ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΑ ΚΥΘΗΡΑ!

Μέσα στο ταξίδεμα της φουρτούνας των χρόνων βλέπει να γράφεται η τελευταία του μαρτυρία. Στο τέλος της ιστορίας του υπάρχει ένας τελευταίος στίχος. Κάνει λόγο για δυο γυναίκες που ερωτεύθηκε. Η μία ήταν η βασίλισσα του. Και η άλλη ήταν η γυναίκα των ονείρων του. Προσδοκούσε να έφευγε με μια από τις δυο με ένα πλεούμενο για το νησί του έρωτα. Να ζούσαν πραγματικά και χωρίς αύριο εκείνο το πολυπόθητο ταξίδι στα Κύθηρα. Προσπάθησε όμως να κρατήσει και τις δυο, αλλά στο τέλος οι καιρικές συνθήκες δεν επέτρεψαν να γίνει κανένα από εκείνο το ταξίδι. 

ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ!

Τα μάτια της δεν αντικατοπτρίζουν αυτό που έψαχνε. Την κοίταξε, ικετεύοντας, παρακαλώντας την να κάνει το πρώτο βήμα σε αυτό που θα ήταν σημαντική η ανακάλυψη του. Στην ευκαιρία να είναι ελεύθερος από φόβο. Αλλά εκείνη δεν έκανε τίποτα. Την κοίταξε απλά, αναζητώντας απεγνωσμένα κάθε πιθανότητα ελπίδας, αλλά δεν το είδε. Αυτό που αντικατέστησε τη γκρεμισμένη ψευδαίσθηση του μεγαλείου, ήταν η νωθρότητα, που έφτανε για να χαθεί κάθε ελπίδα του. Ήταν γεμάτος απόγνωση. Κι όμως, αρνήθηκε να δεχτεί βοήθεια. Το χέρι της γλίστρησε από τον ώμο του. Δεν το σήκωνε άλλο σ' αυτόν. Για όλα όσα ξέρει εκείνος, ποτέ δε θα το έπιανε για να το κρατήσει. Τότε ήξερε ότι έπρεπε να ακολουθήσει το δικό του μονοπάτι, με ή χωρίς εκείνη. Δε θα άφηνε τίποτα να τον σταματούσε. Δε θα μπορούσε. Με αυτόν τον τρόπο, όταν θα ένιωθε ισχυρότερος, θα μπορούσε να επιστρέψει δειλά σε εκείνη που κρατούσε λίγο πριν με τόση αγάπη και ίσως να καλωσόριζε την ελπίδα πίσω στην ζωή του. Στο μεταξύ όμως, έμεινε να φωνάζει μόνος του.

ΑΣΩΜΑΤΟΙ!

Ο μοναχικός στρατιώτης στάθηκε τραυματισμένος κι αψηφώντας τον κίνδυνο. Το βλέμμα του έχει καρφωθεί στο μονοπάτι της σιωπής που περιμένει μπροστά του. Εκεί όπου βρίσκεται ένα πεπρωμένο χωρίς βάσανα, απώλεια και χάος. Δεν είναι εύκολο, αλλά ήξερε ότι θα πεθάνει. Ωστόσο έδινε τη μάχη του με όσες δυνάμεις του έχουν απομείνει, ακόμα πιο θαρραλέα. Ποτέ δε σκέφτηκε να εγκαταλείψει τη θέση του στην πρώτη γραμμή, για έναν κόσμο που δε γνώριζε. Και για τον κόσμο δεν είχε σημασία ποιος τους έσωζε, αλλά μόνο ότι το έκανε κάποιος. Δεν είχε σημασία καν αν έμεινε μόνος ή αν θα πεθάνει μόνος, γιατί ξέρει ότι θα το κάνει για να αφήσει μια διαθήκη με αντίκρισμα για άλλους που είναι φοβισμένοι. Ήταν πρόθυμος να γίνει ένας από τους γενναίους. Παρόλο που τραυματίστηκε, διάλεξε χωρίς άλλη σκέψη, να αφήσει τη μοναδική του σανίδα σωτηρίας. Να μην κάνει πίσω. Η τελευταία ανάμνηση που είχε, την κρατούσε για τον εαυτό του. Ήταν αντιμέτωπος με το χωρισμό και το θάνατο. Οπλισμένος με ένα μόνο τουφέκι κι ένα μαχαίρι που είχε χάσει την άκρη του, παρέμεινε και πολεμούσε αποκαμωμένος ως το τέλος για μια λατρεία που είχε μέσα του. Ένας πεσμένος ιππότης με μια λεπίδα στο στήθος, που είχε τηρήσει μια υπόσχεση καθήκοντος, αναπαύει τώρα την ψυχή του. Προτίμησε να γίνει ένας από αυτούς που δε διαβάζονται στα βιβλία της ιστορίας. Ήξερε όμως να κρατάει τις αξίες του και το τίμημα γι' αυτόν ήταν η ανεξαρτησία του. Για κάμποσες ώρες τους κράτησε εκεί. Χάρη σ' αυτόν τους απώθησε. Είχε θυσιάσει τα πάντα για να τους σταματήσει να μπουν στη γη των ιδανικών του. Στο τέλος πρόσφερε τη μικρή του πατρίδα με το σώμα του. Αλλά η κληρονομιά του όμως θα μείνει χωρίς αντίκρισμα, αν δεν συνεχιστεί. Εκείνος έδωσε τον αγώνα του, αλλά οι ασώματοι άνθρωποι εκεί έξω πρέπει να κερδίσουν τον πόλεμο για χάρη της ελευθερίας, που θα πολιορκείται καθημερινά μπροστά τους. Το μεγαλοπρεπές μνημείο που έχει στηθεί για να τον τιμήσει, είναι σε άριστη κατάσταση. Σκαλισμένη στο πανάκριβο μάρμαρο μια φράση θα φέρει μονάχα το όνομα του: ΑΓΝΩΣΤΟΣ

ΑΚΡΟΓΙΑΛΙΑ!

Χώμα και νερό.

Άμμος και θάλασσα.

Αύρα πνοής ακρογιαλιά.

Σημείο πόθου στο παρελθόν.

Ευτυχία προσδόκιμης ανατολής.

Μεθυσμένο φεγγάρι είδα τα μάτια της.

Δέντρα πυκνά αγκαλιάζουν τη θάλασσα.

Πόσα κάστρα έχει γκρεμίσει το κύμα της;

Την ώρα που βραδιάζει όλα ηρεμούν.

Πέλαγος βαθύ οι σκέψεις γίνονται.

Την άμμο σκάνε να κρύψουν τον πόνο τους.

Αυτή η θάλασσα ήταν η αλήθεια.

Η άμμος έλεγε ψέματα.

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ ΣΚΙΡΤΗΜΑ!

Είμαι Φθινόπωρο.
Δε φοβάμαι το πουθενά.

Βρίσκομαι στο ηλιοβασίλεμα.

Δε φοβάμαι μήπως χαθώ σ' αυτό.

Θα λιώσει μέσα στην αγάπη μου
και στο άρωμα της κρύας μέντας.

Θα υφάνω ορίζοντα στην έλευση

με νότες αφυπνισμένου χρώματος.

Θα προσθέσω φως και ζεστασιά

σε ένα συννεφάκι που περνά.

Θα ξεπλύνω το πρωινό
με δροσερά συναισθήματα

στο διάφανο μπλε στερέωμα.

Θα στάξω μια σταγόνα πέρλα
σε επιχρυσωμένο φύλλωμα.

Θα σκουπίσω με την αυγούλα

τα φύλλα που θα πέσουν από ντροπή.

Θα στρώσω τη στιγμή

μεταξύ του ερχομού

και της μετάβασης.

Θα χαράξω νοσταλγία

στων αιθέρων τη φλούδα

για να θυμάμαι τούτη τη μέρα.

Και θα διαγράψω τη συνθήκη

με το καλοκαίρι.