Έγινα το κερί σου στο σκοτάδι
Έγινα η ζεστασιά σου όταν κρυώνεις
Έγινα ο άνθρωπος σου όταν είσαι λυπημένη
Έγινα το διαμάντι σου μέσα στη φτώχεια
Για κάποιο λόγο με άφησες
Δεν ξέρω καν πού πήγες
Νιώθω τώρα ότι κάτι λείπει
Θα κοιτάξω πέρα από τη θάλασσα
Θα κοιτάξω μέσα στο νυχτερινό ουρανό
Θα κοιτάξω ψηλά στον ήλιο και τα αστέρια
Κάποια μέρα θα σε βρω
Κάποια μέρα θα σου πω πόσο σε αγάπησα
Κάποια μέρα θα αναρωτηθώ γιατί
Κάποια μέρα θα θυμηθώ
Mε συγκίνησες, Νίκο μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλήθεια! Είναι τόσο τρυφερό και με πόνο αυτό που έγραψες! Βαθιά ανθρώπινο!
Συγνώμη Κικίτσα μου! Δεν ήθελα να βγάλω πονεμένες αντιδράσεις.
ΔιαγραφήΌλες οι ιστορίες μας με τα οποιαδήποτε συναισθήματα βγαίνουν μέσα από τη ζωή.
Κάποια μέρα έρχεται η στιγμή που κουμπώνουν με όσα αντιλαμβανόμαστε γύρω μας.
Να είσαι πάντα καλά!!!
Α ρε Νίκο. Αυτή τη ρημάδα την απώλεια την παίρνεις και τη βουλιάζεις μέσα στη λυρική σου αντάρα, φίλε μου, με τόσο συναίσθημα. Πολύ όμορφο. Την καλησπέρα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε μου Γιάννη, σ' ευχαριστώ!
ΔιαγραφήΠόσο θάθελα να μη βγάζαμε εμείς οι άνθρωποι τέτοια συναισθήματα!
Την καλησπέρα με την αγάπη μου στέλνω!
Αχ, καλέ μου Νίκο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έχω καταλήξει ακόμη αν οι όμορφες στιγμές του παρελθόντος, απαλύνουν την απώλεια ή την κάνουν ακόμα πιο δυσβάσταχτη...
Αγκαλιά μεγάλη και ζεστή, φίλε μας!
Νομίζω ότι τίποτα δεν απαλύνει μια απώλεια Γιάννα μου, απλά φωλιάζει στην καρδιά και σαν σαράκι βγαίνει και κατατρώει την τροφή που του δίνουμε μέσα από την ψυχή μας.
ΔιαγραφήΝα είστε πάντα καλά παιδιά μου!!!