SCAN..!

Ώρες-ώρες μες στην ηρεμία μου, scanάρω μερικές στιγμές που πέρασαν. Κάνω μια σφυγμομέτρηση για να μετρήσω κατά πόσο μπορώ να επιβιώσω με έναν άνθρωπο χωρίς να τρώμε τις σάρκες μας. Κάπου θέλω να κουρνιάσω, αλλά δε με αφήνει ο οδοστρωτήρας που πέρασε πάνω μου. Δεν είναι πως δε θέλω, αλλά φοβάμαι εμάς τους δυο... εμένα και σένα που δε φαίνεσαι. Ίσως και να έχω κουραστεί να ακούω άλλους ανθρώπους. Να λένε τα ίδια λόγια, δίχως να λένε τίποτα. Να ζουν μόνιμα κάτω από ένα "νομίζω" χωρίς να το πολυκαταλαβαίνουν... να νομίζουν ότι ταυτίζονται με αυτά που διαβάζουν, να νομίζουν ότι ανήκουν στους ολόγιομους, να νομίζουν ότι συμπορεύονται με όσα πιστεύουν, να νομίζουν ότι είναι λεύτεροι, να νομίζουν ότι ερωτεύονται και αγαπάνε... 
Έτσι, στέκομαι σε εκείνους που έχουν την αίσθηση του κάτι και του κάπου. Σαν να με σκέφτεται κάποιος και να με φωνάζει. Να γράφω ακόμα για σένα και τώρα, αλλά εσύ να μη φαίνεσαι πουθενά. Τα χρόνια περνάνε χωρίς να κρατάω τίποτα μέσα μου για μένα. Και δεν το έκανα γιατί δε μπορούσα ή δεν το ήθελα, αλλά γιατί δεν άντεχα να βουλώνω άλλο μέσα μου. Ήθελα δεν ήθελα κρατούσα σημειώσεις από ερεθίσματα ανθρώπων, ακτινογραφώντας χαρακτήρες και συμπεριφορές. Έτσι έφτασα μια μέρα να υπόσχομαι. Σε ποιον όμως; Σε μένα. Κάπως έτσι όμως έχω φθαρεί από αυτήν την κατάσταση, γιατί οι υποσχέσεις υπάρχουν για να κρατάνε μόνο για λίγο. Μετά με μια ευχή και ένα χαμόγελο ξεχρεώνω όλες τις πιστωτικές ζωές. Σε τούτον τον καμβά το μόνο που απομένει είναι να αγκαλιάσω λιγάκι τον εαυτό μου, έτσι για να λειάνω κάπως το δρόμο προς το Γολγοθά, χωρίς να αλλάξω εκείνα τα χρώματα από το φόντο μέσα μου. 
Κι έτσι κάπως πορεύτηκα ως εδώ έχοντας μαζί μου δυο εξαρτήσεις για διαβατήρια... την αγάπη και την ταπεινότητα. Είναι βασικά κριτήρια επιβίωσης και παρόλο που δεν είχα ιδιαίτερο δέσιμο με τους γονείς μου, ωστόσο αισθάνομαι την ανάγκη να τους ευχαριστήσω γι' αυτά τα αγαθά που κόλλησα. Ίσως χρειάστηκε κάποτε να υπάρξει κάποια εύνοια(χέρι βοήθειας ή μέσον κατά πολλούς), αλλά ευτυχώς που δεν υπήρξε, για να μη γίνει αυτό αρωγός στη μικρή ζωή μου. Βαρετοί και σκιεροί άνθρωποι, άτομα εγωκεντρικά και εγωπαθή σε αφθονία ευδοκιμούν παντού, για να μου στενεύουν ακόμα και τα παπούτσια που φοράω. Ορισμένοι άνθρωποι έχουν τον τρόπο τους να μεγαλώνουν συνέχεια την ύλη. Δεν τους μισώ, αλλά τους ευγνωμονώ αφού είναι εκείνοι που με κάνουν να ευχαριστιέμαι τη μοναξιά μου. 
Όχι, δε λυπάμαι εκείνους, αλλά το θάνατο που διάλεξαν να ζουν μαζί του. Σιχάθηκα πια το βόλεμα, αλλά για να μη μπερδευτώ ξανά μαζί του, έκανα την επιλογή μου. Όση ζωή απέμεινε ακόμα να διανύσω, να μην ξεχαστώ μονάχα να την αποθέσω σε άλλα χέρια, αλλά με τη βοήθειά Του να την ορίζω μόνος μου.