ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΜΙΚΡΟ ΑΓΓΕΛΟ!

Πέρυσι ήταν οι φοιτητές της Λάρισας. Παιδιά ανώνυμων και φτωχών προφανώς οικογενειών που ήρθαν σ' αυτήν την πόλη για να τελειώσουν τις σπουδές τους... να μοχθήσουν για ένα κουρελόχαρτο που θα τους εξασφάλιζε ένα... αβέβαιο μέλλον. Μια ζωή ανοχύρωτης κι ανασφάλιστης "εργασίας", σύμφωνα με όλες τις τιμές του περίφημου μνημονίου. Όμως δεν έφτανε μόνο αυτό στους δανειστές. Ήθελαν να νιώσουν και τη μυρωδιά του αίματος! Κι αυτό έγινε τελικά με τον ξαφνικό θάνατο από μαγκάλι και την έλλειψη στοιχειώδους θέρμανσης.

Όπως πέρυσι έτσι κι εφέτος η ιστορία επαναλαμβάνεται με άλλο πρωταγωνιστή-θύμα. Η σκηνοθεσία και το σενάριο ακριβώς το ίδιο. Τίποτα δεν έτυχε ν' αλλάξουν στην ιστορία. Παιδί και το φετινό 13χρονο κορίτσι... η μικρή Σάρα. Χωρίς ακριβώς να ξέρω την αλήθεια του συμβάντος, θεωρώ αμέλεια της μητέρας που άφησε το μαγκάλι μ' ένα ανήλικο παιδί. Για ποια αμέλεια όμως μιλάμε, όταν τόσα χρόνια αυτός ο λαός έχει μάθει και συνηθίσει τη ζεστασιά του πετρελαίου. Όταν λείπει παντελώς η ενημέρωση κι επικρατεί παντού η στοιχειώδης άγνοια χρήσης άλλων πηγών ενέργειας(και δεν ξεχωρίζω ακόμα και την ηλεκτρική).

Απ' ότι φαίνεται θέλουν οι ανάλγητοι απ-άνθρωποι κι άλλες ανθρωποθυσίες. Πρέπει να φοβηθούμε και να υποκύψουμε στις πιέσεις της αύξησης της τιμής του πετρελαίου. Κι όλοι αυτοί που κυβερνούν τόσα χρόνια, είναι γνωστό από ιδρύσεως να προσκυνούν κάθε ξένο δυνάστη. Άλλωστε οι εξωτερικοί παράγοντες με την προπαγάνδα και την κατασκοπία τους ανέβαζαν και κατέβαζαν κατοχικές κυβερνήσεις όπως ήθελαν. Ακόμα και σήμερα είναι πλέον γνωστό ποιοι είναι υποστηρικτές τους. Και το καλύτερο είναι πως δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους και γι' αυτό δεν έχουν ιδέα τη σημαίνει δουλειά. Τα είχαν και τα έβρισκαν όλα έτοιμα και στο χέρι. Η μόνη δουλειά που ήξεραν ήταν να ψεύδονται. Κι όμως-όσο παράξενο κι αν φαίνεται-για μένα έχουν τη λιγότερη ευθύνη.

Κατηγορώ και ντρέπομαι όλους εμάς που ακόμα επιμένουμε να λεγόμαστε άνθρωποι και να εναλλάσσουμε στην εξουσία όλα αυτά τα παράσιτα, για να λυμαίνονται τον τόπο και να σπέρνουν παντού τη βία, τον όλεθρο και τον πανικό. Μόλις πριν από τρία περίπου χρόνια άνοιξαν το χορό με τα αίματα χιλιάδων συνανθρώπων μας οδηγώντας τους στα κρεματόρια της απροσεξίας και της απόγνωσης. Στρέφουν την προσοχή της κοινής γνώμης στην παρέλαση των συλλήψεων των φασιστοειδών, ενώ οι ίδιοι είναι μεγαλύτεροι φασίστες και σιγανοί τρομοκράτες. Τα καθάρματα που ασχολούνται με το πόσα θα ξεζουμίσουν συνέχεια απ' τα ίδια γνωστά κορόιδα, αφήνοντας εκείνους που 'χουν και διακινούν ακόμα χρήμα, στο απυρόβλητο και στο ανεκτικό. 

Κατηγορώ και ντρέπομαι όλους εμάς που σαν φοβισμένα ανθρωπάκια, καθίσαμε πάνω στο παλιό ρητό "ο σώζων εαυτώ σωθήτω" κοιτάζοντας τη βόλεψή μας και την πάρτη μας αδιαφορώντας για το διπλανό μας. Γινόμαστε δυστυχώς ηθικοί αυτουργοί και συνένοχοι σ' ένα συνεχόμενο και διαρκές έγκλημα. Που 'ναι μωρέ αυτή η περήφανη ελληνική αλληλεγγύη σε κρίσιμες στιγμές. Που 'ναι αυτή η ελληνική ομοψυχία που μας έχει ξελασπώσει πολλές φορές από αδιέξοδα. Που 'ναι τέλος πάντων αυτή η ηρωική έξοδος του Μεσολογγίου. Αυτά και μόνο είναι αρκετά για ν' απελευθερωθεί η χώρα μας! Δυστυχώς και μετά λύπης μου χάθηκαν μέσα σε συνωστισμούς φυγής.

Θα μπορούσα ν' αναφερθώ και σ' άλλα, αλλά τι να πει κανείς τέτοιες δύσκολες ώρες πένθους και περισυλλογής. Ήταν όμως ένα ξέσπασμα της στιγμής. Μ' έκανε να σκεφτώ πως ένα απλό συμβάν που το βλέπουμε τρώγοντας μπροστά στην τηλεόραση, μπορεί αύριο να κτυπήσει και τη δική μας πόρτα. Και τότε μόνο μπορούμε να δούμε ότι ένα τυπικό κι αδιάφορο "λυπάμαι πολύ", δε θα 'ναι αρκετό να μας σώσει!

Υ.Γ.: Το παραπάνω κείμενο αποτελεί φόρο τιμής τόσο στη "θυσία" της μικρούλας Σάρας που με συγκίνησε, αλλά και σ' όλες εκείνες τις άγνωστες ανθρωποθυσίες που συντελέστηκαν όλα αυτά τα τελευταία χρόνια υποδούλωσης της χώρας. Έγινε με παρότρυνση της καλής κι αγαπημένης μου φίλης Καίτης, που αφιέρωσε αυτό το ποίημα για να ξυπνήσει και σηκώσει απ' το βόλεμα του καναπέ συνειδήσεις! Η ιδέα αυτή ανήκει σ' εκείνη και πολλά-πολλά μπράβο γι' αυτήν την πρωτοβουλία της!