ΦΘΟΡΑ!

Ο άνθρωπος μπορεί να είναι κοινωνικό ον κατά βάση, αλλά από την άλλη δε θέλει να του βάζουν όρια συμπιέζοντας τα λόγια του. Να τον αφήνουν να εκφράζεται κι όχι να χειραγωγείται. Να τον σέβονται και να τον αφήνουν να λέει αυτά που θέλει ή νιώθει να πει, είτε αρέσουν, είτε δεν αρέσουν. Θέλει να αισθάνεται λεύτερος, μοναδικός κι ανεξάρτητος. Να μην πέφτει και να μη σκάει πάνω σε τοίχους. Κι ας περνάει ολόκληρη ζωή ροκανίζοντας τα όνειρα του. Τι; Δεν υποκύπτει στις υποδείξεις και κάνει όνειρα; Δεν ακούει καλά; Πάνε τόσα χρόνια που τον έμαθαν στο τηλέφωνο να παίρνει το μηδέν. Μια ζωή γεμάτη από νούμερα. Μια ζωή με νούμερα. Μια ζωή να καταπίνει το σάλιο του και να υπογράφει την υποταγή του. Μια ζωή με την ταυτότητα στο στόμα και την ανάσα του κομμένη. Βράδια ολόκληρα γεμάτα ιστορίες με ποτά και με τσιγάρα, ξεφάντωμα μέχρι πρωίας, στο μπλέντερ της σχιζοφρένειας, της μοναξιάς και των απωθημένων. Να συντρίβεται στην ιστορία ενός παιδιού που δε μεγάλωσε ποτέ. Να καταναλώνεται στην ιστορία ενός ποιητή που ακροβατεί στον υμένα μιας διπλανής πόρτας. Να εξατμίζεται στην ιστορία της Ντίνας που έγινε ιερόδουλη και δουλεύει για την πρέζα της, φωνάζοντας "ξυπνήστε ρε Έλληνες, όλα εδώ πληρώνονται". Κουβέντες κλεισμένες στα συρτάρια του φεμινισμού και της φαλλοκρατίας, του στυλ όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες, όλοι οι άντρες είναι μαλάκες και λίγο πιο πέρα ο τελευταίος κλόουν να αυτοκτονεί με κραυγαλέες χειρονομίες. Οι προβολείς να τον βιάζουν, η κάμερα από πάνω του να μεταδίδει στατιστικές κι εκείνος ο άνθρωπος στημένος όπως πάντα στην τηλεόραση μπροστά στον προβληματισμό μην και στερηθεί τις ανέσεις του. Κι η ευτυχία να εκδίδεται αντί χρημάτων. Παντού βρωμάει μούχλα που αναδύεται στις γειτονιές. Σε λίγο τα παιδιά θα σκοτώνουν, θα μιλάει με εμετούς και θα αγγίζει μεταχειρισμένα σώματα. Η κυβέρνηση όμως πατάει γερά στο κεφάλι του κλόουν, όταν την ώρα στα μάτια του καθρεφτίζουν βιτρίνες με δώρα. Η ανάγκη καλπάζει πότε - πότε πανέμορφη πάνω από τα θραύσματα. Κι αυτός κάπου αλλού να κομματιάζει το κρανίο του σε απελπισμένα ταξίδια, αλλά πάλι εδώ θα γυρίσει, πάλι εδώ. Το τελευταίο όριο αντοχής του πηγαίνει σε αντίθετες κατευθύνσεις. Χρειάζεται φαίνεται ακόμα περισσότερο θάνατο για να μπορέσει να ζήσει. Τα ντεκόρ της φθοράς στήνονται για το επόμενο υπερθέαμα.

Υ.Γ.: Κλώτσα το φίδι που τυλίγεται στα πόδια σου. Διώχτο λοιπόν! Δε νιώθεις τα παγωμένα λέπια του; Τότε, δε νιώθεις το τέλος που πλησιάζει...

ΡΟΥΑ ΜΑΤ!

Ένα παιδί χάθηκε όπως μεγάλωνε.

Κοιμήθηκε σε δυο άδεια δωμάτια.
Έμεινε έξω από το βλέμμα του.

Να αναγγέλει τη θλίψη του.

Και το παιχνίδι ξεκίνησε.

Ατέλειωτη παρτίδα σκουπιδιών.

Ματ πριν προλάβει να ακουμπήσει πιόνια.

Πάτωμα σημαδεμένης σκακιέρας.

Κι ένα καταραμένο μέρος.

Να τον σημαδεύει από παντού.

Φόρεσε το εσωτερικό του χάος.

Πιάστηκε στην παγίδα του θυμού.

Αγέννητος μασάει ένα κατώφλι κρύο.

Να βλέπει την οθόνη που τρεμοπαίζει.

Τριανταφυλλιές βύζαιναν αγκάθια.

Μέσα δε χώραγε κανένα άρωμα.

Βρέθηκε μόνος στο χιονάκι.

Δεκαοκτώ χρονών δεσμώτης.

Δε γνώριζε τι θα απογίνει.

Ξόδευε τις αντιστάσεις του.

Σε ένα δρόμο άγονης γραμμής.

Έτσι η οθόνη ακόμα τρεμοπαίζει.

Τη φάση της 19ης αυτοκτονίας του.

Πορεία βολική παραμυθένια.
Μιας αλλότριας επιλογής.

Άφησε τον εαυτό του να σπαράζει.

Δεν ακούει καν το νευρικό του σύστημα.

Καρδιά κιμωλίας λιωμένη σε μαυροπίνακα.

Περνάει από τον τόπο που είναι σκισμένος.

Σκισμένος προς όλες τις κατευθύνσεις.

Περιμένοντας τα κύματα να σπάσουν.

Σε μια θάλασσα τυχαίων εικόνων.
Ορκίζεται στον εαυτό του να τον αθετεί.
Πνιγμένος από μασημένες υποσχέσεις.

Να ξερνάει ατέλειωτα σκουπίδια.

Για ένα καταραμένο μέρος.

Που πήγε η παιδική του ηλικία;

Έπαιζε κρυφτό στις εφτά μουριές.

Κι η οθόνη ακόμα τρεμοπαίζει.

Έγινε χαζοπιόνι της βασίλισσας.

Η φάση της 33ης αυτοκτονίας του.
Άλλα γύρεψε και άλλα του δώσανε.

Σημάδια που γίνανε παράσημα.
Περηφάνια που απέτυχε.
Μνήμες που χάθηκαν.
Η αθωότητα πέθανε.
Δεν είναι πια παιδί.

Πιάστηκε να γερνάει.

Και χάθηκε όπως έπαιζε.

Ο χρόνος μετράει ανάποδα.

Ασφυκτική η μοναξιά να τον βιάζει.

Παρέμεινε ανικανοποίητος φυγάς.

Ρουά ματ σε δυο κινήσεις.

Κόλλησε με τις ξόβεργες αγάπης.

Το παιχνίδι τούτο θα τον ακολουθεί.
Αυτή η παρτίδα δεν έχει τέλος.