ΓΙΑ ΣΕΝΑ..!

Τι ξομολογήθηκες στο φεγγαρόφωτο;

Τι σου έταξε κι η θάλασσα;

Πήρε πίσω ότι μπόρεσε το κύμα;

Κράτησαν την υπόσχεση οι βράχοι;

Πόσο μακριά θα σε πάει το αεράκι;

Αλάφρυνε τα μαλλιά σου η ρουτίνα;

Τα σύννεφα λύγισαν από το βάρος;

Οι λίμνες βρέξαν τα φτερά σου;

Πήγες στο ραντεβού της Άνοιξης;

Ξεθώριασαν τα χρόνια στις επιθυμίες;

Ο έρωτας φανέρωσε την αλήθεια;

Στράγγιξες κι απόψε το φεγγάρι.

Υπερβολές που αγαπάς.

Νόημα που δε βρίσκεις.

Άγνωστο που δε φοβάσαι.

Αδιέξοδο που δε συναντάς.
Επισκεύασε τις σκέψεις σου.
Ουρανοί με διαφορετικό γαλάζιο.

Έγινες απόμαχος στη φαντασία.

Ο παράδεισος δε λέει να φανεί.

Ζωγράφισε μια μεγάλη καρδιά.

Στα δάκρυα να προσεύχεσαι για ζωή.

Υ.Γ.: Μέσα στο βυθό αρχίζω να αναπνέω. Από τον πάτο βλέπω στην επιφάνεια πως κολυμπάς. Κάποτε θα βρω εκείνα τα λόγια να πω κάτι μεγαλεπήβολο... για σένα!

ΤΟΞΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!

Πρέπει να βιαστούμε να κόψουμε τα δηλητηριασμένα μανιτάρια από τις ρίζες τους.

Τρέχουν τα χρόνια σα νερό και παραμένοντας απλοί θεατές προσπαθούμε να βελτιώσουμε τη ροή του. Αδιαφορούμε ή δεν υπολογίζουμε αν αυτό το νερό είναι καθαρό και γάργαρο και όχι τοξικό. Είναι οδυνηρό και βάναυσο να κυκλοφορούμε ανάμεσα σε ανθρώπους που ζουν με τοξίνες. Δεν υπολογίζουν ζωές αφήνοντας τη μαρτυρική σταγόνα τους με το δηλητήριο του εγωισμού και της υποκρισίας. Να σε ακουμπάνε χωρίς να αισθάνονται. Κυκλοφορούν για να κοσμούν την ύπαρξή τους απλά και να εξυπηρετούν το δικό τους εσωτερικό κενό. Να τρέφονται από την αυταπάτη και να τη νιώθουν πραγματικότητα!
Ξεκομμένοι εντελώς από συναισθηματική φόρτιση, διατηρούν την ψυχραιμία τους και με κρύο αίμα πατούν πάνω στην ίσαλο γραμμή της ψυχρής εγωιστικής λογικής. Κι ο έρωτας χωρίς να είναι ανακατεμένος με το φλογερό συναίσθημα της αγάπης, κινείται για εκείνους μόνο γύρω από το σεξ, επειδή το θεωρούν αναγκαία "τροφή" για το σώμα. Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που λειτουργούν με το έντονο "ένστικτο" του "ΜΑΖΙ". Θα ασχοληθούν μέχρι να δεθούν με ένα άτομο, θα αφιερωθούν και θα παραδοθούν παίρνοντας άδεια από τη συνείδηση και εφόσον εκτιμήσουν ότι βρήκαν τον κατάλληλο άνθρωπο που θα κάνουν πράξη τη συμπόρευση. Αυτό το είδος ανθρώπου - εφόσον χωνέψει ότι υπάρχει πρόσφορο έδαφος - δε θα φοβηθεί και θα δοκιμάσει να αναμετρηθεί με τα όνειρα που έκανε.
Αν και έχει πέσει - αυτό το είδος - πολλές φορές απότομα θύμα της υποκρισίας, την αγνοεί και δεν την αποδέχεται ρισκάροντας - ακόμα και σε βάρος του - εθελοτυφλωτικά μερικές φορές. Αρνείται όμως πεισματικά να την εφαρμόσει για προσωπικό του όφελος, επειδή θεωρεί ότι θα καταστρέψει έτσι και τη δική του ζωή. Μπορεί να ακούγεται και να φαίνεται αυτό εγωιστικό, γιατί προσπαθεί να προστατεύσει τα όνειρά του με το δικό του τρόπο, αλλά θα είναι όμως θετικό και προς όφελος του "μαζί". Η θετικότητα αυτή στρέφεται εναντίον του, όταν στραβώσει σε μια σχέση, αφού είναι αρκετά ζημιογόνος στον απροστάτευτο κόσμο του και αφήνει μέσα του βαθιά σημάδια και ανεξίτηλες πληγές. Αυτή η πικρή γεύση κάνει να αποστρέφεται και να απαξιώνει μεταγενέστερες συμπεριφορές, ενώ είναι ευάλωτος σε κάθε περιπλανώμενη σχέση. Η εικονική πραγματικότητα της συμβατής ζωής που έζησε, έκανε να παραβλέψει πολλά στοιχεία μιας ισορροπημένης σχέσης. Έτσι όπως θα ήθελε να είναι η δική του ζωή, αλλά με σύντροφο που δε θα άφηνε πάνω του όξινη βροχή.
Στην πορεία της αβεβαιότητας του μέλλοντος, δεν είναι διατιθέμενος να γίνει πρωταγωνιστής του ψέματος και της υπερβολής, επειδή είδε και ένιωσε να πεθαίνει η ζωή του από αυτό το δηλητήριο. Παραπλανήθηκε από τις μολυσμένες σταγόνες του, επειδή είχε στην καρδιά του την αγάπη, αλλά από αυτήν όμως παράγεται και το αντίδοτο. Έρχεται κάποτε η στιγμή που πνίγεται και δεν αφήνει άλλο το δηλητήριο αυτό να τον μολύνει. Τους σκοτώνει με την καλοσύνη και επουλώνει τα όποια τραύματα εξοστρακίζοντας τους από τη ζωή, ρίχνοντας ταυτόχρονα στα σκουπίδια κάθε μίσος και εκδίκηση για να σταματήσει αυτήν τη μόλυνση. Δίνει ένα τέλος... κι ένα τέτοιο τέλος ορίζεται από την αντοχή της ίδιας της καρδιάς, γυρεύοντας απεγνωσμένα να βρει την ηρεμία της.
Οι τοξικοί άνθρωποι είναι μια διαχρονική μάστιγα. Θα υπάρχουν πάντοτε και παντού. Κινούνται και λειτουργούν όπως τα φίδια. Μεταφέρουν ακραίες ποσότητες εγωισμού. Με ένα "φιλί" έχουν την ικανότητα να αφήσουν δηλητήριο και με μια "αγκαλιά" την επιδεξιότητα να πνίξουν. Και όλα αυτά να τυχαίνουν πάντοτε τις μέρες που νιώθουμε υπέροχα.

Υ.Γ.: Όπως και στα φίδια έτσι κι εδώ υπάρχουν πολλά είδη τοξικών ανθρώπων. Κοινό χαρακτηριστικό έχουν το καμουφλάζ. Δύσκολα ξεχωρίζουν στο πλήθος, γιατί είναι ύπουλοι. Ευχαριστημένοι πάντοτε με τον εαυτό τους, θεωρούν τους άλλους κατώτερους, δε διστάζουν να κλαίγονται για τη ζωή τους επιδιώκοντας να κερδίσουν την ικανοποίηση της συμπόνοιας και συνειδητοί ξερόλες, είναι ορισμένες από τις αρρωστημένες ιδιομορφίες τους.

ΜΕΡΑ ΕΙΡΗΝΗΣ..!

Όρκους αγάπης δίνουμε.

Ελέγχουμε την ελευθερία.

Τι περιμένεις για την ειρήνη;

Η ειρήνη βρίσκεται στο λιβάδι.

Όχι στην άκρη ενός γκρεμού.

Εσωτερική κατάσταση.

Άοκνη ελπίδα.

Η γαλήνη δοκιμάζεται στην τρικυμία.
Ο πόλεμος δαμάζεται με εκεχειρία.
Άσε το ματωμένο μαχαίρι.
Νύχτες σπείραμε με αίμα.
Που νομίζεις ότι φτάσαμε;
Θερίσαμε ειρήνη άδικου αίματος.
Κινούμενη άμμος η ειρήνη!

Λουλούδια μολυσμένα από υποκρισία.
Τα αηδόνια να μη σταματήσουν το κελάηδισμα.
Ωδή να ψάλλουν στον έρωτα.
Να διώξουν το σκοτάδι από το φως.
Στήριξε τον ήλιο στην ειρήνη.
Nα πάρει πίσω στρωμένους φόβους.
Θημωνιά ειρηνική!

Γυμνό κλαδί ελιάς η προφητεία.
Μέσα στα χέρια ηλιθίων.
Πόλεμος η ανισότητα.
Γαλάζια σφαίρα με πολλά χαμόγελα.
Φυσική κατάσταση και ύψιστο αγαθό.
Πριν έρθει η χαριστική βολή.
Σωσίβιο η ειρήνη!

Θαμμένες αγάπες.
Ασπρόμαυρα πάθη.
Τόπος είναι όπου υπάρχει το κορμί μας.
Καμμένα αντίσκηνα γυρίζουν τη γη.
Παιδιά στα εννέα βήματα.
Κάλεσε μια ήσυχη ζωή.
Αξιοπρέπεια ειρηνική!

Ουτοπική αδιαφορία.
Αν δε γυρίσεις την πλάτη.
Λόγια ειρήνης σε τύμπανα πολέμου.
Να ξαναβάψουμε μπλε τον ουρανό.
Τίποτα δεν κρατάει για πάντα.
Μια μέρα ειρήνης.
Μια άλλη μέρα της γης!

# διεθνής ημέρα ειρήνης

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΚΑΡΑΒΙ!

Δυο χρόνια και κάτι πέρασαν από τότε που άπλωνα τη ματιά μου στον ορίζοντα του Ιονίου και τα συναισθήματα από αυτόν τον τόπο ίσως να έχουν καλυφθεί από τη συνείδηση. Και φέτος που ξαναβρέθηκα εκεί, δεν ξέρω αν καταχωνιάστηκαν κάπου οριστικά ή απλά κουκουλώθηκαν μέχρι να μαζευτούν από κάποιο μικρό σαπιοκάραβο, αλλά νομίζω ότι αυτό δεν πρόκειται να το μάθω από δω και πέρα. Φαίνεται πως είναι η αναμονή μιας περιπέτειας που δε λέει να λήξει. 

Μέσα σε όλα αυτά να προσπαθώ να επαναπροσδιορίσω έναν εαυτό, για να αλλάξω τη σημαδούρα και να πιαστώ από κάπου αλλού μέσα μου. Ευτυχώς όμως υπάρχουν τα παιδιά μου, για να θυμίζουν καθημερινά το νόημα στην άγονη γραμμή της ζωής μου. Και μόνο που είμαι δίπλα τους για να ακρακουμπάω τη θάλασσα των ονείρων τους, μου δίνουν μεγάλες ανάσες για να ζω πάνω από το χώμα και να κατανοώ την ομορφιά της ζωής. Κι έχω πολλά ακόμα να κάμω για χάρη τους. Να σκουπίσω τα μονοπάτια τους, να περπατήσω στις ανησυχίες τους, να κρατήσω αναμμένη τη λάμπα στα σκοτάδια τους, να τραβήξω κουπί στις στεναχώριες τους, να ανοίξω το δρόμο για τις χαρές τους, να ζήσω ξανά από την αρχή τις απογοητεύσεις τους. 

Από το μπαλκόνι του πελάγους εύχομαι μονάχα να περάσει εκείνο το καραβάκι που θα παραλάβει ότι παλιό κι άχρηστο. Κάτι μέσα μου όμως λέει, ότι αυτό δε θάρθει. Θα παραμένει εκεί αταξίδευτο. Ίσως να είναι καλύτερα έτσι. Να μην έρθει ποτέ, γιατί δεν ξέρω και τι θα ξεβράσει από τον καταπέλτη του. Τουλάχιστον τώρα έχω δίπλα μου μια νέα σημαδούρα που με κάνει να ανήκω πια στους επιζώντες. Κι αυτό για μένα δεν είναι μόνο ένα απλό σημάδι, αλλά μια καινούργια ζωή.

ΛΕΥΤΕΡΗ ΨΥΧΗ!

Η ψυχή έχει κολλημένα φτερά πάνω της για να πετά! Να ξεμακραίνει απότομα και γρήγορα απ' την ασχήμια και κακία. Είναι λεύτερη... κι όπως λεύτερη γεννιέται, το ίδιο στερεύει λεύτερη στο βάθος της αιωνιότητας. Το μόνο που ξέρει είναι συνέχεια να πετά και να ξαποσταίνει εκεί που θα βρει ζεστές φωλιές. Κουβαλάει μαζί της κάθε λογιών υλικά, χωρίς να χτίζει δικές της. 

Δε ζητάει κι ούτε ψάχνει τίποτα. Το μόνο που θέλει είναι να περιφέρεται... παντού και πουθενά. Ζει κυνηγημένη, γιατί θέλουν να την αιχμαλωτίσουν. Και προσπαθούν με χιλιάδες τρόπους να την υποτάξουν, να την αυθυποβάλλουν, πότε με νόμους και κανόνες και πότε με έρωτες και υποσχέσεις, μέχρι να την κάνουν κτήμα τους. Έτσι ανυπάκουη όπως είναι, θα ξεγλιστράει και θα αμολάει τη σκιά της σαν μελάνι μέχρι να ξεχαστεί. Κι αυτό τους κάνει να τη φοβούνται. Δε θέλουν να κυκλοφορεί λεύτερη. Εκείνη όμως είναι φτιαγμένη να μην υπακούει σε αρχές και προ πάντων ούτε σε "ειδικούς" και "έμπειρους" κανόνες! Κι έτσι κυνηγημένη, θα πετάει και θα μεγαλώνει μες στον κίνδυνο, χωρίς να την πολυνοιάζει αν κινείται αντίθετα κι αυθαίρετα στο ρεύμα με τους πολλούς. Μέσα από δάση συνειδήσεων θα συνεχίζει την περιπλάνησή της σαν ένας πρόσφυγας στο σύμπαν. Θέλει μόνο να πετάει και να περιστρέφεται προς όλες τις μεριές με τη χαρά. Αλλά όταν χρειάζεται να σωθεί, ξέρει πολύ καλά να φεύγει. Ακόμα και στο απόλυτο σκοτάδι όμως δεν την αφήνουν να βρει την ηρεμία της. Πρέπει να εξαργυρώνει κι εκεί διάφορα τελώνεια. Σε σένα μιλάω που κάνεις ότι δε βλέπεις ή δεν ακούς. Θα 'ρθει όμως κάποτε η στιγμή που θα το εξαργυρώσεις και εύχομαι μονάχα να μην το μετανιώσεις.

Να ρίχνεται στη μάχη με το χρόνο, για να βγει από κει χωρίς απώλειες. Να έχει βοηθό και σύμμαχο την κολλητή της μνήμη. Δε φυλακίζεται και προπάντων δε στριμώχνεται. Κι όποτε γίνει αυτό, τότε εκείνη θα βρει το δρόμο για να δραπετεύσει! Μεταμορφώνεται σαν ένα είδος στριφογυριστής πεταλούδας. Ξεκουράζει τα φτερά της σ' εκείνα τα λουλούδια που μοσχοβολάνε αγάπη, τρυφερότητα και καλοσύνη. Φέρνει τον κόσμο ανάποδα για να κουρνιάσει λιγάκι εκεί που θα γαληνέψει... εκεί που δε θα φοβηθεί... εκεί που θα νιώσει καλύτερα... εκεί που θα ερωτευθεί. Κι αν ακόμα θάβρει όλα αυτά και τόσα άλλα, εκείνο που θέλει πιότερο, είναι να μπορεί να χρησιμοποιεί και πάλι τα φτερά της!