ΝΗΜΑΤΑ!

Όταν γεννιέται ένας άνθρωπος περιβάλλεται από τους τοίχους του, μέχρι να του δοθεί μια κουβέρτα. Τότε βρίσκει ζεστασιά και αίσθηση στη ζωή. Και έτσι απομακρύνεται από τους περιορισμούς της πραγματικότητας. Κινδυνεύει όμως να χαθεί μέσα στη θολούρα, όταν η κουβέρτα που τον ζέστανε γίνεται πέπλο και ομίχλη. Δεν έχει που να πάει, δεν ξέρει που είναι, μπερδεύεται και αιχμαλωτίζεται σε αυτόν το νέο τρόπο ζωής που δεν έχει συνηθίσει ακόμα. Μόνο νήματα συναντάει στο διάβα του, ίδια με εκείνα που ήταν φτιαγμένη κάποτε η κουβέρτα του, αλλά τώρα αυτά είναι η δύναμη και η έμπνευση της δημιουργίας του. Αρκεί να κινεί αυτός τα νήματα και όχι αυτά εκείνον, όπως τότε στην αρχή. Κοιτάζει μονάχα μπροστά τον προσδιορισμένο δρόμο του και προχωρά.

100%!

Γεια σου! Δεν έχεις τίποτα τώρα. Τίποτα. Αλλά ξέρεις ότι θα έχεις όλα όσα ονειρευόσουν. Δεν πρόκειται ποτέ να εγκαταλείψεις. Γιατί έχει προγραμματιστεί ο εγκέφαλος σου να μη γράφει "ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ". Ο αγωνιστικός του χώρος δεν έχει όρια. Είναι σαν να παίζεις σε ένα άλλο μέρος του σώματος σου, για να μπορείς να συνεχίζεις το ταξίδι. Έτσι, σαν μια ανάμνηση για κάθε μέρα που προσπαθείς. Με την ελπίδα να είναι πιο κοντά στους στόχους του. Μια μέρα θα διαβάζεις αυτό το κείμενο με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο σου. Αυτό το μικρό κείμενο θα είναι η απόδειξη σου, ότι δεν έχεις εγκαταλείψει ποτέ. Είσαι 100% αποφασισμένος. 100% έτοιμος να μην εγκαταλείψεις ποτέ. 100%! Σ' αγαπώ!

ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ!

Όχι λόγια.

Κανένας ήχος.

Δίχως ανάσα.

Ένα ουράνιο τόξο φωτίζει τη νύχτα.

Το αστέρι λάμπει μέσα.

Θέλεις να το έχεις.

Έτσι σε άρπαξα.

Χαμογέλασα σε σένα.

Ήσουν μια λυπημένη κάμπια.

Μια πληγωμένη κάμπια.

Προσπαθούσες να γίνεις πεταλούδα.

Μέχρι να σε βρω.

Είδα τη μεταμόρφωση.

Γέλασες μαζί μου.
Σε επούλωσα.
Ερωτεύθηκα μαζί σου.

Δεν ήξερα ότι θα φύγεις.

Μου είπες να βρω άλλη πεταλούδα.

Να με βοηθήσει.
Η πληγή ρύθμισε τη ζωή σου.

Τότε, που ήταν όλα όμορφα.

Αλλά δε θα καταλάβεις ποτέ.

Τι ήταν εκείνο στην καρδιά μου.

Μια άσκοπη ύπαρξη έζησα για πολύ καιρό.

Ήσουν η τελευταία πεταλούδα.

Υ.Γ.: Μερικές κάμπιες δε γίνονται ποτέ πεταλούδες!

ΦΑΝΤΑΣΟΥ ΝΑ ΥΠΗΡΧΕ ΜΟΝΟ ΑΓΑΠΗ!

Φαντάσου να μην υπήρχαν πόλεμοι.

Φαντάσου να μην υπήρχαν συμφέροντα.

Φαντάσου να υπήρχε μόνο ανθρωπιά.

Φαντάσου να υπήρχε μόνο ευτυχία.

Καμιά αρρώστια κάτω από μας.

Από πάνω μας μονάχα ζωή.

Φαντάσου όλοι οι άνθρωποι

να είναι σε ισορροπία με το περιβάλλον.

Θα μου πεις πως δεν ξέρω τι λέω,

αλλά νιώθω πως τα έχεις σκεφτεί.

Ελπίζω κάποτε να γίνουνε πράξη

και όλος ο κόσμος θα γεμίσει χαρά.

Φαντάσου να μην υπήρχαν δόγματα.

Φαντάσου να μην υπήρχαν κυβερνήσεις.

Φαντάσου να υπήρχε μόνο καλοσύνη.

Φαντάσου να υπήρχε μόνο ελευθερία.

Θα μου πεις πως τα έχω χαμένα,

αλλά όμως τα θέλεις και συ.

Μακάρι κάποτε να γίνονταν πράξη

και όλος ο κόσμος θα ζούσε καλά.

από δικό μου βίντεο

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ
ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΠΑΣΧΑ!

ΛΟΓΙΑ ΑΠΟ - ΚΥ(Η)ΜΑΤΑ!

Τα λόγια της θάλασσας είναι τα κύματα της που φτάνουν ήχοι μακρινοί, σαν ψίθυρος στα αυτιά. Τα ακούς μονάχα, χωρίς να δίνεις σημασία, αλλά εκείνη είναι εκεί και σου μιλάει. Σε βλέπει να κάθεσαι δίπλα της και συνεχίζει να σου μιλάει. Έχει τη δύναμη και την εμπειρία να σου δίνει πολύτιμες συμβουλές και ας μην τις καταλαβαίνεις. Τις αισθάνεσαι στην καρδιά την ώρα που κυκλοφορεί αχνιστό το αίμα σου. Μόνο να κλείσεις τα μάτια για λίγο και θα παρελάσουν πολλές ιστορίες από μπροστά της. Το μόνο που θα πρέπει να έχεις μαζί σου είναι να κουβαλάς την ψυχή. Για ορισμένους αυτός ο ήχος θα παραμένει ενοχλητικός, γιατί η βουή της σπάει την αλυσίδα της ησυχίας. Για σένα θα είναι η παρηγοριά της απροσπέλαστης μοναξιάς σου. Η σκέψη και η έμπνευση. Η δύναμη και η ζωντάνια. Η ηρεμία και το νανούρισμα. Το συναίσθημα και το όνειρο. Μια αναπνοή που ταξιδεύει σε όλον τον κόσμο, για να ανήκει καλύτερα στην ανθρωπότητα. Νιώθεις δυνατός στο άκουσμα της. Παρασέρνει το μυαλό στα βαθυγάλανα νερά της. Αισθάνεσαι την ηρεμία των αστεριών και το χρόνο να περνάει σιωπηλά μέσα από το χρώμα της. Το μυαλό σου να στέκεται ακόμα και η ελπίδα να αφθονεί από το χάος. Δεν πρόκειται να σε δουν να κλαις μπροστά της, γιατί εκεί είναι ο δικός σου χώρος. Αν καταφέρεις και βγεις από τη μοναξιά της, θα δεις τη μέρα να σκεπάζει τη νύχτα. Τότε είναι που παίρνεις το δρόμο το μακρύ. Όπου και να κοιτάξεις θα βλέπεις ότι οι άνθρωποι και ο κόσμος είμαστε όλοι εμείς. Και με ένα όνειρο σαν αποκύημα θα ήθελες να αποδράσεις. Να είσαι δίπλα στη θάλασσα και όχι στον πάτο της.