ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΙ!

Κι όταν όλα έρθουν στραβά κι ανάποδα θα μάθει να μη στενοχωριέται. Να στέκεται στα πόδια του και να προχωρά, μέχρι να καταφέρει να συντρίψει τη μοναξιά του. Στο βαθύ σκοτάδι να διασχίζει το δάσος με το φαναράκι του και να πολεμάει για ν' αδειάζει απ' όσα φαντάσματα έχουν περικυκλώσει το είναι του. Κάπου κρύφτηκαν κι αυτά σε κάτι παλιά ξεχασμένα χαλάσματα και περιμένουν να βγουν από κάποια χαραμάδα, για να του φράξουν ξανά το δρόμο. Στο πέρασμα να μην ξεχνάει μόνο ν' αφήνει πίσω λίγα ψίχουλα αγάπης, για να μη χαθεί απ' τ' αλυχτίσματα της ψυχής!
Πολλές φορές έχει εγκλωβιστεί στα όρια του πανικού και της τρέλας... πίσω από λέξεις ληγμένες. Κι αν μετά από φουρτούνες καταφέρει να βγει στην Ιθάκη, δε θα 'ναι ικανή κι αυτή να τον συγκρατήσει. Αμέσως θα στραφεί σε χαμένες Ατλαντίδες. Αυτή η ψυχή είναι ανίκανη να ηρεμήσει κι έχει χτιστεί για να ουρλιάζει μέσα στις νύχτες. Ίσως μόνο όταν σβήσει, είναι ικανή και να "ζήσει". Όλα τ' άλλα είναι προσωρινά γιατροσόφια για να περνάει ο καιρός, όπου τα περιφέρει στον αέρα για να δικαιολογεί τις γκρίνιες του. Είναι αιχμάλωτος σ' αυτές τις συντεταγμένες. Μπορεί όμως να πολεμήσει για την ανεξαρτησία του και μέσα απ' αυτή ν' απαλλαγεί οριστικά απ' αυτό το καταστροφικό παιχνίδι.
Στον κόσμο αυτόν άλλωστε όλο και κάτι θα περιμένουμε. Είτε αυτό θα 'ναι μια κάποια αχαρτογράφητη ελπίδα, είτε μια καμμένη καρδιά. Τα λεπτά θα φαίνονται ανύπαρκτα, οι μέρες όλες ίδιες, οι στιγμές αιωνιότητα και τα χρόνια χαμένα. Στο λαβύρινθο της ψυχής όμως, θα 'χουν απομείνει όλα εκείνα τα χιλιόμετρα που διάνυσε στο αντίθετο ρεύμα και στο μέτρημα θα φαίνονται πάλι λίγα. Ρίχνει πίσω την ταμπέλα εκείνη που γράφει "κατεδαφίζεται". Και τότε αυτό που αρμόζει να κάνει είναι να προχωρά και να κοιτάει μόνο μπροστά. Στη διαδρομή θα αφήνει εκείνη την τρεχάλα σαν δικαιολογία, για να μη μιλήσει σε κανέναν για το πως και το γιατί. Κάπως έτσι θα παλεύει με την αγωνία, μήπως συναρμολογήσει εκείνον τον παιδικό εαυτό απ' όσα έχασε.
Παράβλεψε ότι στο διάβα του περίμενε αυτό το κάτι και ξέχασε να ζήσει. Και τούτη την παράνοια τη χρεώθηκε όλη του τη ζωή. Ανάμεσα σε τόσα περασμένα μερεμέτια "μη", "δεν" και "πρέπει" προστέθηκε και τούτος ο καινούργιος φαύλος κύκλος της αναμονής. Ποιος καινούργιος δηλαδή; Αυτός προϋπήρχε πάντοτε, αλλά δεν έδινε την απαραίτητη προσοχή και σημασία. Η αναμονή είναι όντως δύσκολη και θέλει πολύ υπομονή για να διατηρηθεί. Πόσο όμως ήταν συνεπής σ' αυτήν την αναμονή; Κι η συνέπεια είναι απ' τις σημαντικότερες αρετές που 'ναι ικανή να διατηρήσει την υπομονή. Αν δεν υπάρχει η συνέπεια, τότε χάνεται η υπομονή με άγνωστα αποτελέσματα. Έτσι, έρχονται κι εκείνες οι στιγμές που στέκεται μόνος κι ανήμπορος μπροστά σ' αυτό το κάτι. Το βλέπει σαν εξιλέωση... σαν διαφυγή απ' τον επερχόμενο θάνατο. Ποιος γνωρίζει όμως αν κι αυτό που "ζει" δεν είναι θάνατος. 
Έχουμε φτιαχτεί για να στεκόμαστε και να περπατάμε όρθιοι, αλλά προτίμησε να μεγαλώνει ανικανοποίητα πότε με φτερά και πότε να σέρνεται... αιμορραγούσε από παντού. Κι όμως αν χρειαστεί, μπορεί να κρατηθεί κι απ' τους ώμους του ακόμα, αρκεί να πολεμήσει έξυπνα. Να πάρει τη θέση του Δαβίδ. Υπάρχουν ευτυχώς και τέτοιες μάχες στην πεδιάδα του μυαλού, που μεταμορφώνουν την απόγνωση σε ελπίδα, τη μπόρα σε ήλιο, την υποχώρηση σε νίκη, την κόλαση σε παράδεισο, τη θλίψη σε χαμόγελα!

ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΨΥΧΗΣ 
ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΑΓΩΝΑ!!!