ΑΔΕΙΑ ΠΟΛΗ!

Μια φορά κι έναν καιρό ένας άνθρωπος πήρε το πρώτο λεωφορείο για να βγει από αδιέξοδο οδό. Να πάει από τη γη στον ουρανό. Να βρει και να γνωρίσει τη δική του πόλη... αυτήν που είχε σχεδιάσει στο μυαλό του και του ταίριαζε. Έτσι πίστευε τουλάχιστον να κάνει, για να χύσει τη μοναξιά του στη θάλασσα. Δεν τον ένοιαζε πόσο μακριά θα πήγαινε, αρκεί να έβγαινε σε κάποια πόλη. Σε εκείνη που θα τον έκανε να νιώσει και να γεμίσει τον άδειο αποθηκευτικό του χώρο.

ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ..!

...ΑΦΕΣ ΑΥΤΟΙΣ..!

Με την παραπάνω φράση ο Χριστός συγχώρεσε όλους τους ανθρώπους για την αχάριστη και δόλια συμπεριφορά τους. Και δεν το έκανε τόσο απλά κι ανώδυνα, αλλά σαν Θεάνθρωπος με καρτερικό πόνο πάνω στο σταυρό. Εκεί που έκανε την πιο μεγαλόπνοη διδασκαλία Του. Ήρθε λυτρωτής για χάρη του ανθρώπου και καταφέραμε να Τον σταυρώσουμε.

ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΚΑΙ... ΣΒΗΝΩ!

Δεν ξέρω τι γίνεται τον τελευταίο καιρό και πάνω απ' όλα αν πρωτοτυπώ μόνος μου.Εκεί που πάω να γράψω κάτι, έχοντας βρει τη θεματολογία και τα 'χω βάλει σε μια σειρά στο κεφάλι μου, ξαφνικά τραβάω χειρόφρενο απότομα και δε μου βγαίνει τίποτα.Σκέφτομαι ο,τι κι αν πω, θα 'ναι σαν να μην έχω πει τίποτα κι έτσι καταφέρνω να τα σβήνω.Δεν πρόκειται δηλαδή ν' αλλάξει τίποτα.Έχουν άλλωστε ειπωθούν, διαβαστούν και καταναλωθούν όλα αυτά σε τόσους άλλους ιστότοπους.

ΕΜΑΘΑ ΟΤΙ..!

δεν κάνω ο,τι δε θέλω να μου κάνουν, 

αποχωρώ όταν δεν ταιριάζω, 

αισθάνομαι κι εκφράζομαι μ' όλη τη δύναμη της ψυχής μου, 

σιωπώ όταν δεν έχω κάτι να πω, 

σέβομαι κι όσους δε με σέβονται, 
αναλαμβάνω τις ευθύνες κι αγαπάω τα λάθη, 

εξαφανίζομαι όταν δε μ' έχουν ανάγκη,
δηλώνω μόνος, 
διαβάζω μέσα σε σκοτάδια,

αποστρέφομαι όσους διαβάλουν κάποιον πίσω απ' την πλάτη του, 

δίνω ίσες ευκαιρίες, 

δεν προγραμματίζω και κοιτάζω το παρόν, 

τα καλύτερα λόγια είναι οι πράξεις,

γεννήθηκα αθώος κι αποδεικνύω συνεχώς πως δεν είμαι "δεινόσαυρος", 

"ζω" σε διαρκή συνθηκολόγηση,
όπως ήρθα στη ζωή έτσι και θα φύγω, 

οι καλύτερες μέρες που έφυγαν χάθηκαν στη μαύρη τρύπα, 

η αγάπη δεν ανταλλάσσεται, 

ερωτεύθηκα το θάνατο, 

όταν δε με θέλουν να μη στριμώχνομαι,
όταν σκοντάφτω, να στηρίζομαι πάλι στα πόδια μου και να προχωρώ, 

μπορώ να επιβιώσω και χωρίς να "σκοτώσω", 
ονειρεύομαι ακόμα να ζήσω,

έχω εμπιστοσύνη στους εφιάλτες, 

απέχω απ' όλα όταν κι όπου χρειάζεται, 

δεν ασχολούμαι άλλο πια με όσους δε θέλουν και δεν αλλάζουν ποτέ, 

δέχομαι την απόρριψη κι απορρίπτω τον έπαινο, 

ευχαριστώ όσους με ανέχονται, 

συγχωρώ όσους με πρόδωσαν, 

λυπάμαι όσους με χρησιμοποίησαν, 

αντέχω περισσότερο απ' όσο μπορώ,
ζητάω πιο πολλά απ' τον εαυτό μου για ένα τίποτα απ' τους άλλους,
σταμάτησα να κατακρίνω,
δεν υπήρξαν ποτέ δικαιολογίες,
προσπαθώ όταν αξίζει,

οι ελπίδες στηρίζονται πάνω μου, 

δεν καίω τον εαυτό μου στην πρώτη σκέψη, 

δεν καταδικάζω στο πρώτο λάθος κανέναν,
δεν ξεχνάω και να ζητάω το κάτι παραπάνω χωρίς προσμονή,
δε βλέπω τους θύτες και τα θύματα με τα ίδια μάτια,
ο χρόνος μετράει αντίστροφα,
χρειάζεται αγώνας μιας ζωής για να παραμείνω άνθρωπος,
οι πληγές επουλώνονται με αγάπη,
ο καλύτερος θάνατος βρίσκεται στη ζωή,

υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πραγματική ανάγκη...