ΚΛΙΜΑΚΑ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ!

Γεια σου! Μερικά δεν αλλάζουν ποτέ και με τίποτα. Αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία και δε χρειάζεται να σε παίρνει από κάτω. Στην κλίμακα των πραγμάτων και της καθημερινότητας είναι όλα ασήμαντα, γιατί στο σύμπαν θα υπάρχει πάντοτε αυτός ο μεγάλος ισοπεδωτής... ο ζωογόνος ήλιος. Μην έρχεσαι σε συμφωνία με την αποτυχία και πίστεψε σ' αυτόν. Η πορεία του θα σε βγάλει στην έξοδο. Κοίταξε τον ήλιο, κράτησε το κεφάλι σου ψηλά για να νιώσεις το φως με τις ακτίνες του. Είναι ανεξάντλητος. Εκεί πάντοτε βρίσκεται κάτι άλλο απόκοσμο κι αθάνατο, όταν τα πράγματα σκοτεινιάζουν. Η αγάπη είναι το μόνο που έχει σημασία τελικά σ' αυτόν τον κόσμο. Κι ΕΣΥ έχεις μπόλικη απ' αυτήν μέσα σου! Σ' αγαπώ!

ΦΟΒΟΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ!

Ο φόβος της απώλειας δημιουργεί την έννοια του "χάνω". Δε φοβόμαστε ότι μπορεί να κάναμε λάθος και να χάσουμε, αλλά το ότι δε θέλουμε να χάσουμε. Ο εγωισμός γίνεται κι αυτός τροχοπέδη στις επιλογές. Κι όταν βλέπουμε ότι πρέπει να φύγουμε από μια οποιαδήποτε κατάσταση, δεν το κάνουμε αυτό, επειδή αφενός τη συνηθίσαμε κι αφετέρου η μιζέρια της κατατρώει την κάθε μέρα. Όλο αυτό όμως το ζούμε και ταυτόχρονα το γνωρίζουμε, αλλά πιστεύουμε ότι μπορούμε και να το ελέγξουμε. Οι επιλογές που κάναμε χρειάζονται σωστή κρίση, αλλά κι αυτή πάλι δεν ξέρουμε αν μας οδήγησε στο σωστό μονοπάτι. Γι' αυτό δε μπορούν να μας συνοδεύουν όλη μας τη ζωή, αλλά προσαρμόζονται ανάλογα με το παρόν. Οι όποιες διορθωτικές κινήσεις στην πορεία είναι ικανές να πληγώσουν την καρδιά μας, αλλά θα θεραπεύσουν την ψυχή μας. Κι αυτό που έχουμε τώρα μπορεί να είναι ιδανικό, αλλά στο μέλλον ίσως χρειαστεί να το αφήσουμε και να το χάσουμε, για να προχωρήσουμε και να κερδίσουμε.

ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ!

Από κάτι αλάνες με αυτοσχέδια παιχνίδια μας έδιωξαν. Είμαστε κυνηγημένοι. Γιατί; Επειδή στο δρόμο μας ήταν "κάτι πιστεύω". Από την αρχή ήμουν σίγουρος. Σκυμμένος εκεί σε ένα δωμάτιο με βιβλία. Πολλά βιβλία. Μαθηματικά, Αρχαία, Νέα, Χημεία. Κι έπειτα; Φόβος για το αύριο. Αμφιβολίες. Η ίδια εικόνα. Ομαδικές οδηγίες εκτέλεσης. Μας έφεραν υποκατάστατα από παντού. Στην ίδια τάξη μείνανε αξίες κι ιδανικά. Θεωρίες, πολλές. Οι περισσότερες όμως διαστρεβλωμένες προς όφελος κάποιων φυσικά. H αίσθηση του τίποτα, του πουθενά, του καθόλου και πάλι από την αρχή. Συνέχεια. Οι δείκτες του ρολογιού να τρέχουν. Σωσίβιο μέσα στην τρικυμία γίνεται ένας καφές. Δεν ξέρω ποιος είναι στη σειρά. Άλλη μια γουλιά και τα νεύρα τεντωμένα. Γεύομαι κάθε αηδία. Το τασάκι μυρίζει. Το χέρι γράφει. Το ράδιο παίζει doors. Ρίχνω μια ματιά τριγύρω. Μάτια εικόνες. Όλα είναι ήσυχα, νεκρικά. Γνώριμο το σκηνικό. Ο κόσμος ησύχασε. Το ρολόι σταμάτησε. Ώρα απροσπέλαστη ο εαυτός μου. Μας χώρισαν. Τέσσερις τοίχοι κάπου θυμίζουν φυλακή. Μετράω πιθαμή προς πιθαμή με το βλέμμα μου για χιλιοστή φορά τους τοίχους του δωματίου. Δε θέλω να τους σπάσω. Φοβάμαι. Μη σπάσουν τον κλοιό κι εμπλακώ μαζί τους. Τους έχω σιχαθεί όλους. Τώρα πρέπει να κυκλοφορώ με μια σακούλα μαζί μου. Για να ξερνάω. Καλά είναι κι έτσι. Το μόνο που μπορώ να κάνω τώρα, είναι να μισώ τον εαυτό μου, το διπρόσωπο. Που πότε συμβαδίζει με το σύστημα και πότε με το μυαλό μου, με τις ιδέες μου. Πετάγομαι σε κάθε θόρυβο. Σφίγγω τα δόντια. Mένω κλεισμένος στα φρικτά μου αδιέξοδα. Ο παρανοϊκός μας κόσμος, το λούκι, τα όνειρα. Ο mind control επεξεργάζεται άριστα τις σκέψεις μας. Αλλά εμείς εκωφεύσαμε. Δε νευριάζουμε, δεν αγωνιούμε. Κι ο παπαγάλος επαναλαμβάνει τα ίδια φρικτά λόγια. Ζήτησε το χέρι και δεν του το 'δωσα. Γιατί κι εγώ βυθιζόμουν στη λάσπη. Πεθαίνουμε και φοβόμαστε αδελφέ μου. Πληρώσαμε ακριβά το τίμημα μας. Κάπου αρχίζω να ηρεμώ. Περνάει και μια σκέψη. Εντάξει, τη δέχομαι. Θέλω να μένω μόνος για να αρχίσω να αισθάνομαι. Το μαγικό πιώμα που μας μεθούσανε στο δωμάτιο.

ΑΧΕΡΟΝΤΑΣ!

Θα έρθει κάποτε η στιγμή που θα ξεριζώσω τα αστέρια και θα χαθώ ανάμεσα τους. Θα δραπετεύσω από θηλιά ψυχής και σ' ένα πρωινό θα φύγω. Καθώς θα ανεβαίνω και θα κοιτάζω προς τα κάτω, θα αφήνω πίσω το σώμα μου. Θα γίνω μια κουκκίδα που θα πάλλεται στο κενό και δε θα φαίνεται. Με το φεγγάρι μαζί θα ταξιδέψω πιασμένος στον παφλασμό ενός απόκρυφου ήχου. Θα φτάσω στον ουρανό ικανοποιημένος με τη ζωή που είχα. Θα γίνω ένα με το μαύρο του σύμπαντος κι από τόσο μακριά θα με προσδιορίζεις, χωρίς να μπορείς να πεις που είμαι. Φωτισμένοι ιππότες πάνω σε άλογα με φτερά θα με οδηγήσουν σε έναν άλλον κόσμο, που θα έχει το χρώμα της αβύσσου, αλλά θα είναι πιο ήρεμος και πιο βατός από τούτον δω. Θα έχω πάρει μορφή νεφελώματος για να είμαι κατ' εικόνα κι ομοίωση σ' αυτόν τον χώρο. Θα κάνω τεράστια μακροβούτια ανάμεσα σε αποστάσεις, χωρίς να μου βγαίνει η ψυχή από τον κάματο. Θα περιφέρομαι ολόγυρα σ' έναν ασταμάτητο κύκλο, χωρίς αρχή και τέλος. Θα έχω φτιάξει τη δική μου φωλίτσα για να σε βλέπω από κει και να σε προσέχω. Δε θα με αγγίζεις, ούτε θα με ενοχλείς, γιατί θα είμαι φτιαγμένος από άλλα υλικά. Με μια παράκληση μονάχα από κει ψηλά, θα στέλνω συνέχεια μια ευχή. Να είσαι πάντα καλά, για να μη συναντηθούμε πρόωρα στον Αχέροντα.

ΑΥΤΟΣ Ο ΕΡΩΤΑΣ..!

Πολλές απόψεις έχουν γραφεί και ειπωθεί για τον φτερωτό αυτό Θεό. Τον έχουν χαρακτηρίσει με πάμπολλα προσωνύμια σαν να είναι ένας καταζητούμενος. Έχει τόση μεγάλη δύναμη, όσα και τα προσωπεία που κουβαλάει πάνω του. Για μένα δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ένα φάρμακο κατά του πόνου της ζωής. 
Είναι ένα παυσίπονο που ναρκώνει από μερικά προβλήματα δίνοντας νόημα και γεύση προσωρινά στην άγονη ζωή. Όταν είσαι ερωτευμένος βρίσκεσαι σε μια διαρκή έξαψη και ευφορία. Ζεις κάτι συναρπαστικό και μ' αυτό ξεχνιέσαι. Φαίνεσαι να είσαι ναρκωμένος. Οι πρώτες δόσεις της νάρκωσης που αρχικά έχουν ήδη εισχωρήσει στην ψυχή, κάνουν να φαίνονται όλα ρόδινα. Μετά επικρατεί ο εθισμός, όπου η συνήθεια αυτή μέσα από την καθημερινότητα μετατρέπεται σε αίσθηση. Στο τελευταίο στάδιο έχουμε την εξάρτηση, όπου δε μπορούμε να ζήσουμε ούτε στιγμή με την απουσία, για να κάνουμε παρέα στη μοναξιά. Έτσι, προσπαθούμε να αντέξουμε τα πάντα για λίγες σταγόνες νοθευμένου έρωτα. Όσο κρατάει καλά η δοσολογία αυτής της παραίσθησης, όλα θα λειτουργούν τέλεια στην ψευδαίσθηση. 

Το παιχνίδι του έρωτα είναι καλά στημένο από τότε που βγαίνουμε στη ζωή για να το γνωρίσουμε και να παίξουμε μαζί του. Ζωή κι έρωτας πάνε παντού μαζί. Είναι τόσο καλά δεμένα μεταξύ τους, που νομίζεις ότι φτιάχτηκε το ένα για το άλλο. Εάν δεν υπάρχει όμως η αγάπη κι επικρατεί συμβιβασμός, κάποια στιγμή θα παραγεμίσει αέρα και θα εκραγεί. Το βόλεμα θα είναι απλά η μεταθανάτια επιβεβαίωση της υπερβολικής δόσης. Κι αν πάλι υπάρχει αγάπη, ίσως έρθει εκείνη η ώρα πάνω στη σιγουριά και στην κυριαρχία, να κτυπήσει την πόρτα κάποιος άλλος έρωτας ανταλλακτικός. Φαίνεται πως όλα θέλουν το χρόνο τους, είτε για να ωριμάσουν, είτε για να σαπίσουν, οπότε και γι' αυτό ίσως να προϋπάρχει στη συσκευασία τους η ημερομηνία λήξεως.

Σαν αντάρτης ο έρωτας που είναι από τη φύση του, έχει μάθει πολύ καλές μεθόδους πάνω στον κλεφτοπόλεμο. Στην ουσία μονάχοι μας πορευόμαστε. Γι' αυτό άλλωστε δε γλιτώνουμε από πουθενά. Άραγε μπορεί να απαντήσει κάποιος με σιγουριά, ποιος είναι ο έρωτας και πόσο διαρκεί;