Πριν από κάμποσο καιρό είχα αναρωτηθεί τι έγιναν και που πήγαν τα δρώμενα των παιχνιδιών αυτών σε αυτήν εδώ τη δημοσίευση. Η αλήθεια είναι ότι νοστάλγησα αυτές τις προσωπικές ανταλλαγές, γιατί ήταν οι πρώτες που γνώρισα. Είχαν μάλιστα γίνει και πολύς λόγος γι' αυτά τα παρεξηγημένα δρώμενα, όπου άλλοι τα υποστήριζαν, άλλοι τα θεωρούσαν τιμητικά, άλλοι τα κράζανε, άλλοι αδιαφορούσαν, άλλοι καμάρωναν, άλλοι περιγελούσαν και ο,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Για μένα λοιπόν όταν προσκλήθηκα να συμμετάσχω από το αγαπημένο μου ΔΕΛΦΙΝΑΚΙ με το ιστολόγιο "ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ", πέραν της χαράς που πήρα όταν επανεμφανίστηκε το δρώμενο, αμέσως ένιωσα αυτή τη γλυκιά νοσταλγία της αρχής... του ξεκινήματος. Και φυσικά δε μου πέρασε καθόλου από το μυαλό να μη συμμετάσχω σ' αυτήν τη διαδικασία της εξομολόγησης.
Ίσα - ίσα που δοκίμασα τα φρένα σ' αυτό το ύφος που κρατούσα με τις δημοσιεύσεις που έκανα τον τελευταίο καιρό, επειδή μπορεί να κατάντησε και βαρετό για σένα που το διαβάζεις. Και νιώθω χαρούμενος που υπάρχουν και τα παιχνίδια αυτά, για να δοκιμάζω τις ισορροπίες μου, αφού είχα και λίγη ανησυχία μήπως έχω ξεφύγει, βρε αδερφέ. Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ καλό μου ΔΕΛΦΙΝΑΚΙ και μόνο που με σκέφτηκες και θα ανταποκριθώ στο κάλεσμά σου! Μετά όμως από κάποιες μέρες, έλαβα και άλλη πρόσκληση συμμετοχής, από την φίλη και συνοδοιπόρο από το χώρο των ιστολογίων Χριστίνα(Butterfly) με το ιστολόγιο "BUTTERFLY'S WORLD", την οποία επίσης ευχαριστώ πολύ.
Οι κανόνες λένε ότι πρέπει να πω και να ομολογήσω 7 πράγματα που αφορούν εμένα και δε γνωρίζετε. Έτσι, θα προσπαθήσω να δώσω τις απαντήσεις μου και οι οποίες θα είναι κοινές. Λοιπόν, κάνω παιχνίδι:
1.- Με λένε Νικόλα ή Νίκο (όπως αγαπάτε) και δεν πάω καλά. Είμαι γεννημένος το Μάη του 1962, μένω στη Λάρισα και η καταγωγή μου είναι από την Άρτα. Η ανάγκη της άμεσης οικονομικής ανεξαρτησίας και η οικογενειακή πίεση με υποχρέωσαν να δουλέψω στην αστυνομία από 19 χρονών, όπου μετά από 25 συναπτά έτη, πήρα την πολυπόθητη σύνταξη. Δε μου άρεσε αυτή η δουλειά, επειδή ήταν αντίθετη του χαρακτήρα μου. Και επειδή δε μου ταίριαζε, προσπαθούσα συνεχώς να την αποφύγω. Όπως συμβαίνει σε κάθε δουλειά, είχε κι αυτή τα πάνω και τα κάτω της, τα συν και τα πλην της. Παραδέχομαι όμως ότι μέσα απ' αυτήν κατάφερα να μάθω πάρα πολλά!
2.- Η γενική μου αντίληψη για τη ζωή κινείται έξω από πολιτικές, κόμματα, αποκόμματα, δόγματα, εκτρώματα και σχήματα που έχουν αποτύχει πλέον παγκοσμίως, αλλά σε χώρους όπου δεν ευδοκιμεί, δεν ηγείται και δεν αποφασίζει ένας, αλλά πολύ περισσότεροι με όσο το δυνατόν περισσότερη έμφαση στην ενεργή συμμετοχή και βοήθεια. Ο άνθρωπος δεν έχει την ανάγκη να περπατήσει μέσα απ' αυτούς τους χώρους κι επειδή έχω περάσει από αυτά τα κανάλια, κατάλαβα ότι υπάρχουν προβλήματα τόσο διαβίωσης όσο και εφαρμογής. Δεν είμαι πια ταγμένος και ούτε πλέον υποστηρίζω συγκεκριμένο χώρο, γιατί εκτιμώ ότι οι -ισμοί έχουν πια ξεφτίσει και δε μπορεί πλέον να βασίζομαι σε έναν κανόνα ή μια θεωρία που ειπώθηκε πριν από πολλά χρόνια. Εκτιμώ όμως πως αν πάρουμε όλα τα θετικά αυτών, τα βάλουμε στο μπλέντερ και ανακατευθούν, μπορεί να βγει μια καλή γεύση. Ο καιρός των στερεότυπων, των ξύλινων θεωριών και των ακίνητων πεποιθήσεων έχει περάσει, αφού απέτυχαν όλα αυτά στην πράξη. Φαίνεται τελικά ότι ονειροβατώ!
3.- Μου αρέσουν γενικά τα γράμματα, οι τέχνες και οι τεχνικές. Δε θα ήμουν αρνητικός να έβλεπα ένα θέατρο, μια μουσική σκηνή, έναν κινηματογράφο, μια όπερα, μια έκθεση ζωγραφικής, φωτογραφίας ή άλλης χειροτεχνίας. Να παρακολουθήσω μια λογοτεχνική παρουσίαση ή ένα αφιέρωμα. Για να κάνω όμως πράξη όλα αυτά, θα δώσω βάση πρώτα στη θεματολογία κατά πόσο είναι ενδιαφέρουσα, παρά στην ίδια τη φαντασμαγορική εκδήλωση.
4.- Λατρεύω κάθε τι παλιό, κάθε τι που προέρχεται από το παρελθόν, επειδή θα έχει κάτι να μου πει. Και όσο πιο μακρινό, τόσο περισσότερα θα έχει να διηγηθεί. Τα παλιατζίδικα είναι η αδυναμία μου, γιατί προσφέρουν ψυχή και ιστορία. Εκεί μέσα μπορώ να χαθώ και να αφαιρεθώ ώρες ατέλειωτες. Τα θεωρώ σαν έναν πολύτιμο χώρο έκφρασης και επικοινωνίας, αφού το μάτι μου δε χορταίνει να κοιτάζει τέτοια αντικείμενα και το μυαλό μου να με συμπαρασέρνει νοσταλγικά.
5.- Θέλω να ανήκω στη μειοψηφία. Βαρέθηκα να ακολουθώ τους πολλούς με τις επιλογές, τα κλισέ, τα προγράμματα, τις κοσμοθεωρίες και τους κανόνες παλεύοντας να ξεπεράσω αρκετά ταμπού και προκαταλήψεις. Επειδή όλη μου η ζωή είχε κτιστεί πάνω στην επιτακτική λογική της μάζας που εκπροσωπούσε την κοινωνία μας, είχε σαν αποτέλεσμα να ερχότανε σε αντίθεση με το σκεπτικό μου. Έφτανα πάντοτε στο σημείο του "γιατί έτσι και όχι αλλιώς". Έτσι έπαψα πια να ασπάζομαι τις μεθόδους και τις γνώμες των πολλών (τις οποίες φυσικά σέβομαι) και αντιμετωπίζω με πιο διαφορετικό πρίσμα τη ζωή με τα πεπραγμένα και τις εκδηλώσεις της. Αυτό βέβαια έρχεται σε σύγκρουση αρκετές φορές με τη μάζα, αλλά δε με πτοεί.
6.- Μου αρέσουν τα ταξίδια, οι βόλτες, το περπάτημα, οι ήσυχες γωνιές, η θάλασσα, ο ήλιος, η βροχή, το βουνό, η φύση ολόκληρη, η παρέα, η συντροφιά, η μοναξιά, το ηλιοβασίλεμα, το φεγγάρι με τα αστέρια του, η αγάπη, ο έρωτας και αρκετές εναλλαγές μιας σύντομης ζωής που είχα ξεχάσει και απαριθμώ αυτή τη στιγμή, για να μην ξεχαστώ ξανά. Είμαι εντελώς απλοϊκός και ο τρόπος ομιλίας μου είναι διαφορετικός από τη γραφή μου, επειδή η σκέψη θέλει και φτιάχνει δρόμους να πορεύεται μέσα από αυτά τα σκοτεινά λιβάδια και τη γαλήνη της μοναξιάς.
7.- Δεν είμαι και ο πλέον συμπαθητικός άνθρωπος, επειδή λέω αυτό που νιώθω. Κι επειδή το λέω, συνήθως δε γίνομαι αρεστός. Και φυσικά δε μιλάω για τις περιπτώσεις που θα πω τα καλά και τα όμορφα λόγια, αλλά όταν θα τονίσω τα άσχημα. Σιχαίνομαι να κρύβομαι και να υποκρίνομαι. Όταν καταλάβω ότι γίνεται το ίδιο για μένα, τότε σιχαίνομαι και αυτόν που το κάνει. Η γνώμη είναι καλό να λέγεται με όλη την ελευθερία και χωρίς υποκρισία, αλλά με όλη την ειλικρίνεια και χωρίς κακία και αντιζηλία. Αυτή έχει τη δύναμη να διορθώνει, αρκεί να υπάρχει εντιμότητα από τη μία μεριά και αναγνώριση από την άλλη. Ειδάλλως να αποφεύγεται, παρά να ειπωθεί κάτι όμορφο για τους τύπους, χωρίς να εννοείται στην ουσία.
Μόλις τελείωσα την εξομολόγηση και απ' όσο μπορώ να θυμηθώ, δεν τα είχα ξαναπεί. Σε παλιότερες εξομολογήσεις θα είχαν ειπωθεί άλλα. Καλό είναι κάπου - κάπου να γίνεται αυτό το παιχνίδι, γιατί μας υποβάλλει σε ένα είδος αυτογνωσίας. Βέβαια όχι ότι ξέρουμε και μετά απ' αυτό το παιχνίδι που πάμε και ποιοι είμαστε, γιατί όποιος το ισχυριστεί θα είναι σίγουρα... "αλάθητος", αλλά είναι μια καλή ευκαιρία για να γνωριστούμε παίζοντας.
Τώρα θα πρέπει κι εγώ να το δώσω σε κάποιο από τα ιστολόγια. Το είχα κάνει παλιά και έχω μια σιγουριά ότι αν το ξανακάνω, πάλι δε θα συμμετάσχουν. Συνειδητά και από πεποίθηση δε θα συμμετάσχουν, επειδή δεν το υποστηρίζουν ή έχουν βαρεθεί. Οπότε το αφήνω να κυλήσει από μόνο του, μήπως κάποιο χέρι περάσει και το πάρει.
Σας ευχαριστώ πολύ που μπήκατε στον κόπο να διαβάσετε αυτές τις ανούσιες γραμμές. Κι αν καταφέρατε πραγματικά να φτάσετε ως την τελευταία λέξη, τότε σας χρειάζεται αληθινό βραβείο.
