρα όμως τι γίνεται; Κάπου θα υπάρχει ένα τίποτα. Απλώνω το χέρι για να το πιάσω. Έξω θα συνεχίζει να γράφεται η ίδια ιστορία. Συμβουλές, αέναη προσδοκία, παροξυσμός, βόλεμα, μείνε μέσα στη ζωή κι όλα καλά. Τραγωδία να είσαι θεατής. Οι ελπίδες ξεψυχάνε στην αγχόνη μου. Τελικά, τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.