ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ..!

Ρίχνοντας ένα βλέμμα στο διαδικτυακό παρελθόν, έχω την αίσθηση ότι εδώ και κάμποσο καιρό υπάρχει διαφορετική διάθεση στα ιστολόγια, όπου τότε ο ρυθμός των δημοσιεύσεων ήταν πιο πυκνός και σχεδόν καθημερινός. Υπήρχε περισσότερος χρόνος και άλλη όρεξη. Σ' αυτήν την κατηγορία νομίζω ανήκω και ο ίδιος. Από τότε πια, άλλο σταμάτησε να ασχολείται, άλλο αραίωσε τις εμφανίσεις, άλλο ανανέωσε την ονομασία, άλλο διάλεξε τη σιωπή... 
Θυμάμαι όταν πρωτοξεκίνησα, φαινότανε σαν να είχαμε δώσει ένα τυχαίο χρονοραντεβού, όπου συναντηθήκαμε όλοι μαζί ταυτόχρονα. Τα δρώμενα απ' την άλλη μεριά βρίσκονταν στην εποχή της ανακάλυψης κι αυτό που υπήρχε συχνά ήταν οι αλλεπάλληλες ερωτήσεις με τη μορφή ενός βραβείου. Αυτό γίνονταν σε τακτά χρονικά διαστήματα στις γειτονιές μας. Ήταν μπορώ να πω το πρώτο καθιερωμένο μπλογκοπαίχνιδο που γνώρισα, χωρίς να ξέρω την προέλευσή του ή έστω ποιος το διοργάνωνε. Ακόμα και σήμερα φυσικά στα ίδια σκοτάδια βρίσκομαι. Είχα από τότε τις απορίες μου, αλλά-έστω και παράκαιρα-τώρα μου ήρθε η φλασιά. Φαινότανε σαν να έρχονταν περιπλανώμενο από το υπερπέραν, αλλά με φιλικές διαθέσεις πάντοτε και σαν να το συνόδευε ευγενικά ένα μπουκέτο από μυροβόλα λουλούδια. Οι απαντήσεις που δίνονταν ήταν πολλές και διάφορες. Είχαν περιτύλιγμα απλοϊκό, οικείο, περίτεχνο αλλά και χιουμοριστικό, όπου η κάθε λέξη έμοιαζε σαν να κούμπωνε σχεδόν το ίδιο σε όλους μας.  
Τώρα που το καλοσκέπτομαι, τι να έγιναν αυτές οι "βραβεύσεις" άραγε; Που πήγαν ή μάλλον που εξαφανίστηκαν! Πέρασε πια η εποχή τους ή τέλειωσε ο σκοπός τους; Μπορεί αυτό που σκέφτηκα να είναι ένα παλιό φρούτο, αλλά ποιος μπορεί να πει ότι στις αναμνήσεις δεν ισχύει η αναδρομικότητα. Θυμάμαι ότι απ' την αρχή που εκτέθηκα σ' αυτόν το χώρο, έβλεπα να υπάρχουν πολλών λογιών "βραβεύσεις" και μπορώ να ομολογήσω ότι δεν τις καλοέβλεπα. Ήμουν δηλαδή εκείνης της άποψης "ποιος είμαι εγώ που θα κάτσω να πω και να μιλήσω για τον εαυτό μου!" Μετά ήταν και το άλλο που-αν και είμαι κατά της βράβευσης-δε θεωρώ ότι κάνω κάτι που χρειάζεται επιβράβευση. Έρχεται στο αυτί μου πολύ εγωιστικό αυτό κι ο,τι έχω να πω και να δείξω μπορεί να φανεί μέσα απ' αυτήν την οθόνη. Ένα βραβείο μπορεί να δημιουργήσει ανισότητα. Κάτι τέτοιες αντιλήψεις όμως υπήρχαν(και ίσως υπάρχουν) ακόμα σε ορισμένους συνοδοιπόρους του πληκτρολογίου. Τους έχω κατατάξει όλους στους έντιμους φίλους που συνταξιδεύουμε σε ένα τρένο πάνω στις ίδιες ράγες. Άλλωστε και τα ιστολόγια έχουν καταταγεί κι αυτά στη σφαίρα της κοινωνικής δικτύωσης ή φαντασίωσης. Ο καθένας έχει το δικαίωμα της επιλογής και δεν υπάρχει κανένα απολύτως ζόρι.
Μετά βέβαια και κατόπιν "ωρίμου" σκέψης την όλη αυτή διαδικασία την είδα σαν ένα μεγάλο παιχνίδι παζλ. Κι οι τελευταίοι ενδοιασμοί εξαλείφθηκαν απ' αυτό που φαινότανε παιδική χαρά. Άλλαξα αυτήν την οπτική γωνιά αφήνοντας τον εαυτό μου να μπει στο πετσί του ρόλου, βλέποντάς το έτσι σαν ένα παιχνιδάκι. Ξεκίνησα απ' το πιο απλό, να αφαιρέσω δηλαδή απ' το μυαλό μου τη λέξη βράβευση(ή βραβείο) και να την αντικαταστήσω με ένα απλοϊκό χτύπημα της πόρτας του σπιτιού που συνηθίζεται σε μια επίσκεψη. Κι όμως, μια τέτοια απλή κίνηση της σκέψης έδινε ιδιαίτερη τιμή και χαρά και στους δυο. Απάλυνε ακόμα περισσότερο την ψυχή, για να έρθουν πιο κοντά. Εκτίμησα λοιπόν πολύ λογικό το γεγονός να υπάρχει ένα σχετικό ενδιαφέρον για το ποιοι είμαστε πίσω απ' το νόημα κάθε λέξης που σχηματίζουμε στο πληκτρολόγιο-αλλά και σκέψης-, αν και μέσα από τα γραφόμενα σκιαγραφείται αρκετά ο χαρακτήρας μας. Και μη νομίζετε, η σκιά μας φαίνεται μέσα από αυτά τα ίχνη που αφήνουμε ακόμα και χωρίς να το θέλουμε. Δε μπορούμε να κρυφτούμε όταν εκδίδουμε τον εαυτό μας σ' αυτόν τον διαδικτυακό περίγυρο. Κάποτε θα μας βρουν!
Ακόμα και να μη μιλάμε η μυρωδιά που διαχέει η κάθε κίνηση και στάση του μυαλού, προδίδει αυτό που είμαστε κι αυτό που παραθέτουμε. Φανταστείτε λοιπόν, όταν αρχίζουμε να ανοίγουμε το στόμα μας και να συναρμολογούμε λέξεις φτιάχνοντας έτσι ολόκληρες προτάσεις σκέψεων. Οι σκέψεις μας αυτές είναι ο καθρέπτης που αντανακλά και μας αντιπροσωπεύει. Αλλά κι εδώ στο χέρι μας είναι να επιλέγουμε ο,τι θέλουμε να φανεί. Όσο όμως και να επιδιώξουμε να κρυφτούμε, οι λέξεις με τη ζωή αφήνουν τα σημάδια πάνω μας. Αφήστε που ελλοχεύει και ο κίνδυνος του ψεύδους... δηλαδή χωρίς να το πολυκαταλάβουμε, να μας γίνει μετά όλο αυτό συνήθεια και να πορευόμαστε βήμα-βήμα μια λαθεμένη πορεία. Γι' αυτό και η άρνηση μιας απάντησης θεωρώ ότι είναι πιο ντόμπρα από ένα οποιοδήποτε ψέμα. 
Πάει ο καιρός της εξερεύνησης, αφού άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο έχουν ξεφυλλίσει απόψεις, ενώ ορισμένοι ίσως να έχουν βρεθεί από κοντά. Και κάπως έτσι αυτός ο κύκλος έγινε ανάμνηση, εξοφλώντας μαζί και τις όποιες προσωπικές εκτιμήσεις. Στην ουσία αυτή η περιπλάνηση μπορεί να συνέβαλε στην καλύτερη επικοινωνία για να σπάσει ο πάγος, αλλά θα παραμένει πάντα δεύτερη και τρίτη επιλογή. Την πρώτη και σημαντικότερη θέση(κατά τη γνώμη μου πάντα) καταλαμβάνει αυτό καθαυτό το ύφος των δημοσιεύσεων και σχολίων ενός ιστολογίου, που μέσα απ' αυτό χαρακτηρίζει και το ήθος κάθε διαχειριστή.

Υ.Γ.: Και για να σε προλάβω μη μου την πεις, όταν εννοώ για τον πιο πυκνό και σχεδόν καθημερινό ρυθμό, δεν αναφέρομαι σε όλα τα ιστολόγια, αλλά σε ορισμένα που είναι και τα περισσότερα. Και σ' αυτά όμως ίσως να έχει περάσει απ' το μυαλό κάποια στιγμή μετάλλαξης! Είπαμε, όπως θέλει και μπορεί ο καθένας. Δεν είναι κακό να αλλάζουμε κατεύθυνση μπροστά από εμπόδια και λάθη. Κακό θα είναι να μην τα κάνουμε σκαλοπάτια για να δούμε!