FRAGILE!

Μια κάποια μέρα έλαβες στην πόρτα σου ένα δώρο. Το πήρες απαλά στα χέρια σου και το περιεργάστηκες. Σου έκανε καλή εντύπωση από το χαρτί που το σκέπαζε. Με έντονη περιέργεια και με αργές κινήσεις το ξετύλιξες. Ήταν ένα πήλινο αγγείο. Νόμισες πως ήταν ψεύτικο. Ένιωσες όμως αμέσως την ευλογία και την ευαρέσκεια να αναδίδεται από μέσα σου. Ένα δώρο πολύτιμο και ξεχωριστό με αξία ανεκτίμητη για σένα, ξεπρόβαλε μέσα από το περιτύλιγμα και σε ενθουσίασε. Αντίκρυσες ένα δώρο που λαχταρούσες, αλλά σε παίδευε να το αποκτήσεις. Εκείνο όμως σου χαρίστηκε. Το έβαλες σε περίοπτη θέση να γεμίζει το χώρο σου, για να το καμαρώνεις και να χαίρεσαι. Σου έδωσε το χαμόγελο της αγαλλίασης και της ευτυχίας. Ανέλαβες τη φροντίδα του με περηφάνεια και κρατούσες αυτό καθαρό από κάθε ξένο σώμα που πάλευε να κολλήσει πάνω του. Και κάπως έτσι κυλούσαν οι μέρες ξένοιαστα, ώσπου σιγά - σιγά και χωρίς να το πολυκαταλάβεις, χώθηκαν στο σπίτι σου ο εθισμός με τη ρουτίνα. Τελικά το συνήθισες. Ξεγελάστηκες όμως κι αφέθηκες να σε παρασύρει η καθημερινότητα της ζωής, έως ότου θεώρησες την παρουσία του δεδομένη. Έτσι λοιπόν μια μέρα των ημερών σκούντησες απρόσεχτα πάνω του, με αποτέλεσμα να πέσει στο πάτωμα. Χίλια κομμάτια έγινε. Σαστισμένα κι αμίλητα λύγισες τα γόνατα σκύβοντας λυπημένα πάνω από τα υπολείμματα, σα να κρατούσες ενός λεπτού σιγή. Με τα ακροδάχτυλα προσπαθούσες να ενώσεις ασυναίσθητα το σπασμένο παζλ. Δεν ήταν από πλαστικό, αλλά από νερό και χώμα. Εκεί, ανάμεσα στα κοφτερά κομμάτια που σκάλιζες, μάτωσες και δεν έδωσες καν τη δέουσα σημασία στα μεγάλα γράμματα που φάνταζαν στη βάση του: "ΕΥΘΡΑΥΣΤΟΝ".