ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΕΚΕΙΝΟ!

Εμένα που με ξέρεις τόσο λίγο.

Σου φωνάζω να μείνεις.

Όχι για πολύ, αλλά για λίγο.

Να γεμίσεις τα μελάνια του μυαλού μου.

Δε σε θέλω, αλλά σε χρειάζομαι πολύ.

Να με προσέχεις για να μην πληγωθείς.

Να με αγαπάς για να μη σε πουλήσω.

Θα γίνω ένα αστέρι για πάρτη σου.

Και η φλόγα της καρδιά μου θα φωτίζει.

Αλλά δε θα μπορώ να ξέρω αν σε ζεσταίνει.

Ούτε καν θα ξέρω αν μπορώ να τη δυναμώσω.

Το σκοτάδι σου δε θα σε αφήνει να με δεις.

Και εγώ θα φοβάμαι να μην καώ.

Και μου κάψεις μαζί το όνειρο.

Σε λίγο που θα φύγεις, μη σβήσεις το φεγγάρι.

Άσε το φως της μέρας να το κάνει.

από δικό μου βίντεο

Τότε, που οι λάμπες από κλασικά πολύφωτα και πολυέλαιους σε κάποιο σπίτι ή διαμέρισμα χαμήλωναν ευλαβικά το φωτισμό τους και καλύπτονταν από πολύχρωμα σελοφάν, για να συμμετάσχουν στη δημιουργία μιας πρόχειρης ρομαντικής ατμόσφαιρας. Τότε, που το σύνηθες γλυκόπιοτο βερμούτ βρίσκονταν σε αφθονία μαζί με τα κοκτέιλς και τους ξηρούς καρπούς. Τότε, που οι ροκιές των Ρόλινγκ Στόουνς συναγωνίζονταν εκείνες τις επιτυχίες των Μπητλς. Τότε, που το πικ απ με τα δισκάκια ή ένα κασσετόφωνο δε σταμάταγε να χαλάει τον κόσμο με το ροκ εν ρολ παίξιμο κάτω από τα αστέρια και το φως του φεγγαριού. Τότε, που το χορευτικό ξεφάντωμα εκδηλώνονταν με παιχνίδια, διαγωνισμούς και αυτοσχέδιες φιγούρες σέικ μέχρι τελικής κοπώσεως. Τότε, που τα αγόρια αναζητούσαν τις ντάμες τους ανάμεσα σε παρέες αγνώστων, για να πάρουν την έντιμη και ευγενική συγκατάθεση τόσο από τους καβαλιέρους όσο και από τις ίδιες, προκειμένου να αφεθούν σε άλλη διάσταση και να λικνίσουν το κορμί τους επί τόπου ως το τελείωμα των μπλουζ. Τότε, που υπήρχε η πεποίθηση ότι ένα δίπλωμα στο πανεπιστήμιο ήταν η απόλυτη επιτυχία. Τότε, που υπήρχε μια άλλη εποχή, αλλά βιάστηκε να περάσει. Τι περιθώρια έχουμε να ονειρευτούμε πάλι και ν' αγαπήσουμε;

Υ.Γ.: Πόσο λίγο ξέρουμε τελικά αυτούς που περνούν από μπροστά μας!