ΠΟΙΚΙΛΗΣ ΥΛΗΣ, ΕΙΡΗΝΙΚΟ, ΚΑΘΑΡΤΙΚΟ, ΕΥΑΙΣΘΗΤΟ, ΜΠΟΥΡΔΟΛΟΓΙΚΟ, ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΟ, ΑΕΡΙΤΖΙΔΙΚΟ, ΑΔΕΣΜΕΥΤΟ, ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ, ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΟ, ΑΝΕΞΑΝΤΛΗΤΟ, ΑΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟ, ΨΥΧΑΓΩΓΙΚΟ, ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΕΝΟ, ΟΝΕΙΡΟΠΑΡΜΕΝΟ, ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟ, ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟ, ΚΑΥΣΤΙΚΟ, ΑΜΠΕΛΟΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ, ΑΣΥΜΒΑΤΟ, ΑΙΧΜΗΡΟ, ΑΙΦΝΙΔΙΟ, ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ, ΑΝΙΣΟΡΡΟΠΟ, ΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟ, ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟ, ΑΔΙΑΚΡΙΤΟ, ΑΝΑΠΟΔΟ, ΕΚΚΕΝΤΡΙΚΟ, ΑΥΤΟΝΟΜΟ, ΑΝΑΡΧΟ, ΑΔΕΣΠΟΤΟ, ΑΚΡΑΙΟ, ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ, ΑΡΡΩΣΤΟ, ΕΙΡΩΝΙΚΟ... ΓΙΑ ΔΕΣΙΜΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ!

Αναγνώστες

22 Οκτωβρίου 2018

ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΕΚΕΙΝΟ!

Εμένα που με ξέρεις τόσο λίγο.
Σου φωνάζω να μείνεις.
Όχι για πολύ, αλλά για λίγο.
Να γεμίσεις τα μελάνια του μυαλού μου.
Δε σε θέλω, αλλά σε χρειάζομαι πολύ.
Να με προσέχεις για να μην πληγωθείς.
Να με αγαπάς για να μη σε πουλήσω.
Θα γίνω ένα αστέρι για πάρτη σου.
Και η φλόγα της καρδιά μου θα φωτίζει.
Αλλά δε θα μπορώ να ξέρω αν σε ζεσταίνει.
Ούτε καν θα ξέρω αν μπορώ να τη δυναμώσω.
Το σκοτάδι σου δε θα σε αφήνει να με δεις.
Και εγώ θα φοβάμαι να μην καώ.
Και μου κάψεις μαζί το όνειρο.
Σε λίγο που θα φύγεις, μη σβήσεις το φεγγάρι.
Άσε το φως της μέρας να το κάνει.


από δικό μου βίντεο


Τότε, που οι λάμπες από κλασικά πολύφωτα και πολυέλαιους σε κάποιο σπίτι ή διαμέρισμα χαμήλωναν ευλαβικά το φωτισμό τους και καλύπτονταν από πολύχρωμα σελοφάν, για να συμμετάσχουν στη δημιουργία μιας πρόχειρης ρομαντικής ατμόσφαιρας. Τότε, που το σύνηθες γλυκόπιοτο βερμούτ βρίσκονταν σε αφθονία μαζί με τα κοκτέιλς και τους ξηρούς καρπούς. Τότε, που οι ροκιές των Ρόλινγκ Στόουνς συναγωνίζονταν εκείνες τις επιτυχίες των Μπητλς. Τότε, που το πικ απ με τα δισκάκια ή ένα κασσετόφωνο δε σταμάταγε να χαλάει τον κόσμο με το ροκ εν ρολ παίξιμο κάτω από τα αστέρια και το φως του φεγγαριού. Τότε, που το χορευτικό ξεφάντωμα εκδηλώνονταν με παιχνίδια, διαγωνισμούς και αυτοσχέδιες φιγούρες σέικ μέχρι τελικής κοπώσεως. Τότε, που τα αγόρια αναζητούσαν τις ντάμες τους ανάμεσα σε παρέες αγνώστων, για να πάρουν την έντιμη και ευγενική συγκατάθεση τόσο από τους καβαλιέρους όσο και από τις ίδιες, προκειμένου να αφεθούν σε άλλη διάσταση και να λικνίσουν το κορμί τους επί τόπου ως το τελείωμα των μπλουζ. Τότε, που υπήρχε η πεποίθηση ότι ένα δίπλωμα στο πανεπιστήμιο ήταν η απόλυτη επιτυχία. Τότε, που υπήρχε μια άλλη εποχή, αλλά βιάστηκε να περάσει. Τι περιθώρια έχουμε να ονειρευτούμε πάλι και ν' αγαπήσουμε;

Υ.Γ.: Πόσο λίγο ξέρουμε τελικά αυτούς που περνούν από μπροστά μας!

4 σχόλια:

  1. Πάρα πολύ όμορφο Νίκο !
    γεμάτο νοσταλγία. Η "ΔΙΚΉ ΜΑΣ" εποχή ! και δεν το λέω ιδιοκτησιακά. Το λέω συναισθηματικά, βιωματικά.
    Με συγκίνησαν οι αναφορές σου, το ποίημα, το τραγούδι, το ζευγάρι του Μπόγκαρτ με την Μπεργκμαν. Και ο λόγος σου μαζί.
    Σαν κατακλείδα πιστεύω ότι ναι, έχουμε τα περιθώρια και να αγαπάμε και να ονειρευόμαστε.
    Καλή συνέχεια αγαπητέ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι ακριβώς Γιάννη μου. Τι πιο ρομαντικό από το να πιστεύουμε ότι η αγάπη, το όνειρο και η ελπίδα δεν τελειώνει ποτέ!
      Εφόσον στο σενάριο υπάρχουν τα συναισθήματα, οι εποχές απλά θα μεταλλάσσουν το σκηνικό!
      Σ' ευχαριστώ καλέ μου φίλε για τα ευγενικά σου λόγια! Να είσαι πάντα καλά!!!
      Καλή συνέχεια στα όνειρα!!!

      Διαγραφή
  2. μπράβο Νικο.. μπράβο...
    χρόνια πολλά για τις μέρες... τα λεμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ πολύ Λαμπρινή, επίσης!
      Χαίρομαι να τα λέμε!
      Να είσαι πάντα καλά!!!

      Διαγραφή

Όλοι είστε ευπρόσδεκτοι, καλοδεχούμενοι και σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για την επίσκεψη και το σχολιασμό σας! Σχολιάστε ο,τι θέλετε με ευπρέπεια και διακριτικότητα, χωρίς να προσβάλλετε ή να θίγετε με οποιοδήποτε τρόπο άλλα πρόσωπα... δηλ. χωρίς βρισίδια και μπινελίκια βρε παιδιά και προ πάντων χωρίς greeklish... ε, τι την έχουμε αυτήν τη ριμάδα τη γλώσσα μας..! Κάπου εδώ μέσα σουλατσάρει και η αγάπη μου!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...