Η μάνα μου είναι εγώ.
Μου διδάσκει πόνο.
Ο πατέρας μου είναι ο εγκέφαλος μου.
Μου δίδαξε αρνητικές σκέψεις.
Οι φίλοι μου είναι τα χέρια μου.
Μου έμαθαν αυτοτραυματισμούς.
Η φωνή μου είναι το μαχαίρι μου.
Με έμαθε να μου λέει σκληρές λέξεις.
Η ύπαρξη μου είναι το λάθος μου.
Δεν ξέρω τι να κάνω.
Τα αυτιά μου είναι οι εφιάλτες μου.
Ακούω βαθιές σκοτεινές φωνές.
Η καρδιά μου είναι η ευτυχία μου.
Είναι πολύ εύθραυστη... σπάει.
Η σκιά μου είναι ο προδότης μου.
Με άφησε στο σκοτάδι.
Το φως μου με τύφλωσε.
Δε με έκανε να δω.
Το δέρμα μου είναι το χαρτί μου.
Έχει από καιρό τσαλακωθεί.
Τα γυαλιά μου είναι η ασπίδα μου.
Αλλά έσπασαν...
Θεέ μου...
ανήκω εδώ!
Θεέ μου...
ανήκω εδώ!
Υ.Γ.: Ο εαυτός μου είναι το κάστρο μου, αλλά έχει καταληφθεί!
