ΘΑΡΡΩ..!

Οι λέξεις σταμάτησαν να κλέβουν την παράσταση

και έδωσαν πρώτο ρόλο στην αδρεναλίνη της ζωής.

Άδειασες τη φαρέτρα των λόγων σου

στο ερημωμένο κάστρο του μυαλού μου.
Βγήκα από το σκοτάδι της μήτρας.
Μια μέλισσα ερωτοτροπεί με ένα αγριολούλουδο.
Περίμενα να μεγαλώσω με το κώνειο της μάνας.

Ρωτάς ποιος είμαι;
Λάθος άνθρωπο ρωτάς.

Δεν είμαι από δω κράζει η ψυχή μου.

Κλείσε τα μάτια, πιάσε το χέρι μου

και με την καρδιά σου χάραξε το δρόμο του φεγγαριού.
Αυτό είναι ισχυρότερο μάτια μου
από όσα μπορώ να σου γράψω ή να σου πω.

Τα λόγια σου ακονίσανε το μυαλό μου.

Να μη σπαράζω πάνω στις παλίρροιες.

Νιώθω πως θα χαθώ στη διαδρομή.

Δεν ξέρω σε ποια ζωή υπάρχω.

Δεν ξέρω αν θα γυρίσω καν.
Φεύγοντας προς άγνωστη κατεύθυνση
αφήνουμε πίσω μας τη ζωή.
Στην αίθουσα αναμονής δεν επέζησε κανείς.
Ο ορίζοντας μακρινός και δεν προφταίνουμε.
Διώξε τις απαιτήσεις που τρώνε τις σχέσεις.
Στέκομαι ζωντανός από τις στάχτες μου.
Έκανα υποστολή στις απαιτήσεις μου.

Λίγα γραμμάρια ευτυχίας πλήρωσα.
Μια ευχή έφυγε κρυφά στα αστέρια.
Από ένα όνειρο κρατήθηκα.
Απόψε παντρεύομαι το άπειρο.

Αρχίζω να τα ξαναβλέπω όλα όμορφα.

Θαρρώ, πως θα καταστραφώ!