Πως το κατάλαβα; Επειδή προσπαθούσα να ανακτήσω (ακόμα και τώρα αυτό που κάνω) μέσα από αυτά τα σαχλά κείμενα που συντάσσω με το δικό μου αδιανόητο τρόπο. Και όλα αυτά φαίνονται σαν μια απέλπιδα προσπάθεια, για να τιμήσω το χρόνο που πέρασε. Σαν ένα κυνήγι απροσδιόριστης ελπίδας, μέχρι να φανεί κάποιο χέρι που θα πάρει μια γομολάστιχα και θα τα σβήσει όλα. Αν το χέρι αυτό είναι δικό μου ή κάποιο άλλο, αυτό δεν έχει καμιά σημασία.
Αναπολώ κάποιες φορές πως ήμουνα πολύ πριν, σε ηλικίες πιο ξένοιαστες και πιο ειρηνικές κι ας μου έλειπαν και τότε αρκετά. Τα προβλήματα ήταν περιορισμένα και μικρής έκτασης, επειδή μπορεί να υπήρχαν διαφορετικές (ή και να έλειπαν) υποχρεώσεις. Η ζωή μπορεί να ήταν δύσκολη και χωρίς προοπτική, αλλά δεν υπήρχε τόσο σφίξιμο, γιατί υπήρχε αρκετό χιούμορ και αισιοδοξία. Μακριά από τάμπλετ, φέις, κινητά και υπολογιστές. Η επαφή ήταν πιο άμεση. Τότε που μας αρκούσε και μια απλή πρωινή βόλτα στην άκρη ενός ποταμού. Ίσως να ήταν καλύτερα να παρέμενα - όπως τότε - ένας ανώριμος και ανυποψίαστος άνθρωπος, που δεν υπολόγιζε το χρόνο και δεν έπαιρνε τίποτα στα σοβαρά.
Αυτόν ακριβώς τον άλλο άνθρωπο όσο και να προσπαθώ, δε μπορώ να τον βγάλω από μέσα μου και θα τον επαναφέρω στη ζωή με διάφορους τρόπους και τεχνάσματα. Υποθέτω ότι βρισκόταν σε καταστολή. Δε βιάζομαι όμως, γιατί ξέρω πια ότι όλα θα γίνουν, τότε που πρέπει να γίνουν και έτσι όπως χρειάζεται να γίνουν. Αρκεί να το θέλω και να το υποστηρίζω καθημερινά με την ανήσυχη ψυχή μου. Σιγά - σιγά, βήμα - βήμα, σκαλί - σκαλί. Όπως έφτασα σήμερα μέχρι εδώ. Και ποιος ξέρει, ίσως τότε να ξαναζήσω εκείνη την πρωινή βόλτα.
Η μόνη μου έγνοια και φόβος θα είναι να μην ξεφύγει η προσοχή μου, για να συναντήσω κάποτε εκείνο το σημείο. Με τη βοήθεια του Θεού - όπως πάντα - εύχομαι να τα καταφέρει και να ανανήψει αυτός ο άλλος άνθρωπος πριν πεθάνει!
Υ.Γ.: Κάποιοι άνθρωποι που εμφανίζονται στο σκοτεινό μας μονοπάτι, για να το φωτίσουν και να περπατήσουμε, έχω την εκτίμηση ότι μάλλον θα τους στέλνει ο Θεός. Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι πυγολαμπίδες μας, που φέγγουν μέσα στο σκοτάδι της νυχτιάς ή έστω οι ηλιαχτίδες που ανοίγουν το δρόμο στη μέρα μας. Η ευγνωμοσύνη είναι το λιγότερο που μπορούμε να χαρίσουμε και να νιώσουμε για αυτούς!
πολύ όμορφο και σοφό το κείμενο σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήη ευγνωμοσύνη είναι η μνήμη της καρδιάς αλλά σπάνιο να την συναντήσεις όπως και τους ανθρώπους ηλιαχτίδες ή πυγολαμπίδες! τυχερός όποιος τους συναντά και τυχερός και αυτός που πλημμυρίζει από ευγνωμοσύνη!
με το υστερογράφο είπες πιο πολλά!
Σ΄ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!
ΔιαγραφήΜου άρεσαν πολύ οι λέξεις που ερμήνευσες την ευγνωμοσύνη... μνήμη της καρδιάς!
Εύχομαι να συναντήσεις τέτοιους ανθρώπους!
Να είσαι πάντα καλά! :-)
πονεμένο και συγκινητικό
ΑπάντησηΔιαγραφήστην αναφορά στις παλιότερες ,τις καλύτερες εποχές
δυστυχώς , αλλάζουν οι εποχές και όχι προς το καλύτερο
τι να κάνουμε ,ακολουθούμε αναγκαστικά κι εμείς
και την αλλαγή των εποχών και της τεχνολογίας
Ανικανοποίητοι συναισθηματισμοί! Το καλύτερο θα το διαπιστώνουμε πάντοτε αφού ζήσουμε στο χειρότερο!
ΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ πολύ για το ευγενικό σου σχόλιο!
Να είσαι πάντα καλά! :-)
Αυτος ο Αλλος Ανθρωπος σε σκουνταει και σιγουρα θα βγει στο φως! Στο υστερογραφο τα ειπες ολα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧριστίνα, το κείμενο φαίνεται σαν μια φτωχή δικαιολογία αν δεν πραγματοποιηθεί.
ΔιαγραφήΚι όμως υπάρχει τόση ομορφιά γύρω μας, που μερικές φορές αισθανόμαστε ότι δε μπορούμε να τη δούμε.
Να είσαι πάντα καλά! :-)