Σ' ένα
δωμάτιο ξεχασμένο.
Ένα ράφι
προεξέχει από τον τοίχο.
Στεκότανε εκεί
από παλιά μια κούκλα.
Τα μάτια
της γεμάτα ήταν με ελπίδα.
Και μια
επιθυμία είχε για να παίζει.
Τα άκρα της λεύτερα, σαν αληθινό κορίτσι.
Αλλά με τον
καιρό γίνανε δύσκαμπτα.
Δε μπορούσε πλέον να γελάσει.
Καταστράφηκε
σε κομμάτια.
Στην αρχή έσπασε το όνειρο.
Ύστερα έσπασε την ψυχή της.
Σπασμένη πια, σαν μια κούκλα πορσελάνης.
Σπασμένη πια, σαν μια κούκλα πορσελάνης.
Μπερδεμένη
στο νόημα της φροντίδας και της αγάπης.
Το απαλό της δέρμα σκισμένο από τον κόσμο που τη χάραξε.
Με κάποιον τρόπο θα ήθελε να
είχε διορθωθεί.
Μα κανένας δεν έρχονταν στο μοναχικό της ράφι.
Κανένας δεν είδε τα δάκρυα της.
Κανένας δεν είδε τη θλίψη της.
Κανένας δεν είδε τη θλίψη της.
Κανένας δεν είδε τον πόνο της.
Όλοι όμως είδαν τα λάθη της.
Και κανένας δεν ήθελε να την έχει.
Και κανένας δεν ήθελε να την έχει.
Ζητούσε να ληφθεί από το σκοτάδι και να μη δει ποτέ το φως.
Σπασμένη,
κανένας δε μπορεί να τη διορθώσει... κανένας!
Αφού κανένας δεν έδωσε σημασία στο κουτί της.
"ΕΥΘΡΑΥΣΤΗ"... στην ιδανική φυλακή της.
Αφού κανένας δεν έδωσε σημασία στο κουτί της.
"ΕΥΘΡΑΥΣΤΗ"... στην ιδανική φυλακή της.
ΕΡΩΤΕΥΣΙΜΗ ΟΜΩΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΠΕΡΟΧΟ ΦΙΛΕ ΜΟΥ
Κική Κωνσταντινου
Μια τέτοια κούκλα, ποιος δε θα την ερωτευόταν;
ΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ καλή μου φίλη Κικίτσα!!!
Όπως πάντα συγκλονιστικός στη γραφή και στα αναδυόμενα συναισθήματα Νίκο. Δεν έχω λόγια. Καλησπέρα φίλε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι όπως πάντα με τον καλό σου λόγο φίλε μου Γιάννη να με συγκινείς!
ΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ πολύ αγαπητέ μου!!!