Όταν γεννιέται ένας άνθρωπος περιβάλλεται από τους τοίχους του, μέχρι να του δοθεί μια κουβέρτα. Τότε βρίσκει ζεστασιά και αίσθηση στη ζωή. Και έτσι απομακρύνεται από τους περιορισμούς της πραγματικότητας. Κινδυνεύει όμως να χαθεί μέσα στη θολούρα, όταν η κουβέρτα που τον ζέστανε γίνεται πέπλο και ομίχλη. Δεν έχει που να πάει, δεν ξέρει που είναι, μπερδεύεται και αιχμαλωτίζεται σε αυτόν το νέο τρόπο ζωής που δεν έχει συνηθίσει ακόμα. Μόνο νήματα συναντάει στο διάβα του, ίδια με εκείνα που ήταν φτιαγμένη κάποτε η κουβέρτα του, αλλά τώρα αυτά είναι η δύναμη και η έμπνευση της δημιουργίας του. Αρκεί να κινεί αυτός τα νήματα και όχι αυτά εκείνον, όπως τότε στην αρχή. Κοιτάζει μονάχα μπροστά τον προσδιορισμένο δρόμο του και προχωρά.
28 Μαΐου 2019
4 σχόλια:
Όλοι είστε ευπρόσδεκτοι, καλοδεχούμενοι και σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για την επίσκεψη και το σχολιασμό σας! Σχολιάστε ο,τι θέλετε με ευπρέπεια και διακριτικότητα, χωρίς να προσβάλλετε ή να θίγετε με οποιοδήποτε τρόπο άλλα πρόσωπα... δηλ. χωρίς βρισίδια και μπινελίκια βρε παιδιά και προ πάντων χωρίς greeklish... ε, τι την έχουμε αυτήν τη ριμάδα τη γλώσσα μας..! Κάπου εδώ μέσα σουλατσάρει και η αγάπη μου!
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Με φιλοσοφική διάθεση σε βρίσκω σήμερα Νίκο και χαίρομαι ιδιαίτερα για τις σκέψεις που κινητοποιεί η ανάρτησή σου. Πάντα γνωστικός, πάντα συναισθηματικός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτέλνω την καλησπέρα μου με χαμόγελα.
Γρατσουνιές του σκοτεινού θαλάμου μου Γιάννη!
ΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ πολύ που πέρασες από τη σκήτη μου!
Να είσαι πάντα καλά φίλε μου!!!
ποσο μα ποσο συμφωνω αγαπημενε μου φιλε
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ πολύ Κικίτσα μου!
ΔιαγραφήΝα είσαι πάντα καλά και αστείρευτη από έμπνευση αγαπημένη μου φίλη!!!