ΛΑΜΠΕΡΟΙ ΗΡΩΕΣ("Οι Αντίζηλοι")!

Σήμερα σε τούτη τη γωνιά σερβίρεται μια ακόμα νοσταλγία ή μάλλον ευελπιστεί να κάνει ένα αφιέρωμα σε μια γλυκιά ανάμνηση! Σαν ένας φόρος τιμής στα παιδικά εκείνα χρόνια της αγνότητας και της ξενοιασιάς. Παιδικοί ήρωες που έβαλαν ένα χεράκι να μεγαλώσει μια γενιά, αλλά και συνέβαλαν να διαμορφώσουν ήθη. 
Πρόκειται για παλιά τηλεοπτική σειρά του 1974 με 1975 με αυτοτελή 50λεπτα επεισόδια που παίζονταν στην τότε ασπρόμαυρη τηλεόραση(ΥΕΝΕΔ). Συνήθιζε να με συναρπάζει και να με καθηλώνει το μεσημέρι στις 2 η ώρα κι ότι είχα γυρίσει από το σχολείο. Ήταν από τις πολυαγαπημένες μου σειρές και θυμάμαι καλά ότι οι ήρωες - πρωταγωνιστές της με είχαν μαγνητίσει και μαζί με έναν παλιό μου φίλο προσπαθούσαμε να τους μιμηθούμε στη γειτονιά. Ναι, ακριβώς... μικρά ζωντόβολα μιας άλλης εποχής που μεγάλωνε πλάι σε στοίβες από χάρτινους ήρωες των κόμικς και του σινεμά. Τότε ήμουνα δεν ήμουνα 12 με 13 χρόνων και για όσους ήταν κοντά σ' αυτήν την ηλικία, ίσως να θυμάστε αυτήν τη σειρά. Μιλάω για κείνη την αγγλόφωνη με τον ελληνικό και χαμένο στη μετάφραση υπότιτλο "Οι αντίζηλοι"(The persuaders), όπου τελευταία έμαθα ότι την ονομασία αυτήν την πήρε από ένα σόουλ συγκρότημα "The persuaders". Εδώ χρειάζεται να διευκρινίσω ότι σε ακριβοδίκαιη μετάφραση η σειρά θα έπρεπε να ονομάζεται "Οι πειθήνιοι" και ευτυχώς που επικράτησε το αντικανονικό "Οι αντίζηλοι", επειδή αναφέρονταν κυρίως στο προφίλ των κεντρικών συντελεστών.
Η σειρά λοιπόν αυτή είχε δυο "άσπονδους" φίλους - πρωταγωνιστές τον Roger Moore και τον αξέχαστο Tony Curtis. Αυτοί οι δυο ηθοποιοί ήταν τεράστια ονόματα της εποχής εκείνης, αλλά και οι ρόλοι τους ήταν κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα τους! Ιδανικότερους πρωταγωνιστές δε θα μπορούσαν να βρουν οι παραγωγοί της σειράς, έστω και αν ο Tony Curtis ήταν μόλις η τρίτη επιλογή για τον ρόλο, μετά από το Ροκ Χάντσον και το Γκλεν Φορντ. Η ιδέα βασίστηκε στον Robert S.Baker και είχε ξεκινήσει από τον "Άγιο" και από ένα επεισόδιο, όπου ο Σάιμον Τέμπλαρ είχε για βοηθό έναν Τεξανό πετρελαιά εθισμένο στην περιπέτεια. Αποτελούσε συνέχεια της σειράς του "Αγίου", αλλά αυτήν τη φορά όμως την παραγωγή επιμελήθηκε ο ίδιος ο Roger Moore, χωρίς όμως να αναφέρεται αυτό στα credits! Εδώ στους "Αντίζηλους" ο Λόρδος Moore στην ουσία ήταν μια παρωδία του "Αγίου", ενώ ο επιχειρηματίας Curtis ήταν μια παρωδία του νεόπλουτου Αμερικάνου της δεκαετίας του '60. Τη σειρά γύρισε ο Tony Spratling, ενώ η μουσική επένδυση έγινε από τον αξέχαστο, μεγάλο, πολυβραβευμένο και αγαπημένο μου μουσικοσυνθέτη John Barry. Τη μουσική αυτή πολύ αργότερα - όπως ήταν φυσικό για μένα - έφαγα τον κόσμο για να την αποκτήσω σε βινύλιο. Γυρίστηκαν συνολικά 24 επεισόδια και ήταν όλα έγχρωμα, αλλά στη χώρα μας τα βλέπαμε τότε όλα ασπρόμαυρα. Η έγχρωμη τιβούλα μπήκε στα σπίτια μας μετά από αρκετά χρονάκια. Εκτιμώ ότι ήταν ελάχιστα τα επεισόδια μπροστά στην τεράστια επιτυχία που είχε ειδικά στην Ευρώπη και στην Αυστραλία. Και ακόμα ελάχιστοι εκείνοι που πρόσεχαν την υπόθεση της σειράς, όσο τις ατάκες που άφηναν με το ιδιαίτερα σοβαρό και χαρακτηριστικό χαμόγελο τους οι πρωταγωνιστές ο ένας στον άλλον. Οι ατάκες αυτές ήταν και το μεγαλύτερο όπλο της σειράς.
Ας θυμηθούμε εδώ μερικές από τις χαριτωμένες ατάκες-διαλόγους των πρωταγωνιστών: 

Μπρετ: "Ντάνυ ας φανούμε γενναίοι και ας ορμίσουμε όπως ο προπάππους μου, που όρμησε με το τουφέκι του εναντίον μιας δεκάδας Ινδών"
Ντάνυ: "Και τους σκότωσε όλους;"
Μπρετ: "Α όχι... τον σκότωσαν αυτοί, είχε ξεχάσει να γεμίσει το όπλο"

Ντάνυ: "Μπρετ πολύ ωραίο κοστούμι, θα μου δώσεις το τηλέφωνο του χασάπη σου;"
Μπρετ: "Ντάνυ χαίρομαι που σε βλέπω, ελπίζω να πέτυχε η μεταμόσχευση εγκεφάλου"

Μπρετ: "Αυτόν το λαβύρινθο που είναι τόσο πολύπλοκος τον έχτισε ο προ προπάππους σε ηλικία 24 ετών αρχιτέκτων με λαμπρό μέλλον"
Ντάνυ: "Και τι άλλο έχτισε"
Μπρετ: "Δυστυχώς τίποτα, χτίστηκε κατά λάθος στο λαβύρινθο του"

Τελείωσε όμως πρόωρα, άδοξα και πολύ απότομα. Ακούστηκαν πολλοί και διάφοροι λόγοι. Κάποιες εκτιμήσεις έκαναν λόγο ότι οι υποχρεώσεις των πρωταγωνιστών - σταρ σε κινηματογραφικά γυρίσματα, δεν άφησαν να απολαύσουμε περισσότερα επεισόδια. Υπάρχουν και άλλες εκδοχές γι' αυτό, εκ των οποίων οι βασικότερες είναι δύο. Η μία είναι ότι η σειρά ισορρόπησε μεταξύ σάτιρας και συνηθισμένης αστυνομικής υπόθεσης, που η αμερικάνικη κοινή γνώμη δε μπόρεσε να "μασήσει" τη διακωμώδηση της κουλτούρας τους, με αποτέλεσμα να μη δει στα σοβαρά τη σειρά. Το χαρακτηριστικό γνώρισμα σε κάθε πλοκή των επεισοδίων ήταν το ξεχωριστό χιούμορ που μέσα από τις αντιθέσεις των δύο ηρώων, υπερκέρναγαν κάθε ίχνος αντιζηλίας. Οι Αμερικάνοι όμως συνηθισμένοι σε άλλου είδους και ύφος σειρές, το έβλεπαν σαν μια αντιπαράθεση Αγγλίας και ΗΠΑ και γι' αυτό δε μπορούσαν να αποδεχτούν τόσο χιούμορ σε βάρος τους. Αυτός ήταν και ο βασικός λόγος που σταμάτησαν τα γυρίσματα της πιο ακριβοπληρωμένης σειράς, αφού γυρίστηκε σε πολλά μέρη της Ευρώπης και του υπόλοιπου κόσμου. 
Η άλλη - που είναι και δική μου εκτίμηση - είναι ότι ο ένας φλεγματικός και πνευματώδης Άγγλος ευγενής Λόρδος Brett Sinclair(Roger Moore), πραγματικός κοκέτης με κολλαρισμένη και προσεγμένη εμφάνιση, που περνούσε τη ζωή του με τη φόρμουλα ένα, τα κορίτσια, τη διασκέδαση και ήταν μαθημένος στα πλούτη από μικρός, καπέλωνε τον Αμερικάνο τυχοδιώκτη, τρελούτσικο με σπορ εμφάνιση(τρελλοαμερικάνο τον έλεγε στη σειρά ο Roger Moore) και πιο ρεαλιστή Danny Wilde(Tony Curtis), που είχε μεγαλώσει με το αμερικάνικο όνειρο στις γειτονιές του Μπρονξ της Νέας Υόρκης, όπου με το τζόγο και το κυνήγι των ευκαιριών κατάφερε να γίνει επιχειρηματίας στο χώρου του πετρελαίου, κάνοντας να φαίνεται αυτός υποδεέστερα ανώριμος στα μάτια του κόσμου, για μια Αμερική που θεωρείται παντοδύναμη, πρωτοπόρος και αρωγός σε όλα. Αυτό κατά μία έννοια δε μπόρεσε να χωνέψει η αμερικάνικη καπιταλιστική κοινωνία. Το αμερικάνικο κόμπλεξ δυστυχώς υπήρχε από ιδρύσεως αυτής της χώρας. Αυτές ήταν οι δυο πιο διαδεδομένες εκδοχές που - μαζί με τις υπόλοιπες - ίσως να λειτούργησαν και συνδυαστικά από κοινού, για να σταματήσει τα γυρίσματα η σειρά.
Στην υπόθεση της σειράς τώρα, "οι αντίζηλοι" είναι δυο άνδρες - playboys φαινομενικά αταίριαστοι από ξεχωριστά κοινωνικά υπόβαθρα, τόσο λόγω καταγωγής αλλά και ιδιοσυγκρασίας, που προσπαθούν να λύσουν άλυτα αστυνομικά και δικαστικά προβλήματα. Στα μόνα που ταιριάζουν είναι σε τρία πράγματα: Στις γυναίκες όπου ήταν τρελοί τζέντλεμαν και παθιασμένοι, στην άνετη ζωή και την καλοπέραση και όποτε βρίσκονταν σε μπλεξίματα το διασκέδαζαν. Σε όλα τα άλλα ήταν τελείως αντίθετοι και διαφορετικοί. Αυτά όμως δε θα αποτελούσαν εμπόδιο για να γίνουν πολύ καλοί φίλοι, όπου μέσα από τις περιπέτειες τους θα ζουν συνεχώς παρέα με τον κίνδυνο. Η στήριξη, η βοήθεια και η ανησυχία που είχε ο ένας για τον άλλον, δεν ήταν απλή και τυπική, αλλά πραγματική και παροιμιώδης, όπου σε αρκετές περιπτώσεις κατέληγε να είναι και συγκινητική.
Να αναφέρω λίγο και για το αρχικό στόρυ της σειράς. Οι πρωταγωνιστές συναντήθηκαν μετά από πρόσκληση στη Γαλλική Ριβιέρα, αφού είχε σκηνοθετήσει πρώτα αυτό ο αξέχαστος συνταξιούχος δικαστής Fulton(Laurence Naismith). Εκεί γνωρίστηκαν τυχαία μετά από έναν καυγά μεταξύ τους σε ένα μπαρ ξενοδοχείου - και συγκεκριμένα για το πως πρέπει να πίνετε ένα μαρτίνι - και συλλαμβάνονται για τους βανδαλισμούς από τον ίδιο. "Και οι δύο έχουν κάτι, που ενώνεται σαν τα χημικά. Πάρε δύο στοιχεία, πες τα νίτρο και γλυκερίνη, ανακάτεψε τα μαζί και έχεις έναν εκρηκτικό συνδυασμό. Μου αρέσει η αναλογία. Νίτρο και γλυκερίνη και ανάβω το φιτίλι." Με αυτά τα λόγια του συνταξιούχου δικαστή προς το βοηθό του έπεφταν οι τίτλοι αρχής και ένα από τα ωραιότερα μουσικά θέματα τηλεοπτικής σειράς που είχαν γραφτεί, ακούγονταν στη συνέχεια να κουμπώνει τόσο τέλεια με όλες τις ιστορίες της. Κι εδώ είναι η κατάλληλη στιγμή για να θυμηθούμε αυτό το μουσικό κομμάτι αμέσως λοιπόν ξανά...

από δικό μου βίντεο

Έπειτα από αυτό εκείνος τους πρότεινε να διαλέξουν τις ενενήντα μέρες φυλακή ή να τον βοηθήσουν σε διάφορες δικαστικές υποθέσεις! Χωρίς ιδιαίτερη προθυμία οι δυο πρωταγωνιστές αποφασίζουν το δεύτερο!
Η σειρά ήταν μια παραγωγή της αγγλικής ITC Entertainment και η πιο ακριβή μέχρι τότε, αφού τα περισσότερα γυρίσματα είχαν γίνει εκτός Αγγλίας. Ξεκίνησε να προβάλλεται στην Ευρώπη το 1971. Αργότερα τα επεισόδια της σειράς κυκλοφόρησαν σε DVD από την εφημερίδα "Ισοτιμία", όπου φρόντισα να τα προμηθευτώ όλα. Στη μετακόμιση - όπως ήταν φυσικό για μένα - τα έχασα και τώρα έμεινα προσπαθώντας να τα βρω μέσα από το διαδίκτυο με ελληνικούς υπότιτλους. Πρόλαβα πάντως να τα δω μόνο μια φορά. Αν και στην Αμερική δεν κατάφερε να φέρει πίσω τα λεφτά της, ωστόσο όμως δεν εμπόδισε τον απογοητευμένο - αλλά ψύχραιμο - Roger Moore να πάρει τη σκυτάλη από το Sean Connery για να γυρίσει τα περισσότερα θέματα, κάνοντας έτσι το μεγάλο βήμα ως James Bond. Πιο πρακτικός ο Roger Moore κατάλαβε ότι η τηλεόραση μάλλον τελείωσε γι' αυτόν. Ο έτερος πρωταγωνιστής Tony Curtis μη μπορώντας να δεχθεί αυτήν την αμερικανική αποτυχία, έσβησε την καριέρα του στο ποτό παίρνοντας την κάτω βόλτα. 

Μέσα από τα επεισόδια παρέλασαν και μεγάλα ονόματα που αργότερα μεγαλούργησαν σε άλλες σειρές, όπως η Τζόαν Κόλλινς(που μου ήρθε πρώτη στο μυαλό), ο κωμικός Τέρρυ Τόμας, ο σπουδαίος θεατρικός Ντένομ Έλλιοτ. Θα μπορούσα να γράφω ατέλειωτα γι' αυτήν την υπέροχη τηλεοπτική ανάμνηση. Εκείνη την εποχή πέρασα καλά με τους "Αντίζηλους" - όπως και πολλοί άλλοι - και τους νοσταλγώ με συγκίνηση ακόμα. Μπορεί αυτή η σειρά να με είχε εξιτάρει με τη δράση, την εύκολη ζωή και την καλοπέραση, δε με άφησε όμως καθόλου αδιάφορο από τη μεριά της στήριξης και της αλληλοκάλυψης. Αυτή η λάμψη της προσφοράς, έδωσε κίνηση στην ανθρώπινη αξία και έφτιαξε τις βάσεις μιας παραδειγματικής φιλίας.

Υ.Γ.-1: Οι πληροφορίες δεν έχουν αλιευθεί όλες από το διαδίκτυο, αλλά ορισμένες αποτελούν και αντικείμενο προσωπικής γνώσης.

Υ.Γ.-2: Πριν καλά - καλά φτάσουν στο τέρμα οι αράδες αυτής της δημοσίευσης, στις 23-5-2017 ο έτερος βασικός πρωταγωνιστής Λόρδος Brett Sinclair(Roger Moore) "έφυγε" για να βρει το φίλο του Danny Wilde(Tony Curtis) και από κει να συνεχίσουν τα πειράγματα με τις ατάκες τους. Να έχουν καλό παράδεισο και οι δυο!!!

ΕΝΑ ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΤΗΝ ΑΤΤΙΚΗ(Ενιαία Κίνηση Bloggers)

Στεκόμαστε στο πλευρό των κατοίκων του Δήμου Μαραθώνα 

και υπερασπιζόμαστε το δικαίωμά τους να προστατεύσουν 

τη ΒΑ Αττική και όχι μόνο, από την καταστροφή, 

που θα επιφέρει ο ΧΥΤΥ Μαραθώνα.

ΔΕΝ ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΙΩΠΗΛΟΙ σε μια σειρά παράλογων και παράνομων ενεργειών που γίνονται, με πρώτο το σημείο που κατασκευάζεται. Βρίσκεται σε βουνό το οποίο εξαφανίστηκε σταδιακά για τη δημιουργία του, μια ανάσα απ' τη θάλασσα. Στο σημείο βρίσκονται πηγές και ρέματα τα οποία καταλήγουν στις κοντινές παραλίες στον Ευβοϊκό (Μαραθώνα, Σχοινιά, Ν. Μάκρη, Σέσι) και ήδη με μια μικρή μπόρα κατεβαίνει λάσπη σε όλη την ακτογραμμή. Φανταστείτε να κατεβαίνουν τοξικά υπολείμματα. Με τη λειτουργία του θα μολυνθεί όχι μόνο η ακτογραμμή αλλά και η θάλασσα, θέτοντας σε κίνδυνο την αλιεία και το κολύμπι. Παίρνουμε θέση και ψηφίζουμε εδώ...

ΔΕΝ ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΙΩΠΗΛΟΙ ΟΤΑΝ θα επηρεαστεί άμεσα ο υδροφόρος ορίζοντας όπως συμβαίνει στη Φυλή, που σύμφωνα με την έκθεση του καθ. Γεωλογίας & Περιβάλλοντος στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, κ. Λέκκα, η οποία δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Νέα". Μεταξύ άλλων ο κ. Λέκκας αναφέρει: "το... μαύρο υγρό των αποστραγγισμάτων των σκουπιδιών - τα επικίνδυνα δηλαδή "κατακάθια" των απορριμμάτων - εξαπλώνεται με εντυπωσιακό τρόπο. Από την Ελευσίνα και τον Ασπρόπυργο ως τις παρυφές της Φυλής και των Αχαρνών, όλες οι μετρήσεις σε βάθος 20, 50, 70 και 100 μέτρων ανίχνευσαν κάδμιο, αρσενικό, κυάνιο, μόλυβδο και ψευδάργυρο". Το υπέδαφος μιας ολόκληρης περιοχής θεωρείται πλήρως κατεστραμμένο. "Σε όλη αυτή την έκταση δεν μπορεί να γίνει καμία γεώτρηση, ενώ δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί η επιφάνεια για καλλιέργειες. Όσο πιο κοντινές στη χωματερή ήταν οι περιοχές από όπου είχαν ληφθεί τα δείγματα, τόσο οι ρύποι ανιχνεύονταν ακόμα και σε μηδενικό βάθος, στην επιφάνεια του εδάφους". 

Στα παραπάνω προστίθεται και το ενεργό σεισμικό ρήγμα του Ωρωπού, που βρίσκεται στο σημείο, καθώς και η μικρή απόσταση από τη λίμνη του Μαραθώνα η οποία χρησιμοποιείται για πότισμα στις καλλιέργειες της περιοχής, η καταστροφή του δάσους που αποτελεί ένα από τους λίγους πνεύμονες που έμειναν στην Αττική, η ατμοσφαιρική ρύπανση. Και αναρωτιόμαστε πώς γίνεται η Πολιτεία να απαγορεύει σε ακτίνα αρκετών χιλιομέτρων από τη λίμνη, την οικοδόμηση κατοικιών και επιτρέπει την οικοδόμηση ΧΥΤΥ!!!

Γι' αυτούς τους λόγους και όχι μόνο, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει απεντάξει διαπαντός το έργο από τη χρηματοδότηση ως περιβαλλοντικά επιζήμιο (αφού δεν πληροί τις προϋποθέσεις) και κρατά την υπόθεση ανοιχτή σε ο,τι αφορά τη διερεύνηση παράνομων ενεργειών που έγιναν.

Το επιχείρημα πως ο ΧΥΤΥ Μαραθώνα, θα δέχεται μόνο υπολείμματα είναι ακόμα χειρότερο αφού σ' αυτά περιλαμβάνονται τα πιο τοξικά και επικίνδυνα για την υγεία, υλικά που δεν ανακυκλώνονται οπότε η μόλυνση θα είναι μόνιμη και μη αναστρέψιμη!

Παίρνουμε θέση και ψηφίζουμε εδώ...

Οι bloggers ενώνουμε τη φωνή μας με την φωνή των κατοίκων 

για να αποτρέψουμε αυτή την οικολογική βόμβα να εκραγεί!

Γιατί ο τόπος που ζούμε ανήκει στα παιδιά μας και στις επόμενες γενιές.

Έχουμε χρέος να τον προστατεύσουμε!!

Ο ΧΥΤΥ ΜΑΡΑΘΩΝΑ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ!

ΔΕΝ ΣΙΩΠΟΥΜΕ – ΔΙΑΔΙΔΟΥΜΕ - ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ

ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ..!

Ρίχνοντας ένα βλέμμα στο διαδικτυακό παρελθόν, έχω την αίσθηση ότι εδώ και κάμποσο καιρό υπάρχει διαφορετική διάθεση στα ιστολόγια, όπου τότε ο ρυθμός των δημοσιεύσεων ήταν πιο πυκνός και σχεδόν καθημερινός. Υπήρχε περισσότερος χρόνος και άλλη όρεξη. Σ' αυτήν την κατηγορία νομίζω ανήκω και ο ίδιος. Από τότε πια, άλλο σταμάτησε να ασχολείται, άλλο αραίωσε τις εμφανίσεις, άλλο ανανέωσε την ονομασία, άλλο διάλεξε τη σιωπή... 
Θυμάμαι όταν πρωτοξεκίνησα, φαινότανε σαν να είχαμε δώσει ένα τυχαίο χρονοραντεβού, όπου συναντηθήκαμε όλοι μαζί ταυτόχρονα. Τα δρώμενα απ' την άλλη μεριά βρίσκονταν στην εποχή της ανακάλυψης κι αυτό που υπήρχε συχνά ήταν οι αλλεπάλληλες ερωτήσεις με τη μορφή ενός βραβείου. Αυτό γίνονταν σε τακτά χρονικά διαστήματα στις γειτονιές μας. Ήταν μπορώ να πω το πρώτο καθιερωμένο μπλογκοπαίχνιδο που γνώρισα, χωρίς να ξέρω την προέλευσή του ή έστω ποιος το διοργάνωνε. Ακόμα και σήμερα φυσικά στα ίδια σκοτάδια βρίσκομαι. Είχα από τότε τις απορίες μου, αλλά-έστω και παράκαιρα-τώρα μου ήρθε η φλασιά. Φαινότανε σαν να έρχονταν περιπλανώμενο από το υπερπέραν, αλλά με φιλικές διαθέσεις πάντοτε και σαν να το συνόδευε ευγενικά ένα μπουκέτο από μυροβόλα λουλούδια. Οι απαντήσεις που δίνονταν ήταν πολλές και διάφορες. Είχαν περιτύλιγμα απλοϊκό, οικείο, περίτεχνο αλλά και χιουμοριστικό, όπου η κάθε λέξη έμοιαζε σαν να κούμπωνε σχεδόν το ίδιο σε όλους μας.  
Τώρα που το καλοσκέπτομαι, τι να έγιναν αυτές οι "βραβεύσεις" άραγε; Που πήγαν ή μάλλον που εξαφανίστηκαν! Πέρασε πια η εποχή τους ή τέλειωσε ο σκοπός τους; Μπορεί αυτό που σκέφτηκα να είναι ένα παλιό φρούτο, αλλά ποιος μπορεί να πει ότι στις αναμνήσεις δεν ισχύει η αναδρομικότητα. Θυμάμαι ότι απ' την αρχή που εκτέθηκα σ' αυτόν το χώρο, έβλεπα να υπάρχουν πολλών λογιών "βραβεύσεις" και μπορώ να ομολογήσω ότι δεν τις καλοέβλεπα. Ήμουν δηλαδή εκείνης της άποψης "ποιος είμαι εγώ που θα κάτσω να πω και να μιλήσω για τον εαυτό μου!" Μετά ήταν και το άλλο που-αν και είμαι κατά της βράβευσης-δε θεωρώ ότι κάνω κάτι που χρειάζεται επιβράβευση. Έρχεται στο αυτί μου πολύ εγωιστικό αυτό κι ο,τι έχω να πω και να δείξω μπορεί να φανεί μέσα απ' αυτήν την οθόνη. Ένα βραβείο μπορεί να δημιουργήσει ανισότητα. Κάτι τέτοιες αντιλήψεις όμως υπήρχαν(και ίσως υπάρχουν) ακόμα σε ορισμένους συνοδοιπόρους του πληκτρολογίου. Τους έχω κατατάξει όλους στους έντιμους φίλους που συνταξιδεύουμε σε ένα τρένο πάνω στις ίδιες ράγες. Άλλωστε και τα ιστολόγια έχουν καταταγεί κι αυτά στη σφαίρα της κοινωνικής δικτύωσης ή φαντασίωσης. Ο καθένας έχει το δικαίωμα της επιλογής και δεν υπάρχει κανένα απολύτως ζόρι.
Μετά βέβαια και κατόπιν "ωρίμου" σκέψης την όλη αυτή διαδικασία την είδα σαν ένα μεγάλο παιχνίδι παζλ. Κι οι τελευταίοι ενδοιασμοί εξαλείφθηκαν απ' αυτό που φαινότανε παιδική χαρά. Άλλαξα αυτήν την οπτική γωνιά αφήνοντας τον εαυτό μου να μπει στο πετσί του ρόλου, βλέποντάς το έτσι σαν ένα παιχνιδάκι. Ξεκίνησα απ' το πιο απλό, να αφαιρέσω δηλαδή απ' το μυαλό μου τη λέξη βράβευση(ή βραβείο) και να την αντικαταστήσω με ένα απλοϊκό χτύπημα της πόρτας του σπιτιού που συνηθίζεται σε μια επίσκεψη. Κι όμως, μια τέτοια απλή κίνηση της σκέψης έδινε ιδιαίτερη τιμή και χαρά και στους δυο. Απάλυνε ακόμα περισσότερο την ψυχή, για να έρθουν πιο κοντά. Εκτίμησα λοιπόν πολύ λογικό το γεγονός να υπάρχει ένα σχετικό ενδιαφέρον για το ποιοι είμαστε πίσω απ' το νόημα κάθε λέξης που σχηματίζουμε στο πληκτρολόγιο-αλλά και σκέψης-, αν και μέσα από τα γραφόμενα σκιαγραφείται αρκετά ο χαρακτήρας μας. Και μη νομίζετε, η σκιά μας φαίνεται μέσα από αυτά τα ίχνη που αφήνουμε ακόμα και χωρίς να το θέλουμε. Δε μπορούμε να κρυφτούμε όταν εκδίδουμε τον εαυτό μας σ' αυτόν τον διαδικτυακό περίγυρο. Κάποτε θα μας βρουν!
Ακόμα και να μη μιλάμε η μυρωδιά που διαχέει η κάθε κίνηση και στάση του μυαλού, προδίδει αυτό που είμαστε κι αυτό που παραθέτουμε. Φανταστείτε λοιπόν, όταν αρχίζουμε να ανοίγουμε το στόμα μας και να συναρμολογούμε λέξεις φτιάχνοντας έτσι ολόκληρες προτάσεις σκέψεων. Οι σκέψεις μας αυτές είναι ο καθρέπτης που αντανακλά και μας αντιπροσωπεύει. Αλλά κι εδώ στο χέρι μας είναι να επιλέγουμε ο,τι θέλουμε να φανεί. Όσο όμως και να επιδιώξουμε να κρυφτούμε, οι λέξεις με τη ζωή αφήνουν τα σημάδια πάνω μας. Αφήστε που ελλοχεύει και ο κίνδυνος του ψεύδους... δηλαδή χωρίς να το πολυκαταλάβουμε, να μας γίνει μετά όλο αυτό συνήθεια και να πορευόμαστε βήμα-βήμα μια λαθεμένη πορεία. Γι' αυτό και η άρνηση μιας απάντησης θεωρώ ότι είναι πιο ντόμπρα από ένα οποιοδήποτε ψέμα. 
Πάει ο καιρός της εξερεύνησης, αφού άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο έχουν ξεφυλλίσει απόψεις, ενώ ορισμένοι ίσως να έχουν βρεθεί από κοντά. Και κάπως έτσι αυτός ο κύκλος έγινε ανάμνηση, εξοφλώντας μαζί και τις όποιες προσωπικές εκτιμήσεις. Στην ουσία αυτή η περιπλάνηση μπορεί να συνέβαλε στην καλύτερη επικοινωνία για να σπάσει ο πάγος, αλλά θα παραμένει πάντα δεύτερη και τρίτη επιλογή. Την πρώτη και σημαντικότερη θέση(κατά τη γνώμη μου πάντα) καταλαμβάνει αυτό καθαυτό το ύφος των δημοσιεύσεων και σχολίων ενός ιστολογίου, που μέσα απ' αυτό χαρακτηρίζει και το ήθος κάθε διαχειριστή.

Υ.Γ.: Και για να σε προλάβω μη μου την πεις, όταν εννοώ για τον πιο πυκνό και σχεδόν καθημερινό ρυθμό, δεν αναφέρομαι σε όλα τα ιστολόγια, αλλά σε ορισμένα που είναι και τα περισσότερα. Και σ' αυτά όμως ίσως να έχει περάσει απ' το μυαλό κάποια στιγμή μετάλλαξης! Είπαμε, όπως θέλει και μπορεί ο καθένας. Δεν είναι κακό να αλλάζουμε κατεύθυνση μπροστά από εμπόδια και λάθη. Κακό θα είναι να μην τα κάνουμε σκαλοπάτια για να δούμε!