ΠΟΙΚΙΛΗΣ ΥΛΗΣ, ΕΙΡΗΝΙΚΟ, ΚΑΘΑΡΤΙΚΟ, ΕΥΑΙΣΘΗΤΟ, ΜΠΟΥΡΔΟΛΟΓΙΚΟ, ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΟ, ΑΕΡΙΤΖΙΔΙΚΟ, ΑΔΕΣΜΕΥΤΟ, ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ, ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΟ, ΑΝΕΞΑΝΤΛΗΤΟ, ΑΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟ, ΨΥΧΑΓΩΓΙΚΟ, ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΕΝΟ, ΟΝΕΙΡΟΠΑΡΜΕΝΟ, ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟ, ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟ, ΚΑΥΣΤΙΚΟ, ΑΜΠΕΛΟΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ, ΑΣΥΜΒΑΤΟ, ΑΙΧΜΗΡΟ, ΑΙΦΝΙΔΙΟ, ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ, ΑΝΙΣΟΡΡΟΠΟ, ΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟ, ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟ, ΑΔΙΑΚΡΙΤΟ, ΑΝΑΠΟΔΟ, ΕΚΚΕΝΤΡΙΚΟ, ΑΥΤΟΝΟΜΟ, ΑΝΑΡΧΟ, ΑΔΕΣΠΟΤΟ, ΑΚΡΑΙΟ, ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ, ΑΡΡΩΣΤΟ, ΕΙΡΩΝΙΚΟ... ΓΙΑ ΔΕΣΙΜΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ!

Αναγνώστες

23 Απριλίου 2017

ΛΕΥΚΑ ΚΕΛΙΑ!

Ίσως να έχουμε αναρωτηθεί κάποτε για την πορεία μας στη ζωή και το τι κάνουμε σ' αυτήν. Ερχόμαστε μόνοι μας, ζούμε την πραγματικότητα επίσης μόνοι μας και φεύγουμε χωρίς επιστροφή. Η πορεία αυτή είναι μια μοναχική παρένθεση μέσα στα όρια της κοινωνικής αποξένωσης. Μόνοι λοιπόν θα δημιουργήσουμε τις συνθήκες για να περάσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα. Βοήθειες μπορεί να βρούμε στο δρόμο μας πάρα πολλές, αλλά τις αποφάσεις χρειάζεται να τις πάρουμε κι αυτές μόνοι μας. Ζούμε σε απομόνωση μέσα στα λευκά κελιά, αφήνοντας απέξω ανεκτίμητες συναισθηματικές αξίες. 
Από που ερχόμαστε, πως πορευόμαστε και που καταλήγουμε; Ξέρουμε τι περιμένουμε; Τι θέλουμε; Τι δίνουμε; Τι παίρνουμε; Ζούμε αληθινά ή απλά υπάρχουμε; Αναπάντητα ερωτήματα που οι λύσεις τους ίσως να βρίσκονται σε κάποιες σκοτεινές μαύρες τρύπες! Σ' αυτήν την αγωνιώδη διαδρομή προσέχουμε μόνο τον εαυτό μας και τίποτα περισσότερο. Να τον προστατέψουμε για να μην πληγωθεί, ρίχνοντας το βάρος στα εγωιστικά χαρακτηριστικά του. Νομίζουμε ότι έτσι δίνουμε ποιότητα στην αξία της ζωής, ενώ στην πραγματικότητα κουκουλώνουμε αυτή με την αδιαφορία, δημιουργώντας τετριμμένες προτεραιότητες στη θέση των βασικών.

Την αγάπη που μεταφέρουμε μέσα μας και δίνει μεγάλη αξία στη ζωή, μη φοβόμαστε να τη διοχετεύσουμε σε όλους τους ανθρώπους κι ακόμα περισσότερο στους πληγωμένους! Από μόνη της είναι πηγή χαράς. Όποτε νιώσουμε το "σ' αγαπώ" να το λέμε έγκαιρα και χωρίς επιφυλάξεις, για να μην έρθει εκείνη η στιγμή και γίνει πολύ αργά. Θα ήρθαμε κάποτε κι εμείς σε παρόμοια κατάσταση και γνωρίζουμε πόσο υπερπολύτιμη είναι. Κι όταν αυτή χορηγείται από την καρδιά μας αληθινά και δυνατά, τότε σίγουρα επιστρέφεται με αντανάκλαση πίσω και σε μας.

Την ευτυχία που έχουμε μεγάλη ανάγκη και την κυνηγάμε για να την πιάσουμε, είναι πιο ωραία να εκδηλώνεται από μας. Η ευτυχία είναι αυτόφωτη, πηγάζει από την αγάπη και την ηρεμία μέσα μας, πολλαπλασιάζεται από τις χαρές και τα χαμόγελα, συντηρείται από το παρόν και τις στιγμές και πεθαίνει από τα δάκρυα και τον πόνο! Δεν είναι προορισμός, αλλά μια συνεχόμενη διαδρομή. Γι' αυτό καλό θα είναι να είμαστε νηφάλιοι και να μην τη στηρίζουμε σε εξωγενείς παράγοντες, αλλά να την αναζητάμε ανάμεσα στα απλά!

Η ευγνωμοσύνη που νιώθουμε για τη ζωή, είναι μεγάλη υπόθεση και δεν πρέπει να τη θεωρούμε δεδομένη! Μας διαφεύγει ότι ζούμε προσωρινά πληρώνοντας νοίκι! Όταν υπολογίζουμε στην υγεία μας, τότε θα είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε όσες άσχημες στιγμές εμφανιστούν μπροστά μας. Έτσι μόνο θα καταλήξουμε να έχουμε ακόμα περισσότερα. Ευγνωμοσύνη επίσης είναι όλα όσα έχουμε. Άλλωστε όλα είναι στο παιχνίδι της ζωής.


Η αλήθεια είναι στο χέρι μας να την αναγνωρίσουμε. Χρειάζεται όμως να τη λέμε πρώτα στον εαυτό μας, για να είμαστε εντάξει στους απολογισμούς. Σε ότι κι αν λέμε ή κάνουμε, να είμαστε αληθινοί. Η αλήθεια μερικές φορές δεν είναι γλυκιά και γι' αυτό δεν κάνει όλους τους ανθρώπους χαρούμενους. Προτιμότερο όμως είναι να μη μας χωνεύουν, παρά να προσποιούμαστε και να μας θέλουν γι' αυτό που δεν είμαστε! Θα το διακρίνουμε καλύτερα όταν έχουμε έναν ειλικρινή εχθρό, από ένα φίλο που λέει ψέμματα.


Βασικότερο όλων αυτών για να πορευτούμε, είναι ανάγκη να λέμε αυτό που νιώθουμε αληθινά και να μιλάμε σαν να έχουμε απέναντι τον εαυτό μας. Είναι η κατάλληλη πρόβα, κάτι σαν ένα κρας τεστ, για να κατανοήσουμε το συναίσθημα του συνομιλητή μας. Μπορεί να μην αρέσουν όσα θα πούμε, αλλά θα μας προστατεύει από απρεπείς συμπεριφορές και είναι ικανό να μας προφυλάξει από παρεξηγήσεις.


Τα προβλήματα και οι δυσκολίες της στιγμής, κάνουν να ξεχνάμε ότι ο χρόνος που αφήνουμε πίσω μας, είναι ο καλύτερος σύμμαχος και φίλος μας. Είναι εκείνος που χορηγεί τις μέρες σαν παυσίπονα, μέχρι να επουλώσει όλες τις εσωτερικές πληγές. Στο τέλος αφήνει έντονα το αποτύπωμα κάποιας ανάμνησης ή νοσταλγίας. Αυτό βοηθάει να αποκρυπτογραφούμε πιο ήρεμα και ξεκάθαρα τα γεγονότα που πέρασαν με τους πρωταγωνιστές τους.


Να θυμόμαστε ότι στο τέλος θα πάνε όλα καλά, γιατί αν δεν πάνε καλά δεν είναι το τέλος. Η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας, που πολλές φορές μπορεί να είναι άνισος! Στο χέρι μας είναι να τον φέρουμε εκεί που θέλουμε, αρκεί να μη λυγίσουμε και εγκαταλείψουμε. Με αυτό το σκεπτικό προχωράμε, αντλώντας δύναμη από την ψυχή μας μέχρι να περάσει η μπόρα. Όσα σύννεφα μαζευτούν, θα βρίσκουμε τρόπους για να φέρνουμε τον ήλιο δίπλα μας. Να αντλούμε τη θετικότητα των περιπτώσεων, επειδή είναι ένα μέσον κατά της απογοήτευσης και εξαρτάται από μας.

Όλα αυτά βέβαια και άλλα ακόμα εκτιμώ ότι δεν είναι ικανά να φέρουν κοντά τους ανθρώπους. Είναι όμως μερικά καλά βήματα. Για να φτάσουμε σε κάποια ηλικία έχουμε περάσει από πολλά στάδια μετάλλαξης και το περιβάλλον με τα βιώματα παίζουν κι αυτά το ρόλο τους. Αυτό διαπιστώνεται εύκολα και σε μια δομημένη φιλοσοφία ολόκληρης κοινωνίας... όπως είναι μιας πόλης. Οι αντιδράσεις, οι συνήθειες, τα βλέμματα, οι κινήσεις, ο πλούτος, ακόμα και οι κλιματολογικές συνθήκες αφήνουν έντονα τα αποτυπώματα πάνω της. Ευχή και όραμα συγχρόνως κάνω - αλλά και μια προτροπή -, να δραπετεύσει κάποτε ο άνθρωπος από τα εσωτερικά λευκά κελιά της απομόνωσης και να αφεθεί κάποτε στην αγκαλιά της αγάπης, μήπως καταφέρει να σώσει την ψυχή του πριν πεθάνει!

από βίντεο δικό μου

14 Απριλίου 2017

ΠΑΣΧΑΛΙΑΤΙΚΑ!


"Φιλοσοφημένες" πασχαλινές απορίες που έχουν καταγραφεί και ειπωθεί κατά καιρούς σε σκέψεις και συζητήσεις, αλλά δεν έχουν αναλυθεί τόσο στη λαϊκή συνείδηση. Κατά τη γνώμη μου, μερικά έχουν περάσει από το χωνευτήρι της κοινωνίας σαν εντελώς φυσιολογικά, ενώ άλλα έχουν ξεπεράσει τις όποιες αναστολές και κατάφεραν να καθιερωθούν. Ίσως να υπάρχουν κι άλλα, αλλά το σίγουρο όμως είναι ότι στο πέρασμα των χρόνων αυτά θα εξελίσσονται και θα πολλαπλασιάζονται. Δείτε αμέσως παρακάτω πόσα έχουν σχολιαστεί γύρω από κάθε γιορτή του δικού μας Πάσχα. Έχει σημασία αυτό, γιατί σε άλλες πολιτείες να μην είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα. Ποτέ όμως απ' αυτά δεν κατάφεραν να ξεκολλήσουν από πάνω μας, αλλά αντίθετα αφέθηκαν στη λατρεία της παράδοσης, ώσπου πέρασαν και στη συνείδηση! Ας δούμε όμως τι έχει καταγραφεί μέχρι σήμερα από τις πασχαλινές κοινωνικές συνήθειες μας.

1.- Γιατί κυρία μου ντύνεσαι προκλητικά; Τι τα θες μανταμίτσα μου τα μίνι, τις περίτεχνες κομμώσεις, τα ακριβά στολίδια και τα ξώβυζα; Σε εκκλησία βρίσκεσαι κι όχι στα μπου…(ζούκια). Αυτός ο χώρος ένα απλό ντύσιμο χρειάζεται με την ελεημοσύνη, τη φιλανθρωπία, τη σωφροσύνη και την ταπεινότητα. Πότε θα μάθεις επιτέλους, πως όταν βρίσκονται με την οικογένεια τους οι άντρες, δεν έχουν την ανάλογη άνεση κι ευχέρεια να σε χαζέψουν, όσο όταν βρίσκονται χωριστά;

2.- Γιατί να επικρατεί μέγας ανταγωνισμός τόσων πανάκριβων αρωμάτων, αφού η ευωδία από το λιβάνι είναι αρκετά κατανυκτική για τον ιερό αυτό χώρο και πιο θεϊκή; Οι συνδυασμένες μυρωδιές από το λιβάνι και το Cristian Dior της διπλανής, μας στέλνουν αδιάβαστους!

3.- Γιατί κάτι τέτοιες ώρες να οργιάζει ο "κοινωνικός σχολιασμός"(κοινώς κουτσομπολιό), από τις θείτσες για το τι και πως το φοράει η κάθε μια, ποιος είναι ο τζες που "σέρνει" δίπλα της, πως είναι έτσι τα παιδάκια της κ.τ.λ.;

4.- Γιατί κάθε χρόνο να μαζεύονται όλο και περισσότεροι ανεγκέφαλοι και κομπλεξικοί(κοινώς μ@@@κισμένα), που για να ξεχωρίσουν ανάμεσα στο πλήθος πετάνε δίπλα σου δυναμιτάκια; Και τώρα πρόσεχε εσύ κακομοίρη μου μην παρασυρθείς και τα περάσεις για χειροβομβίδες κρότου λάμψης και ψεκαστείς ασυνείδητα με μαλόξ, λες και περιμένεις τα μπατσόνια!

5.- Γιατί στην κατάνυξη ο τρισμέγιστος παπάς σηκώνει όσο μπορεί ψηλά τη λαμπάδα με το Άγιο Φως(λες κι απευθύνει ναζιστικό χαιρετισμό) κι από το χέρι του να κρέμεται το αφηνιασμένο πλήθος, όπου αλαλάζοντας με γηπεδικά συνθήματα και προκειμένου να τη φτάσει, δίνει μάχη σαν αγέλη, για το ποιος θα είναι ο τυχερός που θα πρωτανάψει;

6.- Γιατί κάθε φορά ευλογημένε κι άγαρμπε άνθρωπε απειλείς με τη λαμπάδα σου, να κάψεις το παλτό, το σακάκι ή τη γούνα μας; Έχουν καταγραφεί άλλωστε περιπτώσεις που μυρίζει καψαλισμένο μαλλί, όταν κάποιες γυναίκες αφού έχουν ρίξει ένα κιλό λακ στα μαλλιά, έρχεται απρόσεκτα ο πίσω της με τη λαμπάδα του και τα κάνει παρανάλωμα!

7.- Γιατί δεν έχουν απαγορευθεί από τους ναούς εκείνες οι "αθώες" παιδικές λαμπάδες, που έχουν πάνω τους διάφορες παραστάσεις, κούκλες ή σούπερ ήρωες που συνήθως ανήκουν στην αντίθετη θρησκευτική μεριά και δεν έχουν καμιά σχέση με το νόημα της Ανάστασης; Και πως γίνεται εκ των υστέρων πάντα να φρικάρουμε από το απρόσεκτο κάψιμο της λαμπάδας και της παράστασης;

8.- Γιατί δεν έχω καταλάβει ακόμα, ότι ενώ η Ανάσταση συντελέστηκε το μεσημέρι(κατά τας γραφάς), πρέπει ντε και καλά να την κάνουμε ακριβώς τα μεσάνυχτα, χωρίς καν να μπορούμε να δοκιμάσουμε τη μαγειρίτσα;

9.- Γιατί αμέσως μετά το Χριστός Ανέστη του παπά όλοι οι ξεληγωμένοι πιστοί τρέχουν με τα πόδια στον ώμο, μην τυχόν και κρυώσει η μαγειρίτσα;

10.- Γιατί πρέπει επίσης μετά το Χριστός Ανέστη να φιλήσεις όλο σου το σόι, λες κι ήταν εξαφανισμένοι κι είχες χρόνια να τους δεις; Ευτυχώς που επικρατεί νηστεία και φρενάρουμε το στόμα μας από τζατζίκι!

11.- Γιατί γίνεται κακός χαμός στο σπίτι γύρω στις 11 το βράδυ πριν την Ανάσταση, όταν ξαφνικά όλοι στην οικογένεια συνωστίζονται έξω από ένα μπάνιο, όπου εκεί ακριβώς ακούγονται τα πιο απίστευτα "αναστάσιμα" μπινελίκια;

12.- Γιατί αμολάνε διάφορες εξυπνάδες απ' το στόμα τους σαν κλ@@@ά, κάποιοι με ατάκες που δεν έχουν καθόλου σεβασμό, όπως λ.χ. όταν τους λες: "Χριστός Ανέστη", αυτοί σου απαντάνε: "Μαγκιά του";

13.- Γιατί - εφόσον υπάρχουν τα διάφορα παγκάρια - να περιφέρει ο δισκοφόρος της εκκλησίας τον δίσκο κατ' εντολήν κι επιτάσεως του παπά, με σκοπό να μας φέρνει σε δύσκολη θέση ως προς τη συνεισφορά, μπροστά στα βλέμματα άλλων παρευρισκομένων και με αυτόν τον άγαρμπο τρόπο, να μας υποχρεώνει να δώσουμε χαρτονόμισμα;

γιατί... γιατί... γιατί; 

Μέρες που είναι...


ΑΝΤΕ, ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!
ΚΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΠΑΣΧΑ!
ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΝΑ 'ΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ
ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΙΔΙΑ!

04 Απριλίου 2017

ΠΡΟΣΜΟΝΗ!


Ένας ερχομός μπορεί να σκοτώσει το αβυσσαλέο συναίσθημα της προσδοκίας και να γεμίσει υπόνοιες, φόβους, ανασφάλειες και αμφιβολίες. Να δώσει ένα τέλος στο μυστηριώδες μέλλον, όπου το χαοτικό παρόν θα πάρει πρώτη θέση για να παλεύει μόνο του στη διεκδίκηση της καθημερινής ρουτίνας. Το ενδιαφέρον για το μέλλον θα επισκιαστεί από το παρόν και θα εστιαστεί αυτό με τη σειρά του σε τετριμμένους και μελαγχολικούς πειραματισμούς και ουτοπικούς διαλόγους καταρρακώνοντας τη σκέψη. 
Ζωή ολόκληρη σαν ένα αλληλένδετο παζλ προσμονής, που έδινε με μια απλή φωτογραφία του μυαλού κίνηση στην ελπίδα, θα βρίσκεται τώρα να χαροπαλεύει σε κάποιο σκοτεινό προθάλαμο για να ανανήψει. Εκεί μέσα στην προσμονή καθρεπτίζεται το νόημα και το ενδιαφέρον. Και εκείνες ακόμα οι ευχάριστες στιγμές θα μετριάζονται αργότερα από τις ψευδαισθήσεις και θα φαίνονται μικρές και ασήμαντες στο πέρασμα του χρόνου. Η προσμονή για το καλύτερο από αυτό που περνάμε, θα είναι ο επίγειος συμβιβασμός μας. Θα είναι ο παράδεισος που έχει μέσα όλα όσα περιμένουμε. Η προσδοκία μιας ανάστασης από κάποια ζωή που πέθανε. 
Κι όμως έχει μεγάλη δύναμη. Μπορεί να καταρρίπτει στοιχειωμένα παραμύθια και να καταστρέφει ανδρείκελα του μυαλού. Μόνο όσοι τη ζουν μπορούν να καταλάβουν το υπέρτατο σχέδιο της. Δε δίνει μονάχα αξία στο στόχο, αλλά η μεγάλη ένταση της λαχτάρας και της αγωνίας της αποκαλύπτει τη μοναδικότητα του προσδοκώμενου. Η προσδοκία της πραγματικότητας. Προτιμότερη η προσμονή από έναν παταγώδη ερχομό σου. Να σε περιμένω δηλαδή και να μην έρχεσαι. Γι' αυτό όταν έρθεις, σε παρακαλώ, βγάλε τις γόβες σου και μην κάνεις θόρυβο, αλλά προπαντός ούτε κρότο. Μη μου τσαλακώσεις τον ουρανό, γιατί βαρέθηκα να φτιάχνω αστέρια. Στα προσόντα της φύσης μας είναι και η εγκατάλειψη.
Κι όμως, εμείς που κάποτε δεν αντέχαμε στη σιωπή, καταφέραμε να φτάσουμε ως εδώ! Φυγές που γίνανε βροχή. Περιμένοντας το πολύ, γευόμαστε το λίγο. Πέρασαν και αφήσανε σημάδι ένα μικρό ορίζοντα. Σ' αυτό βοήθησαν οι ανεκπλήρωτες προσδοκίες με τις υποσχέσεις, οι οποίες πρόσφεραν περισσότερες σκιές στην ψυχή! Νομίσαμε ότι αυτά μας έκαναν πιο ώριμους στις επιλογές και πλούσιους στη σκέψη, αλλά στην ουσία γέμισαν την καρδιά με προβληματισμούς και επιφυλάξεις, ώσπου στο τέλος πιαστήκαμε αιχμάλωτοι στις φοβίες. Έτσι η προσμονή που παραμόνευε, πήρε τη θέση μιας αλλιώτικης αβέβαιης ζωής και πλασματικά αισιόδοξης, δίνοντας τόνο στην εικονική ελπίδα και στο όνειρο, σφυρηλατώντας άψυχα είδωλα.
Μακάρι όλα να ήταν αλλιώς. Να ερχόσουν λίγο κοντά μου ή μάλλον να ερχόμουν και να καθόμουν δίπλα σου. Να άφηνες μια θεσούλα πλάι σου και ας υπέθετα ότι δε θα χωρέσω. Από αυτό και μόνο θα αναποδογύριζα τον κόσμο όλον. Εφόσον δε μπορείς, σεβάσου τουλάχιστον αυτήν την ίδια την προσμονή. Κι αν δεν έχεις βρει ακόμα τι θες, μείνε εκεί... καλύτερα μην έρχεσαι, γιατί θα την τρομάξεις και σηκωθεί να φύγει.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...