ΜΟΝΑΞΙΑ!

Στον κόσμο της αναπάντητης ερώτησης.

Σκονισμένος απόηχος μιας βουβής κραυγής.

Μοιάζει σαν ανήμπορος να αλλάξει το χώμα που είναι.

Διαθλάθηκε στην επιφάνεια ανεξιχνίαστου συναισθήματος.

Σαν μια αγάπη στη μέση του δρόμου που την πατάνε διερχόμενοι.

Σχήματα λόγου σε πλαστικές παπαρούνες και κουρδισμένα γαρύφαλλα.

Πήρε το πιστόλι και σκότωσε το φεγγάρι.

Τα κύματα πήραν μακριά το πτώμα του.

Θα τον συλλάβουν, θα τον δικάσουν, θα αθωωθεί.

Δε σκότωσε κάτι ζωντανό.

Από το σουγιά που χάραξε τα αρχικά τους στο δέντρο σκοτώθηκε.

Ελεύθερος πια και σε ελεύθερη πτώση στο τίποτα.

Θα ήθελε να έγραφε ένα όνομα στον ουρανό.

Μα τον σκονίζουν χιλιάδες σύννεφα.
Ήταν ένα όνειρο χωρίς βαρύτητα.

Πρέπει να βρει τον επόμενο στόχο του.
Να καταφέρει να προφτάσει τους ζωντανούς.

Έξω από το τζάμι του παραθυριού που χάζευε.

Καρτερεί με λαχτάρα το επόμενο ηλιοβασίλεμα.

Στην άκρη του ορίζοντα προβάλλει ένα φωτεινό κερί.

Μια φλόγα χαράς που φλογίζει τα μάγουλα και ανάβει το γέλιο.

Αγγίζει την απρόσμενη ανατολή.
Το ταξίδι βρίσκεται πίσω της.
Αρτιμελής η προσδοκία.

Μοναξιά, μην κλαις!