ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ!

Πριν από μερικές μέρες έλαβα μέρος στο διαγωνισμό φωτογραφίας που έκανε για πρώτη φορά(κι εύχομαι να τα χιλιάσει!) η καλή κι αγαπημένη μου φίλη Μαρία Νι που διαχειρίζεται το εξαίρετο και φιλικό μου ιστολόγιο "Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά..."(τίτλο που βρίσκω πολύ ευαίσθητο και ρομαντικό!) κι όσοι δεν το ΄χουν γνωρίσει το προτείνω ανεπιφύλακτα!

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;

Ζητείται οποιοσδήποτε εθελοντής(ή εθελόντρια, δεν έχει σημασία) που ν΄ αναλάβει επιτέλους την διακυβέρνηση της ακυβέρνητης χώρας και μαζί τις τύχες του ελληνικού λαού, προκειμένου ξαναζωντανέψει την ελπίδα μας κι ο οποίος θα πρέπει να πληροί τους παρακάτω όρους και προϋποθέσεις:

ΣΤΟ ΦΙΛΟ ΜΟΥ!

Καρφωμένο το βλέμμα μου σε κάτι παλιές φωτογραφίες και το μυαλό μου σαν ένα μεγάλο λευκό νοβοπάν, χρόνια ολόκληρα με ακολουθούσε κατάστικτο από καρφιτσωμένα πραγματάκια. Τι να κάνω, τα φροντίζω με αγάπη κι ας με βασανίζουν ευχάριστα, αφού κατάφερα να γευτώ όμορφες στιγμές φτιαγμένες όμως από τα χεράκια τους. Όλα στοιβαγμένα όπως - όπως σε κάθε γωνιά της σκέψης μου και κάποιοι τοίχοι δωματίων νοτισμένοι από τα χιλιάδες λόγια. Πως πέρασαν αλήθεια τόσα χρόνια!

Έτσι σήμερα λοιπόν έχει την τιμητική του ο φίλος μου! Με συνεπήραν τα ζουμιά των αναμνήσεων κι ένας κόμπος στο λαιμό που ήρθε και κάθισε απρόσκλητα, κάνει προσπάθεια για να πνίξει τον καημό μου. Ο φίλος ο πραγματικός, ο ντόμπρος, αυτός που θα σου σταθεί κι όταν οι άλλοι θα σε εγκαταλείψουν στα δύσκολα, αυτός που θα μπει στο σπίτι σου απρόσκλητος, χωρίς να σου χτυπήσει το κουδούνι και θα σου πει "ΗΡΘΑ". Εκείνος που δε θα σε παρεξηγήσει και ούτε θα σε χαρακτηρίσει αγενή, για οτιδήποτε - και όπως - του μιλήσεις. Γιατί γνωρίζεις ότι άδολα κτίστηκε αμοιβαία εμπιστοσύνη στην ψυχή. Έχεις διακρίνει ότι είναι καθαρή και αγνή, επειδή έχεις διανύσει άπειρα χιλιόμετρα και μέσα από δοκιμασίες ότι θέλει το καλό σου. Δε θα κοιτάζει να σε διορθώνει για να γίνεις αρεστός σε εκείνον, ούτε θα σε συναγωνίζεται, αλλά αντιθέτως θα σε ακούει και θα σε διορθώνει χωρίς να σε απαξιώνει. Για έναν τέτοιο φίλο μιλάω, πραγματικό και όχι μουσαντένιο. Σε αυτόν λοιπόν απευθύνομαι και αφιερώνω το "Φίλε μου", ένα παλιό, αγαπημένο και ελαφρολαϊκό μουσικό κομμάτι.

Για τη φιλία άλλωστε έχουν γραφτεί και ειπωθεί πάρα πολλές κοσμοθεωρίες σε φιλοσοφικό επίπεδο, όμως η φιλία είναι μία, μοναδική κι ευλογημένη! Δε μπαίνει σε καλούπια, δε χτίζεται με κανόνες, δε διαπραγματεύεται. Φωλιάζει μόνο και εκτελείται μέσα από την καρδιά, εκεί όπου κατοικεί η πραγματική αγάπη. Εκείνη θα σε ενημερώσει με τα θετικά μηνύματα που θα εισπράξεις. Θα μπορούσα να καταναλώσω ολόκληρες εργατοώρες για τη φιλία. Με τόσες πολλές ημέρες - επέτειοι που υπάρχουν γύρω μας έχω χάσει το μπούσουλα και δεν ξέρω αν υπάρχει κιόλας μέρα που να γιορτάζει ο άγιος φίλος ή η άγια φιλία. Άλλωστε δε με νοιάζει αυτό και τη φιλία τη θεωρούσα κι εξακολουθώ να τη θεωρώ εξίσου σημαντική, όσο και ιερή. Αυτήν την ανθρώπινη σχέση την έχω κατατάξει - αν όχι ισάξια - κορυφαία και από την αδελφική.

Το τραγούδι αυτό πρωτοτραγούδησε ο σπουδαίος τραγουδοποιός Γιάννης Πουλόπουλος, όπου με πλημύρισαν θύμισες από το παρελθόν με τον κολλητό και αγαπημένο μου φίλο - τον Παναγιώτη - που αργότερα με στεφάνωσε και η σύζυγος του έγινε νονά στο πρώτο μου κορίτσι... τη Χρυσάνθη. Όταν γυρίζαμε από τα ατέλειωτα ξενύχτια και τις βραδυνές περιπλανήσεις μας - ανύπαντροι γαρ -, σταματούσαμε το αυτοκίνητο μου(είχε μαλώσει με την οδήγηση από παλιά ο μπαγάσας) κάτω από το σπίτι του επί της Μεσογείων στην Αθήνα και βάζαμε - μεταξύ πολλών άλλων ασμάτων - κι αυτό το συγκεκριμένο κομμάτι. Σαν να ερχόταν κι εκείνο από το πουθενά για να γεμίσει τη μέρα μας. Λες και μας μιλούσε στην ψυχή. Μήπως δεν είναι αλήθεια; Άλλωστε πόσες και πόσες ατέρμονες συζητήσεις είχαμε κάνει εκείνα τα χρόνια της ανέμελης νιότης μας! Ολόκληρες βραδιές τις καταπίναμε με τη συνοδεία του.

Μπορώ να πω ότι το ακούγαμε συνέχεια κι απανωτά, μέχρι να λιώσουμε την κασέτα, δυο και τρεις και τέσσερις φορές(σαν τα παιδιά του Πειραιά ακούγεται!) στο κασετόφωνο(γιατί τότε δεν υπήρχανε cd), μέχρι που μας συνόδευε για ύπνο. Δεν ήταν βέβαια το μοναδικό τραγούδι που ακούγαμε με τον ίδιο τρόπο, αλλά αυτό το ξεχώρισα ιδιαίτερα. Θυμάμαι ένα καλοκαίρι στην Κρήτη, μέχρι να πιάσουμε παραλία για μπάνιο από τα Χανιά, - μια διαδρομή 20χλμ περίπου - είχα βάλλει να παίζει σε πολλαπλές επαναλήψεις το μελωδικό μπλουζ της εποχής εκείνης "Nothings gonna change my love for you". Με αυτό πηγαίναμε και με αυτό γυρίζαμε. Αλλά και όσο κυκλοφορούσαμε μέσα στην πόλη, στον ίδιο ρυθμό του κάναμε τις βόλτες μας. Ήταν η εποχή όπου τότε - βρε παιδιά - αφηνόμασταν στο αίσθημα και προσπαθούσαμε επίμονα να βρούμε τη γωνία στο δεκάρικο. Και με κάτι τέτοια τραγούδια ήταν σαν να υπήρχε κάποιος και να μας τσίγκλαγε. Αααχ! Αξέχαστες εποχές και στιγμές! Έλα, έλα... δε θέλω τέτοια... σύνελθε και μη χάνεσαι!

Φίλε μου Παναγιώτη, είσαι ένας σπάνιος και γλυκός άνθρωπος - θησαυρός, πραγματικός φίλος, στρατιώτης της ζωής, άρχοντας κανονικότατος και άξιος συμπαραστάτης! Για μένα είσαι ο ορισμός της έννοιας της φιλίας. Ένα παράθυρο εκεί ψηλά στον ήλιο που θα φεγγοβολά. Κι άλλα πολλά θα μπορούσα να γράψω για τις αλητείες μας φιλαράκι μου κι αυτά που έβγαλα θεωρώ ότι είναι ελάχιστα. Προτιμώ να τα κρατήσω για μένα σαν φυλαχτό στην επόμενη γαλαξιακή μυστική αντάμωση. Ο Θεός να σε έχει πάντα καλά με την οικογένεια σου όπου κι αν βρίσκεσαι και να περνάς όπως θέλει η ψυχούλα σου. Εμένα άσε με να νιώθω τη θετική σου αύρα και παρουσία, χαρούμενος κι ευγνώμων στο Θεό που σε έστειλε στο δρόμο μου να σε γνωρίσω! Σ' ευχαριστώ για όλα!!!

Υ.Γ.: Ελάτε τώρα και δε θέλω "δόλιες" σκέψεις(πσπσπς και μουμουμου!), γιατί κι εσείς που το διαβάζετε, φίλοι μου είστε και μάλιστα από τους πολύ καλούς. Μου συμπαρασταθήκατε πάρα πολύ(κι αυτό δεν το ξεχνάω), αλλά με αυτόν το φίλο έχω φάει τα καλύτερά μου χρόνια... ψωμί κι αλάτι όπως λέγανε(λένε ακόμη;) δηλαδή! Πιστεύω να με καταλαβαίνετε, γιατί κάπως έτσι θα νιώθετε κι εσείς ανάλογα για δικούς σας ξεχωριστούς ανθρώπους. Πέσαμε σε ευαισθησίες πάλι από ότι νομίζω και δεν ξέρω πως να τις κατευνάσω! Δε βλέπω να έχει και ούριο άνεμο αυτήν τη φορά! Να δω όμως πως θα βγω από αυτό το "λούκυ", χωρίς να θυσιάσω το "λουκ" μου μπροστά στα παιδιά..! Άιντε, στον αγαπημένο μου "ΛΟΥΚΥ ΛΟΥΚ" κατέληξα... βρε τι έπαθα με δαύτον..!

ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΠΟΥΛΑΩ..!

Τόσες μέρες και τόσες νύχτες έμεινα δίπλα σου στην κλινική για να μπορώ και μόνο να σε κοιτάζω.Κι εφόσον είχες σωθεί, μου ήταν αρκετό για ν΄ αναπνέω.Έβλεπα μπροστά μου ένα πλάσμα ανήμπορο-σα μωρό-που κάποτε ήταν όλο ζωντάνια, να προσπαθεί να εξυπηρετηθεί, να περπατήσει και να θυμηθεί.Και σ΄ όλα αυτά να ζω κοντά τις παραισθήσεις σου βγαλμένες μέσα από κάποιο παραμύθι.

Σου κρατούσα τρυφερά το χέρι με το βλέμμα καρφωμένο πάνω σου και δεν ήθελα να σ΄ αφήσω ούτε για μια στιγμή.Με κοίταζες με μάτια ξαφνιασμένα κι όλα σου φαίνονταν τόσο άγνωστα και πρωτόγνωρα... σα να μην είχες ξαναζήσει στον κόσμο αυτό.Ακόμα και το φαγητό σου που δε μπορούσες να χαρείς από μόνη σου... σαν ψέμματα μου φαίνονταν.Ζούσα όπως φαίνεται στο δικό μου παραμύθι.

Ένιωθα ένας ανήμπορος Προμηθέας, μπροστά στο γύπα που του κατατρώει... την ψυχή.Οι πνιγμένες λέξεις μόλις που κατάφερναν να βγαίνουν απ΄ το στόμα μου.Ερωτήματα πάμπολλα κτισμένα με δάκρυα που τα παρέσυρε η βροχή του ατέλειωτου δρόμου.Θεέ μου, τι κάνω εδώ αυτήν τη στιγμή;Πόσο μπορεί ν΄ αντέξει ένας άνθρωπος αυτό το μαρτύριο;Πόση δύναμη μπορεί ένας άνθρωπος ν΄ αντλήσει ακόμα;Σκέψου λέει και να ΄χα ονειρευτεί!

Οι μέρες-ακόμα και σήμερα-κυλάνε βασανιστικά πάνω μου κι η αβεβαιότητα της αποκατάστασης να με κυριεύει... σαν ένα μάτσο από τέτοιες αναπάντητες ερωτήσεις.Έχω όμως σύμμαχο την πίστη μου στην Παναγία πως το θαύμα Της θα ολοκληρωθεί και δε θα σ΄ αφήσει.Στο τέλος κι όταν όλα γίνουν καλά, εύχομαι να νιώθω πως παραμύθι πουλάω..!

ΕΚΤΑΚΤΟ ΚΙ ΕΠΕΙΓΟΝ!

ΕΝΑ 16ΧΡΟΝΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΕΧΕΙ ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΑΙΜΟΠΕΤΑΛΙΑ!

Πρόκειται για την Ελένη Σοφού του Γεωργίου 16 ετών, η οποία νοσηλεύεται με οξεία λευχαιμία, στην Αιματολογική Κλινική του Ευαγγελισμού.Όσοι θέλουν και μπορούν καλούνται να προσφέρουν αιμοπετάλια σαν δώρο ζωής σ΄αυτό το νέο κορίτσι...

Διαβάστε προσεκτικά τις οδηγίες:

ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΠΗΓΑΙΝΕΤΕ ΚΑΙ ΔΙΝΕΤΕ ΔΕΙΓΜΑ ΚΙ ΑΝ ΚΑΝΕΙ, ΣΑΣ ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΔΥΟ ΤΡΕΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΔΩΣΕΤΕ ΑΙΜΟΠΕΤΑΛΙΑ.ΟΠΩΣ ΔΙΝΕΤΕ ΑΙΜΑ.

ΑΠΛΩΣ Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΚΡΑΤΑΕΙ ΜΙΑ ΩΡΑ ΠΕΡΙΠΟΥ, ΓΙΑΤΙ ΑΦΟΥ ΑΦΑΙΡΕΘΟΥΝ ΤΑ ΑΙΜΟΠΕΤΑΛΙΑ, ΤΟ ΑΙΜΑ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΣΕ ΣΑΣ .

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΑΠΟΛΥΤΑ ΥΓΕΙΕΙΣ, ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΤΕ ΠΑΡΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟ, ΟΥΤΕ ΑΣΠΙΡΙΝΗ ΓΙΑ ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ ΠΡΙΝ, ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΤΕ ΚΑΝΕΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΔΥΟ ΕΓΓΥΜΟΣΥΝΕΣ, ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΤΕ ΑΛΛΕΡΓΕΙΑ ΣΕ ΚΑΤΙ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΑ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΑΓΝΟΙ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΙ ΜΕ ΥΨΗΛΟ ΑΙΜΑΤΟΚΡΙΤΗ ΚΑΙ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΠΙΕΣΗ.

ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΚΑΝΕΙ ΤΑΞΙΔΙ ΣΕ ΤΡΙΤΟΚΟΣΜΙΚΕΣ ΄Η ΕΞΩΤΙΚΕΣ ΧΩΡΕΣ, ΟΥΤΕ ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΠΑΕΙ ΣΕ ΟΔΟΝΤΙΑΤΡΟ ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΔΥΟ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ.

ΑΠΟΚΛΕΙΕΣΤΕ ΟΣΟΙ ΕΧΕΤΕ ΣΤΙΓΜΑ  Ή ΘΥΡΟΕΙΔΟΠΑΘΕΙΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΕΓΧΕΙΡΗΣΕΙΣ.

ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΑΙΜΟΠΕΤΑΛΙΑ ΚΑΘΕ ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΄ΧΕΤΕ  ΦΑΕΙ ΚΑΛΑ.

ΔΕΝ ΠΟΝΑΕΙ ΚΙ ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΟ ΖΩΗΣ ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΟ…

Πηγή:ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΕΡΑ

ΕΚΤΑΚΤΟ ΚΙ ΕΠΕΙΓΟΝ!

Ένα αγγελούδι μόλις 3,5 χρονών, η Ευαγγελία-Λυδία Σιδέρη, χρειάζεται αίμα και αιμοπετάλια.

10 λεπτά από το χρόνο μας δεν είναι πολλά...

Παρακαλώ όσοι μπορείτε να βοηθήσετε!!!

Παίδων Αγλαΐα Κυριακού, Ογκολογικό "Ελπίδα"

τηλ:210-7452211

Πηγή:Kate's CakeBox

ΓΥΡΟΣ ΓΝΩΡΙΜΙΩΝ!

Ήρθε το φθινόπωρο και μαζί ήρθαν και τα βραβεία.Θα πλημμυρίσουν όλα τα ιστολόγια από διάφορα βραβεία κι έτσι θα μάθουμε τις συνήθειες των καλών μας διαχειριστών.Να γνωριστούμε καλύτερα βρε παιδιά.Για μένα αυτό βέβαια δε θεωρείται βραβείο(και κακώς αναφέρεται μ΄ αυτήν τη λέξη), αλλά είναι ένας τρόπος γνωριμίας.Πρότασή μου σ΄ αυτό βρε παιδιά θα ΄ταν να τ΄ ονομάζαμε κάτι σαν... "ΓΥΡΟ ΓΝΩΡΙΜΙΩΝ!"

ΔΕ ΘΑ ΠΩ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ...

Άλλη μια κουραστική μέρα φεύγει κι ίσα που την προλαβαίνω.Κάθε χρόνο αυτήν τη μέρα έλεγα χρόνια πολλά, αλλά κάθε χρόνο αυτό αντί να πιάνει τόπο, είχε καταντήσει να γίνει μια συνήθεια... ένα φιάσκο.Η ζωή έφθινε κι η ευχή δεν έπιανε... απλά υπήρχε.Είχε φτάσει να πλανάται σαν ένα φάντασμα.Σήμερα δε θα πω χρόνια πολλά, επειδή έζησα τόσο κοντά στον θάνατο!Τα χρόνια που πέρασαν... ήταν πολλά... γεμάτα από ΄κείνα που θέλουμε να μείνουν στη λήθη.

Απόψε ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο ζωής... πραγματικής κι όχι αυτής της ψευδαίσθησης.Απ΄ αυτή που θέλει θέληση κι αντοχή... κι όπου υπάρχει θέληση δεν υπάρχουν δικαιολογίες.Κι όσο μας πονάει και βουρκώνουμε κι όσο νομίζουμε πως δε θ΄ αντέξουμε, πρέπει να δοκιμάσουμε και να πιούμε αυτό το δηλητήριο ως το τέλος... σαν καφέ.Ποιος ξέρει μπορεί στην πορεία ν΄ αποδειχτεί φάρμακο σ΄ εκείνα τα τόσα "ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ" που θ΄ ακολουθήσουν.Θα ΄ναι μια τελευταία ευκαιρία ή ένα τελευταίο λάθος.Κι ευχή(για όλους μας) σύμφωνα μ΄ αυτό που θ΄ ακολουθήσει αυτή τη φορά, δε μπορεί να ΄ναι άλλη απ΄ αυτή:

ΚΑΛΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ ΨΥΧΗΣ!

ΑΝ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ..!

Αν ένα παιδί αντιμετωπίζεται με επικρίσεις,

μαθαίνει να καταδικάζει.

Αν ένα παιδί αντιμετωπίζεται με εχθρότητα,

μαθαίνει να επιτίθεται.

Αν ένα παιδί γελοιοποιείται,

μαθαίνει να είναι ντροπαλό.

Αν ένα παιδί ζει με τη ντροπή,

μαθαίνει να αισθάνεται ένοχο.

Αν ένα παιδί αντιμετωπίζεται με ανεκτικότητα,

μαθαίνει να είναι υπομονετικό.

Αν ένα παιδί ενθαρρύνεται,

μαθαίνει να έχει αυτοπεποίθηση.

Αν ένα παιδί επαινείται,

μαθαίνει να αξιολογεί θετικά τους άλλους.

Αν ένα παιδί αντιμετωπίζεται με ευθύτητα,

μαθαίνει να είναι δίκαιο.

Αν ένα παιδί νιώθει ασφάλεια,

μαθαίνει να πιστεύει στους άλλους.

Αν ένα παιδί είναι αποδεκτό,

μαθαίνει να αγαπά τον εαυτό του.

Η σχολική χρονιά διανύει ήδη τα πρώτα της βήματα. Ας την υποδεχτούμε λοιπόν με αυτό το υπέροχο ποίημα, που ανακάλυψα εντελώς τυχαία στο διαδίκτυο - και μάλιστα από ιστολόγιο φτιαγμένο από τα ίδια τα παιδιά(10ο Δημοτικό Σχολείο Αιγάλεω "Κώστας Βάρναλης") - και ανήκει σε έναν άγνωστο ποιητή(τόσα μνημεία αγνώστων έχουν στηθεί βρε παιδιά, ας κάνουμε και ένα μνημείο για χάρη τους!). Το βρήκα πολύ ενδιαφέρον!
Περιγράφει με ιδανικό τρόπο τις βασικές αρχές, που προσδιορίζουν τον τρόπο με τον οποίο ο καθένας μας, καταλήγει να αντιμετωπίζει τον εαυτό του. Θα μπορούσε βέβαια να είχε τοιχοκολληθεί σε κάποια διδασκαλική αίθουσα των σχολείων μας, αλλά τόσα χρόνια το δημόσιο επεδίωκε προφανώς να μάθει τα παιδιά μας άλλες αξίες. Σε αυτό όμως φταίει πρώτα από όλα ο εαυτός μου... ή μήπως και εσύ! Ανάμεσα σε τόσες διαφορετικές αξίες φρόντισαν τελικά, να μας φτιάξουν και εδώ ένα σταυροδρόμι!

ΚΑΛΗ ΕΚ-ΠΑΙΔΕΥΣΗ!

ΕΚΤΑΚΤΟ ΚΙ ΕΠΕΙΓΟΝ!

Πρόκειται για την Γιαζάκου Αλεξάνδρα του Πλάτωνα, η οποία νοσηλεύεται στο Διαβαλκανικό νοσοκομείο Θεσσαλονίκης κι έχει ακατάσχετη αιμορραγία ύστερα από τοκετό και χρειάζεται επειγόντως ομάδα αίματος Ο ρέζους αρνητικό(Ο-).Παρακαλούνται όσοι κύριοι ή κυρίες είναι αιμοδότες αυτής της ομάδας κι επιθυμούν ας βοηθήσουν.Το νεογέννητο είναι ορφανό από πατέρα.

Σας ευχαριστώ

Α-ΤΙΤΛΟΣ!

ΝΑ 'ΣΤΕ  ΟΛΟΙ ΚΑΛΑ!

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΧΩΡΑ..!

Άντε πάλι, ήρθε κι αυτό το πολυπόθητο-για λίγους-φθινόπωρο και θα περάσει και θα ΄ρθουν κι άλλα… κι άλλα… κι άλλα κι εμείς να στεκόμαστε εδώ και να παραμένουμε όπως πάντα ίδιοι στη φθινοπωροχώρα μας.Η μόνη διαφορά είναι πως μόνο ο χρόνος θα μας έχει αλώσει.