ΛΕΥΚΑ ΚΕΛΙΑ!

Ίσως να έχουμε αναρωτηθεί κάποτε για την πορεία μας στη ζωή και το τι κάνουμε σ' αυτήν. Ερχόμαστε μόνοι μας, ζούμε την πραγματικότητα επίσης μόνοι μας και φεύγουμε χωρίς επιστροφή. Η πορεία αυτή είναι μια μοναχική παρένθεση μέσα στα όρια της κοινωνικής αποξένωσης. Μόνοι λοιπόν θα δημιουργήσουμε τις συνθήκες για να περάσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα. Βοήθειες μπορεί να βρούμε στο δρόμο μας πάρα πολλές, αλλά τις αποφάσεις χρειάζεται να τις πάρουμε κι αυτές μόνοι μας. Ζούμε σε απομόνωση μέσα στα λευκά κελιά, αφήνοντας απέξω ανεκτίμητες συναισθηματικές αξίες. 
Από που ερχόμαστε, πως πορευόμαστε και που καταλήγουμε; Ξέρουμε τι περιμένουμε; Τι θέλουμε; Τι δίνουμε; Τι παίρνουμε; Ζούμε αληθινά ή απλά υπάρχουμε; Αναπάντητα ερωτήματα που οι λύσεις τους ίσως να βρίσκονται σε κάποιες σκοτεινές μαύρες τρύπες! Σ' αυτήν την αγωνιώδη διαδρομή προσέχουμε μόνο τον εαυτό μας και τίποτα περισσότερο. Να τον προστατέψουμε για να μην πληγωθεί, ρίχνοντας το βάρος στα εγωιστικά χαρακτηριστικά του. Νομίζουμε ότι έτσι δίνουμε ποιότητα στην αξία της ζωής, ενώ στην πραγματικότητα κουκουλώνουμε αυτή με την αδιαφορία, δημιουργώντας τετριμμένες προτεραιότητες στη θέση των βασικών.

Την αγάπη που μεταφέρουμε μέσα μας και δίνει μεγάλη αξία στη ζωή, μη φοβόμαστε να τη διοχετεύσουμε σε όλους τους ανθρώπους κι ακόμα περισσότερο στους πληγωμένους! Από μόνη της είναι πηγή χαράς. Όποτε νιώσουμε το "σ' αγαπώ" να το λέμε έγκαιρα και χωρίς επιφυλάξεις, για να μην έρθει εκείνη η στιγμή και γίνει πολύ αργά. Θα ήρθαμε κάποτε κι εμείς σε παρόμοια κατάσταση και γνωρίζουμε πόσο υπερπολύτιμη είναι. Κι όταν αυτή χορηγείται από την καρδιά μας αληθινά και δυνατά, τότε σίγουρα επιστρέφεται με αντανάκλαση πίσω και σε μας.

Την ευτυχία που έχουμε μεγάλη ανάγκη και την κυνηγάμε για να την πιάσουμε, είναι πιο ωραία να εκδηλώνεται από μας. Η ευτυχία είναι αυτόφωτη, πηγάζει από την αγάπη και την ηρεμία μέσα μας, πολλαπλασιάζεται από τις χαρές και τα χαμόγελα, συντηρείται από το παρόν και τις στιγμές και πεθαίνει από τα δάκρυα και τον πόνο! Δεν είναι προορισμός, αλλά μια συνεχόμενη διαδρομή. Γι' αυτό καλό θα είναι να είμαστε νηφάλιοι και να μην τη στηρίζουμε σε εξωγενείς παράγοντες, αλλά να την αναζητάμε ανάμεσα στα απλά!

Η ευγνωμοσύνη που νιώθουμε για τη ζωή, είναι μεγάλη υπόθεση και δεν πρέπει να τη θεωρούμε δεδομένη! Μας διαφεύγει ότι ζούμε προσωρινά πληρώνοντας νοίκι! Όταν υπολογίζουμε στην υγεία μας, τότε θα είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε όσες άσχημες στιγμές εμφανιστούν μπροστά μας. Έτσι μόνο θα καταλήξουμε να έχουμε ακόμα περισσότερα. Ευγνωμοσύνη επίσης είναι όλα όσα έχουμε. Άλλωστε όλα είναι στο παιχνίδι της ζωής.

Η αλήθεια είναι στο χέρι μας να την αναγνωρίσουμε. Χρειάζεται όμως να τη λέμε πρώτα στον εαυτό μας, για να είμαστε εντάξει στους απολογισμούς. Σε ότι κι αν λέμε ή κάνουμε, να είμαστε αληθινοί. Η αλήθεια μερικές φορές δεν είναι γλυκιά και γι' αυτό δεν κάνει όλους τους ανθρώπους χαρούμενους. Προτιμότερο όμως είναι να μη μας χωνεύουν, παρά να προσποιούμαστε και να μας θέλουν γι' αυτό που δεν είμαστε! Θα το διακρίνουμε καλύτερα όταν έχουμε έναν ειλικρινή εχθρό, από ένα φίλο που λέει ψέμματα.

Βασικότερο όλων αυτών για να πορευτούμε, είναι ανάγκη να λέμε αυτό που νιώθουμε αληθινά και να μιλάμε σαν να έχουμε απέναντι τον εαυτό μας. Είναι η κατάλληλη πρόβα, κάτι σαν ένα κρας τεστ, για να κατανοήσουμε το συναίσθημα του συνομιλητή μας. Μπορεί να μην αρέσουν όσα θα πούμε, αλλά θα μας προστατεύει από απρεπείς συμπεριφορές και είναι ικανό να μας προφυλάξει από παρεξηγήσεις.

Τα προβλήματα και οι δυσκολίες της στιγμής, κάνουν να ξεχνάμε ότι ο χρόνος που αφήνουμε πίσω μας, είναι ο καλύτερος σύμμαχος και φίλος μας. Είναι εκείνος που χορηγεί τις μέρες σαν παυσίπονα, μέχρι να επουλώσει όλες τις εσωτερικές πληγές. Στο τέλος αφήνει έντονα το αποτύπωμα κάποιας ανάμνησης ή νοσταλγίας. Αυτό βοηθάει να αποκρυπτογραφούμε πιο ήρεμα και ξεκάθαρα τα γεγονότα που πέρασαν με τους πρωταγωνιστές τους.

Να θυμόμαστε ότι στο τέλος θα πάνε όλα καλά, γιατί αν δεν πάνε καλά δεν είναι το τέλος. Η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας, που πολλές φορές μπορεί να είναι άνισος! Στο χέρι μας είναι να τον φέρουμε εκεί που θέλουμε, αρκεί να μη λυγίσουμε και εγκαταλείψουμε. Με αυτό το σκεπτικό προχωράμε, αντλώντας δύναμη από την ψυχή μας μέχρι να περάσει η μπόρα. Όσα σύννεφα μαζευτούν, θα βρίσκουμε τρόπους για να φέρνουμε τον ήλιο δίπλα μας. Να αντλούμε τη θετικότητα των περιπτώσεων, επειδή είναι ένα μέσον κατά της απογοήτευσης και εξαρτάται από μας.

Όλα αυτά βέβαια και άλλα ακόμα εκτιμώ ότι δεν είναι ικανά να φέρουν κοντά τους ανθρώπους. Είναι όμως μερικά καλά βήματα. Για να φτάσουμε σε κάποια ηλικία έχουμε περάσει από πολλά στάδια μετάλλαξης και το περιβάλλον με τα βιώματα παίζουν κι αυτά το ρόλο τους. Αυτό διαπιστώνεται εύκολα και σε μια δομημένη φιλοσοφία ολόκληρης κοινωνίας... όπως είναι μιας πόλης. Οι αντιδράσεις, οι συνήθειες, τα βλέμματα, οι κινήσεις, ο πλούτος, ακόμα και οι κλιματολογικές συνθήκες αφήνουν έντονα τα αποτυπώματα πάνω της. Ευχή και όραμα συγχρόνως κάνω - αλλά και μια προτροπή -, να δραπετεύσει κάποτε ο άνθρωπος από τα εσωτερικά λευκά κελιά της απομόνωσης και να αφεθεί κάποτε στην αγκαλιά της αγάπης, μήπως καταφέρει να σώσει την ψυχή του πριν πεθάνει!

από βίντεο δικό μου