ΣΚΙΡΤΗΜΑΤΑ..!

Φεγγάρια και φεγγαρόφωτα πέρασαν και χάθηκαν ανάμεσα στα σύννεφα. Περπατήσαμε κοιτάζοντας ψηλά τον ουρανό, ευχηθήκαμε παρέα με τα αστέρια και μελετήσαμε μακρινούς και άγνωστους γαλαξίες. Κατάπιαμε τη φύση ολάκερη και στους ήχους από τα τριζόνια τηρήσαμε πολλών λεπτών σιγή. 
Χαραμίσαμε άσκοπες και ανίκητες δεισιδαιμονίες για λίγες σταγόνες ψευδαίσθησης. Γευτήκαμε έναν κόσμο από αποχρώσεις, μεθύσαμε από αρώματα, ήπιαμε όλες τις θάλασσες, ταξιδέξαμε με κάθε λογιών πλεούμενα και ορκιστήκαμε σε ηλιοβασιλέματα. Απ' τα πρώτα σκιρτήματα γινήκαμε κυνηγοί μιας χαμένης αγκαλιάς, μιας κομμένης ανάσας, μιας φτερωτής έλξης. Κι όποτε μας σκέπαζε η νύχτα, προσευχόμασταν και ευχόμασταν για την αυγή. Παραπονεθήκαμε, πονέσαμε, χαρήκαμε και δηλώσαμε παρόν στο πρώτο ραντεβού της Άνοιξης με το ουράνιο τόξο. Με άλλα λόγια νιώσαμε. Όλα αυτά με το βλέμμα πάντοτε στραμμένο εκεί ψηλά και μακριά στο αύριο. Ποτέ χαμηλά. Η ταπεινότητα λιγοστή και ο κάθε φόβος δεν το επέτρεπε.
Κάποιες φορές όμως έρχεται να μας κτυπήσει την πόρτα η ανάγκη της μοναξιάς. Είναι τότε που θέλουμε να φύγουμε ακόμα κι αν δεν έχουμε που να πάμε. Για να γεμίσουμε έστω τις μπαταρίες μας. Δεν έχει σημασία αν υπάρχει ασήμαντη ή σημαντική αφορμή, ούτε είναι απαραίτητο να υπάρχει λύπη ή θυμός. Υπάρχει όμως πάντοτε μια αιτία που στη φτιάχνει η ίδια η ψυχή. Εκείνη βρίσκει τις λύσεις πριν από μας και τα τακτοποιεί όλα. Το τέλος μονάχα να μας βρίσκει όρθιους και πριν μας τελειώσει η ανάσα να πατάμε γερά στα πόδια μας. Στα χείλη να έχουμε ένα αληθινό ολάνθιστο χαμόγελο και η καρδιά μας να συνεχίζει να αγαπά. Τίποτα δε μένει αναλλοίωτο στο χρόνο και οι σιδερένιες σχέσεις κάποτε σκουριάζουν. Τότε είναι που μένουμε "λίγοι", δηλαδή μόνοι.
Σ' αυτήν την αμετάκλητη πορεία του χρόνου όλο και κάτι θα τύχαινε να μας λείπει. Τα όμορφα λόγια που λέγαμε, τα ρούφηξαν στο πέρασμά τους οι καιροί. Έκοβαν ολοένα την ταχύτητα και μας φρέναραν. Είχαμε μπροστά μας το σκοτάδι της μοναξιάς για να μας στοιχειώνει. Αναζητούσαμε συνέχεια πατερίτσες για να στεκόμαστε στα πόδια μας. Προκειμένου όμως να αντέξουμε αρρωστημένες και νόθες καταστάσεις γύρω μας, χαμογελούσαμε στη μοναξιά. Δεν είχαμε εκείνη τη διάθεση ή τη συναίσθηση να ρίχνουμε και μερικές ματιές προς τα κάτω. Σε κείνο το πεδίο που βρίσκεται το κέντρο βάρος της ισορροπίας μας... στα βήματα... στα δικά μας βήματα. Να καλωσορίζουμε αυτό που ζούμε.
Έτσι λοιπόν, όλες οι πανσέληνες και όσα σύμβολα και σημεία περνούσαν από μπροστά μας και ακόμα αναπολούμε, θα παραμένουν βαθιά χαραγμένα να συντροφεύουν και να ταΐζουν το θηρίο της μοναξιάς. Αν καταφέρουμε κάποτε να δραπετεύσουμε από αυτόν το φόβο, τότε μπορούμε να νικήσουμε ακόμα και τον ίδιο το θάνατο. Κι ο θάνατος νικιέται όσο δε φοβάσαι τη μοναξιά.

Υ.Γ.: Κι όμως φίλε, χωρίς ένα φεγγάρι ή ένα ηλιοβασίλεμα δε μπορεί να σταθεί κανένα ποίημα! Αυτή τη μοναξιά θέλω να τη ζήσω!