Είναι κανείς εδώ;
Πόλεμος επιδημίας.
Παράδεισος ανησυχίας.
Δεύτερος άνεμος ξανά.
Γυναίκες στο μέτωπο μπροστά.
Στρατιώτες στη φωτιά.
Άνθρωποι στην πυρά.
Πόσοι είναι;
Έβαλαν κορώνα στον ιό.
Το θέατρο που ξεκινά.
Το θέατρο που ξεκινά.
Μανάδες και παιδιά.
Νέοι γέροι και μωρά.
Να μην περάσουν οι ιοί.
Στης ζωής τη βόλεψη.
Στης ζωής τη βόλεψη.
Που είναι ο ιός;
Εμβόλιο να φύγει μακριά.
Ομίχλης καπνογόνα τυφλά.
Θολό τοπίο η συνωμοσία.
Κόλλησε την υποκρισία.
Έρχεται η άνοιξη ξανά.
Λόγο τιμής.
Λόγο τιμής.
Δε ζυγώνει ο χειμώνας.
Συνεχίζεται ο αγώνας.
Ένας κόσμος δίχως χώρα.
Ένας κόσμος δίχως χώρα.
Ποιος ιός μας ακουμπά;
Φαντάσου έναν κόσμο όπου μπορούμε να κοιμηθούμε με χαρά μια νύχτα και να ξυπνήσουμε την επόμενη μέρα χωρίς να ανησυχούμε. Και κάθε μέρα να αποτελείται από τίποτα, αλλά από άπειρες περιπέτειες, όπου θα υπάρχει κάτι καινούργιο για να ανακαλύψουμε.
Ξέρω ότι η σκέψη σου είναι σε συναγερμό και η καρδιά σου γεμάτη συναισθήματα, γαλήνη και ωριμότητα. Και αυτό μετράει στις μέρες μας. Την καλησπέρα μου Νίκο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνάθεμα και ξέρω τι είναι εκείνο που μετράει φίλε μου Γιάννη!
ΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ πολύ! Να είσαι πάντα καλά!!!