Ακούω τις στάλες να πέφτουν και καταλαβαίνω πως δε θα ξαναϋπάρξει εκείνο το καλοκαίρι που γέμιζε με τη μυρωδιά του όλες τις αισθήσεις. Ακούω τις στάλες να πέφτουν και νομίζω πως είναι ο ήχος από ένα μαντολίνο που παίζει τον τελευταίο του χορό. Ακούω τις στάλες να πέφτουν και νιώθω πως είναι δάκρυα για το καλοκαίρι που χάνεται. Μέσα καλοκαιριού και ο καιρός με τις εναλλαγές του δε λέει να τα παρατήσει. Έχει επιλέξει να κρατάει γερά με το δικό του σεκόντο τη θλίψη για τις εποχές που έχασε. Πόση κακία ακόμα μπορεί να αντέξει κι αυτός; Όπως ο άνθρωπος έτσι και όλες οι εποχές έχουν για μητέρα τη μάνα γη. Εκείνη με την κίνηση της καθορίζει την πορεία τους. Έκανε τον παράδεισο με το καλοκαίρι και έδωσε στη ζωή μας μια όμορφη περιπέτεια. Δημιούργησε με εκείνο τη ζωή, ελεύθερη και όμορφη. Οι ανθρώπινες και αλόγιστες παρεμβάσεις με την απληστία δηλητηρίασε την ψυχή της μάνας γης και έφεραν με περιορισμούς ένα συρρικνωμένο καλοκαίρι. Έχουμε χάσει προ πολλού το δρόμο της ανθρώπινης προόδου και θα χρειαστεί ολόκληρος αγώνας για ένα νέο κόσμο. Έναν αξιοπρεπή κόσμο με δικαίωμα στις επιλογές, που καταργεί τα εθνικά εμπόδια, το μίσος και τη μισαλλοδοξία και που αποφασίζει να γίνει γη και όχι χώρες. Το καλοκαίρι όμως είναι ευτυχία και η ευτυχία δε μπορεί να περιμένει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Όλοι είστε ευπρόσδεκτοι, καλοδεχούμενοι και σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για την επίσκεψη και το σχολιασμό σας! Σχολιάστε ο,τι θέλετε με ευπρέπεια και διακριτικότητα, χωρίς να προσβάλλετε ή να θίγετε με οποιοδήποτε τρόπο άλλα πρόσωπα... δηλ. χωρίς βρισίδια και μπινελίκια βρε παιδιά και προ πάντων χωρίς greeklish... ε, τι την έχουμε αυτήν τη ριμάδα τη γλώσσα μας..! Κάπου εδώ μέσα σουλατσάρει και η αγάπη μου!