ΠΟΙΚΙΛΗΣ ΥΛΗΣ, ΕΙΡΗΝΙΚΟ, ΚΑΘΑΡΤΙΚΟ, ΕΥΑΙΣΘΗΤΟ, ΜΠΟΥΡΔΟΛΟΓΙΚΟ, ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΟ, ΑΕΡΙΤΖΙΔΙΚΟ, ΑΔΕΣΜΕΥΤΟ, ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ, ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΟ, ΑΝΕΞΑΝΤΛΗΤΟ, ΑΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟ, ΨΥΧΑΓΩΓΙΚΟ, ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΕΝΟ, ΟΝΕΙΡΟΠΑΡΜΕΝΟ, ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟ, ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟ, ΚΑΥΣΤΙΚΟ, ΑΜΠΕΛΟΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ, ΑΣΥΜΒΑΤΟ, ΑΙΧΜΗΡΟ, ΑΙΦΝΙΔΙΟ, ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ, ΑΝΙΣΟΡΡΟΠΟ, ΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟ, ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟ, ΑΔΙΑΚΡΙΤΟ, ΑΝΑΠΟΔΟ, ΕΚΚΕΝΤΡΙΚΟ, ΑΥΤΟΝΟΜΟ, ΑΝΑΡΧΟ, ΑΔΕΣΠΟΤΟ, ΑΚΡΑΙΟ, ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ, ΑΡΡΩΣΤΟ, ΕΙΡΩΝΙΚΟ... ΓΙΑ ΔΕΣΙΜΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ!

Αναγνώστες

31 Δεκεμβρίου 2017

ΑΓΑΠΗΤΕ ΜΟΥ ΑΓΙΕ..!


μάθε με να αγαπώ και θα σου δείξω εγώ τι πάει να πει βερίκοκο.
μήπως ξέρεις κανένα ψιλικατζίδικο που να πουλάει καλτσοδέτες;
βρες μου ένα αποσμητικό που να μη με εγκαταλείπει.
πες μου τι να παίξω το Λάρισα - Θεία Μαρίτσα.
πιάσε μου το κρατικό και να μοιραστούμε τα κέρδη.
πες μου τι νούμερο σουτιέν φοράει η Βάνα Μπάρμπα;
κάνε να μην έχουμε πολλά κοινόχρηστα στην πολυκατοικία.
χάρισε μου έναν κνίτη σύντροφο.
στείλε έναν κυβερνήτη κεμπάρη.
πλήρωνε μου τον ΕΝΦΙΑ και όλους τους λογαριασμούς μου.
κάνε με να έχω ένα όμορφο και καλλίγραμμο σώμα.
φτιάξε μου μία - μία τις μέρες.
να σου προτείνω μερικούς για να πάρεις και να σηκώσεις.

και άλλα πολλά...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!

17 Δεκεμβρίου 2017

ΣΚΑΛΙΣΤΕΣ ΚΑΡΔΟΥΛΕΣ!


Αν είναι να αγαπήσεις και το θέλεις πολύ, τότε βάλε όλο σου το είναι και μη βαρυγκομάς. Να αφήνεις χώρο δίπλα σου και να αναζητάς συνεχώς τον άνθρωπο. Κάπου θα βρίσκεται να σε περιμένει. Έτσι μονάχα θα πετύχεις. Δεν πρόκειται να χάσεις, γιατί η αγάπη έχει τους δικούς της ήρωες. 
Αν είναι να αγαπάς, τότε να δίνεις την ψυχή σου και μη φοβάσαι αν σκοτωθείς. Διαφορετικά, μην αγαπάς διόλου, γιατί δεν ωφελεί κανέναν αυτός ο αστερίσκος της επιφύλαξης. Γίνεσαι κι εσύ ένα μέρος ενός ιδιόμορφου συστήματος. Αν δεν αγαπάς στα άκρα, τότε γίνεται μια αγγαρεία που είναι έτοιμη να μείνει στα μισά από κάποιο βάρος. Να κλατάρει, και τα κομμάτια που θα φύγουν να γεμίσουν εσένα και όλο το χώρο με καρφιά. Αν όμως αποφασίσεις να αγαπήσεις, τότε να δεθείς από το κατάρτι και να επιμείνεις δίπλα στην αγάπη. Είναι η μόνη που θα σε φέρει πιο κοντά στο Θεό.
Έτσι μονάχα μπορείς να δεις και το φεγγάρι. Να το αγγίξεις και να πετάξεις πάνω του. Άσε τον εαυτό σου λεύτερο για να δηλώσει συμμετοχή στα όνειρα. Έχεις τη δύναμη να το κάνεις. Ακολούθησε τα! Τούτα είναι οι ελπίδες σου. Τα όνειρα αξίζουν να είναι λεύτερα και να λάμψουν για όλους. Ακόμα κι αν ο καθένας έχει διαφορετικά όνειρα, αυτά λάμπουν με το ίδιο φως. Τα φτερά σου έχουν τη δύναμη να φέρουν αυτά τα όνειρα και να τα κάνουν όλα αληθινά. Μετά βοήθησε και τους άλλους να βρουν τα φτερά τους, για να πετάξουν μέχρι το φεγγάρι, ώστε να βρουν αυτό που θέλουν να κάνουν. Πίστεψε στον εαυτό σου και μην τον αδικείς.
Μπορεί να πόνεσες επειδή έχασες κάποιο όνειρο. Γελάστηκες και νόμισες ότι αυτό είναι σημαντικό. Κάθε όνειρο όμως είναι απλά ένας σταθμός. Πιο καλά θα ήτανε, να περνάς από κει και να μη σταματάς. Αλλά σε κάθε σταθμό θα υπάρχουν ακόμα τόσα άλλα, που θα ταξιδέψετε παρέα. Είναι κι ένα σύνορο ανάμεσα σε αυτό που γνώριζες και σε αυτό που δεν ήξερες. Ο εγωισμός όμως δε σε αφήνει να τα ξεχωρίζεις. Εκείνα βρίσκονται εκεί έξω και περιμένουν. Άπλωσε τα χέρια και αγκάλιασε τα. Ζέστανε τα με τις επιθυμίες για να ζωντανέψουν ξανά. Οπλίσου με τη δύναμη που έχεις μέσα και άστα μονάχα λεύτερα. Έτσι λοιπόν, δε θα φοβηθείς αν θα τα κλέψουν ή αν θα τα κάψουν. Μην ανησυχείς και απελπίζεσαι. Μπορεί να ξαναγυρίσουν. Αξίζει ακόμα και να τα χάσεις, γιατί όσα και να χάσεις, αυτά που θα κερδίσεις θα είναι πολύ περισσότερα. Όταν δε μας βγαίνουν, δε σπαταλάμε το χρόνο μας στη θλίψη. Τα αλλάζουμε και παίρνουμε άλλα.
Εμένα άσε με εκεί, να ζω στη δίχως όρια φυλακή μου. Να γλύφω μόνος μου τις πληγές μέχρι να γιατρευτούν. Ώσπου να βγεις τελείως από το δικό μου σύστημα. Δε θέλω να μου κρατάς το χέρι και ούτε να ερωτευθώ. Τις σκαλιστές καρδούλες κέρδισαν οι τσακισμένες και προτιμώ πια τα άδεια κρεβάτια. Αγκαλιά γυρεύω μονάχα, για να περνάω καλά. Έτσι απλά, σαν ένα όνειρο που χάνεται!

06 Δεκεμβρίου 2017

ΣΥΝΗΘΙΣΕΣ..!


Κοιτάζεις τον ορίζοντα της θάλασσας.
Κύματα δε θάρθουν ποτέ να σκουπίσουν το κλάμα σου.
Δε θα σου διώξουν το λυγμό.
Στο βλέμμα σου δε θα υπάρχει ελπίδα.
Τα μαλλιά σου θα είναι λυπημένη θημωνιά.
Τι μπορούν να κάνουν τα αγάλματα;
Όνειρα πιασμένα με ονειροπαγίδες.
Κοιμάσαι πάνω σε συνήθειες.
Συνήθισες να προσπαθείς.
Συνήθισες να κρύβεσαι.
Κάποτε θα γευτείς το αίμα σου.
Θα σιχαίνεσαι να σκοτώνεσαι κάθε βράδυ.
Όλα ψιθυρίζουν από το υπόστρωμα.
Όλα έχουν προβλεφτεί.
Παραπλανήθηκες από τα αστέρια;
Δεν πρέπει να χαθείς.
Διάλεξε τα όνειρα.
Βάλτα καλά μες στο κρανίο σου.
Θα ξαναγεννηθούμε;
Θα βρούμε την αγάπη;
Πραγματικότητα που μας βιάζει.
Χαμογέλα για να αλλάξει η ζωή.
Εσένα, ποιος σε κάλεσε;
Ηδονή που σου χτυπάει την πόρτα.
Καταλαμβάνει τη θέση στο μυαλό.
Τα "θέλω" που δε λογάριασες.
Συνήθισες το υποκατάστατο.
Συνήθισες το "μου λείπεις".
Συνήθισες το "δε μπορώ".
Μη δικαιολογείσαι.
Συνήθισες το ψέμα.

Υ.Γ.: Δε θέλω άλλο να μείνω εδώ. Πάω να φτιάξω ένα δικό μου κόσμο!

27 Νοεμβρίου 2017

ΤΟ ΧΤΥΠΗΜΑ!


Μέσα από τη χαοτική μοναξιά έχει ανατείλει η επιθυμία για να χτυπήσει εκείνη η ψυχρή συσκευή. Ζητάει να κατευνάσει το θυμό για όσα θυμάται. Να απαλύνει τη διάρκεια της υπομονής, για να δικαιολογήσει τα χτυπήματα που πέρασε. Κι όλο αργεί ναρθεί αυτό το χτύπημα. Είναι από εκείνα που δεν έρχονται ποτέ στην ώρα τους. Και όπως τυχαίνει κάθε φορά, ακούγεται στα ξαφνικά. 
Να 'το, αυτό είναι! Ήρθε για να γαζώσει τη σκέψη. Δε θέλει όμως να το σηκώσει. Νιώθει μια άρνηση να ξεπηδάει από τα έγκατα. Οι άκρες του μυαλού αντιστέκονται. Η οργή με τη συμπίεση έπιασε κι αυτή ταβάνι. Εξήγηση πλανιέται μες στο χώρο, αλλά δε φαίνεται να κερδίζει η λογική. Θα προτιμούσε να σηκώσει το τηλέφωνο και ν' αναστηθεί, χωρίς να καθηλωθεί στην ίδια νοσηρότητα. Να ανοίξει το παράθυρο και να πετάξουν έξω μαζί. Να σπάσει επιτέλους το κρύσταλλο με τις σταγόνες της σιωπής.
Με αργές κινήσεις του χεριού σηκώνει το παγωμένο ακουστικό και με βαθιά ανάσα συνοδεύει την πνιγμένη φωνή στο κενό.
- Ναι!
Από το άλλο άκρο της αβύσσου πετιέται η άλλη γνώριμη φωνή του πεπρωμένου.
- Αγάπη μου..!
Δεν το απέφυγε. Ήταν ακόμα πιο δυνατό αυτό το χτύπημα!

17 Νοεμβρίου 2017

ΝΙΚΑ..!


Σκουλήκια κατατρώνε τη σκέψη.
Πάρε τη σιωπή και καντην κουρελόχαρτο. 
Στον απόηχο φαίνονται τα σκυλιά.
Έβγα στον αέρα να μυρίσεις την ελευθερία. 
Να δεις τους κόπους πως χάνονται. 
Στην αντίπερα όχθη δεν είσαι μονάχος.  
Έστησες κάγκελα μαζεύοντας δεσμά.
Άλωσε τις κλειδαριές θανάτου.
Δε θα αντέξεις άλλη ελπίδα.
Στην ακινησία αντέδρασε.
Μαστούρωσες στο ψέμα.
Ελέγχεσαι με το φόβο.
Σε βόλεψαν στο σκοτάδι και φοβάσαι τη μέρα. 
Κοινώνησες οράματα από χολή και ξύδι.
Απώλεσες την ιδιότητα του πολίτη.
Στριμώχθηκες στο στρατόπεδο αναίσθητου μελλοθάνατου. 
Ξεχείλισες συντάγματα ενός λεπτού σιγής. 
Χαμένος μισθοφόρος ηλιθίων.
Τόλμα να ψελλίσεις για να βγεις. 
Αναρχικός, λαϊκιστής, φασίστας αμέσως θα γενείς. 
Η λύτρωση δεν έρχεται αγκαλιάζοντας δημίους.
Στο δρόμο για τους κεραυνούς κατέβα απ' το φεγγάρι. 
Μάζευε μέρες ολίσθησης απ' του ολέθρου τις νύχτες.  
Η ελευθερία πνίγηκε απ' τον εφησυχασμό.
Τυχαία σχέδια δεν έχουν οι ξεφτίλες.
Χρόνια περιμένουν να σε θάψουν.
Δεν ξέρουν ότι είσαι ήδη νεκρός.
Κατάθεση στεφάνου από αγκάθια. 
Χλαμίδα αίματος περιβλήθηκες από δίδυμα αδέλφια.
Στα μάτια κοίτα τους προδότες.
Άγραφος κανόνας η εντολή.
Στο μήνυμα δώσε Ανάσταση.
Και στο όνειρο ποιότητα.
Αγώνας η αξιοπρέπεια.
Νίκα τον εαυτό σου.
Σκοπός σου η αντίδραση.
Η ψήφος σου παράνομη και καταχρηστική.
Βολίδα θαλάμης στα χέρια τους.
Καταδικαστική υπόσχεση.
Μια σκιά η ιστορία.
Θα... θα... θα...
Θα τα πούμε.
Μην τους αφήνεις, ξύπνα! 
Μην τους ακούς, γράφτους!

ξαφνική αίσθηση ανέμου

10 Νοεμβρίου 2017

ΣΚΙΡΤΗΜΑΤΑ..!


Φεγγάρια και φεγγαρόφωτα πέρασαν και χάθηκαν ανάμεσα στα σύννεφα. Περπατήσαμε κοιτάζοντας ψηλά τον ουρανό, ευχηθήκαμε παρέα με τα αστέρια και μελετήσαμε μακρινούς και άγνωστους γαλαξίες. Κατάπιαμε τη φύση ολάκερη και στους ήχους από τα τριζόνια τηρήσαμε πολλών λεπτών σιγή. 
Χαραμίσαμε άσκοπες και ανίκητες δεισιδαιμονίες για λίγες σταγόνες ψευδαίσθησης. Γευτήκαμε έναν κόσμο από αποχρώσεις, μεθύσαμε από αρώματα, ήπιαμε όλες τις θάλασσες, ταξιδέξαμε με κάθε λογιών πλεούμενα και ορκιστήκαμε σε ηλιοβασιλέματα. Απ' τα πρώτα σκιρτήματα γινήκαμε κυνηγοί μιας χαμένης αγκαλιάς, μιας κομμένης ανάσας, μιας φτερωτής έλξης. Κι όποτε μας σκέπαζε η νύχτα, προσευχόμασταν και ευχόμασταν για την αυγή. Παραπονεθήκαμε, πονέσαμε, χαρήκαμε και δηλώσαμε παρόν στο πρώτο ραντεβού της Άνοιξης με το ουράνιο τόξο. Με άλλα λόγια νιώσαμε. Όλα αυτά με το βλέμμα πάντοτε στραμμένο εκεί ψηλά και μακριά στο αύριο. Ποτέ χαμηλά. Η ταπεινότητα λιγοστή και ο κάθε φόβος δεν το επέτρεπε.
Κάποιες φορές όμως έρχεται να μας κτυπήσει την πόρτα η ανάγκη της μοναξιάς. Είναι τότε που θέλουμε να φύγουμε ακόμα κι αν δεν έχουμε που να πάμε. Για να γεμίσουμε έστω τις μπαταρίες μας. Δεν έχει σημασία αν υπάρχει ασήμαντη ή σημαντική αφορμή, ούτε είναι απαραίτητο να υπάρχει λύπη ή θυμός. Υπάρχει όμως πάντοτε μια αιτία που στη φτιάχνει η ίδια η ψυχή. Εκείνη βρίσκει τις λύσεις πριν από μας και τα τακτοποιεί όλα. Το τέλος μονάχα να μας βρίσκει όρθιους και πριν μας τελειώσει η ανάσα να πατάμε γερά στα πόδια μας. Στα χείλη να έχουμε ένα αληθινό ολάνθιστο χαμόγελο και η καρδιά μας να συνεχίζει να αγαπά. Τίποτα δε μένει αναλλοίωτο στο χρόνο και οι σιδερένιες σχέσεις κάποτε σκουριάζουν. Τότε είναι που μένουμε "λίγοι", δηλαδή μόνοι.
Σ' αυτήν την αμετάκλητη πορεία του χρόνου όλο και κάτι θα τύχαινε να μας λείπει. Τα όμορφα λόγια που λέγαμε, τα ρούφηξαν στο πέρασμά τους οι καιροί. Έκοβαν ολοένα την ταχύτητα και μας φρέναραν. Είχαμε μπροστά μας το σκοτάδι της μοναξιάς για να μας στοιχειώνει. Αναζητούσαμε συνέχεια πατερίτσες για να στεκόμαστε στα πόδια μας. Προκειμένου όμως να αντέξουμε αρρωστημένες και νόθες καταστάσεις γύρω μας, χαμογελούσαμε στη μοναξιά. Δεν είχαμε εκείνη τη διάθεση ή τη συναίσθηση να ρίχνουμε και μερικές ματιές προς τα κάτω. Σε κείνο το πεδίο που βρίσκεται το κέντρο βάρος της ισορροπίας μας... στα βήματα... στα δικά μας βήματα. Να καλωσορίζουμε αυτό που ζούμε.
Έτσι λοιπόν, όλες οι πανσέληνες και όσα σύμβολα και σημεία περνούσαν από μπροστά μας και ακόμα αναπολούμε, θα παραμένουν βαθιά χαραγμένα να συντροφεύουν και να ταΐζουν το θηρίο της μοναξιάς. Αν καταφέρουμε κάποτε να δραπετεύσουμε από αυτόν το φόβο, τότε μπορούμε να νικήσουμε ακόμα και τον ίδιο το θάνατο. Κι ο θάνατος νικιέται όσο δε φοβάσαι τη μοναξιά.

Υ.Γ.: Κι όμως φίλε, χωρίς ένα φεγγάρι ή ένα ηλιοβασίλεμα δε μπορεί να σταθεί κανένα ποίημα! Αυτή τη μοναξιά θέλω να τη ζήσω!

18 Οκτωβρίου 2017

ΓΙΑ ΣΕΝΑ..!


Τι ξομολογήθηκες στο φεγγαρόφωτο;
Τι σου έταξε κι η θάλασσα;
Πήρε πίσω ότι μπόρεσε το κύμα;
Κράτησαν την υπόσχεση οι βράχοι;
Πόσο μακριά θα σε πάει το αεράκι;
Αλάφρυνε τα μαλλιά σου η ρουτίνα;
Τα σύννεφα λύγισαν από το βάρος;
Οι λίμνες βρέξαν τα φτερά σου;
Πήγες στο ραντεβού της Άνοιξης;
Ξεθώριασαν τα χρόνια στις επιθυμίες;
Ο έρωτας φανέρωσε την αλήθεια;
Στράγγιξες κι απόψε το φεγγάρι.
Υπερβολές που αγαπάς.
Νόημα που δε βρίσκεις.
Άγνωστο που δε φοβάσαι.
Αδιέξοδο που δε συναντάς.
Επισκεύασε τις σκέψεις σου.
Ουρανοί με διαφορετικό γαλάζιο.
Έγινες απόμαχος στη φαντασία.
Ο παράδεισος δε λέει να φανεί.
Ζωγράφισε μια μεγάλη καρδιά.
Στα δάκρυα να προσεύχεσαι για ζωή.

Υ.Γ.: Μέσα στο βυθό αρχίζω να αναπνέω. Από τον πάτο βλέπω στην επιφάνεια πως κολυμπάς. Κάποτε θα βρω εκείνα τα λόγια να πω κάτι μεγαλεπήβολο... για σένα!

09 Οκτωβρίου 2017

ΤΟΞΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!


Πρέπει να βιαστούμε να κόψουμε τα δηλητηριασμένα μανιτάρια από τις ρίζες τους.

Τρέχουν τα χρόνια σα νερό και παραμένοντας απλοί θεατές προσπαθούμε να βελτιώσουμε τη ροή του. Αδιαφορούμε ή δεν υπολογίζουμε αν αυτό το νερό είναι καθαρό και γάργαρο και όχι τοξικό. Είναι οδυνηρό και βάναυσο να κυκλοφορούμε ανάμεσα σε ανθρώπους που ζουν με τοξίνες. Δεν υπολογίζουν ζωές αφήνοντας τη μαρτυρική σταγόνα τους με το δηλητήριο του εγωισμού και της υποκρισίας. Να σε ακουμπάνε χωρίς να αισθάνονται. Κυκλοφορούν για να κοσμούν την ύπαρξή τους απλά και να εξυπηρετούν το δικό τους εσωτερικό κενό. Να τρέφονται από την αυταπάτη και να τη νιώθουν πραγματικότητα!
Ξεκομμένοι εντελώς από συναισθηματική φόρτιση, διατηρούν την ψυχραιμία τους και με κρύο αίμα πατούν πάνω στην ίσαλο γραμμή της ψυχρής εγωιστικής λογικής. Κι ο έρωτας χωρίς να είναι ανακατεμένος με το φλογερό συναίσθημα της αγάπης, κινείται για εκείνους μόνο γύρω από το σεξ, επειδή το θεωρούν αναγκαία "τροφή" για το σώμα. Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που λειτουργούν με το έντονο "ένστικτο" του "ΜΑΖΙ". Θα ασχοληθούν μέχρι να δεθούν με ένα άτομο, θα αφιερωθούν και θα παραδοθούν παίρνοντας άδεια από τη συνείδηση και εφόσον εκτιμήσουν ότι βρήκαν τον κατάλληλο άνθρωπο που θα κάνουν πράξη τη συμπόρευση. Αυτό το είδος ανθρώπου - εφόσον χωνέψει ότι υπάρχει πρόσφορο έδαφος - δε θα φοβηθεί και θα δοκιμάσει να αναμετρηθεί με τα όνειρα που έκανε.
Αν και έχει πέσει - αυτό το είδος - πολλές φορές απότομα θύμα της υποκρισίας, την αγνοεί και δεν την αποδέχεται ρισκάροντας - ακόμα και σε βάρος του - εθελοτυφλωτικά μερικές φορές. Αρνείται όμως πεισματικά να την εφαρμόσει για προσωπικό του όφελος, επειδή θεωρεί ότι θα καταστρέψει έτσι και τη δική του ζωή. Μπορεί να ακούγεται και να φαίνεται αυτό εγωιστικό, γιατί προσπαθεί να προστατεύσει τα όνειρά του με το δικό του τρόπο, αλλά θα είναι όμως θετικό και προς όφελος του "μαζί". Η θετικότητα αυτή στρέφεται εναντίον του, όταν στραβώσει σε μια σχέση, αφού είναι αρκετά ζημιογόνος στον απροστάτευτο κόσμο του και αφήνει μέσα του βαθιά σημάδια και ανεξίτηλες πληγές. Αυτή η πικρή γεύση κάνει να αποστρέφεται και να απαξιώνει μεταγενέστερες συμπεριφορές, ενώ είναι ευάλωτος σε κάθε περιπλανώμενη σχέση. Η εικονική πραγματικότητα της συμβατής ζωής που έζησε, έκανε να παραβλέψει πολλά στοιχεία μιας ισορροπημένης σχέσης. Έτσι όπως θα ήθελε να είναι η δική του ζωή, αλλά με σύντροφο που δε θα άφηνε πάνω του όξινη βροχή.
Στην πορεία της αβεβαιότητας του μέλλοντος, δεν είναι διατιθέμενος να γίνει πρωταγωνιστής του ψέματος και της υπερβολής, επειδή είδε και ένιωσε να πεθαίνει η ζωή του από αυτό το δηλητήριο. Παραπλανήθηκε από τις μολυσμένες σταγόνες του, επειδή είχε στην καρδιά του την αγάπη, αλλά από αυτήν όμως παράγεται και το αντίδοτο. Έρχεται κάποτε η στιγμή που πνίγεται και δεν αφήνει άλλο το δηλητήριο αυτό να τον μολύνει. Τους σκοτώνει με την καλοσύνη και επουλώνει τα όποια τραύματα εξοστρακίζοντας τους από τη ζωή, ρίχνοντας ταυτόχρονα στα σκουπίδια κάθε μίσος και εκδίκηση για να σταματήσει αυτήν τη μόλυνση. Δίνει ένα τέλος... κι ένα τέτοιο τέλος ορίζεται από την αντοχή της ίδιας της καρδιάς, γυρεύοντας απεγνωσμένα να βρει την ηρεμία της.
Οι τοξικοί άνθρωποι είναι μια διαχρονική μάστιγα. Θα υπάρχουν πάντοτε και παντού. Κινούνται και λειτουργούν όπως τα φίδια. Μεταφέρουν ακραίες ποσότητες εγωισμού. Με ένα "φιλί" έχουν την ικανότητα να αφήσουν δηλητήριο και με μια "αγκαλιά" την επιδεξιότητα να πνίξουν. Και όλα αυτά να τυχαίνουν πάντοτε τις μέρες που νιώθουμε υπέροχα.

Υ.Γ.: Όπως και στα φίδια έτσι κι εδώ υπάρχουν πολλά είδη τοξικών ανθρώπων. Κοινό χαρακτηριστικό έχουν το καμουφλάζ. Δύσκολα ξεχωρίζουν στο πλήθος, γιατί είναι ύπουλοι. Ευχαριστημένοι πάντοτε με τον εαυτό τους, θεωρούν τους άλλους κατώτερους, δε διστάζουν να κλαίγονται για τη ζωή τους επιδιώκοντας να κερδίσουν την ικανοποίηση της συμπόνοιας και συνειδητοί ξερόλες, είναι ορισμένες από τις αρρωστημένες ιδιομορφίες τους.

21 Σεπτεμβρίου 2017

ΜΕΡΑ ΕΙΡΗΝΗΣ..!


Όρκους αγάπης δίνουμε.
Ελέγχουμε την ελευθερία.
Τι περιμένεις για την ειρήνη;
Η ειρήνη βρίσκεται στο λιβάδι.
Όχι στην άκρη ενός γκρεμού.
Εσωτερική κατάσταση.
Άοκνη ελπίδα.

Η γαλήνη δοκιμάζεται στην τρικυμία.
Ο πόλεμος δαμάζεται με εκεχειρία.
Άσε το ματωμένο μαχαίρι.
Νύχτες σπείραμε με αίμα.
Που νομίζεις ότι φτάσαμε;
Θερίσαμε ειρήνη άδικου αίματος.
Κινούμενη άμμος η ειρήνη!

Λουλούδια μολυσμένα από υποκρισία.
Τα αηδόνια να μη σταματήσουν το κελάηδισμα.
Ωδή να ψάλλουν στον έρωτα.
Να διώξουν το σκοτάδι από το φως.
Στήριξε τον ήλιο στην ειρήνη.
Nα πάρει πίσω στρωμένους φόβους.
Θημωνιά ειρηνική!

Γυμνό κλαδί ελιάς η προφητεία.
Μέσα στα χέρια ηλιθίων.
Πόλεμος η ανισότητα.
Γαλάζια σφαίρα με πολλά χαμόγελα.
Φυσική κατάσταση και ύψιστο αγαθό.
Πριν έρθει η χαριστική βολή.
Σωσίβιο η ειρήνη!

Θαμμένες αγάπες.
Ασπρόμαυρα πάθη.
Τόπος είναι όπου υπάρχει το κορμί μας.
Καμμένα αντίσκηνα γυρίζουν τη γη.
Παιδιά στα εννέα βήματα.
Κάλεσε μια ήσυχη ζωή.
Αξιοπρέπεια ειρηνική!

Ουτοπική αδιαφορία.
Αν δε γυρίσεις την πλάτη.
Λόγια ειρήνης σε τύμπανα πολέμου.
Να ξαναβάψουμε μπλε τον ουρανό.
Τίποτα δεν κρατάει για πάντα.
Μια μέρα ειρήνης.
Μια άλλη μέρα της γης!

# διεθνής ημέρα ειρήνης

06 Σεπτεμβρίου 2017

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΚΑΡΑΒΙ!


Δυο χρόνια και πλέον πέρασαν από τότε που άπλωνα τη ματιά μου στο Ιόνιο και τα συναισθήματα απ' αυτόν τον τόπο ίσως να έχουν καλυφθεί από τη συνείδηση. Και φέτος που ξαναβρέθηκα εκεί, δεν ξέρω αν καταχωνιάστηκαν κάπου οριστικά ή απλά κουκουλώθηκαν μέχρι να μαζευτούν από κάποιο μικρό σαπιοκάραβο, αλλά νομίζω ότι αυτό δεν πρόκειται να το μάθω από δω και πέρα. Φαίνεται πως είναι η αναμονή μιας περιπέτειας που δε λέει να λήξει. 
Μέσα σ' όλα αυτά να προσπαθώ να επαναπροσδιορίσω έναν εαυτό, για να αλλάξω τη σημαδούρα και να πιαστώ από κάπου αλλού μέσα μου. Ευτυχώς όμως υπάρχουν τα παιδιά μου, για να θυμίζουν καθημερινά το νόημα στην άγονη γραμμή της ζωής μου. Και μόνο που είμαι δίπλα τους για ν' ακρακουμπάω τη θάλασσα των ονείρων τους, μου δίνουν μεγάλες ανάσες για να ζω πάνω απ' το χώμα και να κατανοώ την ομορφιά της ζωής. Και έχω πολλά ακόμα να κάμω για χάρη τους. Να σκουπίσω τα μονοπάτια τους, να περπατήσω στις ανησυχίες τους, να κρατήσω αναμμένη τη λάμπα στα σκοτάδια τους, να τραβήξω κουπί στις στεναχώριες τους, να ανοίξω το δρόμο για τις χαρές τους, να ζήσω ξανά απ' την αρχή τις απογοητεύσεις τους. 
Απ' το μπαλκόνι του πελάγους εύχομαι μονάχα να περάσει εκείνο το καραβάκι που θα παραλάβει ο,τι παλιό και άχρηστο. Κάτι μέσα μου όμως λέει, ότι αυτό δε θάρθει. Θα παραμένει εκεί αταξίδευτο. Ίσως να 'ναι καλύτερα να μην έρθει ποτέ, γιατί δεν ξέρω και τι θα ξεβράσει απ' τον καταπέλτη του. Τουλάχιστον τώρα έχω δίπλα μου μια νέα σημαδούρα που με κάνει να ανήκω πια στους επιζώντες. Κι αυτό για μένα δεν είναι μόνο ένα απλό σημάδι, αλλά μια καινούργια ζωή.

20 Αυγούστου 2017

ΛΕΥΤΕΡΗ ΨΥΧΗ!


Η ψυχή έχει κολλημένα φτερά πάνω της για να πετά! Να ξεμακραίνει απότομα και γρήγορα απ' την ασχήμια και κακία. Είναι λεύτερη... κι όπως λεύτερη γεννιέται, το ίδιο στερεύει λεύτερη στο βάθος της αιωνιότητας. Το μόνο που ξέρει είναι συνέχεια να πετά και να ξαποσταίνει εκεί που θα βρει ζεστές φωλιές. Κουβαλάει μαζί της κάθε λογιών υλικά, χωρίς να χτίζει δικές της. 
Δε ζητάει κι ούτε ψάχνει τίποτα. Το μόνο που θέλει είναι να περιφέρεται... παντού και πουθενά. Ζει κυνηγημένη, γιατί θέλουν να την αιχμαλωτίσουν. Και προσπαθούν με χιλιάδες τρόπους να την υποτάξουν, να την αυθυποβάλλουν, πότε με νόμους και κανόνες και πότε με έρωτες και υποσχέσεις, μέχρι να την κάνουν κτήμα τους. Έτσι ανυπάκουη όπως είναι, θα ξεγλιστράει και θα αμολάει τη σκιά της σαν μελάνι μέχρι να ξεχαστεί. Κι αυτό τους κάνει να τη φοβούνται. Δε θέλουν να κυκλοφορεί λεύτερη. Εκείνη όμως είναι φτιαγμένη να μην υπακούει σε αρχές και προ πάντων ούτε σε "ειδικούς" και "έμπειρους" κανόνες! Κι έτσι κυνηγημένη, θα πετάει και θα μεγαλώνει μες στον κίνδυνο, χωρίς να την πολυνοιάζει αν κινείται αντίθετα κι αυθαίρετα στο ρεύμα με τους πολλούς. Μέσα από δάση συνειδήσεων θα συνεχίζει την περιπλάνησή της σαν ένας πρόσφυγας στο σύμπαν. Θέλει μόνο να πετάει και να περιστρέφεται προς όλες τις μεριές με τη χαρά. Αλλά όταν χρειάζεται να σωθεί, ξέρει πολύ καλά να φεύγει. Ακόμα και στο απόλυτο σκοτάδι όμως δεν την αφήνουν να βρει την ηρεμία της. Πρέπει να εξαργυρώνει κι εκεί διάφορα τελώνεια. Σε σένα μιλάω που κάνεις ότι δε βλέπεις ή δεν ακούς. Θα 'ρθει όμως κάποτε η στιγμή που θα το εξαργυρώσεις και εύχομαι μονάχα να μην το μετανιώσεις.
Να ρίχνεται στη μάχη με το χρόνο, για να βγει από κει χωρίς απώλειες. Να έχει βοηθό και σύμμαχο την κολλητή της μνήμη. Δε φυλακίζεται και προπάντων δε στριμώχνεται. Κι όποτε γίνει αυτό, τότε εκείνη θα βρει το δρόμο για να δραπετεύσει! Μεταμορφώνεται σαν ένα είδος στριφογυριστής πεταλούδας. Ξεκουράζει τα φτερά της σ' εκείνα τα λουλούδια που μοσχοβολάνε αγάπη, τρυφερότητα και καλοσύνη. Φέρνει τον κόσμο ανάποδα για να κουρνιάσει λιγάκι εκεί που θα γαληνέψει... εκεί που δε θα φοβηθεί... εκεί που θα νιώσει καλύτερα... εκεί που θα ερωτευθεί. Κι αν ακόμα θάβρει όλα αυτά και τόσα άλλα, εκείνο που θέλει πιότερο, είναι να μπορεί να χρησιμοποιεί και πάλι τα φτερά της!

25 Ιουλίου 2017

ΟΝΕΙΡΟΑΝΑΠΝΟΕΣ!


Χρυσάνθεμο ακόρεστης αναλαμπής.
Ροή απέραντου ονείρου.
Ύπαρξη πότισες τη σιωπή.
Στης ζωής το γαϊτανάκι.
Αρχή πρελούδιο ανέμου.
Νυχτιά που γέμισε αστέρια.
Θεού δώρο στον έρωτα.
Ήλιε του Καλοκαιριού.

Χριστού αφιέρωση στο θάμα.
Ρίχνω την καρδιά μου στο φεγγάρι.
Ιδανικά ξεπρόβαλες την Άνοιξη.
Σαν πυγολαμπίδα του ουρανού.
Τo περιθώριο γέμισες χαρά.
Ίδιο όνειρο που ξαναβρήκα.
Αδελφικό αντάμωμα στο γκρίζο.
Να θυμηθώ πως να χαμογελώ.
Από τη φεγγαρόστρατα πιο πέρα.

Αφήνοντας πίσω τη στεριά της σκέψης.
Δυο δάκρυα πόθου γίνανε ένα με τη θάλασσα.
Κάνετε τα πάντα να φαίνονται πως αξίζουν.
Δυο βήματα στο λίγο, χαμόγελα στο πολύ.
Ανάσες μου, ρυάκια και γιοφύρια μιας ζωής.

Υ.Γ.: Αν καταφέρω να φτάσω τον ορίζοντα, ίσως απαντήσω και στα τόσα γιατί.
Εκτιμώ όμως πως δεν υπάρχει τρόπος να μάθουμε που πηγαίνουμε. 
Στο παιχνίδι με τις σκιές η έξοδος βρίσκεται στο "άστο να 'ναι".
Να σας κάνω να χαμογελάτε μονάχα και όσο μπορώ.
Δέσατε την αναπνοή μου με το όνειρο!

Με ΑΓΑΠΗ πάντα... 
(στου απείρου την άκρη!)

Χαμόγελο φτερούγισε σκορπίζοντας αμέτρητα ευχαριστώ!!!

*Δήμητρα... δε βρίσκω λόγια..!!!*

08 Ιουλίου 2017

ΧΩΡΙΣ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ!

Όταν κάθομαι να γράψω ένα κείμενο, βάζω από το youtube συνήθως κάποιον ήχο μουσικής να παίζει φτιάχνοντας την κατάλληλη ατμόσφαιρα που θα δώσει μια ώθηση στη σκέψη για να βγάλω από μέσα μου όσα θέλω να πω και να φωνάξω. Κατά προτίμηση η μουσική που παίζει είναι ανάλογα της διάθεσης του αυτιού, για να ξεκουράζει και να αδειάζει το μυαλό από κολλήματα. Η φόρτιση εκείνη την ώρα μπορεί να πιάνει ταβάνι.
Για μένα αυτά τα δυο ιστολόγια που έχω τη χαρά να μοιράζομαι και να μαστουρώνω ιντερνετικά, είναι ένα διαρκές κι ατέρμονο σκέφτομαι και γράφω. Ένα επαναλαμβανόμενο δούναι και λαβείν δηλαδή. Κάτι σαν μια έκθεση ιδεών ένα πράγμα τοποθετημένες στο μπλέντερ από αλλόκοτες σκέψεις. Να ξεδίνω για μένα αφενός κρατώντας παρέα κάπου - κάπου στη μοναξιά μου κι αφετέρου γράφοντας μπούρδες για όσους με επισκέπτονται. Είμαι ένα απλό όνομα σε μία λίστα. Δε θεωρώ ότι δημιουργώ εκείνη τη στιγμή που γράφω, αλλά πιστεύω ότι αυτό με κάνει να ξεχνιέμαι. Προχωράω έτσι απλά και χωρίς να υπάρχει κάποιο σχέδιο. Τα αχαρτογράφητα νερά ήταν για μένα συναρπαστικά. Τα περισσότερα θέματα που καταπιάνομαι, τα δανείζομαι από την καθημερινότητα και για κάποιο λόγο με κεντρίζουν. Άλλα με αντιπροσωπεύουν, άλλα τα έχουν βιώσει ορισμένοι συνάνθρωποι κι άλλα τα εκτίμησα μέσα από γεγονότα και περιστάσεις. 
Το σπουδαιότερο όμως πλεονέκτημα που έχει αυτό εδώ το ξέφωτο, είναι ότι μπορώ να μιλάω και να βγάζω αυτά που θέλω, χωρίς να κινδυνεύω να με διακόπτουν. Γιατί το μεγαλύτερο πρόβλημα στην επικοινωνία δεν είναι η διαφωνία, αλλά το να μη μπορούμε να μιλάμε. Μιλάμε και δεν ακουγόμαστε βρε φίλε, επειδή δε μας αφήνουν να ακουστούμε. Δεν είναι αναγκαίο να συμφωνεί κάποιος ή να διαφωνεί, αλλά είναι απαραίτητο όμως να μπορεί να μιλήσει και να εκφραστεί. Κι εδώ μέσα δε γίνεται μονόλογος, εφόσον έχουμε τη δυνατότητα να αφήνουμε τα ίχνη μας σε μορφή σχολίου. Δεν υπάρχει όμως χειρότερο συναίσθημα απ' το να θέλω να εκφραστώ και να μη μπορώ για διάφορους λόγους να τα βγάλω από μέσα μου. Κι επειδή δε θέλω να το παίξω αθώα περιστερά, αυτήν την κακιά συνήθεια την ξέρω καλά, γιατί έχω υποπέσει σ' αυτή. 
Και τούτο εδώ το ιστολόγιο είναι για μένα ένα καταφύγιο άγονης σιωπής, που μετατρέπεται σε ένα ορμητήριο άναρθρων κραυγών χωρίς απαραίτητα αποδέκτες. Έγινε απλά κι αυτό ένας τόπος του διαδικτύου. Σαν ένας άυλος ήχος που βγαίνει και χάνεται πίσω από την πηγή του. Δε θεωρώ ότι είναι αναγκαίο ή υποχρεωτικό να υπάρχει αναγνώστης, με όλο το σεβασμό που τρέφω προς κάθε συνοδοιπόρο, αλλά τούτο το συγκεκριμένο καταφύγιο θα προσπαθεί να ξετρυπώνει διάφορες πτυχές, που ίσως να παραμένουν ακόμα ανεξερεύνητες. Σέρνει όλα τα συναισθήματα και τα ερεθίσματα με τους προβληματισμούς, που έχει μαζέψει απ' το πουθενά στο δρόμο του. Ο,τι άχρηστα και δεδομένα - για κάποιον άνθρωπο - βρει μπροστά του, προσπαθεί μάταια να τα ξεδιαλύνει απ' τα απαραίτητα για ν' αδειάσει λίγο - λίγο κάποιο φορτίο.
Κι όποτε λοιπόν ξεκινάω να γράψω κάτι, δεν προσέχω καθόλου τον τίτλο της θεματολογίας. Στο τέλος βασανίζομαι περισσότερο για να βρω αυτό το θέμα. Τις περισσότερες φορές ξεκινάω έτσι, χωρίς δρομολόγιο και χωρίς πρόγραμμα όπως κάνω τώρα. Ένα ταξίδι του μυαλού πάνω απ' τα σύννεφα. Δε θέλω απ' την αρχή να ξέρω που θα με βγάλει όλη αυτή η βόλτα, γιατί αυτό το αδηφάγο άγνωστο ανοίγει περισσότερο την όρεξη και κεντρίζει ταυτόχρονα το ενδιαφέρον. Νιώθω καλύτερα στη βουβή αυτή πορεία, γιατί όταν αρχίζει να αχνοφαίνεται προς τα που πάει η άναρχη σκέψη, τότε αυτό λειτουργεί ανασταλτικά για μένα, παρά ενθαρρυντικά για τη συνέχεια. Δε με απελευθερώνει εσωτερικά και πνευματικά. Φρενάρω απότομα, αρνούμενος να κοιτάξω στον καθρέπτη κι αμέσως έρχεται η επιθυμία από μέσα μου για να κλείσω γρήγορα το θέμα. Δε μπορώ να δώσω κάποια εξήγηση τι προκαλεί αυτό το κάτι και δεν ξέρω αν όντως είναι ένα πρόβλημα. Ίσως χρειάζεται να δώσω περισσότερη σημασία σ' αυτό. Να το διαχειριστώ με κάποιον τρόπο.
Έπαψα να ανήκω στα απόλυτα προγραμματισμένα όντα, όπως ήμουν κάποτε ή το έχω μετριάσει αισθητά. Θεωρώ ότι ο άνθρωπος δεν είναι ρομπότ για να προγραμματίζει ή να προγραμματίζεται. Σ' αυτό βέβαια που ήμουν τότε, με είχε "βοηθήσει" κατά πολύ και το περιβάλλον που έζησα. Μεγαλώναμε με το ωρολόγιο πρόγραμμα παντού, που ήταν απλά μια εσωτερική ωρολογιακή βόμβα που περίμενε κάπου να σκάσει και να σου αλλάξει τη διάθεση για τη ζωή. Κάτι τέτοιες συνήθειες που - όπως λένε - ευθύνονταν για όσα μας έχουν καταφέρει πάνω μας ή μήπως όμως ήταν εκείνες που θέλαμε για κάποιο λόγο να συντηρούμε; Ποιος ξέρει... μεγάλη και σύνθετη κουβέντα... λέω να το αφήσουμε εδώ αυτό. Επίσης δε μου αρέσουν καθόλου και γενικά, οι ταμπέλες που έχουμε τη συνήθεια να κολλάμε πάνω μας. Αυτές υπάρχουν για να ξεχωρίζουμε πράγματα ή ζώα και χρησιμοποιούνται μόνο γι' αυτά. 
Μπούχτισα ακόμα να ακούω και να διαβάζω τις διάφορες ψυχαναλύσεις και τις κάθε λογιών διατριβές από "τέλειους" διαδικτυακούς ψυχοβγάλτες. Ειδικά με την εξάπλωση της ασθένειας των λεγόμενων κοινωνικών μέσων και δικτύων, καθένας έχει γίνει κι ένας "εξπέρ" ψυχοβγάλτης, που ειδικεύτηκε - ως συνήθως - στο απρόσωπο διαδικτυακό πανεπιστήμιο. Έχει μαζέψει όλα τα "μάστερ" της ψυχολογίας και έχει πιστέψει ότι είναι έτοιμος να λύσει ακόμα και άλυτα ψυχολογικά και κοινωνικά προβλήματα. Ας αναλογιστεί μόνο κανείς, πριν την επιδημία του πληκτρολογίου αν ήξεραν όλοι εκείνοι που πάνε τα τέσσερα. Εντελώς ξαφνικά όμως γίναμε όλοι μαιτρ της ψυχολογίας και της κοινωνιολογίας(για να μην αναφερθώ και για τις υπόλοιπες επιστήμες και μη). Όπως η περί της διατροφής(εκεί κι αν υπάρχει μεγάλος μαζοχισμός!). Με τη διαφορά όμως αυτά που διαβάζουν, πάντοτε θα συμπίπτουν να αφορούν τους άλλους και ποτέ τον εαυτό τους. Η "τελειότητα" του εαυτούλη μας δε μας αφήνει να τα αναγνωρίσουμε. Έλεος πια μ' αυτή τη διαδικτυακή μπαρούφα, καθότι εκτιμώ ότι το "παν μέτρον άριστον" των αρχαίων ημών προγόνων μας, υπερκαλύπτει όλες τις ανάγκες μας. Έτσι λοιπόν προτιμώ να μην αναλύω τη γωνία στο δεκάρικο(ή να ψειρίζω τη μαϊμού), για να δίνω εξηγήσεις στα ανεξήγητα και να ασχολούμαι με αυτά που βλέπω και αισθάνομαι. Απλά γήινα πράγματα που ανήκουν μέσα στη ζωή και όχι έξω απ' αυτήν, δηλαδή όπως είναι το "μ' αρέσει" - "δε μ' αρέσει", "θέλω" - "δε θέλω", "μπορώ" - "δε μπορώ". Η αλήθεια άλλωστε θα παραμένει πάντοτε λειψή και θα βρίσκεται εκεί που δε φαίνεται.
Όσα γράφω συνήθως είναι προσωπικές σκέψεις και αναφορές που εκτιμώ ότι πιθανόν να διαφέρουν και να μη συμπίπτουν. Βασικό όμως χαρακτηριστικό είναι η ειλικρίνεια. Αυτή με έχει κάνει αρκετές φορές απλησίαστο και απόμακρο, αλλά όσο περιφέρομαι θα την υποστηρίζω με σθένος. Δεν εξετάζω αν αυτό είναι λογικό, αλλά αν μπορεί να βοηθήσει. Ποιος ξέρει κι εδώ να απαντήσει κάποιος με σιγουριά πάλι; Αν συνέπιπταν πάντως όλες οι απόψεις, τότε αυτό θα ήταν κουραστικό και δε θα δημιουργείτο αντίλογος. Και η ασυμφωνία υπάρχει για να φέρνει την κουβέντα και το διάλογο. Τουλάχιστον έτσι λένε τα "μαθηματικά". Άσε που θα ανησυχούσα και για μένα, αν τα βλέπαμε όλοι με τα ίδια γυαλιά. Αυτό πάλι που το βάζεις. Σαν αντιδραστικός που είμαι γενικά, μου αρέσει και να τα βλέπω ανάποδα. Έτσι μπορεί να φτιάχνω και αντισώματα στις δύσκολες περιστάσεις. 
Την κακιά στιγμή θέλω να τη στύβω, για να βγάζω όσο μπορώ τη θετική της ενέργεια. Γιατί αν τεμαχίσω, γυρίσω ανάποδα και στύψω την όποια αρνητικότητα, θα δω να πέφτουν κάποια σταγονίδια αισιοδοξίας. Αρκεί να αμολήσω τον εαυτό μου να τα δει και να επιχειρήσω τούτο, χωρίς να εγκαταλείψω την προσπάθεια απ' την αποκρουστική ματαιοδοξία. Ρίχνοντας λοιπόν μια ματιά γύρω μου βλέπω ιστολόγια που προτίμησαν τη σιωπή για διάφορους λόγους, αλλά και για κανένα λόγο... έτσι, χωρίς εξήγηση. Και πίσω από κάθε ιστολόγιο "κρύβεται" ένας άνθρωπος που προσπαθεί να μιλήσει και να εκφραστεί. Ακόμα και να μονολογήσει με τον εαυτό του. Είμαι σίγουρος ότι η απόφαση που πήραν είναι η σωστή για τους ίδιους και τους συγχαίρω. Από την εμπειρία μου γνωρίζω ότι παντού υπάρχουν όρια που τα καθορίζουν οι αντοχές, αλλά κι εσύ να ξέρεις καλά, ότι αυτό το κάνεις πρώτα για σένα. Για να νιώσεις εσύ καλύτερα σύμφωνα με αυτό που θέλεις. Και δεν ξεχωρίζω τη στιγμή εκείνη που σταμάτησες. Αρκεί να γνωρίζεις τι είναι εκείνο που θέλεις. Γι' αυτό και χρόνο να μην έχεις, θα τον βρεις μέσα σου. Όλα κάνουν τον κύκλο τους. Κι ένας κύκλος δεν κλείνει, αλλά ανοίγει μια νέα αρχή. Σε προκαλώ πάντως να προσπαθήσεις ξανά να το δοκιμάσεις, γιατί έχεις τη δύναμη! Δεν είναι ανάγκη να αφήνεις τα ίχνη σου συχνότερα και να ευχαριστείς όσους διαβάζουν αυτά που έγραψες, αλλά ούτε κερδίζεις κάτι όταν εγκαταλείπεις.
Είχε δεν είχε ξαμολύθηκε πάλι η σκέψη μου, που απ' όσο φαίνεται είναι σαν ένα είδος εξομολόγησης. Καιρό όμως που διάλεξα να ξεβγάλω τον εαυτό μου στην πιάτσα και να μονολογήσω, αν και μέσα από τα κείμενα εκτιμώ ότι αφήνουμε αρκετά από τα ίχνη μας. Μπορεί να μη με έβγαλε κάπου αυτή η βόλτα, αλλά τελικά κατάφερα να βαθύνω τη μοναξιά μου.

Υ.Γ.: Είδες ποτέ σου να έρχεται η βροχή μια ηλιόλουστη μέρα; Να γίνεται προηγούμενη κι εσύ να ξημερώνεις σ' ένα γόνιμο και εύφορο λιβάδι; Μην απορείς φίλε μου... έτσι είναι φτιαγμένη η μέρα!

23 Ιουνίου 2017

ΒΡΑΔΙΑ..!


Βράδια χωρίς ξημέρωμα από 'κεινα που τα περνάνε άλλοι με ταξίδια του μυαλού, άλλοι ν' αυτοσχεδιάζουν κι άλλοι να κρύβονται πίσω απ' το φεγγάρι. Βράδια μουντά και μεθυσμένα που όταν φτάνει η ώρα τους, δίνουν τη θέση στη σιωπή!
Κάποια αστέρια όμως δε λένε να κοιμηθούν απόψε. Μυρίζουν τον ερχομό μιας άλλης άνοιξης. Τον προάγγελο ενός ακόμη καλοκαιριού. Άλλοι κοιτάζουν ψηλά για να δουν όσα τρεμοσβήνουν κι άλλοι σκάβουν στα έγκατα της γης για να τα ανασύρουν. Αν για σένα ο ουρανός είναι ακόμα σκοτεινός, τότε φτιάξε αστέρια μόνος σου, για να φωτίσει τούτη τη βραδιά. Αν πάλι σε εμποδίζει το λευκό ταβάνι να τα δεις, τότε φτιάξε χρώμα στην ασπρόμαυρη ταινία σου. Εκεί στην άκρη που δε βλέπεις, βρίσκεται και η αχτίδα απ' το φως. Έτσι γεννιέται η αστροφεγγιά.
Στα ταξίδια του μυαλού πηγαινοέρχονται οι αναμνήσεις. Με βαθιές ανάσες βουτάνε στα σύννεφα χωρίς αναστολές. Κάνουν ταξίδια πάνω απ' τα σουρεαλιστικά σύννεφα ώσπου νάβρουν λίγο ουρανό. Επεξεργασία ενός μυαλού που ψοφάει επίμονα να σκάσει σαν το βουβό το κύμα. Να δραπετεύσει με ένα καράβι πάνω απ' αυτά. Να συντροφέψει ένα τοπίο όμορφο ακονίζοντας τη λεπίδα της μοναξιάς. Να βρει τα ρινίσματα απ' το πρελούδιο της ηρεμίας και μετά να κλείσει το κεφάλι του στις αγκαλιές της φύσης. Και όταν καταφέρει τούτο, τότε αφήνει τη θέση του στην καρδιά.
Υπάρχουν βραδιές, όπου μέσα στη νύχτα μυρίζει ο έρωτας και το σκοτάδι τ' ουρανού αλλάζει χρώμα! Όσο απίθανο κι αν σου φαίνεται, αυτά τα βράδια θα 'ρθουν ξανά! Και γι' αυτά τα βράδια αξίζει να λες ότι η ζωή όσο απλή φαίνεται, άλλο τόσο είναι υπέροχη!!!

ΜΗΝ  ΑΠΕΛΠΙΖΕΣΑΙ  ΚΑΙ  ΜΗΝ  ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΕΣΑΙ 
ΓΙΑ  ΚΑΘΕ  ΤΡΙΚΛΟΠΟΔΙΑ  ΠΟΥ  ΓΙΑ  ΚΑΠΟΙΟ  ΛΟΓΟ 
ΣΟΥ  ΒΑΖΕΙ  ΚΑΠΟΙΟΣ  ΣΤΗ  ΖΩΗ  ΣΟΥ!

08 Ιουνίου 2017

SCAN..!


Ώρες-ώρες μες στην ηρεμία μου, scanάρω μερικές στιγμές που πέρασαν. Κάνω μια σφυγμομέτρηση για να μετρήσω κατά πόσο μπορώ να επιβιώσω με έναν άνθρωπο χωρίς να τρώμε τις σάρκες μας. Κάπου θέλω να κουρνιάσω, αλλά δε με αφήνει ο οδοστρωτήρας που πέρασε πάνω μου. Δεν είναι πως δε θέλω, αλλά φοβάμαι εμάς τους δυο... εμένα και σένα που δε φαίνεσαι. Ίσως και να έχω κουραστεί να ακούω άλλους ανθρώπους. Να λένε τα ίδια λόγια, δίχως να λένε τίποτα. Να ζουν μόνιμα κάτω από ένα "νομίζω" χωρίς να το πολυκαταλαβαίνουν... να νομίζουν ότι ταυτίζονται με αυτά που διαβάζουν, να νομίζουν ότι ανήκουν στους ολόγιομους, να νομίζουν ότι συμπορεύονται με όσα πιστεύουν, να νομίζουν ότι είναι λεύτεροι, να νομίζουν ότι ερωτεύονται και αγαπάνε... 
Έτσι, στέκομαι σε εκείνους που έχουν την αίσθηση του κάτι και του κάπου. Σαν να με σκέφτεται κάποιος και να με φωνάζει. Να γράφω ακόμα για σένα και τώρα, αλλά εσύ να μη φαίνεσαι πουθενά. Τα χρόνια περνάνε χωρίς να κρατάω τίποτα μέσα μου για μένα. Και δεν το έκανα γιατί δε μπορούσα ή δεν το ήθελα, αλλά γιατί δεν άντεχα να βουλώνω άλλο μέσα μου. Ήθελα δεν ήθελα κρατούσα σημειώσεις από ερεθίσματα ανθρώπων, ακτινογραφώντας χαρακτήρες και συμπεριφορές. Έτσι έφτασα μια μέρα να υπόσχομαι. Σε ποιον όμως; Σε μένα. Κάπως έτσι όμως έχω φθαρεί από αυτήν την κατάσταση, γιατί οι υποσχέσεις υπάρχουν για να κρατάνε μόνο για λίγο. Μετά με μια ευχή και ένα χαμόγελο ξεχρεώνω όλες τις πιστωτικές ζωές. Σε τούτον τον καμβά το μόνο που απομένει είναι να αγκαλιάσω λιγάκι τον εαυτό μου, έτσι για να λειάνω κάπως το δρόμο προς το Γολγοθά, χωρίς να αλλάξω εκείνα τα χρώματα από το φόντο μέσα μου. 
Κι έτσι κάπως πορεύτηκα ως εδώ έχοντας μαζί μου δυο εξαρτήσεις για διαβατήρια... την αγάπη και την ταπεινότητα. Είναι βασικά κριτήρια επιβίωσης και παρόλο που δεν είχα ιδιαίτερο δέσιμο με τους γονείς μου, ωστόσο αισθάνομαι την ανάγκη να τους ευχαριστήσω γι' αυτά τα αγαθά που κόλλησα. Ίσως χρειάστηκε κάποτε να υπάρξει κάποια εύνοια(χέρι βοήθειας ή μέσον κατά πολλούς), αλλά ευτυχώς που δεν υπήρξε, για να μη γίνει αυτό αρωγός στη μικρή ζωή μου. Βαρετοί και σκιεροί άνθρωποι, άτομα εγωκεντρικά και εγωπαθή σε αφθονία ευδοκιμούν παντού, για να μου στενεύουν ακόμα και τα παπούτσια που φοράω. Ορισμένοι άνθρωποι έχουν τον τρόπο τους να μεγαλώνουν συνέχεια την ύλη. Δεν τους μισώ, αλλά τους ευγνωμονώ αφού είναι εκείνοι που με κάνουν να ευχαριστιέμαι τη μοναξιά μου. 
Όχι, δε λυπάμαι εκείνους, αλλά το θάνατο που διάλεξαν να ζουν μαζί του. Σιχάθηκα πια το βόλεμα, αλλά για να μη μπερδευτώ ξανά μαζί του, έκανα την επιλογή μου. Όση ζωή απέμεινε ακόμα να διανύσω, να μην ξεχαστώ μονάχα να την αποθέσω σε άλλα χέρια, αλλά με τη βοήθειά Του να την ορίζω μόνος μου.

26 Μαΐου 2017

ΛΑΜΠΕΡΟΙ ΗΡΩΕΣ("Οι Αντίζηλοι")!


Σήμερα σε τούτη τη γωνιά σερβίρεται μια ακόμα νοσταλγία ή μάλλον ευελπιστεί να κάνει ένα αφιέρωμα σε μια γλυκιά ανάμνηση! Σαν ένας φόρος τιμής στα παιδικά εκείνα χρόνια της αγνότητας και της ξενοιασιάς. Παιδικοί ήρωες που έβαλαν ένα χεράκι να μεγαλώσει μια γενιά, αλλά και συνέβαλαν να διαμορφώσουν ήθη. 
Πρόκειται για παλιά τηλεοπτική σειρά του 1974 με 1975 με αυτοτελή 50λεπτα επεισόδια που παίζονταν στην τότε ασπρόμαυρη τηλεόραση(ΥΕΝΕΔ). Συνήθιζε να με συναρπάζει και να με καθηλώνει το μεσημέρι στις 2 η ώρα κι ότι είχα γυρίσει από το σχολείο. Ήταν από τις πολυαγαπημένες μου σειρές και θυμάμαι καλά ότι οι ήρωες - πρωταγωνιστές της με είχαν μαγνητίσει και μαζί με έναν παλιό μου φίλο προσπαθούσαμε να τους μιμηθούμε στη γειτονιά. Ναι, ακριβώς... μικρά ζωντόβολα μιας άλλης εποχής που μεγάλωνε πλάι σε στοίβες από χάρτινους ήρωες των κόμικς και του σινεμά. Τότε ήμουνα δεν ήμουνα 12 με 13 χρόνων και για όσους ήταν κοντά σ' αυτήν την ηλικία, ίσως να θυμάστε αυτήν τη σειρά. Μιλάω για κείνη την αγγλόφωνη με τον ελληνικό και χαμένο στη μετάφραση υπότιτλο "Οι αντίζηλοι"(The persuaders), όπου τελευταία έμαθα ότι την ονομασία αυτήν την πήρε από ένα σόουλ συγκρότημα "The persuaders". Εδώ χρειάζεται να διευκρινίσω ότι σε ακριβοδίκαιη μετάφραση η σειρά θα έπρεπε να ονομάζεται "Οι πειθήνιοι" και ευτυχώς που επικράτησε το αντικανονικό "Οι αντίζηλοι", επειδή αναφέρονταν κυρίως στο προφίλ των κεντρικών συντελεστών.
Η σειρά λοιπόν αυτή είχε δυο "άσπονδους" φίλους - πρωταγωνιστές τον Roger Moore και τον αξέχαστο Tony Curtis. Αυτοί οι δυο ηθοποιοί ήταν τεράστια ονόματα της εποχής εκείνης, αλλά και οι ρόλοι τους ήταν κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα τους! Ιδανικότερους πρωταγωνιστές δε θα μπορούσαν να βρουν οι παραγωγοί της σειράς, έστω και αν ο Tony Curtis ήταν μόλις η τρίτη επιλογή για τον ρόλο, μετά από το Ροκ Χάντσον και το Γκλεν Φορντ. Η ιδέα βασίστηκε στον Robert S.Baker και είχε ξεκινήσει από τον "Άγιο" και από ένα επεισόδιο, όπου ο Σάιμον Τέμπλαρ είχε για βοηθό έναν Τεξανό πετρελαιά εθισμένο στην περιπέτεια. Αποτελούσε συνέχεια της σειράς του "Αγίου", αλλά αυτήν τη φορά όμως την παραγωγή επιμελήθηκε ο ίδιος ο Roger Moore, χωρίς όμως να αναφέρεται αυτό στα credits! Εδώ στους "Αντίζηλους" ο Λόρδος Moore στην ουσία ήταν μια παρωδία του "Αγίου", ενώ ο επιχειρηματίας Curtis ήταν μια παρωδία του νεόπλουτου Αμερικάνου της δεκαετίας του '60. Τη σειρά γύρισε ο Tony Spratling, ενώ η μουσική επένδυση έγινε από τον αξέχαστο, μεγάλο, πολυβραβευμένο και αγαπημένο μου μουσικοσυνθέτη John Barry. Τη μουσική αυτή πολύ αργότερα - όπως ήταν φυσικό για μένα - έφαγα τον κόσμο για να την αποκτήσω σε βινύλιο. Γυρίστηκαν συνολικά 24 επεισόδια και ήταν όλα έγχρωμα, αλλά στη χώρα μας τα βλέπαμε τότε όλα ασπρόμαυρα. Η έγχρωμη τιβούλα μπήκε στα σπίτια μας μετά από αρκετά χρονάκια. Εκτιμώ ότι ήταν ελάχιστα τα επεισόδια μπροστά στην τεράστια επιτυχία που είχε ειδικά στην Ευρώπη και στην Αυστραλία. Και ακόμα ελάχιστοι εκείνοι που πρόσεχαν την υπόθεση της σειράς, όσο τις ατάκες που άφηναν με το ιδιαίτερα σοβαρό και χαρακτηριστικό χαμόγελο τους οι πρωταγωνιστές ο ένας στον άλλον. Οι ατάκες αυτές ήταν και το μεγαλύτερο όπλο της σειράς.
Ας θυμηθούμε εδώ μερικές από τις χαριτωμένες ατάκες-διαλόγους των πρωταγωνιστών: 

Μπρετ: "Ντάνυ ας φανούμε γενναίοι και ας ορμίσουμε όπως ο προπάππους μου, που όρμησε με το τουφέκι του εναντίον μιας δεκάδας Ινδών"

Ντάνυ: "Και τους σκότωσε όλους;"
Μπρετ: "Α όχι... τον σκότωσαν αυτοί, είχε ξεχάσει να γεμίσει το όπλο"

Ντάνυ: "Μπρετ πολύ ωραίο κοστούμι, θα μου δώσεις το τηλέφωνο του χασάπη σου;"

Μπρετ: "Ντάνυ χαίρομαι που σε βλέπω, ελπίζω να πέτυχε η μεταμόσχευση εγκεφάλου"

Μπρετ: "Αυτόν το λαβύρινθο που είναι τόσο πολύπλοκος τον έχτισε ο προ προπάππους σε ηλικία 24 ετών αρχιτέκτων με λαμπρό μέλλον"

Ντάνυ: "Και τι άλλο έχτισε"
Μπρετ: "Δυστυχώς τίποτα, χτίστηκε κατά λάθος στο λαβύρινθο του"

Τελείωσε όμως πρόωρα, άδοξα και πολύ απότομα. Ακούστηκαν πολλοί και διάφοροι λόγοι. Κάποιες εκτιμήσεις έκαναν λόγο ότι οι υποχρεώσεις των πρωταγωνιστών - σταρ σε κινηματογραφικά γυρίσματα, δεν άφησαν να απολαύσουμε περισσότερα επεισόδια. Υπάρχουν και άλλες εκδοχές γι' αυτό, εκ των οποίων οι βασικότερες είναι δύο. Η μία είναι ότι η σειρά ισορρόπησε μεταξύ σάτιρας και συνηθισμένης αστυνομικής υπόθεσης, που η αμερικάνικη κοινή γνώμη δε μπόρεσε να "μασήσει" τη διακωμώδηση της κουλτούρας τους, με αποτέλεσμα να μη δει στα σοβαρά τη σειρά. Το χαρακτηριστικό γνώρισμα σε κάθε πλοκή των επεισοδίων ήταν το ξεχωριστό χιούμορ που μέσα από τις αντιθέσεις των δύο ηρώων, υπερκέρναγαν κάθε ίχνος αντιζηλίας. Οι Αμερικάνοι όμως συνηθισμένοι σε άλλου είδους και ύφος σειρές, το έβλεπαν σαν μια αντιπαράθεση Αγγλίας και ΗΠΑ και γι' αυτό δε μπορούσαν να αποδεχτούν τόσο χιούμορ σε βάρος τους. Αυτός ήταν και ο βασικός λόγος που σταμάτησαν τα γυρίσματα της πιο ακριβοπληρωμένης σειράς, αφού γυρίστηκε σε πολλά μέρη της Ευρώπης και του υπόλοιπου κόσμου. 
Η άλλη - που είναι και δική μου εκτίμηση - είναι ότι ο ένας φλεγματικός και πνευματώδης Άγγλος ευγενής Λόρδος Brett Sinclair(Roger Moore), πραγματικός κοκέτης με κολλαρισμένη και προσεγμένη εμφάνιση, που περνούσε τη ζωή του με τη φόρμουλα ένα, τα κορίτσια, τη διασκέδαση και ήταν μαθημένος στα πλούτη από μικρός, καπέλωνε τον Αμερικάνο τυχοδιώκτη, τρελούτσικο με σπορ εμφάνιση(τρελλοαμερικάνο τον έλεγε στη σειρά ο Roger Moore) και πιο ρεαλιστή Danny Wilde(Tony Curtis), που είχε μεγαλώσει με το αμερικάνικο όνειρο στις γειτονιές του Μπρονξ της Νέας Υόρκης, όπου με το τζόγο και το κυνήγι των ευκαιριών κατάφερε να γίνει επιχειρηματίας στο χώρου του πετρελαίου, κάνοντας να φαίνεται αυτός υποδεέστερα ανώριμος στα μάτια του κόσμου, για μια Αμερική που θεωρείται παντοδύναμη, πρωτοπόρος και αρωγός σε όλα. Αυτό κατά μία έννοια δε μπόρεσε να χωνέψει η αμερικάνικη καπιταλιστική κοινωνία. Το αμερικάνικο κόμπλεξ δυστυχώς υπήρχε από ιδρύσεως αυτής της χώρας. Αυτές ήταν οι δυο πιο διαδεδομένες εκδοχές που - μαζί με τις υπόλοιπες - ίσως να λειτούργησαν και συνδυαστικά από κοινού, για να σταματήσει τα γυρίσματα η σειρά.
Στην υπόθεση της σειράς τώρα, "οι αντίζηλοι" είναι δυο άνδρες - playboys φαινομενικά αταίριαστοι από ξεχωριστά κοινωνικά υπόβαθρα, τόσο λόγω καταγωγής αλλά και ιδιοσυγκρασίας, που προσπαθούν να λύσουν άλυτα αστυνομικά και δικαστικά προβλήματα. Στα μόνα που ταιριάζουν είναι σε τρία πράγματα: Στις γυναίκες όπου ήταν τρελοί τζέντλεμαν και παθιασμένοι, στην άνετη ζωή και την καλοπέραση και όποτε βρίσκονταν σε μπλεξίματα το διασκέδαζαν. Σε όλα τα άλλα ήταν τελείως αντίθετοι και διαφορετικοί. Αυτά όμως δε θα αποτελούσαν εμπόδιο για να γίνουν πολύ καλοί φίλοι, όπου μέσα από τις περιπέτειες τους θα ζουν συνεχώς παρέα με τον κίνδυνο. Η στήριξη, η βοήθεια και η ανησυχία που είχε ο ένας για τον άλλον, δεν ήταν απλή και τυπική, αλλά πραγματική και παροιμιώδης, όπου σε αρκετές περιπτώσεις κατέληγε να είναι και συγκινητική.
Να αναφέρω λίγο και για το αρχικό στόρυ της σειράς. Οι πρωταγωνιστές συναντήθηκαν μετά από πρόσκληση στη Γαλλική Ριβιέρα, αφού είχε σκηνοθετήσει πρώτα αυτό ο αξέχαστος συνταξιούχος δικαστής Fulton(Laurence Naismith). Εκεί γνωρίστηκαν τυχαία μετά από έναν καυγά μεταξύ τους σε ένα μπαρ ξενοδοχείου - και συγκεκριμένα για το πως πρέπει να πίνετε ένα μαρτίνι - και συλλαμβάνονται για τους βανδαλισμούς από τον ίδιο. "Και οι δύο έχουν κάτι, που ενώνεται σαν τα χημικά. Πάρε δύο στοιχεία, πες τα νίτρο και γλυκερίνη, ανακάτεψε τα μαζί και έχεις έναν εκρηκτικό συνδυασμό. Μου αρέσει η αναλογία. Νίτρο και γλυκερίνη και ανάβω το φιτίλι." Με αυτά τα λόγια του συνταξιούχου δικαστή προς το βοηθό του έπεφταν οι τίτλοι αρχής και ένα από τα ωραιότερα μουσικά θέματα τηλεοπτικής σειράς που είχαν γραφτεί, ακούγονταν στη συνέχεια να κουμπώνει τόσο τέλεια με όλες τις ιστορίες της. Κι εδώ είναι η κατάλληλη στιγμή για να θυμηθούμε αυτό το μουσικό κομμάτι αμέσως λοιπόν ξανά...


από δικό μου βίντεο

Έπειτα από αυτό εκείνος τους πρότεινε να διαλέξουν τις ενενήντα μέρες φυλακή ή να τον βοηθήσουν σε διάφορες δικαστικές υποθέσεις! Χωρίς ιδιαίτερη προθυμία οι δυο πρωταγωνιστές αποφασίζουν το δεύτερο!
Η σειρά ήταν μια παραγωγή της αγγλικής ITC Entertainment και η πιο ακριβή μέχρι τότε, αφού τα περισσότερα γυρίσματα είχαν γίνει εκτός Αγγλίας. Ξεκίνησε να προβάλλεται στην Ευρώπη το 1971. Αργότερα τα επεισόδια της σειράς κυκλοφόρησαν σε DVD από την εφημερίδα "Ισοτιμία", όπου φρόντισα να τα προμηθευτώ όλα. Στη μετακόμιση - όπως ήταν φυσικό για μένα - τα έχασα και τώρα έμεινα προσπαθώντας να τα βρω μέσα από το διαδίκτυο με ελληνικούς υπότιτλους. Πρόλαβα πάντως να τα δω μόνο μια φορά. Αν και στην Αμερική δεν κατάφερε να φέρει πίσω τα λεφτά της, ωστόσο όμως δεν εμπόδισε τον απογοητευμένο - αλλά ψύχραιμο - Roger Moore να πάρει τη σκυτάλη από το Sean Connery για να γυρίσει τα περισσότερα θέματα, κάνοντας έτσι το μεγάλο βήμα ως James Bond. Πιο πρακτικός ο Roger Moore κατάλαβε ότι η τηλεόραση μάλλον τελείωσε γι' αυτόν. Ο έτερος πρωταγωνιστής Tony Curtis μη μπορώντας να δεχθεί αυτήν την αμερικανική αποτυχία, έσβησε την καριέρα του στο ποτό παίρνοντας την κάτω βόλτα. 
Μέσα από τα επεισόδια παρέλασαν και μεγάλα ονόματα που αργότερα μεγαλούργησαν σε άλλες σειρές, όπως η Τζόαν Κόλλινς(που μου ήρθε πρώτη στο μυαλό), ο κωμικός Τέρρυ Τόμας, ο σπουδαίος θεατρικός Ντένομ Έλλιοτ. Θα μπορούσα να γράφω ατέλειωτα γι' αυτήν την υπέροχη τηλεοπτική ανάμνηση. Εκείνη την εποχή πέρασα καλά με τους "Αντίζηλους" - όπως και πολλοί άλλοι - και τους νοσταλγώ με συγκίνηση ακόμα. Μπορεί αυτή η σειρά να με είχε εξιτάρει με τη δράση, την εύκολη ζωή και την καλοπέραση, δε με άφησε όμως καθόλου αδιάφορο από τη μεριά της στήριξης και της αλληλοκάλυψης. Αυτή η λάμψη της προσφοράς, έδωσε κίνηση στην ανθρώπινη αξία και έφτιαξε τις βάσεις μιας παραδειγματικής φιλίας.

Υ.Γ.-1: Οι πληροφορίες δεν έχουν αλιευθεί όλες από το διαδίκτυο, αλλά ορισμένες αποτελούν και αντικείμενο προσωπικής γνώσης.

Υ.Γ.-2: Πριν καλά - καλά φτάσουν στο τέρμα οι αράδες αυτής της δημοσίευσης, στις 23-5-2017 ο έτερος βασικός πρωταγωνιστής Λόρδος Brett Sinclair(Roger Moore) "έφυγε" για να βρει το φίλο του Danny Wilde(Tony Curtis) και από κει να συνεχίσουν τα πειράγματα με τις ατάκες τους. Να έχουν καλό παράδεισο και οι δυο!!!
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...