ΡΟΥΑ ΜΑΤ!

Ένα παιδί χάθηκε όπως μεγάλωνε.

Κοιμήθηκε σε δυο άδεια δωμάτια.
Έμεινε έξω από το βλέμμα του.

Να αναγγέλει τη θλίψη του.

Και το παιχνίδι ξεκίνησε.

Ατέλειωτη παρτίδα σκουπιδιών.

Ματ πριν προλάβει να ακουμπήσει πιόνια.

Πάτωμα σημαδεμένης σκακιέρας.

Κι ένα καταραμένο μέρος.

Να τον σημαδεύει από παντού.

Φόρεσε το εσωτερικό του χάος.

Πιάστηκε στην παγίδα του θυμού.

Αγέννητος μασάει ένα κατώφλι κρύο.

Να βλέπει την οθόνη που τρεμοπαίζει.

Τριανταφυλλιές βύζαιναν αγκάθια.

Μέσα δε χώραγε κανένα άρωμα.

Βρέθηκε μόνος στο χιονάκι.

Δεκαοκτώ χρονών δεσμώτης.

Δε γνώριζε τι θα απογίνει.

Ξόδευε τις αντιστάσεις του.

Σε ένα δρόμο άγονης γραμμής.

Έτσι η οθόνη ακόμα τρεμοπαίζει.

Τη φάση της 19ης αυτοκτονίας του.

Πορεία βολική παραμυθένια.
Μιας αλλότριας επιλογής.

Άφησε τον εαυτό του να σπαράζει.

Δεν ακούει καν το νευρικό του σύστημα.

Καρδιά κιμωλίας λιωμένη σε μαυροπίνακα.

Περνάει από τον τόπο που είναι σκισμένος.

Σκισμένος προς όλες τις κατευθύνσεις.

Περιμένοντας τα κύματα να σπάσουν.

Σε μια θάλασσα τυχαίων εικόνων.
Ορκίζεται στον εαυτό του να τον αθετεί.
Πνιγμένος από μασημένες υποσχέσεις.

Να ξερνάει ατέλειωτα σκουπίδια.

Για ένα καταραμένο μέρος.

Που πήγε η παιδική του ηλικία;

Έπαιζε κρυφτό στις εφτά μουριές.

Κι η οθόνη ακόμα τρεμοπαίζει.

Έγινε χαζοπιόνι της βασίλισσας.

Η φάση της 33ης αυτοκτονίας του.
Άλλα γύρεψε και άλλα του δώσανε.

Σημάδια που γίνανε παράσημα.
Περηφάνια που απέτυχε.
Μνήμες που χάθηκαν.
Η αθωότητα πέθανε.
Δεν είναι πια παιδί.

Πιάστηκε να γερνάει.

Και χάθηκε όπως έπαιζε.

Ο χρόνος μετράει ανάποδα.

Ασφυκτική η μοναξιά να τον βιάζει.

Παρέμεινε ανικανοποίητος φυγάς.

Ρουά ματ σε δυο κινήσεις.

Κόλλησε με τις ξόβεργες αγάπης.

Το παιχνίδι τούτο θα τον ακολουθεί.
Αυτή η παρτίδα δεν έχει τέλος.