ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ!

Νοσταλγία. Μια λέξη γεμάτη από ανεξιχνίαστα μυστικά. Η ομορφιά της σιωπής. Η ομορφιά της θλίψης. Το πρώτο φιλί γίνεται το μεθύσι των αναμνήσεων σου. Οι χαμένες ελπίδες σου παίρνουν κι αυτές τη σειρά τους. Ξυπνάς τη χαρά των τελευταίων σου ευχών. Κρατάς τα μάτια σου κλειστά και ολόκληρη η ζωή σου ζωντανεύει σε ένα όνειρο, σαν μια ταινία. Τα όνειρα σου φεύγουν από την κορυφή ενός λόφου και πετάνε σαν πουλιά. Έτσι ξεκινάς το ταξίδι σου. Πόσο όμορφη είναι η νοσταλγία! Καταφεύγεις σ' αυτήν και την αποζητάς. Είναι η μνήμη σου από το παρελθόν. Αυτό το ανεπανόρθωτο παρελθόν. Παίζεις κρυφτό ανάμεσα στα λουλούδια. Κυλάς στο γρασίδι σαν την τελευταία πράξη αυτής της μυστηριώδους, πικρής, θυελλώδους, σύντομης, πολύχρωμης και απίστευτης ζωής, που είναι προσαρμοσμένη στη μελωδία μιας μουσικής. Τίμησε τη νοσταλγία, που σε κάνει ακόμα να ονειρεύεσαι.

ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΗ!

Γεια σου! Κλείνεις τα μάτια τη νύχτα μόνο για να δεις την αντανάκλαση κοιτάζοντας πίσω σε σένα. Η μαύρη αντανάκλαση της πίσσας. Η ψυχρή, σκοτεινή, πικρή αλήθεια. Ποιος είσαι; Τι σκοπεύεις να κάνεις; Τι αγαπάς πραγματικά; Είσαι ξένος στο μυαλό σου, περιπλανώμενος καθημερινά σε δάση βαθύτερα από ό,τι είχες γνωρίσει. Μια μέρα, βρήκες ένα όμορφο λουλούδι, το οποίο καθόταν μόνο του, με το λαμπερό κίτρινο χρώμα του που έκανε αντίθεση με τα άλλα πυκνά πράσινα που το περιβάλλουν. Το άρπαξες με όλη σου τη δύναμη και δεν το άφηνες να φύγει. Καθώς άρπαξες αυτό το λουλούδι, οι σκέψεις άρχισαν να σε πλημμυρίζουν σαν μικρά, αλλά βιαστικά ρεύματα ελπίδας, που ακμάζουν με τη ζωή. Σκέψεις που δεν υποσχέθηκαν ποτέ αύριο. Σκέψεις ότι η κοινωνία δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα κατασκεύασμα που δημιουργήθηκε από ανθρώπους, που είναι ανίκανοι να ατενίζουν το σήμερα. Σκέψεις ότι είσαι εσύ και παρόλο που μπορεί να σκεφτείς ότι είσαι καθάριος στο θολό, βρίσκεσαι μόνος εκεί έξω, σε όλο το άπειρο και οτιδήποτε πιστεύουμε είναι πέρα ​​από αυτή τη μικρή, ασταθή και ευαίσθητη να σκάσει φούσκα. Αυτή η φούσκα που είναι γεμάτη με τόσα χρώματα, σε κάνει να αναλογιστείς τον λόγο για τον οποίο επέλεξες να πιάσεις αυτό το μικρό κίτρινο λουλούδι. Ωστόσο, σήμερα, καθώς κοιτάς πίσω στο χρόνο πως το βρήκες, η απάντηση σου ήταν ξεκάθαρη. Το λουλούδι που είχες αποφασίσει να κρατήσεις, είχε μετατραπεί σε κάτι όμορφο. Σ' αγαπώ!

ΕΝΥΔΡΕΙΟ!

Η ζωή είναι σαν ένα κύμα.

Ανεβαίνουμε και πέφτουμε.

Ή σαν ένα σκοτεινό σπήλαιο.

Όταν χτυπάμε σε κάποιο τοίχωμα.

Είτε είναι φυσιολογική σαν ένα ψάρι.

Ή διαφορετική σαν έναν καρχαρία.

Και όλοι εμείς θα κάνουμε την ευχή.

Να δείξει ένα μεγάλο καλό σημάδι.

Υπάρχουμε σε αυτόν τον ωκεανό.
Μαζί εδώ είμαστε ένα.

Όλοι αισθανόμαστε συγκίνηση.

Ζούμε κάτω από το λαμπερό ήλιο.

Η απόσταση μπορεί να είναι μεγάλη.

Αλλά μοιραζόμαστε το ίδιο νερό.

Χωρίς εσένα δε θα υπάρχω εγώ.

Αν είσαι πάντα στο πλευρό μου

θα κολυμπάω και δε θα πνιγώ.

Ποτέ δε θα είναι αργά
για να βρούμε το δρόμο

στο γυάλινο μπλε ενυδρείο.

Είσαι η σωτηρία μου.

Είσαι ο ωκεανός μου.

Είμαι απλά ένα κύμα.

ΑΓΑΠΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑ!

Αγαπάω τη μοναξιά μου επειδή ακούει τις εκκλήσεις μου. Αγαπάω τη μοναξιά μου επειδή κρατάει τις υποσχέσεις της. Αγαπάω τη μοναξιά μου, γιατί νοιάζεται εμένα. Βουτάει στα άδυτα του νου για να μου χαρίσει την ελευθερία της. Έρχεται για να τακτοποιήσει τη σκέψη μου. Παραχωρεί το χώρο της για να κάνω ό,τι θέλω, χωρίς να ρωτάει την αιτία. Δε με συμπιέζει, ούτε με στενοχωρεί. Δε με κάνει να νιώθω καν μόνος μου, γιατί ξέρω ότι είναι παρούσα παντού. Άργησα να καταλάβω ότι δε μπορώ να λείψω για πολύ μακριά της. Την αφήνω πρόσκαιρα για λίγο, αλλά μετά ξανά την αποζητώ. Μεγαλώνουμε μαζί και μετατρέπω με την παρέα της, τις πιο δύσκολες στιγμές μου, σε όμορφες. Έχει γίνει πια η καλύτερη μου φίλη, που με προφυλάσσει από τις κακοτοπιές. Είναι το ασφαλέστερο και προσωρινό καταφύγιο που τρυπώνω, για να προστατευθώ από τα αναποδογυρίσματα που μου στέλνει η ζωή. Λειτουργεί σαν ένα καταπραϋντικό φαρμακευτικό σκεύασμα. Με λίγες δόσεις γαλήνης και σιωπής αναλαμβάνει την εσωτερική μου αποκατάσταση. Είναι ο κυματοθραύστης μου, που πάνω σ' αυτόν σκάνε όλες οι άσχημες διαθέσεις. Γίνεται το λιμανάκι μου, από όπου θα κινήσει το καινούργιο του ταξίδι κάποια άλλη διαδρομή. Για να ξεχνιέμαι, με φροντίζει στοργικά με τη δημιουργία της. Αποσπάει την προσοχή μου με διάφορες δραστηριότητες, πότε με τη μουσική, πότε με το περπάτημα, πότε με το γράψιμο, πότε με κάτι άλλο και αυθόρμητο. Όλο και κάτι θα μου προσφέρει για να μου απασχολήσει το μυαλό. Όταν τη χρειαστώ και την καλέσω, έρχεται αμέσως να με βρει. Την εμπιστεύομαι, γιατί όποτε θα γέρνω στον ώμο της, θα βρίσκεται πάντα εκεί να με ξαλαφρώνει από διάφορα βαρίδια. Αγαπάω τη μοναξιά μου, γιατί μοιάζει με μένα. Αγαπάω τη μοναξιά μου, γιατί λέει πολλά, χωρίς να λέει τίποτα. Αγαπάω τη μοναξιά μου, επειδή αγκαλιάζει τις επιθυμίες μου.

ΩΚΕΑΝΟΣ!

Γεια σου! Κάθε πρωί που σηκώνεσαι, είναι πολύ πιθανόν τις περισσότερες μέρες να κάνεις λίγο - πολύ τα ίδια πράγματα. Ξανά και ξανά. Οι μέρες και οι εβδομάδες ξεθωριάζουν σε μήνες και χρόνια. Και πριν καλά - καλά το καταλάβεις, τα χρόνια που πέρασαν έχουν ήδη ξεθωριάσει σε ολόκληρες δεκαετίες. Οι δεκαετίες αυτές γίνονται μισός αιώνας και κάποια στιγμή συνειδητοποιείς, ότι η μισή σου ζωή έχει ξεθωριάσει και αυτή σε απλές αθόρυβες αναμνήσεις. Πως έζησες; Αγάπησες αρκετά; Αγαπήθηκες; Εκπληρώθηκαν τα όνειρα σου; Έκανες ό,τι ήθελες να κάνεις; Η ζωή σου τελικά διαπιστώνεις, ότι είναι απλά μια σταγόνα βροχής σε έναν απέραντο ωκεανό. Σ' αγαπώ!