ΓΚΡΙ-ΖΩ!

Γκρι, χρώμα ουδέτερο φτιαγμένο από το άσπρο και το μαύρο. Μια σύνθεση μεταξύ του φωτός και του σκότους. Όπου καθίσει έχει σκοπό να αναδεικνύει παντού τα χρώματα γύρω του! Έχει την αισθητική και το χαρακτήρα του πείσματος, ενώ ο ρόλος του είναι να γεμίζει οπτικές γωνιές. Καλύπτει ή φανερώνει όσα με δυσκολία και θαμπά φτάνουν στα μάτια. Ένα ομιχλώδες τοπίο αποτρέπει όσα φοβόμαστε να δούμε, αλλά μπορεί όμως και να γίνει επικίνδυνο. Ταιριάζει απόλυτα με τους ψυχρούς και άχρωμους ανθρώπους. Δημιουργεί έντονη αντίθεση με τα αγνά συναισθήματα. Η ουδέτερη θέση που κατέχει μπορεί να ταιριάξει και με τους ζεστούς ανθρώπους, αφού η αντίθεση τούτη προσδίδει σ' αυτό φωτεινά στοιχεία εμπειρίας και σκέψης. Αρκεί ένα ψήγμα να πέσει πάνω του και από το πουθενά, για να αστράψει αυτό από χαρά και να κερδίσει απρόσμενα μια λαμπερή ζωή. Αφήνει έντονες ανταύγειες ανάμεσα από το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον. Γίνεται πολλές φορές ένας απέραντος καμβάς της πραγματικότητας, όπου πάνω σ' αυτόν τα όνειρά μας φαίνονται άσπρες κουκκίδες. Μεταφέρει μόνιμα ένα απύθμενο συναίσθημα. Υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν γκρίζα ηλιοβασιλέματα και ζουν σε γκρίζες πόλεις. Στον κόσμο μας όμως που σχετίζεται προς το απόλυτο, όπου το απόλυτο λευκό ή μαύρο είναι ανύπαρκτα, τότε όλα στην ουσία είναι γκρίζα.

ΦΩΤΕΙΝΗ ΕΠΙΓΡΑΦΗ!

Σ' εκείνο το καλοκαίρι που χάθηκαν τα αστέρια.

Σ' εκείνο το καλοκαίρι που ήτανε φθινόπωρο.

Κουράστηκε να ακούει αυτά που λέει.

Στα ίδια δίχτυα πιάστηκε ξανά.

Ζωγράφισε χωρίς χρώματα.

Τοίχος αξεπέραστος η αλλαγή.

Τα λόγια κρύφτηκαν πίσω από τις μάσκες.

Στο προσκλητήριο της απουσίας δήλωσε παρών.

Δεν ανταλλάσσεται με τίποτα η περηφάνεια.
Δωρεάν υπηρεσία προστιθέμενης αξίας.

Παθιασμένη υπεράσπιση η απώλεια.

Ακολουθούσε χωρίς να έφτανε.

Άδειασε τον πάτο.

Ακούμπησε την απάτη.

Ξοδεύτηκε στις νύχτες.

Βαρέθηκε να λύνει αινίγματα και γρίφους.

Βαρέθηκε να ζει στην παραίσθηση της λογικής του.

Ένα κουβάρι έγινε το γέλιο με το δάκρυ.
Πόση ώρα διαρκεί το τέλος;

Φλόγα που σιγοκαίει.
Νιότη που φεύγει.

Πάτησε η σιωπή.

Στένεψε η μέρα.

Στη νύχτα προχωράει.

Δε φέρει τίποτα πάνω του.

Άπνοια συνοδεύει το σώμα του.
Κουβαλάει μονάχα τη συνείδηση.

Τα ευαίσθητα δεν τον ανέχονται πια.
Έγινε η ανάσα στα χέρια του ποιητή.
Πλησίασε πιο κοντά στο "μην ενοχλείτε".

Τρύπωσε στο ψυχοπλάκωμα της μοναξιάς.
Ετοιμάζεται να απολαύσει την εγκατάλειψη.

Τους αποχαιρετά και κανείς δεν καταλαβαίνει.
Δέρμα ευθύνης φόρεσε για να τους καθησυχάσει.

Επιγραφή κρέμασε πιο φωτεινή από τους ανθρώπους:

"Μην ενοχλείστε!"