ICARUS!

Ένας γιος.
Ένας πατέρας.

Καιρό φυλακισμένοι.

Στου βασιλιά τη χώρα.

Κι ένα μυαλό λαβύρινθος.

Μηχανεύει τρόπο για να φύγει.

Δεν άργησε να βρει τη λύση.

"Μ' ακούς γιε μου;"

Τελευταίες δοκιμές.
Κι ένα χαμόγελο γυαλίζει.

Κέρινα φτερά γεμάτα λάμψη.

Σε μια οδυνηρή υπενθύμιση.

Που έχασε τη δύναμη της.

"Μην πετάς τόσο ψηλά"
"Μην πετάς τόσο ψηλά"

Πόσο δυνατή ήταν αυτή η έλξη;

Για να πετάξει προς τον ουρανό!

Ο ήλιος ξεμύτισε στην ανατολή.

Οι ακτίνες του νεκρική φωτιά.
"Μ' ακούς γιε μου;"
"Μην πετάς τόσο ψηλά"
"Μην πετάς τόσο ψηλά"
Φυλακή ήχησε η προτροπή.

Έλιωσε το κερί που τον βάραινε.

Ήθελε να παραμείνει ελεύθερος.

Τα φτερά τον πήραν μακριά.

Γίνανε η καταστροφή του.

"Γιε μου χάθηκες για πάντα."

Ανέβηκε πάρα πολύ ψηλά.

Πήρε την κατακόρυφη πτώση.
Παράσημο υγρό ο τάφος του.

Βρήκε την ελευθερία του.
Που πέθαινε γι' αυτήν.

"Γιε μου χάθηκες για πάντα."

ΔΡΟΜΟΣ!

Γεια σου! Ο δρόμος προς την κορυφή είναι δύσκολος με τα βράχια και τους τεράστιους ογκόλιθους του, την καταπόνηση και τον αγώνα του. Τα πράγματα δεν είναι πάντα τόσο εύκολα όσο θα το ήθελες. Οι εκπλήξεις και οι παγίδες θα σε περιμένουν κατά μήκος του δρόμου της ζωής. Συνεχίζεις όμως να ιδρώνεις και να κυριαρχείς. Θα αναρωτηθείς γιατί τα πράγματα είναι όπως είναι. Αλλά κάθε δρόμος έχει τέλος. Κάθε βουνό έχει την αιχμή του. Αν μπορείς απλά να κρατηθείς και να συνεχίσεις να ανεβαίνεις, γνωρίζοντας ότι ο Θεός είναι ενήμερος για τον τρόπο που τον χαράζεις, τότε θα σε φέρει ψηλά και πάνω από τα βουνά. Σ' αγαπώ!

ΠΡΟΛΟΓΟΣ!

Ο επίλογος μας θα είναι ένας κόσμος στον οποίο αγωνιζόμαστε για ελευθερία, όπου αγωνιζόμαστε για το ανθρώπινο δικαίωμα μας, όπου αγωνιζόμαστε για αγάπη. Ο επίλογος μας θα επαναληφθεί μέσω της ιστορίας και τίποτα δε θα είναι ένα μυστήριο. Η ιστορία μας θα είναι ότι αντιμετωπίσαμε την παγκόσμια αδικία. Αντιδράσαμε εναντίον των ανθρώπων με στολές, που προσλήφθηκαν από ηλίθιους με κοστούμια προσπαθώντας να ελέγξουν την ελευθερία μας. Θα δημιουργήσουμε έναν κόσμο στον οποίον όλοι έχουμε σημασία, όπου όλοι έχουμε το σκοπό μας και όπου ο σκοπός μας έχει σημασία. Ενωμένοι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο προς το καλύτερο. Ενωμένοι μπορούμε να σταματήσουμε την αδικία. Μπορούμε να σταματήσουμε τους σχιζοφρενείς να τρομοκρατούν τον κόσμο μας. Μπορούμε να κάνουμε ειρήνη. Ο επίλογος μας θα κρατήσει τον αγώνα μας, τον πόνο μας, τη χαρά μας, την αγάπη μας, το μίσος μας, την ενότητα μας και την επανάσταση μας για χάρη της ειρήνης. Και αυτήν τη στιγμή, αυτός είναι ο πρόλογος μας, αυτή είναι η αρχή της ιστορίας μας.

από δικό μου βίντεο

ΜΕΤΩΠΟ!

Είναι κανείς εδώ;

Πόλεμος επιδημίας.

Παράδεισος ανησυχίας.

Δεύτερος άνεμος ξανά.

Γυναίκες στο μέτωπο μπροστά.

Στρατιώτες στη φωτιά.

Άνθρωποι στην πυρά.

Πόσοι είναι;

Έβαλαν κορώνα στον ιό.
Το θέατρο που ξεκινά.

Μανάδες και παιδιά.

Νέοι γέροι και μωρά.

Να μην περάσουν οι ιοί.
Στης ζωής τη βόλεψη.

Που είναι ο ιός;

Εμβόλιο να φύγει μακριά.

Ομίχλης καπνογόνα τυφλά.

Θολό τοπίο η συνωμοσία.

Κόλλησε την υποκρισία.

Έρχεται η άνοιξη ξανά.
Λόγο τιμής.

Δε ζυγώνει ο χειμώνας.

Συνεχίζεται ο αγώνας.
Ένας κόσμος δίχως χώρα.

Ποιος ιός μας ακουμπά;

Φαντάσου έναν κόσμο όπου μπορούμε να κοιμηθούμε με χαρά μια νύχτα και να ξυπνήσουμε την επόμενη μέρα χωρίς να ανησυχούμε. Και κάθε μέρα να αποτελείται από τίποτα, αλλά από άπειρες περιπέτειες, όπου θα υπάρχει κάτι καινούργιο για να ανακαλύψουμε.

ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΥΘΡΑΥΣΤΗ!

Σ' ένα δωμάτιο ξεχασμένο.

Ένα ράφι προεξέχει από τον τοίχο.

Στεκότανε εκεί από παλιά μια κούκλα.

Τα μάτια της γεμάτα ήταν με ελπίδα.

Και μια επιθυμία είχε για να παίζει.

Τα άκρα της λεύτερα, σαν αληθινό κορίτσι.

Αλλά με τον καιρό γίνανε δύσκαμπτα.

Δε μπορούσε πλέον να γελάσει.

Καταστράφηκε σε κομμάτια.

Στην αρχή έσπασε το όνειρο.

Ύστερα έσπασε την ψυχή της.
Σπασμένη πια, σαν μια κούκλα πορσελάνης.

Μπερδεμένη στο νόημα της φροντίδας και της αγάπης.

Το απαλό της δέρμα σκισμένο από τον κόσμο που τη χάραξε.

Με κάποιον τρόπο θα ήθελε να είχε διορθωθεί.

Μα κανένας δεν έρχονταν στο μοναχικό της ράφι.

Κανένας δεν είδε τα δάκρυα της.
Κανένας δεν είδε τη θλίψη της.

Κανένας δεν είδε τον πόνο της.

Όλοι όμως είδαν τα λάθη της.
Και κανένας δεν ήθελε να την έχει.

Ζητούσε να ληφθεί από το σκοτάδι και να μη δει ποτέ το φως.

Σπασμένη, κανένας δε μπορεί να τη διορθώσει... κανένας!
Αφού κανένας δεν έδωσε σημασία στο κουτί της.
"ΕΥΘΡΑΥΣΤΗ"... στην ιδανική φυλακή της.