ΜΙΑ ΘΑΛΑΣΣΑ!

Θα ήθελα να γράψω και ν' αφιερώσω τη ζωή μου για μια θάλασσα που γνώρισα. Για εκείνη που με έμαθε να ξεδιπλώνω αξίες απλές και αυτονόητες. Για να με βοηθήσει όμως να μην πνιγώ, πρώτα πρέπει να σώσω ο ίδιος τον εαυτό μου. Έτσι μεγάλωνα στην αγκαλιά της από μικρό παιδί. Έπαιζα μαζί της στην άκρη της. Την κοίταζα με θαυμασμό... κι όσο την κοίταζα, άλλο τόσο τη σεβόμουνα. 
Από μακριά γίνονταν ένα με τον ουρανό και καθώς πέρναγε η μέρα, τα χρώματά της ολοένα άλλαζαν. Η ξέθωρη γραμμή στο βάθος δε χώριζε, αλλά ένωνε τον ουρανό. Κάθε βράδυ τα αστέρια γίνονταν σκαλοπάτια που οδηγούσαν στον Παράδεισο. Και όταν πήγαινα για ύπνο, εκείνη έστελνε τα βελούδινα κυματάκια της για να μου αφήσει λίγα λόγια ήρεμα και τρυφερά. Εκείνα με τη σειρά τους φεύγοντας, παίρνανε πίσω ο,τι μπορούσαν. Βουτούσα στα κρυστάλλινα νερά της και νόμιζα ότι έφτανα στο τέρμα της, αλλά εκείνη μου έδειχνε ολοένα καινούριο βυθό. Μου έμαθε πολλά. Με τρόμαζε κάποιες φορές που έστελνε τεράστια κύματα, αλλά το έκανε για να με μάθει πως να τα αποφεύγω. Όσα δε μπορούσα να αποφύγω, με μάθαινε πως να στέκομαι χωρίς να με τσακίσουν. Να αντέχω τα δυνατά τους χτυπήματα και να τα προσπερνώ. Να ταξιδεύω πάνω σε δελφίνια και ιππόκαμπους, ώσπου να με βγάλουν σε άλλα μέρη.
Όποτε γαληνεύει εκείνη, θα με ηρεμεί. Όποτε αγριεύει εκείνη, θα με φοβίζει. Όποτε τσαλακώνεται εκείνη, θα με ανησυχεί. Πάντα θα έχει κάποιο μήνυμα να μου στείλει από τα πέρατα και κάποια ιστορία να μου αφήσει για να διαβάσω σε μια ακρογιαλιά ή σε ένα απόκρημνο βράχο. Πάντα θα βγάζει ένα καινούργιο νόημα από την άβυσσο, για να με βοηθάει να ανακαλύπτω κάποιο συναίσθημα. Θα ξεψυχάω κάθε φορά, όταν θα την αντικρίζω να στρώνεται λαμπερή. Είναι τόσο καθησυχαστική που δε μου σκοτίζει το μυαλό, αλλά μου κρατάει συντροφιά χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Στα γαλαζοπράσινα μάτια της θα συγχωρώ όσους με σκοτώνουν, αλλά και μένα τον ίδιο για τον πόνο που δέχεται, μέχρι να κλείσουν οι εκκρεμότητες. Μια θάλασσα που κάποτε ήταν ένα με το στερέωμα του γαλάζιου ουρανού, ώσπου αποκόπηκε από τα πλευρά του, για να σχηματιστεί ο βουβός ορίζοντας. Εκείνος που με κάνει να χορεύω ανάμεσα στην άμμο της και τα αστέρια. Ως εκεί, που φτάνουν τα μάτια. Από κει και πέρα αναλαμβάνει το μυαλό.
Είναι ωραία η θάλασσα και με μαθαίνει ιστορίες πολλές. Πλανεύει τη σκέψη από την αρρώστια στην υγεία. Με γυρνάει ολούθε, αλλά εκείνη θα παραμένει για μένα εκεί. Το μόνο που εύχομαι είναι να αντέχω κάθε στιγμή το κολύμπι, για να γίνομαι κοντά της ωκεανός του πνεύματος και όχι τα κύματα που καταστρέφουν την επιφάνεια του.