ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΥΘΡΑΥΣΤΗ!

Σ' ένα δωμάτιο ξεχασμένο.

Ένα ράφι προεξέχει από τον τοίχο.

Στεκότανε εκεί από παλιά μια κούκλα.

Τα μάτια της γεμάτα ήταν με ελπίδα.

Και μια επιθυμία είχε για να παίζει.

Τα άκρα της λεύτερα, σαν αληθινό κορίτσι.

Αλλά με τον καιρό γίνανε δύσκαμπτα.

Δε μπορούσε πλέον να γελάσει.

Καταστράφηκε σε κομμάτια.

Στην αρχή έσπασε το όνειρο.

Ύστερα έσπασε την ψυχή της.
Σπασμένη πια, σαν μια κούκλα πορσελάνης.

Μπερδεμένη στο νόημα της φροντίδας και της αγάπης.

Το απαλό της δέρμα σκισμένο από τον κόσμο που τη χάραξε.

Με κάποιον τρόπο θα ήθελε να είχε διορθωθεί.

Μα κανένας δεν έρχονταν στο μοναχικό της ράφι.

Κανένας δεν είδε τα δάκρυα της.
Κανένας δεν είδε τη θλίψη της.

Κανένας δεν είδε τον πόνο της.

Όλοι όμως είδαν τα λάθη της.
Και κανένας δεν ήθελε να την έχει.

Ζητούσε να ληφθεί από το σκοτάδι και να μη δει ποτέ το φως.

Σπασμένη, κανένας δε μπορεί να τη διορθώσει... κανένας!
Αφού κανένας δεν έδωσε σημασία στο κουτί της.
"ΕΥΘΡΑΥΣΤΗ"... στην ιδανική φυλακή της.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ!

Το ταξίδι της ανθρωπότητας ήταν δύσκολο. Γεννήθηκαν αυτοκρατορίες που αγαπήθηκαν και χάθηκαν. Έφτασες στα αστέρια, έχτισες τη δική σου αυτοκρατορία, έζησες στην ειρήνη, έζησες στον πόλεμο ώσπου η αυτοκρατορία σου έπεσε. Δημιούργησες, φαντάστηκες, αισθάνθηκες και ήσουν δυνατός μπροστά στην αναπόφευκτη καταστροφή. Γέλαγαν και έκρυβαν στο έδαφος την περιφρόνηση τους. Δεν έκλαψες μπροστά στην ήττα. Αν και έχασες, η κληρονομιά σου θα λάμψει μέσα από τις άλλες γενιές που συνάντησες. Το βάρος σου είναι αβάσταχτο και η καρδιά σου πέτρα. Η ψυχή σου κοίλη και το πρόσωπο σου αλμυρό με δάκρυα. Έμεινες και θα θυμάσαι. Γιατί είσαι ο τελευταίος.