ΠΡΟΣΜΟΝΗ!

Ένας ερχομός μπορεί να σκοτώσει το αβυσσαλέο συναίσθημα της προσδοκίας και να γεμίσει υπόνοιες, φόβους, ανασφάλειες και αμφιβολίες. Να δώσει ένα τέλος στο μυστηριώδες μέλλον, όπου το χαοτικό παρόν θα πάρει πρώτη θέση για να παλεύει μόνο του στη διεκδίκηση της καθημερινής ρουτίνας. Το ενδιαφέρον για το μέλλον θα επισκιαστεί από το παρόν και θα εστιαστεί αυτό με τη σειρά του σε τετριμμένους και μελαγχολικούς πειραματισμούς και ουτοπικούς διαλόγους καταρρακώνοντας τη σκέψη. 
Ζωή ολόκληρη σαν ένα αλληλένδετο παζλ προσμονής, που έδινε με μια απλή φωτογραφία του μυαλού κίνηση στην ελπίδα, θα βρίσκεται τώρα να χαροπαλεύει σε κάποιο σκοτεινό προθάλαμο για να ανανήψει. Εκεί μέσα στην προσμονή καθρεπτίζεται το νόημα και το ενδιαφέρον. Και εκείνες ακόμα οι ευχάριστες στιγμές θα μετριάζονται αργότερα από τις ψευδαισθήσεις και θα φαίνονται μικρές και ασήμαντες στο πέρασμα του χρόνου. Η προσμονή για το καλύτερο από αυτό που περνάμε, θα είναι ο επίγειος συμβιβασμός μας. Θα είναι ο παράδεισος που έχει μέσα όλα όσα περιμένουμε. Η προσδοκία μιας ανάστασης από κάποια ζωή που πέθανε. 
Κι όμως έχει μεγάλη δύναμη. Μπορεί να καταρρίπτει στοιχειωμένα παραμύθια και να καταστρέφει ανδρείκελα του μυαλού. Μόνο όσοι τη ζουν μπορούν να καταλάβουν το υπέρτατο σχέδιο της. Δε δίνει μονάχα αξία στο στόχο, αλλά η μεγάλη ένταση της λαχτάρας και της αγωνίας της αποκαλύπτει τη μοναδικότητα του προσδοκώμενου. Η προσδοκία της πραγματικότητας. Προτιμότερη η προσμονή από έναν παταγώδη ερχομό σου. Να σε περιμένω δηλαδή και να μην έρχεσαι. Γι' αυτό όταν έρθεις, σε παρακαλώ, βγάλε τις γόβες σου και μην κάνεις θόρυβο, αλλά προπαντός ούτε κρότο. Μη μου τσαλακώσεις τον ουρανό, γιατί βαρέθηκα να φτιάχνω αστέρια. Στα προσόντα της φύσης μας είναι και η εγκατάλειψη.
Κι όμως, εμείς που κάποτε δεν αντέχαμε στη σιωπή, καταφέραμε να φτάσουμε ως εδώ! Φυγές που γίνανε βροχή. Περιμένοντας το πολύ, γευόμαστε το λίγο. Πέρασαν και αφήσανε σημάδι ένα μικρό ορίζοντα. Σ' αυτό βοήθησαν οι ανεκπλήρωτες προσδοκίες με τις υποσχέσεις, οι οποίες πρόσφεραν περισσότερες σκιές στην ψυχή! Νομίσαμε ότι αυτά μας έκαναν πιο ώριμους στις επιλογές και πλούσιους στη σκέψη, αλλά στην ουσία γέμισαν την καρδιά με προβληματισμούς και επιφυλάξεις, ώσπου στο τέλος πιαστήκαμε αιχμάλωτοι στις φοβίες. Έτσι η προσμονή που παραμόνευε, πήρε τη θέση μιας αλλιώτικης αβέβαιης ζωής και πλασματικά αισιόδοξης, δίνοντας τόνο στην εικονική ελπίδα και στο όνειρο, σφυρηλατώντας άψυχα είδωλα.
Μακάρι όλα να ήταν αλλιώς. Να ερχόσουν λίγο κοντά μου ή μάλλον να ερχόμουν και να καθόμουν δίπλα σου. Να άφηνες μια θεσούλα πλάι σου και ας υπέθετα ότι δε θα χωρέσω. Από αυτό και μόνο θα αναποδογύριζα τον κόσμο όλον. Εφόσον δε μπορείς, σεβάσου τουλάχιστον αυτήν την ίδια την προσμονή. Κι αν δεν έχεις βρει ακόμα τι θες, μείνε εκεί... καλύτερα μην έρχεσαι, γιατί θα την τρομάξεις και σηκωθεί να φύγει.