ΑΛΗΤΗΣ!

Τυλιγμένος από την κουβέρτα της απελπισίας, 

τριγυρνάει τον κόσμο σαν ένας άσωτος.
Δεν ξέρει πως έφτασε ως εδώ.
Κυκλώθηκε από παρείσακτους.
Παραπλανήθηκε από αγάλματα και λέξεις.

Κομματιάστηκε σε κρυφές ζαχαρένιες ελπίδες.

Κυνηγάει μύθους στη ρουλέτα της ευτυχίας.

Σκότωσε αγγέλους με το σπαθί του Ηρώδη.

Δεν ξέρει πως έφτασε τοίχους να σκαρφαλώνει.

Περιμένει να τον πάρει μακριά η ησυχία.

Περιμένει μια νύχτα που δε θα κλάψει.
Ξεφλούδισε το δέρμα της μάσκας.
Έπλεξε το σωστό με το λάθος.
Μπέρδεψε τα μονοπάτια.
Προδόθηκε στα θέλω.
Πήρε το δρόμο προς τη Βαβυλώνα.
Είδε το Χειμώνα να παλεύει με τις Ερινύες.
Έτρεξε στο πιθάρι του Διογένη να κρυφτεί.

Σχήμα σιωπής έδωσε στον ήχο της αγάπης.

Κανένα βράδυ όμως δε ζει η σιωπή.

Κι όταν δε βγαίνει η μαργαρίτα

την πετάει και παίρνει άλλη.
Προχωράει χωρίς να βλέπει πίσω.

Προχωράει δίχως άλφα και ωμέγα.

Άφησε πίσω του τις ενοχλητικές ζωές.
Χάνεται σε μάτια που είναι ακόμα τυφλά.
Από το πρωί βρέχει σε τούτη την αυλή.
Στον απόηχο σωπαίνει τις μέρες του.
Κάθε εμπόδιο και μια συνωμοσία.

Δεν ξέρουν ούτε το όνομα του.

Κι αν έχει κάποιο όνομα,
ποτέ δε θα το μάθουν.
Εν ονόματι του αλήτη
ενέχεται στη ζωή.

Εδώ είναι ξανά.
Κρατάει μόνο ευχές.
Τα πιο μεγάλα μυστικά
τα έμαθε κάτω από τα αστέρια.

Σε άλλους κόσμους κοιμάται και ξυπνάει.
Πέφτει αδέσμευτος στον ουρανό.
Δεν ψάχνει το τρένο της φυγής.
Από τα όνειρα φεύγει όποτε θέλει.
Γυρίζει πίσω όταν μπορεί.
Πρόσωπα δεν αναγνωρίζει.
Κρησφύγετο έκανε τη μέρα.
Χαρίζει στον ήλιο την αγάπη.
Παράδεισος η περιπλάνηση.

Ανασαίνει στην εξορία του.

Μαθαίνει την ελευθερία.

ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΛΕΜΕ!

Αυτά που γράφω είναι το υποκατάστατο μου. Αν αγαπάς αυτά που γράφω, τότε αγαπάς το υποκατάστατο μου. Δεν ανήκεις στον κόσμο μου.

Επειδή δεν ήξερα τι ήθελα να γίνω, νόμιζα ότι δεν ήξερα που πήγαινα. Στη διαδρομή όμως ανακάλυψα ότι ήθελα να γίνω τα πάντα.

Σιχάθηκα τους στόχους και τους προορισμούς. Θέλω να με αφήσετε να απολαύσω την πορεία.

Ανίατη αρρώστια της ψυχής είναι η ποίηση.

Πασχίζω χρόνια για να νιώσουν την αγάπη μου.

Ελπίζω να παραμείνω άνθρωπος. Εύχομαι να μην πουληθώ.

Έχω καταλάβει πως δε χρειάζεται να μιλάω, γιατί απλά δεν ακούγομαι.

Η ζωή είναι ή δεν είναι και δεν υπάρχει καλύτερη. Είναι η επιλογή μας. Αν θέλουμε να την αισθανθούμε, να βρίσκουμε τρόπους για να καταστρέφουμε τα εμπόδια που μας διδάσκει η κοινωνία.

Έτσι γεννήθηκε η αγάπη φίλε μου. Από τα δάκρυα που πότισαν το χώμα και έγιναν πηλός. Τι νόμιζες;

Στις μικρότερες ηλικίες δεν υπολογίζουμε ότι κάποτε θα γεράσουμε. Όταν όμως έρθει αυτό το κάποτε, τότε ανακαλύπτουμε την αιωνιότητα!

Τα διαμπερή τραύματα που έχω πάνω μου, καταμαρτυρούν πως δεν είμαι άτρωτος.

Λύση υπάρχει σε κάθε πρόβλημα. Αν δεν τη βρω, θα με βρει εκείνη.

Όταν ερωτεύομαι, καλό είναι να βρίσκομαι σε μια διαρκή επαγρύπνηση.

Τίποτα δε μένει άθραυστο. Τα αστέρια θα σπάσουν. Ο πυρήνας θα σπάσει. Οι καρδιές θα σπάσουν. Τα σώματα και τα μυαλά θα σπάσουν... θα διαλυθούν. Ο,τι όμως σπάσει μπορεί και να ξαναβρεθεί μαζί. Κοίτα τα κομμάτια που απομένουν και φτιάξε το ξανά. Δεν είναι άθραυστο, σπασμένο είναι, αλλά γίνεται και πάλι ισχυρότερο από αυτό που έχει μείνει πίσω.

Με το θάνατο δεν έχουμε αλληλεπίδραση. Όταν ζούμε, δεν υπάρχει ο θάνατος και όταν έρχεται, δεν υπάρχουμε εμείς.

Θα ήθελα να ξαναζήσω πάλι από την αρχή.

ΜΙΑ ΤΡΥΠΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

Κάπου υπέροχα νυχτώνει... 

εύχομαι να μην είναι στις καρδιές!

Δεν ξεγελιέται το φεγγάρι μάτια μου.

ΣΥΝΑΠΑΝΤΗΜΑ
Η Νεφέλη έκανε με τα πινέλα της το φόντο, ο Αρκτούρος άναψε αμυδρά τα φώτα, η Φεγγαρένια άπλωσε γύρω της τα αστέρια, η Παραμυθένια έριξε την ονειρόσκονη και η Σερενάτα έστησε τη σκάλα του Ουρανού. Η ελπιδοφόρα αναμονή της επαφής με το άπειρο. Στο σκοτάδι κινούνται μόνο οι σκιές, γιατί τα άστρα τρεμουλιάζουν στο φως και κρύβονται.

ΔΕΣΠΟΙΝΑ
Έπεσες πάνω στην προσδοκία και σε νίκησε.
Έπεσες πάνω στην αλήθεια και σε νίκησε.
Έπεσες πάνω στη γαλήνη και σε νίκησε.
Έπεσες πάνω στο όνειρο και σε νίκησε.
Έπεσες πάνω στη θέληση και σε νίκησε.
Έπεσες πάνω στην αγάπη και σε νίκησε.
Δέσποινα, κέρδισες τις ήττες σου!
Στα δύσκολα ήσουν εσύ η Δύναμη.