Για μένα αυτά τα δυο ιστολόγια που έχω τη χαρά να μοιράζομαι και να μαστουρώνω ιντερνετικά, είναι ένα διαρκές κι ατέρμονο σκέφτομαι και γράφω. Ένα επαναλαμβανόμενο δούναι και λαβείν δηλαδή. Κάτι σαν μια έκθεση ιδεών ένα πράγμα τοποθετημένες στο μπλέντερ από αλλόκοτες σκέψεις. Να ξεδίνω για μένα αφενός κρατώντας παρέα κάπου - κάπου στη μοναξιά μου κι αφετέρου γράφοντας μπούρδες για όσους με επισκέπτονται. Είμαι ένα απλό όνομα σε μία λίστα. Δε θεωρώ ότι δημιουργώ εκείνη τη στιγμή που γράφω, αλλά πιστεύω ότι αυτό με κάνει να ξεχνιέμαι. Προχωράω έτσι απλά και χωρίς να υπάρχει κάποιο σχέδιο. Τα αχαρτογράφητα νερά ήταν για μένα συναρπαστικά. Τα περισσότερα θέματα που καταπιάνομαι, τα δανείζομαι από την καθημερινότητα και για κάποιο λόγο με κεντρίζουν. Άλλα με αντιπροσωπεύουν, άλλα τα έχουν βιώσει ορισμένοι συνάνθρωποι κι άλλα τα εκτίμησα μέσα από γεγονότα και περιστάσεις.
Το σπουδαιότερο όμως πλεονέκτημα που έχει αυτό εδώ το ξέφωτο, είναι ότι μπορώ να μιλάω και να βγάζω αυτά που θέλω, χωρίς να κινδυνεύω να με διακόπτουν. Γιατί το μεγαλύτερο πρόβλημα στην επικοινωνία δεν είναι η διαφωνία, αλλά το να μη μπορούμε να μιλάμε. Μιλάμε και δεν ακουγόμαστε βρε φίλε, επειδή δε μας αφήνουν να ακουστούμε. Δεν είναι αναγκαίο να συμφωνεί κάποιος ή να διαφωνεί, αλλά είναι απαραίτητο όμως να μπορεί να μιλήσει και να εκφραστεί. Κι εδώ μέσα δε γίνεται μονόλογος, εφόσον έχουμε τη δυνατότητα να αφήνουμε τα ίχνη μας σε μορφή σχολίου. Δεν υπάρχει όμως χειρότερο συναίσθημα απ' το να θέλω να εκφραστώ και να μη μπορώ για διάφορους λόγους να τα βγάλω από μέσα μου. Κι επειδή δε θέλω να το παίξω αθώα περιστερά, αυτήν την κακιά συνήθεια την ξέρω καλά, γιατί έχω υποπέσει σ' αυτή.
Και τούτο εδώ το ιστολόγιο είναι για μένα ένα καταφύγιο άγονης σιωπής, που μετατρέπεται σε ένα ορμητήριο άναρθρων κραυγών χωρίς απαραίτητα αποδέκτες. Έγινε απλά κι αυτό ένας τόπος του διαδικτύου. Σαν ένας άυλος ήχος που βγαίνει και χάνεται πίσω από την πηγή του. Δε θεωρώ ότι είναι αναγκαίο ή υποχρεωτικό να υπάρχει αναγνώστης, με όλο το σεβασμό που τρέφω προς κάθε συνοδοιπόρο, αλλά τούτο το συγκεκριμένο καταφύγιο θα προσπαθεί να ξετρυπώνει διάφορες πτυχές, που ίσως να παραμένουν ακόμα ανεξερεύνητες. Σέρνει όλα τα συναισθήματα και τα ερεθίσματα με τους προβληματισμούς, που έχει μαζέψει απ' το πουθενά στο δρόμο του. Ο,τι άχρηστα και δεδομένα - για κάποιον άνθρωπο - βρει μπροστά του, προσπαθεί μάταια να τα ξεδιαλύνει απ' τα απαραίτητα για ν' αδειάσει λίγο - λίγο κάποιο φορτίο.
Κι όποτε λοιπόν ξεκινάω να γράψω κάτι, δεν προσέχω καθόλου τον τίτλο της θεματολογίας. Στο τέλος βασανίζομαι περισσότερο για να βρω αυτό το θέμα. Τις περισσότερες φορές ξεκινάω έτσι, χωρίς δρομολόγιο και χωρίς πρόγραμμα όπως κάνω τώρα. Ένα ταξίδι του μυαλού πάνω απ' τα σύννεφα. Δε θέλω απ' την αρχή να ξέρω που θα με βγάλει όλη αυτή η βόλτα, γιατί αυτό το αδηφάγο άγνωστο ανοίγει περισσότερο την όρεξη και κεντρίζει ταυτόχρονα το ενδιαφέρον. Νιώθω καλύτερα στη βουβή αυτή πορεία, γιατί όταν αρχίζει να αχνοφαίνεται προς τα που πάει η άναρχη σκέψη, τότε αυτό λειτουργεί ανασταλτικά για μένα, παρά ενθαρρυντικά για τη συνέχεια. Δε με απελευθερώνει εσωτερικά και πνευματικά. Φρενάρω απότομα, αρνούμενος να κοιτάξω στον καθρέπτη κι αμέσως έρχεται η επιθυμία από μέσα μου για να κλείσω γρήγορα το θέμα. Δε μπορώ να δώσω κάποια εξήγηση τι προκαλεί αυτό το κάτι και δεν ξέρω αν όντως είναι ένα πρόβλημα. Ίσως χρειάζεται να δώσω περισσότερη σημασία σ' αυτό. Να το διαχειριστώ με κάποιον τρόπο.
Έπαψα να ανήκω στα απόλυτα προγραμματισμένα όντα, όπως ήμουν κάποτε ή το έχω μετριάσει αισθητά. Θεωρώ ότι ο άνθρωπος δεν είναι ρομπότ για να προγραμματίζει ή να προγραμματίζεται. Σ' αυτό βέβαια που ήμουν τότε, με είχε "βοηθήσει" κατά πολύ και το περιβάλλον που έζησα. Μεγαλώναμε με το ωρολόγιο πρόγραμμα παντού, που ήταν απλά μια εσωτερική ωρολογιακή βόμβα που περίμενε κάπου να σκάσει και να σου αλλάξει τη διάθεση για τη ζωή. Κάτι τέτοιες συνήθειες που - όπως λένε - ευθύνονταν για όσα μας έχουν καταφέρει πάνω μας ή μήπως όμως ήταν εκείνες που θέλαμε για κάποιο λόγο να συντηρούμε; Ποιος ξέρει... μεγάλη και σύνθετη κουβέντα... λέω να το αφήσουμε εδώ αυτό. Επίσης δε μου αρέσουν καθόλου και γενικά, οι ταμπέλες που έχουμε τη συνήθεια να κολλάμε πάνω μας. Αυτές υπάρχουν για να ξεχωρίζουμε πράγματα ή ζώα και χρησιμοποιούνται μόνο γι' αυτά.
Μπούχτισα ακόμα να ακούω και να διαβάζω τις διάφορες ψυχαναλύσεις και τις κάθε λογιών διατριβές από "τέλειους" διαδικτυακούς ψυχοβγάλτες. Ειδικά με την εξάπλωση της ασθένειας των λεγόμενων κοινωνικών μέσων και δικτύων, καθένας έχει γίνει κι ένας "εξπέρ" ψυχοβγάλτης, που ειδικεύτηκε - ως συνήθως - στο απρόσωπο διαδικτυακό πανεπιστήμιο. Έχει μαζέψει όλα τα "μάστερ" της ψυχολογίας και έχει πιστέψει ότι είναι έτοιμος να λύσει ακόμα και άλυτα ψυχολογικά και κοινωνικά προβλήματα. Ας αναλογιστεί μόνο κανείς, πριν την επιδημία του πληκτρολογίου αν ήξεραν όλοι εκείνοι που πάνε τα τέσσερα. Εντελώς ξαφνικά όμως γίναμε όλοι μαιτρ της ψυχολογίας και της κοινωνιολογίας(για να μην αναφερθώ και για τις υπόλοιπες επιστήμες και μη). Όπως η περί της διατροφής(εκεί κι αν υπάρχει μεγάλος μαζοχισμός!). Με τη διαφορά όμως αυτά που διαβάζουν, πάντοτε θα συμπίπτουν να αφορούν τους άλλους και ποτέ τον εαυτό τους. Η "τελειότητα" του εαυτούλη μας δε μας αφήνει να τα αναγνωρίσουμε. Έλεος πια μ' αυτή τη διαδικτυακή μπαρούφα, καθότι εκτιμώ ότι το "παν μέτρον άριστον" των αρχαίων ημών προγόνων μας, υπερκαλύπτει όλες τις ανάγκες μας. Έτσι λοιπόν προτιμώ να μην αναλύω τη γωνία στο δεκάρικο(ή να ψειρίζω τη μαϊμού), για να δίνω εξηγήσεις στα ανεξήγητα και να ασχολούμαι με αυτά που βλέπω και αισθάνομαι. Απλά γήινα πράγματα που ανήκουν μέσα στη ζωή και όχι έξω απ' αυτήν, δηλαδή όπως είναι το "μ' αρέσει" - "δε μ' αρέσει", "θέλω" - "δε θέλω", "μπορώ" - "δε μπορώ". Η αλήθεια άλλωστε θα παραμένει πάντοτε λειψή και θα βρίσκεται εκεί που δε φαίνεται.
Όσα γράφω συνήθως είναι προσωπικές σκέψεις και αναφορές που εκτιμώ ότι πιθανόν να διαφέρουν και να μη συμπίπτουν. Βασικό όμως χαρακτηριστικό είναι η ειλικρίνεια. Αυτή με έχει κάνει αρκετές φορές απλησίαστο και απόμακρο, αλλά όσο περιφέρομαι θα την υποστηρίζω με σθένος. Δεν εξετάζω αν αυτό είναι λογικό, αλλά αν μπορεί να βοηθήσει. Ποιος ξέρει κι εδώ να απαντήσει κάποιος με σιγουριά πάλι; Αν συνέπιπταν πάντως όλες οι απόψεις, τότε αυτό θα ήταν κουραστικό και δε θα δημιουργείτο αντίλογος. Και η ασυμφωνία υπάρχει για να φέρνει την κουβέντα και το διάλογο. Τουλάχιστον έτσι λένε τα "μαθηματικά". Άσε που θα ανησυχούσα και για μένα, αν τα βλέπαμε όλοι με τα ίδια γυαλιά. Αυτό πάλι που το βάζεις. Σαν αντιδραστικός που είμαι γενικά, μου αρέσει και να τα βλέπω ανάποδα. Έτσι μπορεί να φτιάχνω και αντισώματα στις δύσκολες περιστάσεις.
Την κακιά στιγμή θέλω να τη στύβω, για να βγάζω όσο μπορώ τη θετική της ενέργεια. Γιατί αν τεμαχίσω, γυρίσω ανάποδα και στύψω την όποια αρνητικότητα, θα δω να πέφτουν κάποια σταγονίδια αισιοδοξίας. Αρκεί να αμολήσω τον εαυτό μου να τα δει και να επιχειρήσω τούτο, χωρίς να εγκαταλείψω την προσπάθεια απ' την αποκρουστική ματαιοδοξία. Ρίχνοντας λοιπόν μια ματιά γύρω μου βλέπω ιστολόγια που προτίμησαν τη σιωπή για διάφορους λόγους, αλλά και για κανένα λόγο... έτσι, χωρίς εξήγηση. Και πίσω από κάθε ιστολόγιο "κρύβεται" ένας άνθρωπος που προσπαθεί να μιλήσει και να εκφραστεί. Ακόμα και να μονολογήσει με τον εαυτό του. Είμαι σίγουρος ότι η απόφαση που πήραν είναι η σωστή για τους ίδιους και τους συγχαίρω. Από την εμπειρία μου γνωρίζω ότι παντού υπάρχουν όρια που τα καθορίζουν οι αντοχές, αλλά κι εσύ να ξέρεις καλά, ότι αυτό το κάνεις πρώτα για σένα. Για να νιώσεις εσύ καλύτερα σύμφωνα με αυτό που θέλεις. Και δεν ξεχωρίζω τη στιγμή εκείνη που σταμάτησες. Αρκεί να γνωρίζεις τι είναι εκείνο που θέλεις. Γι' αυτό και χρόνο να μην έχεις, θα τον βρεις μέσα σου. Όλα κάνουν τον κύκλο τους. Κι ένας κύκλος δεν κλείνει, αλλά ανοίγει μια νέα αρχή. Σε προκαλώ πάντως να προσπαθήσεις ξανά να το δοκιμάσεις, γιατί έχεις τη δύναμη! Δεν είναι ανάγκη να αφήνεις τα ίχνη σου συχνότερα και να ευχαριστείς όσους διαβάζουν αυτά που έγραψες, αλλά ούτε κερδίζεις κάτι όταν εγκαταλείπεις.
Είχε δεν είχε ξαμολύθηκε πάλι η σκέψη μου, που απ' όσο φαίνεται είναι σαν ένα είδος εξομολόγησης. Καιρό όμως που διάλεξα να ξεβγάλω τον εαυτό μου στην πιάτσα και να μονολογήσω, αν και μέσα από τα κείμενα εκτιμώ ότι αφήνουμε αρκετά από τα ίχνη μας. Μπορεί να μη με έβγαλε κάπου αυτή η βόλτα, αλλά τελικά κατάφερα να βαθύνω τη μοναξιά μου.
Υ.Γ.: Είδες ποτέ σου να έρχεται η βροχή μια ηλιόλουστη μέρα; Να γίνεται προηγούμενη κι εσύ να ξημερώνεις σ' ένα γόνιμο και εύφορο λιβάδι; Μην απορείς φίλε μου... έτσι είναι φτιαγμένη η μέρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Όλοι είστε ευπρόσδεκτοι, καλοδεχούμενοι και σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για την επίσκεψη και το σχολιασμό σας! Σχολιάστε ο,τι θέλετε με ευπρέπεια και διακριτικότητα, χωρίς να προσβάλλετε ή να θίγετε με οποιοδήποτε τρόπο άλλα πρόσωπα... δηλ. χωρίς βρισίδια και μπινελίκια βρε παιδιά και προ πάντων χωρίς greeklish... ε, τι την έχουμε αυτήν τη ριμάδα τη γλώσσα μας..! Κάπου εδώ μέσα σουλατσάρει και η αγάπη μου!