ΦΘΟΡΑ!

Ο άνθρωπος μπορεί να είναι κοινωνικό ον κατά βάση, αλλά από την άλλη δε θέλει να του βάζουν όρια συμπιέζοντας τα λόγια του. Να τον αφήνουν να εκφράζεται κι όχι να χειραγωγείται. Να τον σέβονται και να τον αφήνουν να λέει αυτά που θέλει ή νιώθει να πει, είτε αρέσουν, είτε δεν αρέσουν. Θέλει να αισθάνεται λεύτερος, μοναδικός κι ανεξάρτητος. Να μην πέφτει και να μη σκάει πάνω σε τοίχους. Κι ας περνάει ολόκληρη ζωή ροκανίζοντας τα όνειρα του. Τι; Δεν υποκύπτει στις υποδείξεις και κάνει όνειρα; Δεν ακούει καλά; Πάνε τόσα χρόνια που τον έμαθαν στο τηλέφωνο να παίρνει το μηδέν. Μια ζωή γεμάτη από νούμερα. Μια ζωή με νούμερα. Μια ζωή να καταπίνει το σάλιο του και να υπογράφει την υποταγή του. Μια ζωή με την ταυτότητα στο στόμα και την ανάσα του κομμένη. Βράδια ολόκληρα γεμάτα ιστορίες με ποτά και με τσιγάρα, ξεφάντωμα μέχρι πρωίας, στο μπλέντερ της σχιζοφρένειας, της μοναξιάς και των απωθημένων. Να συντρίβεται στην ιστορία ενός παιδιού που δε μεγάλωσε ποτέ. Να καταναλώνεται στην ιστορία ενός ποιητή που ακροβατεί στον υμένα μιας διπλανής πόρτας. Να εξατμίζεται στην ιστορία της Ντίνας που έγινε ιερόδουλη και δουλεύει για την πρέζα της, φωνάζοντας "ξυπνήστε ρε Έλληνες, όλα εδώ πληρώνονται". Κουβέντες κλεισμένες στα συρτάρια του φεμινισμού και της φαλλοκρατίας, του στυλ όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες, όλοι οι άντρες είναι μαλάκες και λίγο πιο πέρα ο τελευταίος κλόουν να αυτοκτονεί με κραυγαλέες χειρονομίες. Οι προβολείς να τον βιάζουν, η κάμερα από πάνω του να μεταδίδει στατιστικές κι εκείνος ο άνθρωπος στημένος όπως πάντα στην τηλεόραση μπροστά στον προβληματισμό μην και στερηθεί τις ανέσεις του. Κι η ευτυχία να εκδίδεται αντί χρημάτων. Παντού βρωμάει μούχλα που αναδύεται στις γειτονιές. Σε λίγο τα παιδιά θα σκοτώνουν, θα μιλάει με εμετούς και θα αγγίζει μεταχειρισμένα σώματα. Η κυβέρνηση όμως πατάει γερά στο κεφάλι του κλόουν, όταν την ώρα στα μάτια του καθρεφτίζουν βιτρίνες με δώρα. Η ανάγκη καλπάζει πότε - πότε πανέμορφη πάνω από τα θραύσματα. Κι αυτός κάπου αλλού να κομματιάζει το κρανίο του σε απελπισμένα ταξίδια, αλλά πάλι εδώ θα γυρίσει, πάλι εδώ. Το τελευταίο όριο αντοχής του πηγαίνει σε αντίθετες κατευθύνσεις. Χρειάζεται φαίνεται ακόμα περισσότερο θάνατο για να μπορέσει να ζήσει. Τα ντεκόρ της φθοράς στήνονται για το επόμενο υπερθέαμα.

Υ.Γ.: Κλώτσα το φίδι που τυλίγεται στα πόδια σου. Διώχτο λοιπόν! Δε νιώθεις τα παγωμένα λέπια του; Τότε, δε νιώθεις το τέλος που πλησιάζει...