ΣΙΩΠΗΛΕΣ ΝΥΧΤΕΣ!

"Ανάμεσα σε ένα ομιχλώδες τοπίο διέκρινε να αναποδογυρίζεται ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής του. Να γίνεται κι αυτό μέρος σεναρίου μιας σύγχρονης τραγωδίας. Κανένα απλωμένο χέρι δεν είναι ικανό να αλυσοδέσει την ψυχή του. Ανοίγει το στόμα για να μιλήσει και δεν ακούγεται! Οι λέξεις περισσεύουν και μεταμορφώνονται σε ρουκέτες που πέφτουν στο έδαφος με υπόκωφη διάθεση. Κι αυτές με τη σειρά τους ανοίγουν μια τεράστια τρύπα στο κενό, δίνοντας ώθηση τεράστια στο "θέλω" και στο "κάνω"! 
Ζητάει επίμονα να συναντήσει τον εαυτό του για να τον τιμωρήσει, νομίζοντας πως με αυτόν τον τρόπο θα κάνει ταμείο, πριν τον αδειάσουν οι άλλοι. Και όλο αυτό το κάνει βιαστικά, για να προλάβει να μην πονέσει! Με βήματα μισά σε γεμάτες νερό λακκούβες βγήκε σεργιάνι στη νύχτα να περιπλανηθεί. Δεν ξέρει γιατί διάλεξε αυτήν τη γκρίζα μέρα, αλλά στο τέλος αναρωτιέται αν όλες αυτές οι σταγόνες της βροχής ήταν για 'κείνη που δεν είχε δυνάμεις να παραμείνει ή για τον ίδιο που άντεξε τόσο πολύ! Βρίσκεται σε μειονεκτική θέση για να διευκρινίσει αυτό και εκτιμά ότι δε θα ανακαλύψει ποτέ αυτήν την απάντηση. Πόσο κάνει άλλωστε η ζωή χωρίς ρίσκο; Προσπαθεί μάταια να βγει από την καταιγίδα στεγνός, ανάλαφρος και εντυπωσιασμένος. Το μόνο που μένει όμως από όλα αυτά που χάνονται, είναι αυτό το σύμπτωμα του ευεργέτη πόνου να αλυχτά, για να τον σημαδεύει και να του θυμίζει ότι κάτι πάντα θα του λείπει. Έτσι χτυπημένος και ευάλωτος από παντού αφήνεται για να γιορτάσει εκείνο που δε μπόρεσε να χορτάσει. 
Ρίχνει λοιπόν το βλέμμα του ψηλά στην πρώτη ξεθωριασμένη πινακίδα που αντίκρισε μπροστά του, σαν να εκλιπαρεί για να σωθεί! Ανεβαίνει τη μουσκεμένη σκάλα, χωρίς να αγχώνεται να βρει την τελειότερη λέξη και την κατάλληλη... εκείνη που θα δώσει άλλο νόημα στην πράξη. Αποκαμωμένος πια από την πιο πρόσφατη περιπέτεια, προσπαθεί να αδειάσει την ψυχή του μέσα από την κάπνα κι από το ποτήρι κάποιου χαμηλόφωτου μπαρ. Και η ψυχή του όμως ανίκανη να αντισταθεί, ανεμίζει - πότε από δω και πότε από κει - σαν ένα κουρέλι από σύννεφο. Χωρίς να καταλάβει καλά - καλά εγκλωβίζεται σε ζωές άλλες, αφού δε μπόρεσε ποτέ να ξεφύγει από εκείνη. Το μόνο που τον νοιάζει είναι να βγει, για να κρυφτεί μήπως και ξεχάσει για λίγο! Αδειάζει το ουίσκυ με τον πάγο άπληστα σαν να ζει από την αρχή, τυλίγοντας το μυαλό του μέσα στην αιθαλομίχλη από τα τσιγάρα. Καταφέρνει όμως να γεμίζει από σκέψεις! Κι αυτές μαθαίνει ότι είναι σαν τα πηγάδια που δε στερεύουν ποτές. 
Η στοιβαγμένη ζωή του χτίστηκε πάνω σε ένα ανεξίτηλο και τρομαγμένο γιατί! Μέσα σ' αυτό το άθλιο ποτάδικο με τα μισοσκόταδα και το ασπρόμαυρο πάτωμα θέλουν όλοι να γίνει το πιόνι τους. Κοιτάζει δίπλα του και βλέπει ένα άλλο σκηνικό - γνώριμο από τα παλιά -, που είχε χρόνια να μυρίσει και να γευτεί! Ξεγελιέται στο περιβάλλον της μεθυστικής μουσικής και παίρνει τη θέση του θύματος σ' αυτήν την ιδιόρρυθμη παγίδα, νομίζοντας ότι θα εξιλεωθεί και θα παραμείνει έτσι άτρωτος. Προσπαθώντας να συνηθίσει την ερημιά του, στην ουσία θεριεύει τον τρόμο. Τα αποτυπώματα από τις πληγές που άφησαν πάνω του, είναι τόσο έντονα που δε γιατρεύονται με τέτοια σαθρά υλικά. Άδεια μπουκάλια και εφήμερες σχέσεις ξύνουν αυτές τις πληγές και αφήνουν σημάδια βαθύτερα και τσουχτερά.

Όπως και τότε - θυμάται -, που τα νύχια μπήγονταν στη σάρκα, για να υπακούσουν στο κάλεσμα εκείνης της υπέρτατης ηδονής! Δεν κάνουν τίποτα άλλο όμως από το να στριφογυρίζουν την ψυχή γύρω από τον αποχυμωτή της αβύσσου και παρέα με το κορμί του να στροβιλίζονται σε έναν όμοιο χορό, στραγγίζοντας όσες σταγόνες έχουν απομείνει! Έτσι λοιπόν η μονότονη μπόρα που ξέσπασε σε ένα κενό δωμάτιο εδώ και ώρες, κούρασε και δεν κατάφερε να διώξει τη βρωμιά. Ήταν όμως τόσο δυνατή που έφραζε το δρόμο."

Υ.Γ.: Με τούτο δω το κείμενο είχα συμμετάσχει προ πολλού σε ένα δρώμενο με τίτλο "Ιστορίες της νύχτας", που είχε διοργανώσει η αγαπημένη, δημιουργική και πολυμήχανη Αριστέα μας και είχε φιλοξενηθεί στο εξαιρετικά ευρηματικό και εμπνευσμένο ιστολόγιο της "η ζωη ειναι ωραια...". Για την ιστορία έχω να πω, ότι το είχα γράψει αρχικά χωρίς διάθεση συμμετοχής και κάτω από έντονη συναισθηματική φόρτιση. Η τύχη όμως διάλεξε τη στιγμή να συμπέσουν τόσο η γραφή αυτού του κειμένου, όσο και η ίδια η διοργάνωση του δρώμενου. Κάπως έτσι θεώρησα σημαδιακή αυτήν τη σύμπτωση και όταν έγινε αντιληπτή η εν λόγω διοργάνωση, το έστειλα χωρίς άλλη σκέψη για να το δημοσιεύσει η Αριστέα μας στο δικό της, επειδή απείχα τον καιρό εκείνο από το δικό μου ιστολόγιο. Με την ευκαιρία λοιπόν αυτής της αναδημοσίευσης θέλω να την ευχαριστήσω - έστω και πολύ αργοπορημένα - για ακόμα μια φορά και από δω μέσα! Να είναι πάντα καλά όπου κι αν βρίσκεται, αλλά ο,τι κι αν κάνει!!!