ΦΩΤΕΙΝΗ ΕΠΙΓΡΑΦΗ!

Σ' εκείνο το καλοκαίρι που χάθηκαν τα αστέρια.

Σ' εκείνο το καλοκαίρι που ήτανε φθινόπωρο.

Κουράστηκε να ακούει αυτά που λέει.

Στα ίδια δίχτυα πιάστηκε ξανά.

Ζωγράφισε χωρίς χρώματα.

Τοίχος αξεπέραστος η αλλαγή.

Τα λόγια κρύφτηκαν πίσω από τις μάσκες.

Στο προσκλητήριο της απουσίας δήλωσε παρών.

Δεν ανταλλάσσεται με τίποτα η περηφάνεια.
Δωρεάν υπηρεσία προστιθέμενης αξίας.

Παθιασμένη υπεράσπιση η απώλεια.

Ακολουθούσε χωρίς να έφτανε.

Άδειασε τον πάτο.

Ακούμπησε την απάτη.

Ξοδεύτηκε στις νύχτες.

Βαρέθηκε να λύνει αινίγματα και γρίφους.

Βαρέθηκε να ζει στην παραίσθηση της λογικής του.

Ένα κουβάρι έγινε το γέλιο με το δάκρυ.
Πόση ώρα διαρκεί το τέλος;

Φλόγα που σιγοκαίει.
Νιότη που φεύγει.

Πάτησε η σιωπή.

Στένεψε η μέρα.

Στη νύχτα προχωράει.

Δε φέρει τίποτα πάνω του.

Άπνοια συνοδεύει το σώμα του.
Κουβαλάει μονάχα τη συνείδηση.

Τα ευαίσθητα δεν τον ανέχονται πια.
Έγινε η ανάσα στα χέρια του ποιητή.
Πλησίασε πιο κοντά στο "μην ενοχλείτε".

Τρύπωσε στο ψυχοπλάκωμα της μοναξιάς.
Ετοιμάζεται να απολαύσει την εγκατάλειψη.

Τους αποχαιρετά και κανείς δεν καταλαβαίνει.
Δέρμα ευθύνης φόρεσε για να τους καθησυχάσει.

Επιγραφή κρέμασε πιο φωτεινή από τους ανθρώπους:

"Μην ενοχλείστε!"

ΑΓΑΠΗΤΕ ΜΟΥ ΑΓΙΕ..!

μάθε με να αγαπώ και θα σου δείξω εγώ τι πάει να πει βερίκοκο.
μήπως ξέρεις κανένα ψιλικατζίδικο που να πουλάει καλτσοδέτες;
βρες μου ένα αποσμητικό που να μη με εγκαταλείπει.
πες μου τι να παίξω το Λάρισα - Θεία Μαρίτσα.
πιάσε μου το κρατικό και να μοιραστούμε τα κέρδη.
πες μου τι νούμερο σουτιέν φοράει η Βάνα Μπάρμπα;
κάνε να μην έχουμε πολλά κοινόχρηστα στην πολυκατοικία.
χάρισε μου έναν κνίτη σύντροφο.
στείλε έναν κυβερνήτη κεμπάρη.
πλήρωνε μου τον ΕΝΦΙΑ και όλους τους λογαριασμούς μου.
κάνε με να έχω ένα όμορφο και καλλίγραμμο σώμα.
φτιάξε μου μία - μία τις μέρες.
να σου προτείνω μερικούς για να πάρεις και να σηκώσεις.

και άλλα πολλά...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!

ΕΤΣΙ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Η ΑΓΑΠΗ!

ΣΚΑΛΙΣΤΕΣ ΚΑΡΔΟΥΛΕΣ!

Αν είναι να αγαπήσεις και το θέλεις πολύ, τότε βάλε όλο σου το είναι και μη βαρυγκομάς. Να αφήνεις χώρο δίπλα σου και να αναζητάς συνεχώς τον άνθρωπο. Κάπου θα βρίσκεται να σε περιμένει. Έτσι μονάχα θα πετύχεις. Δεν πρόκειται να χάσεις, γιατί η αγάπη έχει τους δικούς της ήρωες. 
Αν είναι να αγαπάς, τότε να δίνεις την ψυχή σου και μη φοβάσαι αν σκοτωθείς. Διαφορετικά, μην αγαπάς διόλου, γιατί δεν ωφελεί κανέναν αυτός ο αστερίσκος της επιφύλαξης. Γίνεσαι κι εσύ ένα μέρος ενός ιδιόμορφου συστήματος. Αν δεν αγαπάς στα άκρα, τότε γίνεται μια αγγαρεία που είναι έτοιμη να μείνει στα μισά από κάποιο βάρος. Να κλατάρει, και τα κομμάτια που θα φύγουν να γεμίσουν εσένα και όλο το χώρο με καρφιά. Αν όμως αποφασίσεις να αγαπήσεις, τότε να δεθείς από το κατάρτι και να επιμείνεις δίπλα στην αγάπη. Είναι η μόνη που θα σε φέρει πιο κοντά στο Θεό.
Έτσι μονάχα μπορείς να δεις και το φεγγάρι. Να το αγγίξεις και να πετάξεις πάνω του. Άσε τον εαυτό σου λεύτερο για να δηλώσει συμμετοχή στα όνειρα. Έχεις τη δύναμη να το κάνεις. Ακολούθησε τα! Τούτα είναι οι ελπίδες σου. Τα όνειρα αξίζουν να είναι λεύτερα και να λάμψουν για όλους. Ακόμα κι αν ο καθένας έχει διαφορετικά όνειρα, αυτά λάμπουν με το ίδιο φως. Τα φτερά σου έχουν τη δύναμη να φέρουν αυτά τα όνειρα και να τα κάνουν όλα αληθινά. Μετά βοήθησε και τους άλλους να βρουν τα φτερά τους, για να πετάξουν μέχρι το φεγγάρι, ώστε να βρουν αυτό που θέλουν να κάνουν. Πίστεψε στον εαυτό σου και μην τον αδικείς.
Μπορεί να πόνεσες επειδή έχασες κάποιο όνειρο. Γελάστηκες και νόμισες ότι αυτό είναι σημαντικό. Κάθε όνειρο όμως είναι απλά ένας σταθμός. Πιο καλά θα ήτανε, να περνάς από κει και να μη σταματάς. Αλλά σε κάθε σταθμό θα υπάρχουν ακόμα τόσα άλλα, που θα ταξιδέψετε παρέα. Είναι κι ένα σύνορο ανάμεσα σε αυτό που γνώριζες και σε αυτό που δεν ήξερες. Ο εγωισμός όμως δε σε αφήνει να τα ξεχωρίζεις. Εκείνα βρίσκονται εκεί έξω και περιμένουν. Άπλωσε τα χέρια και αγκάλιασε τα. Ζέστανε τα με τις επιθυμίες για να ζωντανέψουν ξανά. Οπλίσου με τη δύναμη που έχεις μέσα και άστα μονάχα λεύτερα. Έτσι λοιπόν, δε θα φοβηθείς αν θα τα κλέψουν ή αν θα τα κάψουν. Μην ανησυχείς και απελπίζεσαι. Μπορεί να ξαναγυρίσουν. Αξίζει ακόμα και να τα χάσεις, γιατί όσα και να χάσεις, αυτά που θα κερδίσεις θα είναι πολύ περισσότερα. Όταν δε μας βγαίνουν, δε σπαταλάμε το χρόνο μας στη θλίψη. Τα αλλάζουμε και παίρνουμε άλλα.
Εμένα άσε με εκεί, να ζω στη δίχως όρια φυλακή μου. Να γλύφω μόνος μου τις πληγές μέχρι να γιατρευτούν. Ώσπου να βγεις τελείως από το δικό μου σύστημα. Δε θέλω να μου κρατάς το χέρι και ούτε να ερωτευθώ. Τις σκαλιστές καρδούλες κέρδισαν οι τσακισμένες και προτιμώ πια τα άδεια κρεβάτια. Αγκαλιά γυρεύω μονάχα, για να περνάω καλά. Έτσι απλά, σαν ένα όνειρο που χάνεται!

ΣΥΝΗΘΙΣΕΣ..!

Κοιτάζεις τον ορίζοντα της θάλασσας.

Κύματα δε θάρθουν ποτέ να σκουπίσουν το κλάμα σου.

Δε θα σου διώξουν το λυγμό.

Στο βλέμμα σου δε θα υπάρχει ελπίδα.

Τα μαλλιά σου θα είναι λυπημένη θημωνιά.
Τι μπορούν να κάνουν τα αγάλματα;
Όνειρα πιασμένα με ονειροπαγίδες.

Κοιμάσαι πάνω σε συνήθειες.

Συνήθισες να προσπαθείς.

Συνήθισες να κρύβεσαι.

Κάποτε θα γευτείς το αίμα σου.
Θα σιχαίνεσαι να σκοτώνεσαι κάθε βράδυ.

Όλα ψιθυρίζουν από το υπόστρωμα.

Όλα έχουν προβλεφτεί.

Παραπλανήθηκες από τα αστέρια;

Δεν πρέπει να χαθείς.

Διάλεξε τα όνειρα.

Βάλτα καλά μες στο κρανίο σου.

Θα ξαναγεννηθούμε;

Θα βρούμε την αγάπη;
Πραγματικότητα που μας βιάζει.

Χαμογέλα για να αλλάξει η ζωή.

Εσένα, ποιος σε κάλεσε;
Ηδονή που σου χτυπάει την πόρτα.
Καταλαμβάνει τη θέση στο μυαλό.
Τα "θέλω" που δε λογάριασες.
Συνήθισες το υποκατάστατο.
Συνήθισες το "μου λείπεις".
Συνήθισες το "δε μπορώ".

Μη δικαιολογείσαι.

Συνήθισες το ψέμα.

Υ.Γ.: Δε θέλω άλλο να μείνω εδώ. Πάω να φτιάξω ένα δικό μου κόσμο!