ΤΟ ΧΤΥΠΗΜΑ!

Μέσα από τη χαοτική μοναξιά έχει ανατείλει η επιθυμία για να χτυπήσει εκείνη η ψυχρή συσκευή. Ζητάει να κατευνάσει το θυμό για όσα θυμάται. Να απαλύνει τη διάρκεια της υπομονής, για να δικαιολογήσει τα χτυπήματα που πέρασε. Κι όλο αργεί ναρθεί αυτό το χτύπημα. Είναι από εκείνα που δεν έρχονται ποτέ στην ώρα τους. Και όπως τυχαίνει κάθε φορά, ακούγεται στα ξαφνικά. 
Να 'το, αυτό είναι! Ήρθε για να γαζώσει τη σκέψη. Δε θέλει όμως να το σηκώσει. Νιώθει μια άρνηση να ξεπηδάει από τα έγκατα. Οι άκρες του μυαλού αντιστέκονται. Η οργή με τη συμπίεση έπιασε κι αυτή ταβάνι. Εξήγηση πλανιέται μες στο χώρο, αλλά δε φαίνεται να κερδίζει η λογική. Θα προτιμούσε να σηκώσει το τηλέφωνο και ν' αναστηθεί, χωρίς να καθηλωθεί στην ίδια νοσηρότητα. Να ανοίξει το παράθυρο και να πετάξουν έξω μαζί. Να σπάσει επιτέλους το κρύσταλλο με τις σταγόνες της σιωπής.
Με αργές κινήσεις του χεριού σηκώνει το παγωμένο ακουστικό και με βαθιά ανάσα συνοδεύει την πνιγμένη φωνή στο κενό.

- Ναι!

Από το άλλο άκρο της αβύσσου πετιέται η άλλη γνώριμη φωνή του πεπρωμένου.

- Αγάπη μου..!
Δεν το απέφυγε. Ήταν ακόμα πιο δυνατό αυτό το χτύπημα!