ΑΠΟΚΡΥΦΑ ΜΥΣΤΙΚΑ!

Τα δεσμά ενός γάμου έχουν γίνει μηχανή παραγωγής συγκρούσεων. Η ιδέα του ταιριαστού ζευγαριού αγγίζει τα όρια της επιστημονικής φαντασίας και τρέλας. Το ιδανικό ζευγάρι θα αποτελεί ένας ανθρώπινος εσωτερικός πόθος, εφόσον θα λείπουν από το σενάριο οι ισορροπημένοι πρωταγωνιστές.

Η αληθινή μουσική δε θέλει λέξεις, αφού ο ήχος της μεταδίδει τα συναισθήματα.

Μ' αυτό το όνειρο θέλω να αποδράσω. Να είμαι δίπλα στη θάλασσα και όχι στον πάτο της.

Όταν πονάς και σφίγγεις τα δόντια, να δίνεις μορφασμό χαμόγελου!

Κοίταζα στον ουρανό να ξεδιψάσω από αγάπη, ώσπου ήρθες ξαφνικά από τη γη και πότισες το αίμα μου.

Με μια λέξη έκανες τη νύχτα, μέρα κι εγώ άνοιξα την αγκαλιά μου για να την υποδεχτώ. Έχουν και οι μαγικές στιγμές τις αδυναμίες τους.

Όταν έριχνες το όνειρο στη θάλασσα και απομακρυνόσουν, προσπαθούσα από τις όμορφες στιγμές που μου πέταξες να κρατηθώ.

Γιατί στενοχωριέμαι; Είτε μέρα είναι, είτε νύχτα συνεχίζω να ζω με τα λάθη μου. Δεν αλλάζει αυτή η συνήθεια.

Κάπου - κάπου ανοίγω την πόρτα της ψυχής μου, για να μπουν οι αδυναμίες μου να εξομολογηθούν.

Ο ρομαντικός άνθρωπος είναι μύθος ότι είναι αδύναμος. Με ένα άγγιγμα ή ένα χάδι μπορεί να διώξει οποιαδήποτε συννεφιά. Και αν ακόμα κάτω από τα σύννεφα λείπει το φεγγάρι, με τα χρώματα της καρδιάς του μπορεί να ζωγραφίσει άπειρα φεγγαρόφωτα. Έχει τεράστια δύναμη ψυχής!

Με το μίσος κινδυνεύεις να ηττηθείς.
Με την αγάπη πάντα κερδίζεις!

Αν κάποιος σε αφήσει στη μέση του δρόμου, εδώ θα είμαι για να με βρεις!

ΑΝΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ!

Μερικές φορές νιώθω την ανάγκη να βγω απ' αυτό το σώμα και να γίνω ένα με το σύμπαν, για να μην αισθάνομαι καμιά εξάρτηση. Είμαι εναντίον κάθε εξάρτησης, επειδή θολώνει το μυαλό και αιχμαλωτίζει την ψυχή. 
Λέγεται ότι η μεγαλύτερη τιμωρία όταν μετακομίσουμε στον κόσμο της σιωπής και της γαλήνης είναι η συνείδηση. Σε τούτον εδώ θα παραμένει κοινός παρονομαστής η ανικανοποίηση. Σε ο,τι και να κάνουμε ή να δίνουμε ή να παίρνουμε, ο μόνιμος εχθρός μας θα είναι το καλύτερο. Άλλοι το ονοματίζουν "δημιουργία", ενώ κάποιοι άλλοι θα το πουν "ενδιαφέρον". Μια άλλη μερίδα τολμηρών πάει ακόμα ένα βήμα παραπέρα και το ονομάζει "μονοτονία". 
Μήπως όμως δεν είναι αυτή η αλήθεια, αλλά έτσι θέλουμε να τη βαφτίζουμε για να δικαιολογούμε την απληστία μας; Θέλουμε αυτό, αλλά θέλουμε και το άλλο. Όταν καταφέρουμε να το αποκτήσουμε, δε θα σταματήσουμε εκεί, επειδή θα είναι αδύνατο να μας ικανοποιήσει. Έτσι θα πορευόμαστε αδιαφορώντας εάν αυτά που ζούμε είναι ικανοποιητικά, γιατί θα ψάχνουμε συνέχεια το κάτι παραπάνω. 
Στην ανεξέλεγκτη αυτή πορεία θα ζητάμε ολοένα για να έχουμε. Να ικανοποιήσουμε τον άκρατο εαυτό μας, δηλ. τον εγωισμό μας. Όπως δεν μας νοιάζει να δώσουμε και να προσφέρουμε, το ίδιο και χειρότερα δεν περιμένουμε να μας δώσουν ή να μας προσφέρουν όσα και όποτε μπορούν. Και η αγωνία της ζήτησης θα γίνεται κάθε φορά αφόρητη απαίτηση. Η ανασφάλεια της ζωής παραπέμπει το μυαλό στη διαρκή επιβεβαίωση και εκείνη με τη σειρά της οδηγεί την καρδιά στην επαιτεία. Γινόμαστε αρρωστημένοι επαίτες χωρίς να το πολυκαταλάβουμε. 
Όμως, αν όντως υπάρχει πραγματικό ενδιαφέρον και όχι εγωισμός, τότε θα αφήναμε τους ανθρώπους ελεύθερους, θα τους δίναμε χώρο για να δώσουν όσα θέλουν και μπορούν από μόνοι τους, χωρίς να ζητάμε να ικανοποιήσουν τη δικιά μας θέληση. Πότε θα πάψουμε επιτέλους να μη θέλουμε τους ανθρώπους να είναι σύμφωνα με τα δικά μας γούστα; Να μην τους κάνουμε μάρτυρες του εαυτού μας ή ένα ακόμη προσωπικό αντικείμενο μας. Να λειτουργούν έτσι όπως είναι γεννημένοι, ανεξάρτητοι με δική τους πρωτοβουλία και χωρίς καμιά χειραγώγηση. Να προχωράνε από δω και από κει διαλέγοντας τα λάθη τους.
Μέσα σ' αυτήν την καταιγίδα έχει πνιγεί αρκετές φορές και ο εαυτός μου. Ανθρώπινες αδυναμίες. Και όπως φαίνεται αυτό το είδος εξάρτησης, που έχει φωλιάσει μέσα μας, θα χρειαστεί ολόκληρη ζωή για να το πολεμήσω.